اگر به منِ شاعر بگویند در دورترین نقطه‌ی دنیا، عاشقی را پیدا کردیم که هزار و سیصد و هشتاد و پنج سال دارد و هر لحظه‌ی این بیست‌هزار و هشتصد روز را برای معشوقش گریه کرده است، حتما تمام کار و زندگی‌ام را رها می‌کنم، با هرچه بشود خودم را به آن نقطه‌ی دوردست می‌رسانم تا آن آدم را قبل اینکه از دنیا برود ببینم!
عشق، آدم‌کش است. می‌سوزاند جان را و درمیان همین سوختن، ققنوسی زنده می‌شود که جز باآتش عشق، پا به عرصه‌ی حیات نمی‌گذاشت.
طعم و رنگ بوی اشک عاشق با هر اشک دیگری فرق دارد. عاشق‌ها تحت تاثیر فعل و انفعالات شیمیایی اشک نمی‌ریزند، آن‌ها جگرشان می‌سوزد تا اشک از چشمشان جاری شود.
برای همین دیدن انسانی که ۱۳۸۵ سال است در داغ معشوقش زار می‌زند، فرصتی گران‌مایه است که نباید از دستش داد.
از سال ۶۱ هجری تا امروز، لحظه‌ای در این عالم نبوده که حسین بن علی گریه‌کن نداشته باشد. هرکس، با هرزبانی که دارد برای حسین گریه می‌کند.
یکی دمام می‌زند، یکی گل به سرش می‌مالد، یکی با دسته‌ی شاه‌حسینی‌ها همراه می‌شود، یکی طلا می‌فروشد، یکی ده روز عرق نمی‌خورد یکی شصت روز به سر و سینه می‌زند یکی هم مثل من، می‌گردد دنبال کهنه‌عاشق‌ها! لا به لای هیات‌های با اصل و نسب کوچه‌های قدیمی تهران. تا دلتان بخواهد عاشق دیده‌ام و داستان عاشق‌ها را خوانده‌ام. اما قسم می‌خورم که فرهاد و مجنون و رامین و بیژن و امیرارسلان و خسرو و زال و همه‌ی دیگر عاشق‌های تاریخ ادبیات ما و جهان باید جلوی عاشقان حسین بن علی لنگ بیندازند.
جلوی همین پدرهایی که هرسال اول محرم برای بچه‌هایشان سیاهی نو می‌خرند، همین مادرهایی که بچه‌هایشان را وسط روضه شیر می‌دهند، همین بچه‌هایی که وسط روضه، آن‌قدر بازی می‌کنند که مداح «مظلوم» نکشیده، هفت پادشاه را خواب دیده‌اند، همین جوان‌هایی که شصت روز، صبح و شب، آواره‌ی روضه‌ها می‌شوند، همین پیرمردها و پیرزن‌هایی که از وقتی یادشان است ظهر عاشورا قیمه خورده‌اند، همین مردها و زنانی که هنوز، بعد این‌همه سال، وقتی کسی روضه‌ی عباس می‌خواند گریه می‌کنند.
ما عاشقان بی‌مثال تاریخیم.
کجای دنیا دیده‌اید جوان‌ها از تفریح و پول درآوردنشان بزنند، که دور هم، یک‌جا جمع شوند و برای یک نفر گریه کنند؟
جز این‌جا، که عطر حسین با خاکش عجین شده است.
#سید_علی_حسنی
