این حدیث رو بخونید، بعدش حرف دارم: رُمیله از یاران امیر المؤمنین علی علیه السلام می‌گوید: در زمان حکومت امیرالمومنین علی علیه السلام چند روزی تب تندی داشتم. در روز جمعه احساس کردم تبم پایین آمده است. با خود گفتم: کاری بهتر از این نمی‎شناسم که آبی به صورتم بزنم و پشت سر امیر مؤمنان علی علیه السلام نماز بخوانم. چنین کردم و به مسجد آمدم. هنگامی که امیر مؤمنان علی علیه السلام بالای منبر رفت، تبم برگشت. وقتی سخنان آن حضرت تمام شد و به دار الاماره بازگشت، من هم با ایشان وارد شدم. حضرت فرمود: ای رمیله! می‌دیدم که به خود می‌پیچیدی. عرض کردم: «بله» و داستان خود را بازگو کردم و این که چه چیز باعث شد که به نماز بروم. حضرت فرمود: رمیله! هیچ مؤمنی مریض نمی‎شود مگر این که ما هم به بیماری او، بیمار می‎شویم! و هیچ مؤمنی غمگین نمی‎شود، مگر این که ما به غم او محزون می‏‎شویم! و هیچ مؤمنی دعا نمی‎کند، مگر این که ما به دعای او آمین می‎گوییم و ساکت نمی‌شود مگر این که برایش دعا می‏کنیم. عرض کردم: یا امیرالمؤمنین! فدایت شوم، این حالت شما مربوط به کسانی است که در این محل و در پیرامون شمایند. آیا شما کسانی را هم که در اطراف زمین هستند می‎بینید؟ حضرت فرمود: ای رمیله! هیچ مؤمنی در شرق زمین و غرب آن نیست که از نگاه ما پنهان باشد. (بصائر الدرجات في فضائل آل محمد صلى الله عليهم، ج‏1، ص 259)

خوندید؟ حالا آماده‌اید که یه پیام خیلی عجیب و غریب براتون بفرستم؟ هر کدوم از این پیام‌ها معنای دقیق اون چیزیه که مدت‌ها ازش حرف زدم: ما باید عالممون رو عوض کنیم. در عالمی که توش هستیم، خیلی از مفاهیم معنوی معنا نداره و فقط در حد شعار باقی می‌مونه. به پیامی که می‌فرستم خوب دقت کنید. این پیام کسیه که شش سال درگیر سرطان بوده. زجر کشیده. به مریضی و به خوب شدنش از زاویۀ امام نگاه می کنه.👇👇

گفتم دوستشون هم همسر شهید مدافع حرم هستن. نزدیک سالگرده همسر دوستشون که می‌شه باز هم یاد امام زمان علیه السلام رو وسط می کشن.

دربارۀ قرض دادن صحبت می‌شه و ایشون به دوستشون میگن پولی رو به کسی قرض دادم. دوستشون می‌گه: «ان‌شاءالله واست چند برابر بشه» حالا جواب ایشون رو بخونید.

بذارید این وسط یه نکته بگم. می‌دونید الان که بعضی‌ها حس رها شدن گرفتند، حال و هواشون داره آسمونی می‌شه، دارن خودشون رو بررسی می‌کنند و فاصله‌شون رو با عالم همچین آدم‌هایی می‌سنجند، شیطونم دست به کاره؟ شروع می‌کنه به وسوسه‌هایی که اجازه نده ما تو این حال بمونیم؛ مثل این که بله حالا ایشون هنری نکرده که به این رتبه رسیده، منم اگه شرایط ایشون رو داشتم شاید به این رتبه حتی بالاتر می‌رسیدم، و هر فکر و خیال دیگه‌ای که اجازه نده من استفاده خودم رو ببرم و یه قدم به خدا و امامم نزدیک بشم.

اهل شمال بودند. یکی از این گوسفندا برای ایشونه. ببینید چه قشنگ درباره‌ش حرف می‌زنن: یکی از این گوسفندها مال منه پارسال عید خریده بودم برای عید قربان.... اما پارسال کوچیک بود گذاشتیم امسال بررگ بشه قربانی کنیم... انشالله نذر ظهور امام🤲❤️

برای دوستشون یه فیلم از سرسبزی‌های شمال می‌فرستن و بعدش این پیام رو می‌دن

از وقتی شروع کردم به نوشتن دربارۀ همسر شهید، همین طور داره پیام می‌آد. این یکی از پیام‌هاست! به این می‌گن برکت. طرف از دنیا رفته اما داره ما رو ادب می‌کنه.

حتما باید خجالت بکشیم! حتما باید احساس حقارت بکنیم! نذاریم شیطون گولمون بزنه. همون طوری که گفتم مطمئن باشید که تو این حالی که داریم، سراغمون می‌اد. یا با غافل کردنمون یا با آموزش توجیه تراشی. ایشونم یکی بود مثل همۀ‌ ما؛ اما هستی‌شون رو گره زدن به امام، حالا کمتر از بیست و چهار ساعت از رفتنشون،‌ این طوری تو وجود همه‌مون ولوله به پا کردند. جا نداره به خاطر دغدغه‌هامون، ناراحتی‌هامون، خوشحالی‌هامون، آرزوهامون و.... خجالت بکشیم و احساس حقارت کنیم؟

چقدر درس زهد رو قشنگ ارائه کردند. تو یه پیام کوتاه، یه دنیا معنا. شاگردای خوبی برای این درس باشیم. دل بکَنیم.

می شه آدم این پیام رو بخونه و از عمق وجودش آه حسرت نکشه؟! چه خوبه که اثر پتک درسی که ایشون به همه مون دادند رو دارید می فرستید. ممنونم