بسمه. اگر کسی می‌خواهد به این چهره‌ها رای بدهد سر کار است. بنشیند و امشب را هم در گفتگوهای مجازی بی‌انتها سر کند و به دنبال حجت فردی برای رای به این و آن باشد. این دسته از صبح شنبه به روال عادی زندگی بازمی‌گردند و خاطرشان جمع است که تا ترند بعدی گوشی‌هایشان از شهریه و یارانه پیدا و پنهان پر خواهد شد و گفتگوهای مهیج دیگری را تجربه خواهندکرد. اما یک دستۀ دیگر نیز هستند که آنچه پشت این چهره ها هست را می‌بینند. این دسته دنبال گوشه‌ای برای ساختن می‌گردند و نه سفره‌ای برای خوردن. لذا دنبال شریکند و نه وکیل. امر نسبت به صلاحیت‌های وکیل سهل است. حتی «الارتداد لا يمنع الوكالة ابتداء، فكذا استدامة.» روشن است یا جناب صاحب شرایع بیشتر توضیح بدهند؟! شراکت است که سخت است. فقط ضرورت تولید است که مقرون بصرفه‌اش می‌کند. آنکه سر سفرۀ رانت نشسته و مصرف‌کنندۀ قدرت و ثروت است چه سر شراکت دارد؟ شراکت سر شوریده و جان آگاه می‌طلبد. سری که بداند ما در جهانیم که خلق کنیم و تسلیم نظم‌های موروثی یا دهش‌های تصادفی طبیعت نشویم. جانی که از سکرات خوردن و خفتن بیرون بیاید و هلاک عن‌قریب حرث و نسل توسط انسان از معنا تهی شده را فریاد بزند. #انسجام

🔹از تیسفون تا بیستون🔹 https://vrgl.ir/Z5Hf7

فرق کردمیهن با چمران، فرق رادیکالیسم است با ونگاردیسم. اولی چنان می‌تازد که از جامعه می‌گسلد و پناهنده محافل امنیتی می‌شود. دومی جامعه را پیش می‌کشد اما بدان متصل و متعهد باقی می‌ماند. اولی نوچهٔ اسلام حکومتی است و دومی نورچشمی اسلام سیاسی.

✍️ چمران، صیاد یا باقری: راه پاسداران از کدام می‌گذرد؟ 👤حمید عظیمی ✂️برش هایی از متن 🔹 از تمام پهنۀ مقاومت، اهمیت بازدارندگی نسبت به حریم سازمان قدرت، تنها اختصاص به ایران دارد. ترور عیاش و رنتیسی و احمد یاسین تا موسوی یا مغنیه یا قنطار و یا هریک از سران گروه‌های مقاومت، قابل قیاس با ترور شهروندان ایران نیست؛ چه رسد آنکه با ترور مقامات رسمی برابر شود. این طبیعت یک نزاع نابرابر است که به این گروه‌ها آمادگی دریافت و جذب ضربۀ علیه شخصیت‌های کلیدی خود را داده است. 🔹 طراحان دکترین نظامی ایران در برابر رژیم تلاویو آگاه هستند که تلاش برای رفع فاصلۀ تکونولوژیک جنگ افزارهای ما با این رژیم به معنای مقابله با تعهد قطعی ایالات متحده برا حفظ برتری کیفی نظامی (QME) اسرائیل در منطقه است. همین موضوع نیز سبب روی آوردن به جنگ چریکی در برابر رژیم و محوریت پدیدۀ تونل ها و گروگان‎گیری توسط پراکسی‌ها و اجتناب از مداخلۀ مستقیم است. 🔹 پس از چندین دهه سرمایه‌گذاری بر کریدور مدیترانه، ایران هرچند با چنگ و دندان مسیر نقل ادوات را باز نگاه داشته است، پیشرفتی در گشایش مسیرهای مدنی و زیرساخت جابجایی انبوه نفرات در این کانال فراهم نیست. بدین ترتیب تفاوت چندانی نمی کند صد هزار نفر آماده سلاح به دست گرفتن علیه اسرائیل باشند یا صد میلیون نفر. 🔗 متن کامل این یادداشت را در اینجا مطالعه کنید. ©️ @mersadcss 🔷🔷🔷

🔴 قفل‌شدگی سیاست در ایران 👤 حمید عظیمی (مدیر اندیشکده مرصاد) 🇮🇷@Ensejam_iri

حکم مستوری و مستی همه بر عاقبت است ارسباران همیشه برایم دلبری کرده است. به مراتب بیشتر از جاذبه های طبیعی دیگر ایران. بارها تلاش کردم که به این طبیعت وحشی و دست نخورده و راز آلود و بی هیاهو نفوذ کنم. یک بار از جناح شمالی و چندبار از شرق به عمقش رفتم اما همیشه این جناح جنوبی برایم قفل بود. درست است که پشت بزرگترین معدن مس ایران پنهان شده است اما آن سوی معدن را کمتر کوهنوردی به شما پیشنهاد می کند. سید ابراهیم اما هیچ وقت دلم را نبرد. نه رازی داشت برای کشف کردن و نه رایی برای زدن. صدق و صمیمیت و سادگیش بن‌مایه او را بی‌هیچ پردهٔ ابهامی فاش می‌کرد. این ویژگی او هرچند برای بسیاری دلپذیر بود اما برای ما آیینهٔ عجزی بود که در خودمان می‌دیدیم. عجز در مشارکت خلاقانه در نگارش داستان این ملت. این همان حال رمانتیک طبقه متوسط فرسودهٔ ما بود که در بازیگرمآبی سیاستمدار کورسوی امیدی می‌دید که به احتمال تراژدی شدنش می‌ارزید. این همان قماری بود که رئیسی حرامش می‌کرد و ما را به دوام محنت روزمرهٔ‌مان حواله می‌داد. اما اشتباه می‌کردیم. حالا همه چیز فرق کرده. سید ابراهیم شده یکی از ماندگارترین گره‌های این فصل داستان ما. من نمی‌دانم او خود را در معرض این نقش دراماتیک قرار داد یا صرفا انتخاب شد. مهم این است که جان او متحمل درد این تصادم خونین با آیندهٔ صلب و متعین شد و صحنه را برای امکان‌ها گشود. پیکری که به‌رغم تقلای یک دولتْ امکانات، 15 ساعت زیر آتش و باران و سرما ماند و جان ملتی را به لب آورد تا دل به دیکتهٔ سرنوشت ندهند و بار دیگر انشایش کنند. حالا دیگر سیدابراهیم رئیسی در تراز جمهور اسلامی ماست. از آنهایی که حتی اگر سیره‌اش ماندگار نشود، مقتلش ماندگار خواهد شد. بمشیته... https://vrgl.ir/i8Fi6

دولت از مرغ همایون طلب و سایۀ او! چگونه دوگانۀ پزشکیان و جلیلی می تواند فرصت جمهوریت باشد... https://vrgl.ir/HYytg

✍️ مخاطب جبهه‌‌ها: چرا تسنن هویتی توئیت رهبری را به خود گرفت؟ 🔹 گمان نمی‌شود داشت که مهدی فضائلی و دستگاه خامنه‌ای دات‌آی‌آر تصور می‌کردند بازنشر بخش‌هایی از سخنان رهبری، در شرایط کنونی غائله‌ای بزرگ در افکار عمومی جهان عرب به بار آورد. شاید این توفیق اجباری بود که زخم‌های قدیمی گشوده شده در بحران پس از طوفان الاقصی، اندکی عمیق‌تر ترمیم شود. به قول آن مثل ترکی، سخنی به زمین افتاده و صاحبش را پیدا کرده است و تک‌به‌تک شیوخی که در کنج شرمساری پس از طوفان خزیده بودند بار دیگر رخ نشان داده‌اند و زبانشان گشوده شده است. اگر غوغای پس از دودمه‌گویی برای غزه وقت یادآوری نزاع ناگزیر ما با تشیع هویتی بود، اکنون نیز اندکی تسویه حساب با تسنن هویتی به جایی بر نمی‌خورد... 🔹 در میانۀ دورۀ فترتی که پس از سقوط عثمانی آغاز شده است، تشیع سیاسی متحد اقتضائی سه گروه از اهل سنت می‌تواند باشد. گروه نخست تسنن جهادی است که بدون آنکه معطل تشکیل یا توشیح حکومت‌ها بماند، در رباط‌های مسلمین دست به سلاح برده است؛ ما با همین وجه حماس در اتحاد راهبردی هستیم و نه آن چهره‌اش که در دمشق به دنبال برپاکردن دولت اسلامی بود. گروه دوم تسنن دعوی است که در عصر مکی جا مانده و نه خود را آمادۀ سیاست می‌داند و نه دل مشغول تکفیر و تبدیع مسلمانان شده؛ بلکه عرصۀ وسیع جمعیت‌های غیرمسلمان را بارانداز دعوت خود قرار داده است. گروه سوم اسلام سیاسی عجالتا سنی است که در حقیقت به بازاندیشی در الهیات تغلب روی آورده و به لحاظ ایدئولوژیک از شیعیان هویتی ما شیعه‌تر است... 🔗 متن کامل این یادداشت را اینجا مطالعه‌ کنید.

🎙 اردن شریک اسرائیل یا دوست فلسطین؟ ◾️بررسی آخرین تحولات روز ۳۴۱ جنگ غزه در برنامه میدان 👥مهمان برنامه: حمید عظیمی؛ پژوهشگر مسائل غرب آسیا 📆 ۲۱ شهریور ۱۴۰۳ 🔻 ویدیوی کامل را در آپارات و یوتیوب می‌توانید تماشا کنید. 🔻🔻🔻 با اسکرین‌شات همراه شوید @screenshotpersian

روابط اردن و اسرائیل حمید عظیمی: شیب صحنه اردن به سمت افزایش روابط تدریجی با رژیم است. شیب نه تنها در صحنه اردن بلکه در جهان عرب نیز به سمت عادی‌سازی روابط با رژیم پیش می‌رود. این فرآیند به‌تدریج در حال انجام است و اردن نیز بخشی از این پازل محسوب می‌شود. حالا نمی‌توان در این شرایط و تنظیمات به اردن گفت که هیچ کاری نکند و متوقف شود. وحید خضاب: از صحبت‌های شما چنین برداشت می‌شود که اردن گزینه دیگری ندارد و چاره‌ای جز این مسیر ندارد. بنابراین سوال پیش می‌آید که چرا باید به اردن خرده گرفت؟ آن‌هایی که به وضعیت کرانه باختری اعتراض دارند، هر چه درباره اردن بگوییم، اگر ضریب پنجاه هزار به آن بدهیم، وضعیت کرانه باختری خواهد شد. پس چه انتظاری از کرانه باختری داریم؟ حمید عظیمی: مسئله اینجاست که شما باید عاملیتی را پیدا کنید که خارج از چارچوب دولت-ملت بتواند بازی را به سمت مقاومت تغییر دهد. اگر این عامل را پیدا کنید، تازه مسئله مطرح می‌شود. #اسرائیل #اردن #فلسطین #ایران #کرانه_باختری 🔻 ویدیوی کامل را در آپارات و یوتیوب می‌توانید تماشا کنید. 🔻🔻🔻 با اسکرین‌شات همراه شوید @screenshotpersian

جنگ یا انقلاب؟ از سال گذشته که در مرز طریبیل، خشت اول حرکت انسجام گذاشته شد، گام به گام ایمان ما به ضرورت دعوتی فرامرزی به سیاسی کردن مقاومت بیشتر شده است. سازمان رزم مقاومت که آن زمان به کفایت سازوبرگ خود اعتماد داشت مانعی برای مداخلهٔ نیروهای مدنی در فیزیک قدرت بود. اما اکنون این سازمان مجبور به چندین مرحله عقب‌نشینی شده و مسیر منطقه چندان در جهت رویای سنوار پیش نرفته است. نخستین عقب‌نشینی از همان جغرافیایی شروع شد که نظامیان تصمیم گرفتند مدنی‌ها را از صحنه بیرون کنند. کتائب حزب الله اولین سازمان نظامی بود که پس از ماجرای واکنش امریکا به عملیات رکبان در بهمن ماه، مجبور به آتش‌بس شد. پس از آن سقوط رازآلود سیدابراهیم رئیسی، راستگرایان از پاستور اخراج و در کاخ سفید باز گردیده اند. حالا در آذرماه تلخ دیگری همزمان باید خبر بازگشت صهیونیست ها به شمال و سقوط حلب را هضم کنیم. همانطور که باقری بزرگ تسلیم شیوهٔ جنگ صیاد نشد، ما نیز دیگر نباید بیش از این معطل تغییر عقیدهٔ باقری کوچک بمانیم. هرچند نشانه‌هایی از انعطاف دیده می‌شود اما صرف پافشاری گره را باز نمی‌کند. حل دو مشکل بزرگ در گرو ارادهٔ جمعی و خطرکردن ماست: نخست اینکه کسی ما را مسلح نخواهد کرد. سازمان رزم مقاومت دیگر علاقه‌ای به استراتژی موج انسانی ندارد و در یک توافق نانوشته با طرف‌های دیگر درگیر تلاش دارد سلاح از قبضه نظامیان حرفه‌ای بیرون نشت نکند. اگر کسی فکر می‌کند ماجراهای سوریه این وضع را تغییر میدهد می‌توانند باز هم منتظر کمانه کردن خشونت به «عقر دار» خود باشد. دوم اینکه نباید اجازه دهیم دامنهٔ جنگ گسترده شود. مشکلات ما با ارتش‌های کلاسیک منطقه، نباید منجر به رویارویی ما با آنها شود. قاعدهٔ ما در برخورد با این ساختارهای وارداتی، همانی است که روی ارتش پهلوی پیاده کردیم، نه آنچه بر سر ارتش عفلقی آوردیم. به یاد بیاوریم که اولی را با 2000 شهید تسلیم کردیم و دومی را با صد برابر آن. یکبار دیگر به رویکرد انقلابی فرصت بدهیم. مقاومتی که از دل یک موج انقلابی زاییده نشود راه دشواری در حفظ عمق اجتماعی خود خواهد داشت. https://vrgl.ir/USLYD

پدرخواندگان پاسدار ما همان اشتباهاتی را تکرار می‌کنند که روزگاری بزرگان انقلاب و ارتش را دچار آن خطاها می‌دانستند. به قول صفوی «فرماندهان یگان‌های ارتش عمدتا بالای 45سال سن داشتند، در حالی که فرماندهان سپاه 20 تا 25 ساله بودند. حدود 15 تا 20 سال اختلاف سنی بین ما بود. این اختلاف سن مهم است. خب آدم که سنش بالا می‌رود کمی احتیاط می‌کند و اصولا شجاعت و تحرک میدانی و حرکت و تلاش او کاهش پیدا می‌یابد.» تا اینجای قضیه البته کاملا طبیعی است و ما نباید توقع تفاهم با سردارهای 65 ساله را داشته باشیم! اشکال کار از ماست. از اینجاست که آنها فقط به اندازه 4 عملیات شکست ارتش را تحمل کردند و ما همچنان بعد از 4سال شکست مداوم پس از شهادت حاج قاسم، هنوز امیدواریم سپاه سرپا شود. نه سبب ناکارآمدی جنگهای نامنظم شهادت چمران بود و نه شهادت سلیمانی علت اصلی درجا زدن سپاه. مشکل دقیقا عدم درک تغییر موقعیت و فقدان عقلانیت تاسیسی و تحول‌خواه در بدنهٔ نیروهای مقاومت است. همان جوهره‌ای که با سماجت و ابتکار، سد مخالفت چمران و رجائی و خامنه‌ای و منتظری را می‌شکند و مسیر جنگ را تغییر می‌دهد. من نمی‌دانم قرارگاه «گلف» زایش مقاومت مردمی از کدام گوشه سربرخواهد آورد، اما گمان می‌کنم یکی از اولین ماموریت‌هایش، بیرون کشیدن بسیج از قبضهٔ سپاه باشد. تپه‌های الله‌اکبر این نیروی جدید هم معلوم نیست کجا باشد، اما اگر به جای پیدا کردن آن سرهنگ نافرمان که نیروهای عزیز جعفری را مسلح کرد، منتظر دستور بنی‌صدر بمانیم، همان بلایی سرمان می‌آید که اسد بر سر سپاهیان قدس آورد.