💠 فتح خیبری 🔹 این بیان که [پیغمبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم)] فرمود «الْإِسْلَامُ یعْلُو وَ لَا یعْلَی عَلَیه»،[1] این جمله خبریه‌ای است که به داعی انشاست؛ یعنی «یا أیها الذین آمنوا یجب علیکم» جهانی فکر کنید، جهانی حرف بزنید، حضرت جهانی است تعارف که ندارد! ظهور و حضور او جهانی است، آن وقت ما جهانی حرف می ‌زنیم اما حداکثر دید ما حرم است تا جمکران، این نمی‌ شود. 🔹 مطلب بعدی آن است که حالا چکار کنیم که جهانی بشود؟ یک وقت است که ما استدلال بکنیم به ائمه (علیهم السلام) این را فوراً جواب می‌ دهند به اینکه او امام بود و قدرت داشت و مانند آن، اما اگر به شاگردان ائمه (علیهم السلام) استدلال بکنیم جواب ندار! و آن این است که جریان فتح خیبر یک داستان مشکل‌ گشایی بود برای مؤمنین و مسلمان‌ های مدینه، چون همه اینها ستون پنجم بودند برای مشرکین. این صنادید اسرائیلی در خیبر یک ستون پنجمی بودند با مشرکین حجاز، مرتّب گزارش می ‌دادند، سرمایه دست اینها، آنها کاخ ‌نشین بودند، اینها کوخ ‌نشین بودند، ربا دست آنها بود، قرض ‌الحسنه هم که خبری نبود، فتح خیبر برای جامعه اسلامی مشکل ‌گشایی کرد، عظمت فتح خیبر کم نبود! آن جریان حضرت امیر و آن درِ خیبر و این همه تبلیغات! روز فتح خیبر جعفر از حبشه برگشت آمد مدینه، یک بیان نورانی پیغمبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) دارد که من به کدام یک از این دو امر خوشحال ‌تر بشوم، به فتح خیبر یا آمدن جعفر؟[2] جعفر یک مسافری بود آمد، چه کاری به خیبر دارد؟! عظمت خیبر و فتح خیبر نظام اسلامی را تفهمیم کرده است، حالا پسرعمویتان است از مسافرت آمده، چرا این را با آن می‌ سنجی؟! فرمود: «بِأَیهِمَا» خوشحال ‌تر بشوم؟ این یعنی چه؟ یعنی یک روحانی بفهم رفته حبشه را عوض کرده، او چندین سال در آن جا کار عالمانه کرده، حرف عالمانه زده، حرف‌ های ما را بازگو کرده، حبشه را متحوّل کرده، بله کار فتح خیبر کرده است، فتح که تنها با شمشیر نیست با قلم هم هست! فرمود به «بِأَیهِمَا» خوشحال بشوم؟ پس می ‌شود که یک روحانی کاری بکند که نظیر فتح خیبر باشد، درِ قلعه خیبر را بکَند، پس می ‌شود! حالا ما به خود حضرت امیر که استدلال نمی ‌کنیم تا کسی بگوید او امام بود، اوایل بعثت جعفر (سلام الله علیه) او از مکه رفته بود حبشه، چند سال آن جا بود؟ تا فتح خیبر بود، برود در حبشه آن افکار مسیحیت، تمام «اعدا عدوّ» آنها را به هر حال یا قانع کرد یا ساکت کرد، پس می‌شود این کار را کرد. 🔹 من تعجّب می ‌کردم که چطور پیغمبر می‌فرماید «بِأَیهِمَا» من خوشحال بشوم؟! معلوم می‌ شود که خبری است، وگرنه از مسافرت آمده، این چکار به فتح خیبر دارد که فرمود به کدام یک از اینها خوشحال‌ تر بشوم؟ پس می ‌شود که یک روحانی کار فتح خیبر را بکند. [1]. من لا یحضره الفقیه، ج4، ص334. [2]. بحار الأنوار(ط ـ بیروت)، ج‏21، ص63؛ «أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص لَمَّا فَتَحَ خَیبَرَ قَدِمَ جَعْفَرُ بْنُ أَبِی طَالِبٍ مِنَ الْحَبَشَةِ فَالْتَزَمَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ جَعَلَ یقَبِّلُ بَینَ عَینَیهِ وَ یقُولُ مَا أَدْرِی بِأَیهِمَا أَنَا أَشَدُّ فَرَحاً بِقُدُومِ جَعْفَرٍ أَمْ بِفَتْحِ خَیبَر». #سالروز_فتح_خیبر #جهانی_شدن #سخن_و_عمل_عالمانه #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی 📚 دیدار ریاست مجمع جهانی اهل بيت با حضرت استاد تاریخ: 1398/07/22

💠 روز پانزدهم ماه #محرم1442 🔹 فتح خیبری #آيت_الله_العظمی_جوادی_آملی

با سلام و احترام ، امروز جمعه و روز توجه بيشتر به خانواده است ؛ به همسر و فرزندانمان بيشتر محبت كنيم و قدر لحظه هاى زندگى را بدانيم .

۷۲ساعت زیر بمباران شیمیایی بچه ها حسین حسین میگفتند بعد یه عده تو همین مشهد که حسین حسین میگفتن هر کاریشون میکردی جبهه نمیومدن میگفتن در عصر غیبت نباید کار سیاسی کرد

❓❓❓پرسش فرزندان حضرت عباس بن علی(ع) چه کسانی بودند؟ و چرا فرزندانش در کربلا نبودند؟ 🔰🔰🔰پاسخ اجمالی در منابع تاریخی آمده است؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) با لبابه دختر عبدالله بن عباس، پسر عموی، پیامبر اسلام(ص) ازدواج کرد. حاصل این ازدواج، فرزند یا فرزندانی بود که در تعداد آنها اختلاف نظر وجود دارد. برخی تعداد آنها را دو نفر اعلام کرده‌اند. یکی به نام عبیدالله و دیگری به نام فضل[1] یا حسن[2] یا محمد.[3] برخی دیگر او را تنها صاحب یک فرزند؛ یعنی عبیدالله[4] دانسته‌اند. در کتاب «نور العین فی مشهد الحسین» که منسوب به اسفراینی(م 418ق) است؛ فرزندان دیگری را نیز برای حضرت عباس(ع) ذکر می‌کند که در کربلا حضور داشتند. البته تنها نام یکی از آنها را با نام قاسم نام می‌برد و برای فرزند دیگرش عبارت «ابن العباس» را می‌آورد.[5] برخی از متأخران نام او را محمد ذکر کرده‌اند.[6] اسفراینی درباره شهادت قاسم بن عباس و برادرش محمد می‌نویسد: هنگامی که بیشتر یاران امام حسین(ع) در درگیری با دشمنان به شهادت رسیدند، امام حسین(ع) فریاد برآورد: «وا غَوْثاه، بِکَ یا الله، وا قِلَّةَ ناصِراه؛ فریاد [از بی‌کسی] به تو پناه می‌برم ای خدا! وای از کمی یاران!» در این لحظه، دو نوجوان که چهره‌ای مانند ماه داشتند، [صدای امام را شنیدند]، از خیمه به بیرون دویدند که یکی از آن دو فرزند عباس (محمد) و دیگری برادرش قاسم بود. و در پاسخ امام فریاد زدند: «لَبَّیْکَ یا مَولانا، نَحنُ بَینَ یَدَیکَ؛ در خدمت توایم ای سرور ما». امام حسین(ع) رو به آنان کرد و فرمود: «شهادت پدرتان کافی است» اما آنان امتناع ورزیده و گفتند: «نه به خدا ای عمو!» سپس از امام اجازه گرفته و به میدان نبرد شتافتند و پس از پیکار با دشمن هر دو به شهادت رسیدند.[7] اما به دلایل مختلفی نمی‌توان به گزارشات نور العین اعتماد و اطمینان نمود؛ که در این‌جا به نمونه‌هایی به طور خلاصه اشاره می‌شود: 1. تعدادی از علمای رجال و حدیث‌شناس و عاشورا پژوهان درباره این کتاب گفته‌اند: در این کتاب به قدری دروغ‌های عجیب و غریب و خلاف عقل و خلاف متواترات تاریخی فراوان است که نمی‌توان آن‌را منتسب به ابواسحاق اسفراینی، فقیه برجسته شافعی دانست. هر کس در مقتل چاپ شده‌ نور العین نگاه کند چیزهایی که شیعه و سنی بر خلاف آن اتفاق کرده‌اند خواهد دید. لذا به گزارشات نور العین به تنهایی اعتمادی نداریم.[8] 2. این بخش از گزارش نور العین به‌گونه‌ای نقل شده است که گویا نبرد کربلا هم در روز عاشورا و روز یازدهم محرّم بوده است، در حالی‌که این برخلاق نقل منابع تاریخی و حدیثی می‌باشد. به‌علاوه؛ بخشی از آنچه درباره دو فرزند حضرت ابوالفضل(ع) نقل کرده، شباهت زیادی به جریان قاسم بن حسن(ع) دارد. گویا نقل کننده میان وقایع و مبارزات عاشورا مرتکب اشتباه شده و گزارشات را درهم آمیخته است. به هر حال؛ درباره حضور فرزندان حضرت ابوالفضل العباس(ع) در کربلا یا شهادت آنها باید گفت: در برخی از منابع تاریخی آمده است که؛ محمد بن عباس در روز عاشورا به شهادت رسید.[9] و ظاهراً برخی از مورّخان و علما به‌طور اجمال با توجه به گزارش نور العین گفته‌اند؛ دو تا از فرزندان حضرت ابوالفضل العباس(ع)؛ یعنی محمد و قاسم در روز عاشورا به شهادت رسیدند.[10] از این‌رو؛ نمی‌توان گفت که فرزندان حضرت ابوالفضل العباس(ع) در کربلا حضور نداشتند؛ چون یا بودند و به شهادت رسیدند و یا در قافله اسرا بودند و با توجه به سنّ کم نجنگیدند؛ زیرا بنابر تحقیق و جست‌وجو؛ گزارشی تاریخی که عدم حضور فرزندان حضرت عباس بن علی(ع) در کربلا را اعلام کند، نیافتیم. به‌علاوه؛ با وجود چنین گزارشی، با توجه به خردسال بودن فرزندان ایشان، عدم حضورشان در کربلا هم مشکلی ایجاد نمی‌کند.   [1]. ابن صوفی نسابه، نجم الدین ابوالحسن على بن ابى الغنائم محمد، المجدی فی أنساب الطالبیین‏، ص 436 قم، مکتبة آیة الله المرعشى النجفى‏، چاپ دوم‏، 1422ق؛ شبّر، جواد، ادب الطف، ج ‏1، ص 226، بیروت، دار المرتضى‏، چاپ اوّل‏، 1409ق. [2]. شامی، جمال الدین یوسف بن حاتم‏، الدر النظیم فی مناقب الأئمة اللهامیم‏، ص 440، قم، دفتر نشر اسلامی، چاپ اول، 1420ق. [3]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب(ع)، ج ‏4، ص 112، قم، علامه، چاپ اول، 1379ق. [4]. ابن حزم‏، ابو محمد على بن احمد، جمهرة أنساب ‏العرب، ص 67، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1403ق. [5]. أبو اسحاق اسفراینی، ابراهیم بن محمد، نور العین فی مشهد الحسین، ص 43، تونس،  مکتبة المنار. [6]. مظفّر، عبدالواحد، بطل العلقمی العباس الاکبر بن الامام امیرالمومنین علی بن ابی طالب(ع)، ج 3، ص 433 – 434، قم، المکتبة الحیدریة، 1425ق. [7]. نور العین فی مشهد الحسین، ص 43. [8]. ر. ک: طباطبایی، عبدالعزیز، أهل البیت فی المکتبة العربیة، ص 655، قم، مؤسسه آل البیت

(ع)، 1417ق؛ قزوینی، فضل علی، الامام الحسین و اصحابه، ص 150، قم، 1415ق؛ فاطمی، سید حسن، منابع تحریف گستر در حادثه عاشورا به نقل از اربعین حسینیه، مجله کتابهای اسلامی، تابستان 1383ش، شماره 17، ص 272. [9]. ابن شهر آشوب در تعداد شهدای بنی هاشم می‌نویسد: «وَ اخْتَلَفُوا فِی عَدَدِ الْمَقْتُولِینَ مِنْ أَهْلِ الْبَیْتِ فَالْأَکْثَرُونَ عَلَى أَنَّهُمْ کَانُوا سَبْعَةً وَ عِشْرِینَ تِسْعَةٌ ... مِنْ وُلْدِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ الْحُسَیْنُ وَ الْعَبَّاسُ وَ یُقَالُ وَ ابْنُهُ مُحَمَّدُ بْنُ الْعَبَّاس...»؛ مناقب آل أبی‌طالب(ع) ، ج ‏4، ص 112؛ امین عاملى‏، سید محسن، اعیان الشیعة، ج ‏1،ص 610، بیروت، دار التعارف‏، 1403ق. [10]. امین عاملى‏، سید محسن، اعیان الشیعة، ج ‏1،ص 610، بیروت، دار التعارف‏، 1403ق؛ مظفّر، عبدالواحد، بطل العلقمی العباس الاکبر بن الامام امیرالمومنین علی بن ابی طالب(ع)، ج 3، ص 433 – 434، قم، المکتبة الحیدریة، 1425ق؛ حائری مازندرانی، محمد مهدی، معالی السّبطین فی احوال الحسن و الحسین(ع)، ج 1، ص 435، تبریز، مکتبة القرشی، 1356ق.

🔸برداشت های نادرست از احکام 🏴🏴🏴قسم خوردن بسیاری از مردم هنگام قسم خوردن از کلمه، به قرآن استفاده می کنند و عرفاً عمل به چنین قسمی را واجب می دانند. در حالی که عمل به سوگندی واجب و ترک آن دارای کفاره است که نام خدا در آن برده شود (مثل اینکه بگوید: به خدا قسم که سیگار کشیدن را ترک می کنم). بنابراین قسم خوردن به قرآن یا پیامبران یا ائمه علیهم السلام یا کعبه و مانند آن ها واجب العمل نیست و کفاره ندارد ولی گناه است. تحریر الوسیله امام، ج2 ص99 🌱

درست نیست، سوالی بی جواب بمونه🙄 با یه کم کمک شاید بشه به جواب رسید🤔 ⭕️تصور کنید حکومتی که بر پایه مکتب امام حسین (ع) بوجود اومده و خون هزاران هزار شهید پاش ریخته، با بی مدیریتی و عدم اهتمام شما به اجرای شبکه ملی اطلاعات ، ❓چقدر جیب دشمنان امام حسین (ع) و اهل بیت را پر کرده؟ سهم شما در تقویت جبهه یزیدیان چقدر است؟ ❓چقدر سبب تسلط اطلاعاتی دشمنان اسلام و انقلاب، به کشورمان شده؟ ❓به واسطه رها کردن فضای مجازی (به اسم اینکه نمیشه جلوش رو گرفت و بخشی از زندگی مردم شده!!)، چقدر جوانان این مملکت از بین رفتن و میرن؟ ❓عجب اینکه تا چند روز دیگه دانش آموزان ایران اسلامی وارد این قتلگاه میشوند و سوال اینجاست که سهم شما از این همه جنایت چقدر است؟ ❗️سند ۲۰۳۰ موریانه وار در حال اجرا توسط همین فضای تحت مدیریت شماست و سرباز برای یزیدیان میسازد! ⚠️حالا اگر انصاف داشته باشید، جواب سوال همیشگی تون رو خودتون میدید! #آذری_جهرمی #شبکه_ملی_اطلاعات ✍ "الف.نون.، عضو جبههٔ #انقلاب اسلامی در فضای مجازی ✊🏻

_پیشنهاد_مطالعه🔰 📚عنوان : پس از پنجاه سال ✍نویسنده : سیدجعفر شهیدی 📖موضوع : امام حسین (ع) 📕تعداد جلد : ۱ جلد #امامت #پس_از_پنجاه_سال

🔰#_پیشنهاد_مطالعه🔰 📚عنوان : پس از پنجاه سال ✍نویسنده : سیدجعفر شهیدی 📖موضوع : امام حسین (ع) 📄تعداد صفحات : ۱۹۶ صفحه #امامت #پس_از_پنجاه_سال