حکمت ۳۶۷ #نهج_البلاغه علی (ع) فرمود : اى مردم! كالاى دنيا همچون گياهان خشكيده وباخيز است پس از چنين چراگاهى دورى گزينيد دل کندن از آن لذت بخش‌تر از دل بستن به آن است و به قدر ضرورت از دنیا برداشتن بهتر از جمع‌آوری ثروت فراوان است آن كس كه از دنیا بسیار برداشت ، محكوم به فقر و نيازمندى است آن که از دنیا بی‌نیازی جست راحتی برای او رقم خورده است و آن که او را زینت دنیا فریفت دچار کوردلی می‌گردد و آن که عشق دنیا را بدل گرفت، درونش پر از اندوه می‌شود و آن غم و اندوه‌ها در خانه دلش رقصان می‌گردد اندوهی که او را مشغول می‌دارد و او را محزون می‌کند تا آن گاه که گلویش بگیرد و در گوشه ای بمیرد و رگ‌های حیاتش قطع گردد نابود کردن او برای خدا آسان است و افكندنش در گور بر دوستانش سهل باشد انسان مؤمن بدنيا با چشم عبرت مى نگرد و از دنیا به اندازه ضرورت برمی‌دارد و با خشم و كينه، سخن دنيا را مى شنود اگر بگویند کسی ثروتمند شد، دیری نگذرد که گویند تهیدست گردید و اگر به بودنش شادمان شوند با مرگش اندوهگین گردند اين حال دنياى آنان است و هنوز«روزى كه در آن متحير و سرگردان خواهند بود» فرا نرسيده است.