سہ سالش بود ڪه " بابا " رفت💔...

دختر بود و بابایۍ ... بهانہ لازم نداشت !

همینڪه سر مۍچرخاند و ڪفش بابا را در جاڪفشی میدید اما هر چہ در خانہ دنبال " بابا " مۍگشت " بابا " نبود ... برای صبح تا شب میان گریہ ها، " بابا ، بابا " گفتن، بس بود💔(:

رفتند سفر ... سوریہ ! همانجا ڪه " بابا " آخرین قدم هایش را روی خاڪش مۍگذاشت❤️!

نہ بهانہ‌ی بابا را مۍگرفت و نہ اشڪی بہ جای خالۍ پدر مۍریخت !

رسیدند هتل ... وارد اتاق ڪه شدند ، یڪ تخت اضافہ ڪنار تخت‌های دیگر دیدند !

زینب با خوشحالۍ بہ تخت نگاه ڪرد و گفت : خب امشب بابایۍ هم پیش ماست اینم تخت خوابشہ😍✨!

سہ روز گذشت ... زینب ، همچنان آرام بود❤️(:

روز رفتن رسید ... سوار هواپیما شدند ✈️

نیمہ های شب بود ...🌙 زینب ناگهان روی صندلیِ ڪنار پنجره ایستاد و بیرون را نگاه ڪرد و دست تڪان داد👋🏻!

مادر پرسید : دخترم❤️! برای ڪی دست تڪون میدۍ و خداحافظی مۍڪنی؟