زبان‌حال حضرت رقیه با سر بابا
صفا آورده‌اي امشب به اين ويران‌سرا بابا!
منم پروانه‌ي عشقت، سرت شمع وفا بابا!
كه، با خون سرت كرده جمالت را خضاب آيا؟
كه، رگ‌هاي گلويت را بُريده از قفا بابا!؟
كه، آيا با جفا در كودكي آخر يتيمم كرد؟
سه ساله هستم و امّا شده قدّم دوتا بابا!
ندارم طاقت دوري، چو شب، تار است هر روزم
به جان عمّه‌ام زينب ببر با خود مرا بابا!
ز بس دشمن زده سيلي شده رخسار من نيلي
نمي‌دانم مرا ديگر نمي‌بوسي چرا بابا!
بميرم، كاش مي‌مردم نمي‌ديدم لبانت را
رسيده بر لبم جانم به جان تو فدا بابا!
چرا لب‌هاي تو زخميّ و ردِّ خيزران دارد
مگر مهمان كه بوديّ و بودي در كجا بابا!؟
به‌دور از چشم تو دشمن مرا با مشت هم مي‌زد
براي مرگ خود كردم در آن لحظه دعا بابا!
بدون اكبر و اصغر جهان بر من چو زندان است
از اينجا دختر خود را ببر بر كربلا بابا!
نموده سير از دنيا مرا اين چار تا علّت
يتيميّ و اسيريّ و غريبيّ و بلا، بابا!
گهي با پاي دل «سيّدبشير» اينجا شود زائر
شفاعت كن براي زائرم روز جزا بابا!
🖋️سید بشیر حسینی میانجی
✍️کانال ادبی فرهنگی سید بشیر
https://eitaa.com/sbh110
