بِكُلِّ ذَلِكَ يُصْلِحُ شَأْنَهُمْ ، وَ يَبْلُو أَخْبَارَهُمْ ، وَ يَنْظُرُ كَيْفَ هُمْ فِي أَوْقَاتِ طَاعَتِهِ ، وَ مَنَازِلِ فُرُوضِهِ ، وَ مَوَاقِعِ أَحْكَامِهِ ، لِيَجْزِيَ الَّذِينَ أَسَاؤُوا بِمَا عَمِلُوا ، وَ يَجْزِيَ الَّذِينَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَى .
كه خدا اصلاح حال مردم را به هر يك از اين كار دنيا و آخرت كاملا مربوط ساخته (و از بندگان كار دنيا و آخرت هر دو را خواسته است)
و بندگان را در اين اعمال شب و روز امتحان مىكند تا نظر كند (يعنى تا پاداش اعمالشان را به نظر خود آنها آشكار كند) كه آنان در اوقات طاعت و عبادت و مقامات فرض و واجب تكاليف الهى چگونه فرمانبردارى مىكنند؟ و در مواقع و مراتب احكام خدا چه طريق از راه اطاعت و عصيان را خواهند رفت؟ (تا دريابند و معلومشان گردد در روز تبلىالسرائر قيامت به اعمالشان از خدا چه كيفر و پاداش خواهند يافت) كه در روز جزا آنانكه بدكار و زشت كردار بودند به كيفر بد (و عذاب قهر) مجازات شوند و آنان كه نيكوكار و فرمانبردار بودند به پاداش نيكو (در بهشت ابد) نائل گردند
دعای شماره 6 ، فراز شماره 7 saifehsdjadie@
دعای شماره 1
اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ وَ فَرِحُوا بِالْحَياةِ الدُّنْيا وَ مَا الْحَياةُ الدُّنْيا فِي الْآخِرَةِ إِلاَّ مَتاعٌ
(خدا روزى را براى هر كه بخواهد گشاده يا تنگ مىگرداند، و[لى آنان] به زندگى دنيا شاد شدهاند، و زندگى دنيا در [برابر] آخرت جز بهرهاى [ناچيز] نيست.)
الرعد (13)، آيه 26
@
Saifehsdjadie
ثُمَّ أَمَرَنَا لِيَخْتَبِرَ طَاعَتَنَا ، وَ نَهَانَا لِيَبْتَلِيَ شُكْرَنَا ، فَخَالَفْنَا عَنْ طَرِيقِ أَمْرِهِ ، وَ رَكِبْنَا مُتُونَ زَجْرِهِ ، فَلَمْ يَبْتَدِرْنَا بِعُقُوبَتِهِ ، وَ لَمْ يُعَاجِلْنَا بِنِقْمَتِهِ ، بَلْ تَأَنَّانَا بِرَحْمَتِهِ تَكَرُّماً ، وَ انْتَظَرَ مُرَاجَعَتَنَا بِرَأْفَتِهِ حِلْماً .
پس (از اعطاء اين نعمتها) به واسطه حكم امر و نهى حضرتش ما را در طاعت و شكرگزارى بيازمود و امتحان فرمود و چون ما بندگان از طريق (سهل هدايت) امرش روگردانيديم و به وادى (هلاكت) نافرمانى شتافتيم باز بر ما تسريع و تعجيل به عقاب و انتقام نفرمود بلكه با تانى و مدارا از رحمت و لطف و كرم از ما منتظر توبه و رجوع از گناه بود از فرط رافت و حلم (باشد كه ما توبه كنيم و او عفو و بخشش فرمايد) (تبصره) اگر از ضمير متكلم آدم و نوع انسان مراد باشد كه گناه و نافرمانى به معنى معصيت خدا را مرتكب مىشود و اگر اهلبيت عصمت مراد باشند آنان چون معصوم از گناه هستند گناه در آنان حسنات الابرار سيئات المقربين است و يا گاهى كه از عبادت و طاعت خدا به كارهاى مباح دنيا مانند خورد و خواب ضرورى بدن پردازند و لحظهاى از كار عبادت و توغل در ذكر حق باز مانند آن امر مباح را بر خود گناه بزرگ شمارند نه آنكه گناه مثل ما مرتكب شدهاند و اين مطلب را تذكر دادم اينجا تا در تمام دعاهائى ائمه طاهرين معنى گناه كه همه جا نسبت به خود دادهاند معلوم شود كه
گناه حقيقى يعنى ترك فرمان حق نبوده بلكه به معنائى است كه ذكر شد.
دعای شماره 1 ، فراز شماره 21
@Sahifehsajadie
اللَّهُمَّ إِنَّكَ ابْتَلَيْتَنَا فِي أَرْزَاقِنَا بِسُوءِ الظَّنِّ ، وَ فِي آجَالِنَا بِطُولِ الْأَمَلِ حَتَّى الَْتمَسْنَا أَرْزَاقَكَ مِنْ عِنْدِ الْمَرْزُوقِينَ ، وَ طَمِعْنَا بِآمَالِنَا فِي أَعْمَارِ الْمُعَمَّرِينَ .
پروردگارا تو در رزق و روزيهاى ما بندگان (كه بيش و كم و وسعت وضيقش بدست تست و هيچ به سعى ما و توسل به اين و آن زياد و كم نخواهد گشت) تو ما را در ورطهى آزمايش و امتحان مبتلا به سوء ظن و بدخيالى گردانيدى و در اجل و مقدار كم و زياد عمر (كه ابدا ساعتى از آنچه تو مقدر كردهاى زياد و كم نخواهد شد) ما بندگان را به طول امل (و به فراموشى مرگ و به خيال عمر دراز) گرفتار امتحان فرمودى (و به ترس و بيم از حوادث و امراض در امر مقدر حتمى عمر بيازمودى تا مراتب ايمان بندگان خود را به خود آنها نشان دهى و ضعف و قوت ايمانشان به خدا و تقدير خدا در امر رزق و عمر بر خود آنها معلوم گردد و هم سرنوشتهاى ديگر از صحت و مرض و غنا و فقر و عزت و ذلت و غيره كه تمام به تقدير و مشيت ازلى تو معين است و تغييرپذير نخواهد بود ايمان و اعتقادشان را بيازمائى) تا آنكه (در اين آزمايش ما تو را فراموش كرده و) روزى و ارزاق خود را از خلق كه همه روزىخوار تواند درخواست كرديم (زهى ناسپاسى و سستى اعتقاد به خدا) و در عمر خود به عمر دراز معمران عالم (كه پانصد سال و هزار سال عمر كردهاند) طمع بستيم.
دعای شماره 29 ، فراز شماره 1
@Sahifehsajadie