هربار که باران می آمد سجده شکر می رفت. از نعمت های خدا بدون شکر نمی گذشت.

روز اول خواستگاری گفت اخلاق برای من مهمترین چیز است می گفت کسی که اخلاق ندارد ایمان ندارد

یک بار درخت پر باری دید حسابی رفت تو فکر محو درخت شده بود و در حال و هوای خودش بود همینطور که چشم از میوه ها برنداشته بود گفت: «این همه گناه از ما این همه نعمت از تو»

همیشه دست پدر و مادرش را می بوسید. طوری که ناگفته بچه هایش هم این را وظیفه خودشان می دانستند.

این اخلاقش هم مثل مودب بودنش زبانزد بود هیچ چیز مانع احترام و عزت گذاشتن به پدر و مادرش نمی شد.

 به همکارانش می گفت بچه ها نظام انقدر پول ندارد باید خیلی مراعات بیت المال را بکنیم. خیلی ناراحت بود از دست کسانی که دلسوزی نمی کردند.

کار را بهش می سپردی خیالت راحت بود  تمام و کمال انجام می دهد اگر مسئولیتی می پذیرفت جواب گو بود می گفت کار را باید با سختی و مسئولیتش پذیرفت. حتی هزینه تصمیمات اشتباه و خسارتش را هم شخصا خودش به گردن می گرفت.

مسئولیت پذیری از توصیه های همیشگی جواد به پسرش بود.

او سه بار در سال های 93 و 94 در جریان جنگ سوریه مجروح شد

و سرانجام

در جریان حمله نیروهای تکفیری به خان‌طومان در جنوب غرب حلب در زمان آتش ‌بس در 19 اردیبهشت سال 95 به شهادت رسید.

و پیکر پاک ایشان بعد از ۴ سال تفحص و در ۱۰ خرداد ماه ۱۳۹۹ به کشور بازگردانده شد