▪️قبل از پرداختن به «سند ملی سلامت و تغییرات اقلیمی» و ارتباطش با عهدنامه اقلیمی پاریس، مروری دارم بر وضعیت ایران در قبال این عهدنامه: 🔸عهدنامه اقلیمی پاریس، آخرین گام مهم سازمان ملل در خصوص #تغییرات_اقلیمی است. پیش از این توافق‌نامه، موارد مشابه دیگری هم وجود داشته که ایران، آنها را پذیرفته. مثلاً ایران در 1992، کنوانسیون تغییر اقلیم سازمان ملل متحد (UNFCCC) را امضا و 4 سال بعد، تصویبش کرد. قواعد رویه ملی برای اجرای UNFCCC، کل وزارتخانه‌های مربوطه را موظف به تدوین و اجرای برنامه‌هایی می‌کند که منجر به کاهش و سازگاری با تغییرات اقلیمی می‌شود. 🔹در اردیبهشت 1395، خبرگزاری خانه ملت به نقل از علی مروی (نماینده وقت مجلس) اعلام کرد که محمدجواد ظریف، به نمایندگی از ایران، سند مقابله با تغییرات اقلیمی سازمان ملل [=توافق‌نامه اقلیمی پاریس] را امضا کرده است. هدف این توافق، جلوگیری از افزایش دمای زمین بیش از ۲ درجه سانتی‌گراد در قرن جاری و تلاش برای محدودیت افزایش دما به زیر 1.5 درجه سانتی‌گراد نسبت به سطح آن در قبل از صنعتی شدن است. 🔸به لحاظ قانون بین‌الملل، عهدنامه اقلیمی پاریس، یک عهدنامه الزام‌آور است. 🔹مراسم رسمی امضای توافق‌نامه پاریس، در 22 آوریل 2016 صورت گرفت و طبق اطلاعات مندرج درسایت سازمان ملل ، ایران هم آن را امضا کرد. 4 روز بعد از این مراسم، خبرگزاری مجلس از قول مروی، اعلام کرد که ایران این توافق‌نامه را پذیرفته است. 🔸هیئت وزیران ایران در سال 1395 این توافق‌نامه را تصویب کرد و برای تصویب نهایی به مجلس فرستاد. موضوع الحاق ایران به توافق پاریس، با ایرادات قانونی شورای نگهبان به آن، به تصویب نهایی نرسید و قرار شد از سوی دولت لایحه‌ای برای روشن شدن میزان تعهدات ایران در این توافق‌نامه، به مجلس ارائه شود که به نظر می‌رسد، هنوز ارائه نشده و داستان تصویب آن تا به امروز ادامه دارد. 🔹با این اوصاف ایران رسماً به این توافق‌نامه ملحق نشده، اما در عمل و در حال حاضر (و به اعتراف از هیئت دولت سیزدهم) مشغول اجرای عهدنامه اقلیمی پاریس است. جزییات این موضوع را به همراه اسناد مربوطه، در پست بعدی بخوانید. https://eitaa.com/montazeran_Mouud