🕊 شکرگزاری 🌟 امیرالمؤمنین عليه السلام: سبب زياد شدن نعمت، شكرگزارى است 🌾 سَبَبُ المَزِيدِ الشُّكرُ غررالحكم حدیث ۵۵۴۴ #شکرگزاری ⚜@salamalaaleyasiin

🌕 🔹 انوار در قیامت از رسول الله ( ص) روایت شده است که فرمودند : « هر که یک مرتبه بر من صلوات فرستد ،حق تعالی در روز قیامت ، نوری در سر او ،نوری در طرف چپ او،نوری در بالا ی او ،و نوری در جمیع اعضای او خلق می‌کند .» 📚 ( جامع الخبار ،ص ۲۵۲ ) 🌸اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 اللهم‌عجل‌لولیڪ‌‌الفرج #امام_زمان ⚜@salamalaaleyasiin

برکت لقمان: فرزندم، من طعم گیاه تلخ صبر(نام گیاهى است زرد رنگ) را چشیدم و چیزى تلختر ازفقر نیافتم. پس اگر روزى فقیر شدى، به مردم اظهار نکن که تو را کوچک و پست مى شمارند و نفعى نیز به تو نمى رسانند. به سوى کسى بازگرد که تو را به فقر مبتلا ساخته و مورد آزمایش قرار داده است، زیرا او تواناتر است که در کارت گشایش حاصل کند. کافى/ج4/ص22 #دریافت_روزانه_حدیث #افزایش_برکت_و_روزی ⚜@salamalaaleyasiin

🌠☫﷽☫🌠 📩 آموزش از راه دور و مجازی در قضیه #کرونا به کار آموزش کشور ضربه زد/سعی باید بشود که دانش‌آموز در مدرسه حضور پیدا بکند/مدرسه موضوعیّت دارد ✏️ رهبر انقلاب، صبح امروز در دیدار معلمان: این قضیه‌ی کرونا و این آموزش مجازی و #آموزش از راه دور ضربه زد واقعاً؛ یعنی اختلال ایجاد کرد در کار آموزش کشور. ممکن است که ما بگوییم با فضای مجازی و ارتباط ویدئویی و امثال اینها میشود درس را تعلیم داد اما شاگرد، دانش‌آموز غیر از یادگیری و شنیدن درس احتیاج به حضور در فضای آموزشی دارد. احتیاج دارد به اینکه بین همسالان خود، همسانان خود حضور داشته باشد این هم‌افزایی ایجاد میکند، این خیلی مهم است. سعی باید بشود که دانش‌آموز در مدرسه حضور پیدا بکند. مدرسه موضوعیّت دارد. ۱۴۰۲/۲/۱۲ #روز_معلم ╭‌🌺🍂🍃 ⚜@salamalaaleyasiin

اینکه روز معلم را در سالگرد شهادت شهید مطهری قرار دادند، یک معنای نمادین و پرمغز و پرمضمونی دارد؛ چون حقاً و انصافاً مرحوم شهید مطهری یک انسان بزرگ و برجسته بود. زندگی او، تلاش مخلصانه و مؤمنانه و عالمانه، همراه با احساس درد، همراه با یک بصیرت کامل در میدان علم و معرفت و فرهنگ بود. 📝 امام خامنه ای (مدظله العالی) 🌷 یاد و خاطره قافله سالار معلمان شهید؛ فیلسوف فرزانه آیت الله مرتضی مطهری(ره) و روز معلم بر همگان، علی الخصوص بر اساتید و معلمان زحمتکش گرامی و جاودانه باد. 🆔️@salamalaaleyasiin

🎥 رهبر انقلاب: تقویت مدارس دولتی مهم است 🔹نباید جوری باشد در کشور که وقتی گفته می‌شود مدرسۀ دولتی اولین چیزی که مقابل انسان نقش می‌بندد، ضعف مدرسه است. 🔹وقتی به مدرسۀ دولتی کم‌اعتنایی کنیم، معنایش این است که اگر کسی بنیه مالی‌اش آنقدر نبود که بتواند در مدرسه‌ای که شهریه می‌گیرد ثبت‌نام کند، ناچار است که تن به ضعف بدهد؛ یعنی کسی که بنیۀ مالی ندارد، بنیه علمی هم نداشته باشد. این بی‌عدالتی محض است و به هیچ‌وجه قابل قبول نیست 🆔️@salamalaaleyasiin

سپاسگزاریِ رهبر انقلاب از مجاهدت جامعه معلمان 🔹اولین مطلبی که در باب معلم باید امروز عرض بکنم، سپاس از جامعه‌ی معلمان است؛ این سربازان گمنام نظام اسلامی و اسلام و مسلمین که در اطراف کشور در دورترین نقاط کشور بی‌سروصدا مشغول کارند، مشغول مجاهدتند. 🔹با سختی‌ها، با مشکلات فراوان دارند کار می‌کنند. درواقع فرزندان ملّت را این جامعه‌ی معلّمان تربیت می‌کنند و آنها را برای آینده‌ی روشنی آماده می‌کنند. 🔹معلّم در واقع معمار آیندۀ کشور است. امروز شما دارید فردای کشور را می‌سازید. 🆔️@salamalaaleyasiin

‌🌷 #دختر_شینا #پارت_پنجاهم ✅ فصل چهاردهم وقتی می‌خواستم بروم و پیت دومی را بیاورم، عزا گرفتم. پیت را که از شعبه بیرون آوردم، دیگر نه نفسی برایم مانده بود، نه رمقی. از سرما داشتم یخ می‌زدم؛ اما باید هر طور بود پیت نفت را به خانه می‌رساندم. از یک طرف حواسم پیش بچه‌ها بود و از طرف دیگر قدرت راه رفتن نداشتم. بالاخره با هر سختی بود، خودم را به خانه رساندم. مکافات بعدی بالا بردن پیت‌های نفت بود. دلم نمی‌خواست صاحب‌خانه متوجه شود و بیاید کمکم.به همین خاطر آرام‌آرام و بی‌صدا پیت اولی را از پله‌ها بالا بردم و نیم‌ساعت بعد آمدم و پیت دومی را بردم. دیگر داشتم از هوش می‌رفتم. از خستگی افتادم وسط هال. خدیجه و معصومه با شادی از سر و کولم بالا می‌رفتند؛ اما آن‌قدر خسته بودم و دست و پا و کمرم درد می‌کرد، که نمی‌توانستم حتی به رویشان بخندم. خداخدا می‌کردم بچه‌ها بخوابند تا من هم استراحت بکنم؛ اما بچه‌ها گرسنه بودند و باید بلند می‌شدم، شام درست می‌کردم. تقریباً هر روز وضعیت قرمز می‌شد.دو سه بار هواپیماهای عراقی دیوار صوتی شهر را شکستند که باعث وحشت مردم شد و شیشه‌های خیلی از خانه‌ها و مغازه‌ها شکست. همین که وضعیت قرمز می‌شد و صدای آژیر می‌آمد، خدیجه و معصومه با وحشت به طرفم می‌دویدند و توی بغلم قایم می‌شدند. تپه مصلّی روبه‌روی خانه‌ی ما بود و پدافندهای هوایی هم آن‌جا مستقر بودند. پدافندهای هوایی که شروع به کار می‌کردند،خانه‌ی ما می‌لرزید.گلوله‌ها که شلیک می‌شد، از آتشش خانه روشن می‌شد.صاحب‌خانه اصرار می‌کرد موقع وضعیت قرمز بچه‌ها را بردارم و بروم پایین؛ اما کار یک روز و دو روز نبود. آن شب همین‌که دراز کشیده بودم، وضعیت قرمز شد و بلافاصله پدافندها شروع به کار کردند.این‌بار آن‌قدر صدای گلوله‌هایشان زیاد بود که معصومه و خدیجه، وحشت‌زده شروع به جیغ و داد و گریه‌زاری کردند.مانده بودم چه‌کار کنم. هر کاری می‌کردم، ساکت نمی‌شدند. از سر و صدا و گریه‌ی بچه‌ها زن صاحب‌خانه آمد بالا.دلش برایم سوخت. خدیجه را به زور بغل گرفت و دستی روی سرش کشید. معصومه را خودم گرفتم. زن وقتی لرزش خانه و آتش پدافندهای هوایی را دید،گفت:«قدم خانم! شما نمی‌ترسید؟!» گفتم:«چه‌کار کنم.» معلوم بود خودش ترسیده. گفت:«واللّه، صبر و تحملت زیاد است. بدون مرد، آن هم با این دو تا بچه، دنده‌ی شیر داری به خدا. بیا برویم پایین. گناه دارند این بچه‌ها.» گفتم:«آخر مزاحم می‌شویم.» بنده‌ی خدا اصرار کرد و به زور ما را برد پایین.آن‌جا سر و صدا کمتر بود. به همین خاطر بچه‌ها آرام شدند. روزهای دوشنبه و چهارشنبه‌ی هر هفته شهید می‌آوردند. تمام دل‌خوشی‌ام این بود که هفته‌ای یک‌بار در تشییع جنازه‌ی شهدا شرکت کنم.خدیجه آن موقع دو سال و نیمش بود. بالِ چادرم را می‌گرفت و ریزریز دنبالم می‌آمد. معصومه را بغل می‌گرفتم. توی جمعیت که می‌افتادم، ناخودآگاه می‌زدم زیر گریه. انگار تمام سختی‌ها و غصه‌های یک هفته را می‌بردم پشت سر تابوت شهدا تا با آن‌ها قسمت کنم. از سر خیابان شهدا تا باغ بهشت گریه می‌کردم. وقتی به خانه برمی‌گشتم، سبک شده بودم و انرژی تازه‌ای پیدا کرده بودم. دیگر نیمه‌های اسفند بود؛ اما هنوز برف روی زمین‌ها آب نشده بود و هوا سوز و سرمای خودش را داشت. زن‌ها مشغول خانه‌تکانی و رُفت‌وروب و شست‌و‌شوی خانه‌ها بودند. اما هر کاری می‌کردم، دست و دلم به کار نمی‌رفت. آن روز تازه از تشییع جنازه‌ی چند شهید برگشته بودم، بچه‌ها را گذاشته بودم خانه و رفته بودم صف نانوایی و مثل همیشه دم به دقیقه می‌آمدم و به آن‌ها سر می‌زدم. بار آخری که به خانه آمدم،سر پله‌ها که رسیدم، خشکم زد. صدای خنده‌ی بچه‌ها می‌آمد. یک نفر خانه‌مان بود و داشت با آن‌ها بازی می‌کرد. پله‌ها را دویدم. پوتین‌های درب و داغان و کهنه‌ای پشت در بود. با خودم گفتم:«حتماً آقا شمس‌اللّه یا آقا تیمور آمدند سری به ما بزنند. شاید هم آقا ستار باشد. » در را که باز کردم، سر جایم میخ‌کوب شدم. صمد بود. بچه‌ها را گرفته بود بغل و دور اتاق می‌چرخید و برایشان شعر می‌خواند. بچه‌ها هم کیف می‌کردند و می‌خندیدند. یک لحظه نگاهمان در هم گره خورد و بدون این‌که چیزی بگوییم چند ثانیه‌ای به هم نگاه کردیم. بعد از چهار ماه داشتیم دوباره یکدیگر را می‌دیدیم.اشک توی چشم‌هایم جمع شد.باز هم او اول سلام داد و همان‌طور که صدایش را بچه‌گانه کرده بود و برای خدیجه و معصومه شعر می‌خواند گفت:«کجا بودی خانم من، کجا بودی عزیز من. کجا بودی قدم خانم؟! » از سر شوق گلوله‌گلوله اشک می‌ریختم و با پر چادر اشک‌هایم را پاک می‌کردم. همان‌طور که بچه‌ها بغلش بودند، روبه‌رویم ایستاد و گفت:«گریه می‌کنی؟!»بغض راه گلویم را بسته بود. خندید و با همان لحن بچه‌گانه گفت: « آها، فهمیدم.دلت برایم تنگ شده؛ خیلی خیلی زیاد. یعنی مرا دوست داری.خیلی خیلی زیاد!» 🔰ادامه دارد...🔰 🆔️@salamalaaleyasiin