حکمت ۲۸۹ #نهج_البلاغه علی (ع) فرمود : در گذشته برادری دینی داشتم آنچه او را در چشم من بزرگ می‌نمود کوچک دیدن دنیا در چشم او بود شکم بر او سلطه‌ای نداشت آنچه را که نمی‌یافت آرزو نمی‌کرد و چون می‌یافت زیاده‌روی نمی‌کرد اكثر اوقات زندگيش ساكت بود و چون به سخن در می‌آمد بر سخنوران برتری داشت و عطش پرسش‌کنندگان را فرو می‌نشاند به ظاهر ضعيف و مستضعف می‌نمود ولی به وقت جد و جهاد او شير بيشه بود و یا افعی درّه حجتی (به میان) نمی‌آورد مگر آنکه داور(نهایی) بود و كسى را كه عذرى داشت سرزنش نمى‌نمود تا آنکه عذر او را می‌شنید از درد خود شکوه نمی‌کرد مگر پس از بهبودی از آن آنچه را مى‌كرد مى‌گفت و اگر نمى كرد، نمى گفت و اگر در سخن گفتن بر او پیشی می‌گرفتند در سکوت شکست نمی‌خورد همواره بر شنیدن بیشتر از گفتن حریص بود و گاهى كه او را دو كار پيش مى‌آمد مي انديشيد كه كدام به هوای نفس نزديك‌تر است با آن به مخالفت بر می‌خاست پس بر شما باد چنين خصلت‌ها آنها را فرا گیرید و بر سر آن با يكديگر رقابت نماييد اگر نتوانستيد به همه آنها برسيد بدانید بدست آوردن برخی از آن ارزش‌های اخلاقی بهتر از ترك كردن همه است