🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت334 –شما بیرون هستید؟ هرچی خونه تون زنگ زدم کسی برنداشت. می خواستم به مادرتون بگم ان شاءالله امشب می‌خوایم مزاحمتون بشیم. با من و من گفتم: –بله بیرونیم. قدمتون به روی چشم، تشریف بیارید. بعد از این که تلفن را قطع کردم پدر سوالی نـگاهم کرد. زمزمه کردم: –مادر علی بود گفت شب واسه صحبت می خوان بیان. پدر زیر چشمی به شوهر ساره نگاه کرد بعد به روبرو خیره شد و سکوت کرد. وارد حیاط که شدیم، دیدم جلوی زیر زمین پر از وسایل و خنزر پنزر است و سرو صداهایی هم از زیرزمین می‌آید. نگاهی به ساره و شوهرش انداختم. –شما بفرمایید داخل من الان میام. پدر یاالله گویان آنها را به داخل خانه راهنمایی کرد. پایم را که روی پله‌ی اول گذاشتم صدای نادیا بلند شد. –تلما! اون جارو رو هم از کنار پله بیار. جارو به دست وارد زیرزمین شدم. محمد امین و نادیا خسته و خاک آلود در حال تمیز کردن آن جا بودند. زیرزمین دو اتاق تو در تو بود که انتهای آن پر از خرت و پرت های مادر بزرگ بود. –همه‌ی وسایل رو گذاشتین تو حیاط؟ محمدامین عرق پیشانی‌اش را پاک کرد. –آره، بعضیاش به درد نمی‌خوره، ولی بعضیاش رو قراره خودم ببرم بفروشم. یه چندتا هم میز و صندلی کوچیک و بزرگ هست که همین جا به دردتون می خوره. جارو را دست نادیا دادم. –پس تکلیف مرغ و جوجه‌ها چی می شه؟ این جوری اونا بی‌خانمان می شن که. محمد امین اشاره‌ای به حیاط کرد. –اون گوشه براشون یه جعبه درست می کنم می ذارمشون تو اون. نادیا اعتراض آمیز گفت: –نه، اون جا گرمشون می شه، همین گوشه براشون لونه درست کن. خندیدم. –چه شود؟ وسط خرید و فروش باید جوجه‌ها رو از زیر دست و پا جمع کنیم. نادیا لبخند زد. –خوبه که! سنتی می شه. نفسم را بیرون دادم و نگاهی به دیوارها انداختم. –دیواراشم رنگ میخواد. نادیا نگاهش را در کاسه‌ی چشم‌هایش چرخاند. –پولمون کجا بود؟ محمد امین جارو را از نادیا گرفت و شروع به جارو کرد. –آره یه رنگی می‌خواد. ولی شاید من بتونم کاغذ دیواریش کنم. آخه اون جایی که کار می‌کنم مغازه‌ی کناری مون کارش همینه، می‌تونم از کاغذ‌ای اضافه‌ای که لازم نداره بگیرم و بیارم بچسبونم. به دیوار تکیه دادم. –مگه بلدی؟! صاف ایستاد. –آره بابا، یاد گرفتم. آخه یه چند باری که شاگردش نیومده بود من رفتم کمکش، پول ازش نگرفتم. اونم در عوض فوت و فنای کارش رو بهم یاد داد. حالا ببین! این جا رو براتون قصر می‌کنم. با تعجب پرسیدم: –یعنی باهاش رفتی خونه‌های مردم؟! سرش را به علامت مثبت تکان داد. –مگه چیه؟ کاره دیگه، عوضش الان کار من به دردتون می خوره. لبخند زدم. –دستت درد نکنه، ولی چشمم آب نمی‌خوره این جا مشتری جذب بشه. لیلافتحی‌پور