🔰 «روزه» به‌سبک «غزه» 🔹تلاش برای تأمین رفاه مادی مردم، قطعا یکی از مهم‌ترین وظائف حاکمیت دینی است. اما اگر این رفاه، با «رشد معنوی» همراه نبوده و توسعۀ دلبستگی‌های مادی و دنیازدگی را به همراه داشته باشد، جدای از آن‌که انسان را از رسیدن به کمال الهی خود بازمی‌دارد، می‌تواند جامعه اسلامی را نیز در نبرد با قدرت‌های زورمند و زورگو زمین‌گیر کند. چون جامعه‌ای که نتواند در مواجهه با فشار دشمن، از دنیا، راحتی‌های دنیا و لذت‌های دنیا دل بکند، حتما تن به ذلت داده و شکست خواهد خورد. 🔸به همین خاطر، اسلام عزیز ـ به‌عنوانی دینی که ضامن سعادت دنیا و آخرت در دو مقیاس فردی و جمعی است ـ جدای از دستورات عمومی خود، کوشیده است تا با تعریف مجموعه‌ای از برنامه‌ها در خصوص ماه مبارک رمضان ـ مثل «روزه» ـ روحیۀ «عبور از دنیا» را در پیروان خود نهادینه کند؛ همان روحیه‌ای که «امام خمینی قدس سره» در بیانات خویش، از آن با عنوان رمز موفقیتِ «انقلاب اسلامی» در مقابل «حملۀ نظامی» یا «تحریم اقتصادی» یاد می‌کنند. 🔹حال با این نگاه، می‌توان «غزه» را پیشگام امت اسلام در «عبور از دنیا» یا «سبک زندگی رمضانی» دانست و از همین زاویه، به تحلیل تاب‌آوری او در زیر سنگین‌ترین فشارهای نظامی و اقتصادی پرداخت. چون آن‌چه را که قرار است ما فقط در ماه رمضان و به‌شکل بسیار محدود، صرفا تمرین کنیم و ادایش را درآوریم، غزه روزهاست که دارد با همه وجود و در همه ابعاد و به جدی‌ترین شکل ممکن، زندگی می‌کند. 🔸آری؛ این روزها «غزه» سند حقانیت بسیاری از آموزه‌های اسلامی است. مثلا اگر کسی بپرسد: «چرا باید روزه گرفت؟» باید غزه را به او نشان داد و گفت: روزه می‌گیریم تا مثل غزه باشیم: متشخص، تاب‌آور، شکست‌ناپذیر، دشمن‌شکن و سرافراز. 🌀خلاصه آن‌که: امسال، در روزه‌داری، باید از «غزه» سرمشق گرفت. @EHYAGARI_IR @sadidtv

💢حفظ حریم رمضان، صیانت از هویت 🔹روزه، صرفاً یک عبادت فردی نیست، بلکه نمادی از هویت دینی و مقاومت فرهنگی یک جامعه است. اگر روزه‌داری، اعلام بندگی خداست، روزه‌خواری علنی، طغیان علیه این هویت و زمینه‌ساز تضعیف باورهای دینی در جامعه خواهد بود. از همین رو، مقابله با روزه‌خواری آشکار، نه‌فقط یک وظیفه‌ی دینی، بلکه ضرورتی اجتماعی است که هم مردم و هم نظام اسلامی در قبال آن مسئول‌اند. 🔸رهبر معظم انقلاب در خطبه‌های عید فطر ۱۴۰۲ بر اهمیت این مسئله تأکید کرده و فرمودند: «روزه‌خواری علنی، هتک حرمت ماه رمضان است و باید جلوی آن گرفته شود.» این سخن، ناظر بر یک حقیقت عمیق است: اگر در یک جامعه، حریم ارزش‌های دینی حفظ نشود، مسیر استحاله‌ی فرهنگی و تضعیف اعتقادات هموار خواهد شد. 🔹تمدن غربی، با ترویج آزادی‌های بی‌حدومرز، تلاش کرده تا مفهوم «حق انتخاب» را جایگزین مسئولیت اجتماعی کند؛ گویی هر فرد، بدون درنظر گرفتن تأثیر رفتارش بر جامعه، مجاز است هرگونه که خواست عمل کند. این همان منطقی است که به اباحه‌گری، عادی‌سازی منکرات و در نهایت، فروپاشی هویت دینی منجر می‌شود. اما در فرهنگ اسلامی، جامعه‌ی مؤمنان، مسئول صیانت از حریم دین هستند. امر به معروف و نهی از منکر، نه یک توصیه‌ی شخصی، بلکه رسالتی اجتماعی است که استمرار ایمان جمعی را تضمین می‌کند. 🔸امروز، مقابله با روزه‌خواری علنی، تنها یک اقدام شرعی نیست، بلکه دفاع از هویت فرهنگی و اجتماعی ماست. در زمانه‌ای که هجمه‌های رسانه‌ای تلاش دارند روزه‌خواری را به‌عنوان یک «حق فردی» عادی‌سازی کنند، جامعه‌ی اسلامی باید نشان دهد که احترام به مقدسات، نه امری تحمیلی، بلکه تجلی یک ایمان زنده و پویاست. مسئولیت مردم، حساسیت و تذکر لسانی است و وظیفه‌ی حکومت، حفظ فضای عمومی جامعه در برابر عادی‌سازی این منکر و حراست از ارزش‌های الهی. 🔹ماه رمضان، تنها یک مناسبت عبادی نیست، بلکه فرصتی برای بازآفرینی هویت دینی است. اگر از این حریم مراقبت نشود، زخم بی‌تفاوتی بر پیکر ایمان جمعی خواهد نشست. صیانت از حریم رمضان، یعنی پاسداری از روح یک امت؛ مسئولیتی که بر دوش همه‌ی ما سنگینی می‌کند. @EHYAGARI_IR @sadidtv