چون کسی از ابتدای سفرنامه از کانال خارج نشده پس ادامه میدم😉

اینجاست که میبینی همه جوره آدم اومده فرق نداره پا داره یا نداره عشق حسین این چیزا رو نمیشناسه...

اینجا هرکی هرچی داره ، نذرِ حسین کرده تشنه ات میشه کافیه لب تر کنی آب میارن گرسنه میشی طلب غذا میکنی میرسونن برات منتتو میکشن بری استراحت کنی خونه شون

دو سه روز پیاده روی خسته ، خاکی ولی ذوق داری ذوق وصال داری نزدیک میشی به رویات...

چایی و قهوه هاشون😊

پذیرایی شون کوچیک و بزرگ نداره...

شب شده خسته ای داغونِ داغون پاهات تاول داره هر قدم درد میکشی و میری ماه بالا سرته میگن که خیلی نزدیک شدی عمودها رو نگاه میکنی

یاد اون شبی میوفتی که انقطاعی گریه کردی... یاد رقیه خاتون... رقیه هرچی گریه می‌کرد از درد ، یکی میزدن...😔 ولی تو چی؟ چی کم گذاشتن برات؟ همین جوری غرق گریه و روضه و... حال خراب...

چشما گریون قدم ها تندتر میشه انگار دنبال گمشده اتی هی جلو رو نگاه میکنین هی منتظرین

اونایی که اولین بارشونه از این قدم به بعد لطف کنن سرشونو بندازن پایین... فقط جلوی پاشونو نگاه کنن به یه جا میرسیم میگم بالا رو نگاه کنین

حالا شمام چشما بسته اون لحظه رو تصور کنین خسته با پای زخمی...

هی با دستات چشماتو پاک میکنی که ببینی ولی بخدا نمیشه نمیشه که نمیشه...😭