هدایت شده از ٠
در را از چند منظر مى‏توان مورد بررسى قرار داد: 1 - و از امام حسين ( عليه ‏السلام) ، با بينشى ژرف، به از ( عليه‏ السلام) پرداختند . ايشان چه قبل از شروع قيام و چه بعد از آن، حاميانى استوار و فداكار براى مولايشان بودند و اين را با ترغيب مردانشان به مبارزه، با خطابه‏_هاى_شورانگيز و ... به اثبات رسانیدند. 2. تشویق و ترغیب رزمندگان به مبارزه در روزعاشورا، آن گاه كه جنگى نابرابر ميان سپاه دشمن و امام حسين ( عليه‏ السلام) و يارانش در حال وقوع بود، زنان دلير و پاكباز با آگاهى از نتيجه ظاهرى جنگ، مردان خويش را به مبارزه عليه نابخردان و نامردمان ترغيب نمودند . آنان به چنان درجه‏ اى از اعتقاد رسيده بودند كه در برابر خدا، تسليم محض بودند . اگر كمى دقت نماييم، مى‏بينيم كه آنان مى‏توانستند دنيا را بر آخرت و عقايدخويش ترجيح داده و با اصرار از همسران خود بخواهند كه از معركه بگريزند . اما نه تنها اين كار را نكردند، بلكه مشوق مردانشان براى مبارزه و حفظ اسلام بودند . تاريخ عاشورا نمونه ‏هاى متعددى از اين بزرگواران را به ما معرفى مى‏نمايد: يكى از اين بانوان، «ام وهب‏» همسر عبدالله بن عمير بود . وقتى كه عبدالله قصد پيوستن به سپاه امام را داشت، همسرش نيز با او به كاروان امام پيوست . او در روز عاشورا، با همسرش به نبرد، به يارى او شتافت . و آن گاه كه بر سر پيكر پاك همسرش حاضر گشت، توسط سپاه دشمن به شهادت رسيد . او تنها زن شهيد در ميدان بود . «بحريه‏» مادرعمروبن جناده، زن سلحشور ديگرى بود، كه پس از شهادت همسرش در روز عاشورا، پسرش را به حمايت از امام و رفتن به ميدان امر كرد . پس از شهادت پسر، دشمن سر بريده او را به سوى مادر پرتاب كرد، اما اين شير زن، با افتخار، سر فرزند را دوباره به سوى سپاه دشمن پرتاب نمود و گفت: ماچيزى را كه در داده‏ ايم، بازپس نمیگيريم . ❤️کانال زوجهای بهشتی❤️ ╔ ✾ ✾ ✾ ════╗ @zoje_beheshti ╚════ ✾ ✾ ✾ ╝