🔺معیارهای تشخیص شعائر حسینی (ع)، از بدعت ها و خرافات! (بخش سوم) تعیین مصادیقِ شعائر حسینی به عهدۀ چه کسی است؟! پس از بیان ملاک های مذکور، این سؤال مطرح می شود که آیا هر کسی حقّ دارد با توجه به این شروط و معیارها، از پیش خودش مصادیق شعائر حسینی را معیّن کند؟! آیا هر شاعر و مدّاح و روحانی و سینه زن محترمی در کوچه و خیابان، صلاحیّت علمیِ ورود به یک چنین بحث مهم و دقیقی را دارد؟! آیا هر شیخی که در ماهواره و اینترنت سخنرانی می کند، با هر سطح سوادی!، مُجاز است فتوا بدهد و به سلیقۀ خودش، یک سلسله از آداب و رسوم جدید را بر آنچه که خود اهل بیت (ع) انجام داده یا به ما توصیه نموده اند، بیافزاید؟! در پاسخ باید گفت از دیدگاه بنده این امر، فقط در حیطۀ وظائف حوزه های علمیه، مراجع تقلید و عالمان دین است (و پیشتر اشاره شد که – طبق مبنای بنده – هر کس که فقط فقه می داند «عالم دین» نیست!، بلکه صرفاً «عالم فقه» است، مردم باید بدانند که «دین شناس»، غیر از «فقه شناس» است! «دین شناس» یا «اسلام شناس» فقط به کسی اطلاق می شود که در همۀ بخش های معارف دین – اعم از اصول و فروع – متخصّص، مجتهد و صاحب نظر باشد). نمی گویم همۀ بدعت گزاران و خرافه پروران نیّت سوء دارند و به برخی مراکز جاسوسی وابسته اند و از خارج خط می گیرند، بلکه عرضم این است که بسیاری از مردم عادّی و عدۀ زیادی از روحانیون و سخنرانان، اگرچه با نیّت پاک و به عشق اباعبدالله (ع) وارد این مقوله می شوند، اما به دلیل عدم سرمایۀ علمیِ کافی، اعمال و افعالی را به نام شعائر حسینی ابداع و اختراع می کنند، که با معیارهای سه گانۀ پیش گفته، در تضادّ است! وقتی عالمان و دین شناسان واقعی در مسألۀ شعائر حسینی وارد نشوند، مصداق افعال صحیح را از کارهای بدعت آمیز و باطل جدا نکنند و در مقابل این همه خرافات و اباطیل سکوت اختیار نمایند، طبیعی است که عرصه برای افرادی که شایستۀ انجام یک چنین رسالت بزرگ و حساسی نیستند، باز می شود و مشکلاتی که اکنون شاهدش هستیم پدید می آید! حوزه های علمیه به ویژه حوزۀ قم و نجف و در رأس آنها مراجع تقلید در این زمینه وظیفه و تکلیف دارند و نباید نسبت به این مسألۀ مهم بی تفاوت باشند تا خرافات و بدعت ها از این بیشتر شده و چهرۀ عزاداری برای امام حسین (ع) را مکدّر، نازیبا و زننده جلوه دهند! هدف من از ارائۀ ملاک و شاخص های سه گانۀ مذکور و طرح این بحث ها، چیزی جز بهتر و زیباتر تر جلوه دادن حماسه و قیام حسینی (ع) نیست، قیامی که با وارد شدن حواشی، خرافات – و افعالی که هیچ اصل صحیح قرآنی و روایی و عقلی و فطری ندارند – به ساحت مقدّس آن، از اهداف اصلی خود تهی شده و اثر سازندگی برای امت اسلامی را از دست می دهد! ادامه دارد… مطارحات فی الفکر والعقیدة: الشعائر الحسینیة (ع)؛ بین المنصوصة والمستحدثة 🌐 https://alhaydari.com/fa/2018/10/6549/ ✅https://eitaa.com/sayyedalhaydari

🔺معیارهای تشخیص شعائر حسینی (ع)، از بدعت ها و خرافات! (بخش چهارم و پایانی) معیارهای تشخیص شعائر حسینی (ع)، از بدعت ها و خرافات! (بخش چهارم و پایانی) رجوع به «روایات» یا «راویان» روایت (عالمان دین شناس)؟! ➖ ممکن است کسی بپرسد چرا ما در مسائل مربوط به شعائر حسینی (ع)، اینقدر روی حوزه های علمیه و عالمان دین تمرکز می کنیم و ایشان را مسئول اصلی در ایفای این رسالت بزرگ می دانیم؟! در پاسخ باید عرض کنم علتش این روایت معتبر و مشهور (توقیع شریف) است که: «وَ أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِیهَا إِلَی رُوَاةِ حَدِیثِنَا فَإِنَّهُمْ حُجَّتِی عَلَیْکُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّهِ»؛ (وسائل الشیعة، ج ۷، ص ۱۴۰). متأسفانه خواسته یا ناخواسته دربارۀ این حدیث، یک مغالطه و اشتباه صورت گرفته که باید نسبت به آن تنبّه دهیم! شاهد مثال، این عبارت است: «فَارْجِعُوا فِیهَا إِلَی رُوَاةِ حَدِیثِنَا» که در آن امام (ع) فرموده اند به «راویان» احادیث ما که همان فقهای جامع الشرایط (مجتهد در اصول و فروع دین توأمان) هستند رجوع کنید و نه به «روایات»! یعنی در زمان غیبت به «عالمان دین» رجوع کنید تا برای شما معنای صحیح روایات ما را تبیین کنند، نه اینکه هر کس هر حدیثی را در هر کتابی دید برای مردم بخواند و طبق آن عمل کند! شناخت و عمل به روایات هم دارای یک سلسله اصول و ضوابط خاصّ است که هر کسی از آن ها آگاه نیست! در روایت مذکور، فرموده اند: «فَإِنَّهُمْ حُجَّتِی عَلَیْکُمْ»؛ یعنی عالمان و دین شناسان حجت من بر شما هستند و نفرمودند: «فإنّها حُجَّتِی عَلَیْکُمْ» تا اینکه ضمیر «ها» به روایات باز گردد!! این روش اخباری هاست که کتاب روایی را دستشان می گیرند و از روی آن برای مردم می خوانند و همه را دعوت می کنند که به مضمون آن ها عمل کنند! بدون اینکه معیارهای نقد و ارزیابی سندی و محتوایی احادیث را – که دو نمونه از مهمترین آنها «عرضه به قرآن» و «عرضه به احکام قطعی عقل» است – به کار ببندند. جذب مردم با کدام تصویر از اسلام: اسلام عقلانی یا اسلام خشن و خرافی؟! ➖ باید آگاه باشیم که دشمنان اسلام، قرآن، پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) تلاش می کنند تا به مردم دنیا، از اسلام یک چهرۀ خشن، خرافی و عقل ستیز نشان دهند! از یک سو اسلام سنّی را با ایجاد فرقه هایی همچون القاعده، النصره و داعش، مشمئزکننده و وحشتناک جلوه می دهند، و از سوی دیگر آن قرائت از اسلام شیعی را تبلیغ می کنند که تصویری زشت و خردگریز از دین و مذهب ترسیم می کند. ❗️ البته قصد ندارم نیت خوانی کنم و وارد این بحث بشوم که دشمن، شخص یا جریان خاصّ شیعی را به وجود آورده یا نه، بلکه منظورم این است که ما نباید اجازه بدهیم خرافات، بدعت ها و اعمال خلاف عقل و فطرت، چهرۀ زیبا و نورانی اسلام و تشیّع را مکدّر و نازیبا سازد! بلکه باید سعی کنیم تا از اسلام، برداشت و قرائتی را به جهانیان معرفی کنیم که عقل و شعور و فطرت انسان ها بدان تمایل و گرایش پیدا کند. مثلاً واضح است که تصویر خشن، وحشتناک، عقب مانده، ضدّ عقل و مخالف فطرتی که داعش از اسلام و تسنّن به نمایش گذارده را، هیچ انسان سلیم النفس و خردمندی در عصر حاضر نمی تواند بپذیرد! وظیفۀ مراجع، مؤسسات دینی و هیأت ها در پاسداری از شعائر حسینی (ع) و آفت زدایی از آنها! ➖ در پایان این بحث، سه دسته را مورد خطاب جدّی قرار می دهم تا در مقابل بسیاری از این اعمال خرافی و بدعیت آمیز – که هیچ اصل و ریشه ای در قرآن، روایات معتبر، عقل و فطرت ندارند – بایستند و با انفعال و سکوت خود، میدان را برای رواج آن ها و تخریب دین و مذهب، باز نگذارند! دستۀ اول، حوزه های علمیۀ قم و نجف و در واقع مراجع و عالمان دین هستند که وظیفه دارند – بر اساس معیارهای پیش گفته، یا هر ملاک معتبری که خودشان صحیح می دانند – جلوی این فعالیت های مخرّب را بگیرند. گروه دوّم، مؤسسات، مراکز علمی، تحقیقاتی و دانشگاهی هستند که موظف اند شیعیان را نسبت به این مسأله آگاه کنند و درک آن ها بالاببرند که به جای پرداختن به اصل مطلب و تلاش در راستای تحقّق بخشی به اهداف قیام حسینی (ع)، گرفتار حواشی و زوائد و بدعت ها نگردند! دستۀ سوّم هم، هیأت ها و حسینیه ها هستند که نباید اجازه دهند تا در محیط آنها یکچنین اعمالی انجام شود؛ زیرا همه باید بدانند این گونه فعالیت ها همچون قمه زنی، راه رفتن بر روی خار و آتش و صدای حیوانات را درآوردن و چار دست و پا راه رفتن و غیره، اولاً به اصل اسلام ضربه می زند، ثانیاً به حیثیّت مکتب تشیّع و اهل بیت (ع) لطمه وارد می سازد، و ثالثاً اهداف قیام بزرگ و حماسۀ تاریخی و انسانی امام حسین (ع) را تحت الشعاع قرار می دهد و آثار سازندۀ آن را کمرنگ و خنثی می کند! مطارحات فی الفکر والعقیدة: الشعائر الحسینیة (ع)؛ بین المنصوصة والمستحدثة 🌐https://alhaydari.com/fa/2018/10/6551/ ✅ https://eitaa.com/sayyedalhaydari

🎙 مسالۀ چندهمسری از دیدگاه قرآن کریم ▪️ آیت الله حیدری ⬅️ (جلسه سیزدهم) 📆 تاریخ: یکشنبه 98/10/1 لینک های این کلیپ: 📎 ویدیو: http://alhaydari.com/fa/2019/12/9347 🖇 یوتیوب: https://youtu.be/krU7kXyCxn0 📎 آپارات: https://www.aparat.com/v/uxrGi 🔗 صوتی: http://alhaydari.com/fa/2019/12/9348 #فایل_های_صوتی #چندهمسری (13) #چند_همسری #تک_همسری #تعدد_زوجات ✅

🔹معرفی کتاب: تاریخ‌مندیِ گزاره‌هایِ فقهی یکی از مهم‌ترین موضوعاتی است که ذهنِ فقیهان را به‌خود مشغول داشته است. تاریخ‌مندی چه نقشی در فرایند اجتهاد دارد؟ فقیهان چگونه گزاره‌های تاریخی را تشخیص می‌دهند؟ آیا گزاره‌های فقهی مطلق اند؟ گزاره‌های تاریخی در فقه با چه روشی شناخته می شوند؟ علامه حیدری در این کتاب، مفهومِ تاریخی‌بودن را با ارجاع به ظروف فکری، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و عادات‌ و رسوم که بین مردم عصر نزول رواج داشته است، تبیین می‌کند و نتیجه می‌گیرد بسیاری از احکام و موضوعات فقهی تاریخ‌منداند‌. ایشان با ذکر این مقدمات، قاعده‌ی اشتراک را که به‌عنوان یکی از قواعد مشهور نزدِ عموم فقیهان به‌رسمیت شناخته شده است، به‌چالش می‌کشد و این ادعا را که احکام فقهی شاملِ همه‌‌ی مکلفان می‌شود، نقد می‌کند. با پذیرش نقدهای علامه حیدری، تحولی در فرایندِ اجتهاد پدید می‌آید. علامه حیدری به‌عنوان یک مرجعِ آشنا به زمان، از تاریخ‌مندیِ گزاره‌های فقهی تبیینی دقیق به‌دست می‌دهند و اسلام‌شناسان را به ضرورت اتخاذِ نگاه و منهج تاریخی واقف می‌سازند. 🔺این کتاب به زبان عربی می باشد. 🌐 لینک خرید ✅ https://eitaa.com/sayyedalhaydari

🔺 هلال ماه صفر سال ۱۴۴۵ قمری ➖ به اطلاع مخاطبان گرامی می رسانیم بنابر مبنای فقهی آیت الله حیدری(دام ظله) و بر پایه محاسبات دقیق فلکی ، روز جمعه مورخ ۱۴۰۲/۰۵/۲۷ اولین روز از ماه صفر خواهد بود. ✅ https://eitaa.com/sayyedalhaydari

🎙 مسالۀ چندهمسری از دیدگاه قرآن کریم ▪️ آیت الله حیدری ⬅️ (جلسه چهاردهم) 📆 تاریخ: دوشنبه 98/10/2 لینک های این کلیپ: 📎 ویدیو: http://alhaydari.com/fa/2019/12/9351 🖇 یوتیوب: https://youtu.be/Z0VCnPcixXk 📎 آپارات: https://www.aparat.com/v/hUnWE 🔗 صوتی: http://alhaydari.com/fa/2019/12/9350 #فایل_های_صوتی #چندهمسری (14) #چند_همسری #تک_همسری #تعدد_زوجات ✅ https://eitaa.com/sayyedalhaydari

🔺 چکیده ای از برخی مبانی و نظریات دین شناختی آیت الله سید کمال حیدری 1⃣ اسلام قرآن محور (محوریّت قرآن و مداریّت سنّت) 🔸 همۀ معارف اسلامی – اعم از اعتقادات، اخلاقیات و مسائل فقهی – در درجۀ اول باید بر اساس ادلّه و مبانی قرآنی سامان یابند، و بحث از روایات باید در طول آیات قرآنی و به گونه ای هماهنگ با آنها مطرح شود، نه اینکه اصل و اساس علوم دینی و جهان بینی اسلامی بر پایۀ احادیث بنا شوند، و آیات قرآن در حاشیه قرار گیرند و صرفاً رجوعی سطحی و حداقلی به آن صورت گیرد! در «اسلام القرآن»، آیات قرآنی اوّلین و مهمترین ملاک و معیار برای ارزیابی روایات و تشخیص درستی یا نادرستی آنهاست. هر روایتی که با مبانی قرآنی ناسازگار باشد، کنار گذاشته می شود، اگر چه سند آن صحیح و متواتر بوده باشد! اما در «اسلام الحدیث»، به صرف اینکه روایتی در یکی منابع روایی نقل شده باشد، مورد قبول واقع می شود (بنا بر روش اخباریون)، و به فرض اینکه روی آن بررسی سندی و رجالی انجام شود و از صحّت سند آن اطمینان حاصل گردد (بنا بر شیوۀ غالب اصولیون)، با این وجود پیش از آنکه انطباق یا عدم انطباق آن روایت با اصول و خطوط کلّی قرآنی، به نحو اجتهادی مورد بحث تفسیری قرار گیرد، روایت مذکور تلقّی به قبول می گردد، حال آنکه در منطق «اسلام قرآن»، صرف وثاقت راوی و اعتبار کتاب روایی، برای قبول روایات کافی نیست، بلکه صرف نظر از اینکه سند حدیث مورد نظر صحیح باشد یا ضعیف، اول بر اساس یک روش خاص و تفسیری، به قرآن عرضه می شود، و چنانچه عدم مخالفت و یا موافقت آن با قرآن احراز شد، مورد استفاده و احتجاج قرار می گیرد. خود همین ارجاع دادن روایات به قرآن به منظور تشخیصِ تطابق یا عدم تطابق با آن، کاری ساده و پیش پا افتاده نیست، بلکه عملیاتی دشوار و فرایندوار است که منهج و منطق خود را می طلبد. ما شیوه ای خاصّ برای تحقّق این مهم ابداع نموده ایم که علاقه مندان می توانند آن را در کتاب «میزان تصحیح الموروث الروایی» مورد مطالعه قرار دهند. باید توجّه داشت که در این نظریه، روایات به طور مطلق طرد و انکار نمی شوند، بلکه فقط ذیل میزانِ قرآن قرار می گیرند تا تنها اخبار معتبر و هماهنگ با مبانی قرآنی، در شناخت معارف دین مورد استفاده قرار گیرند و احادیث جعلی، نامعتبر و خلاف عقل قطعی و فطرت، از همان ابتدا مجال ورود به عرصۀ معرفت دینی را نیابند. 🔘 ادامه دارد... ✅ https://eitaa.com/sayyedalhaydari

🔺 چکیده ای از برخی مبانی و نظریات دین شناختی آیت الله سید کمال حیدری 2⃣ تمایز بین «مرجعیّت دینی» و «مرجعیّت فقهی» 🔸 «مرجع دینی»، غیر از «مرجع فقهیِ» صِرف یا «مرجع اعتقادیِ» صرف است. مرجع دینی کسی است که از تمام ابعاد معارف دینی آگاهی داشته و در همۀ آن ها – به طور نسبی - مجتهد و صاحب نظر – و نه لزوماً اعلم - باشد. کسی که فقط در یک یا دو ساحت از آموزه های دینی مجتهد است، اما از سایر ابعاد آن یا اطلاعی ندارد و یا شناختش کافی و تخصّصی نیست، مرجع دینی به معنای واقعی کلمه نیست، بلکه فقط مرجع در همان علمی است که در آن متخصّص است. برخی از علومی که یک مرجع دینی باید از آنها آگاهی تفصیلی و اجتهادی داشته باشد عبارت اند از: معرفت شناسی، عرفان، فلسفه، کلام، تفسیر و هرمنوتیک و زبان شناسی، حدیث، فقه، اصول، اخلاق و برخورداری از نگرش سیاسی و اجتماعی. وصول به درجۀ اجتهاد و کسب تخصّص در علوم فوق اگرچه دشوار است و فقط تعداد اندکی از عالمان موفّق می شوند به یک چنین جامعیتی دست یابند، اما با این وجود محال و غیر ممکن نیست! نمونۀ این عالمان جامع و ذوابعاد را، هم در گذشته داشته ایم و هم در عصر حاضر ایشان را مشاهده می کنیم. کسی که فقط «فقه» می داند، «فقه شناس» است نه «دین شناس»!؛ لذا از دیدگاه ما یکچنین شخصی صلاحیّت مرجع قرار گرفتن را ندارد. «مرجع دینی» کسی است که هم در «اصول» دین مجتهد باشد و هم در «فروع» دین. 🔘 ادامه دارد... ✅ https://eitaa.com/sayyedalhaydari

🔵🔵🔵  مرجعیت دینی؛ علوم مورد نیاز، مسئولیت ها و وظائف عملی 🔸🔸🔸 در فایل های صوتی فوق - که محصول مصاحبۀ چند نفر از برگذارکنندگان گنگرۀ علمی آیت الله فیاض کابلی با آیت الله سید کمال حیدری است – مطالبی مهم دربارۀ عنصر مرجعیت در تفکر اسلامی و شیعی خواهید شنید. ♦️ علامه حیدری در این جلسه که به سه قطعه تقسیم شده است، به طور صریح به علوم و دانش هایی که یک مرجع تقلید بدانها نیاز دارد و باید آنها را بداند تا بتواند به مسئولیت های خطیر خویش در عصر غیبت بپردازد اشاره می نمایند؛ همچنین اهمّ وظائف، مسئولیت ها و کارکردهای علمی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی ای که لازم است یک مرجع  از آنها برخوردار باشد را نیز مورد بحث و تدقیق قرار می دهند. 🔹🔹🔹 در مجموع می توان گفت شنیدن این بحث، تا حدود زیادی نگاه و نگرش انسان را به مسألۀ مهم مرجعیت و فوائد آن، دقیق تر و بازتر می نماید. ✔️ پیرامون اصل مرجعیت و صلاحیت های علمی، عملی، اجتماعی و سیاسی مراجع در عصر غیبت بسیار اندک سخن گفته شده و لازم است با توجه به ضرورت و اهمیت این نهاد تأثیرگذار و ارزشمند دینی، از سوی کسانی که صلاحیت دارند در این باره بیشتر بحث شود تا در پرتو این مباحث، شناخت بهتری برای مردم و اهل علم حاصل شود. 🍃🍃🍃 ✅ https://eitaa.com/sayyedalhaydari