ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮﺩﻱ «ﻗﺼﻲ» ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﺟﺪ «ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ» ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻱ ﻓﺎﺗﺢ ﭘﻴﺸﻴﻦ، ﭘﻴﺮﻭﺯ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﻜﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺳﻴﺎﺩﺕ ﺣﺮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩ. ﻣﻮﺿﻊ «ﺯﻣﺰﻡ» ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪ. ﻭ ﺑﻪ ﺩﻟﺎﻳﻠﻲ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺒﻬﻢ ﻧﻬﺎﻧﮕﺎﻩ ﮔﻨﺞ، ﻣﺸﺘﺒﻪ ﮔﺸﺘﻪ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ «ﻗﺼﻲ» ﺯﻣﺎﻥ «ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ» ﻓﺮﺍﺭﺳﻴﺪ. ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻣﻜﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺷﺪ. ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻭ ﺑﺮﺗﺮ. ﺍﺳﺘﻴﻠﺎﻱ ﻣﻄﻠﻘﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻛﺮﻳﻤﺶ ﺩﺭ ﺑﺨﺸﺶ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺯﻱ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻲ ﺗﻜﻠﻒ ﻫﻤﻪ ﮔﻴﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﻋﺎﻣﻪ ﺗﻦ ﺯﺩ. ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ ﮔﺮﺍﻧﻤﺎﻳﻪ ﺭﻭﺡ ﻛﺮﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﺜﺎﺭﮔﺮﺵ ﺍﺳﺎﺱ ﻋﺪﺍﻟﺘﻲ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺳﻬﻞ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﻲ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺝ ﺧﻴﺮ ﻭ ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ، ﻗﺎﻃﻌﻴﺘﻲ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺍﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩﻱ... ﭼﻪ ﺑﻲ ﭼﻴﺰﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺯ ﺩﻫﺶ ﻭ ﺩﺍﺩﮔﺮﻳﺶ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺮ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻌﻨﻮﻳﺶ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ. ﺑﺮﺗﺮﻱ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﻭ ﻣﺮﻫﻮﻥ ﭘﺎﻛﻲ ﻭ ﻋﻔﺎﻑ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﻌﻨﻮﻱ ﺍﺵ ﺑﻮﺩ. ﻣﻨﺸﻮﺭ ﻭﻟﺎﻳﺘﺶ ﻃﻐﺮﺍﻱ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻪ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎ ﻭ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺣﻜﻮﻣﺘﺶ ﻗﻠﺒﻬﺎ؛ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﻱ ﺣﺮﻡ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻔﺮﻩ ﺩﺍﺭﻱ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻥ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺷﺒﻲ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﻌﺒﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺷﺒﻲ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺍﺛﻴﺮﻱ. ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺩ آمده و زمین حدود آسمان را در برگرفته بود.
ﺑﺮﮔﺴﺘﺮﻩ ﻱ ﺷﻤﺎﻝ، ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﺸﺘﻪ ﺭﻳﮕﺰﺍﺭﻱ ﻛﻬﺮﺑﺎﻳﻲ ﺭﻧﮓ ﻣﻮﺝ ﻣﻲﺯﺩ. ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭ «ﮔﻮﻥ» ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﻱ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺑﺮﮒ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎ، ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺑﺮ ﺳﺮﺍﺷﻴﺒﻲ ﭘﺸﺘﻪ ﻓﺮﻭ ﻣﻲﺭﻳﺨﺖ. ﭼﺘﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺭﺅﻳﺎﻳﻲ ﻧﺨﻞ ﻫﺎ، ﺩﻭ ﺳﻪ ﺗﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ، ﺟﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺑﺮﻛﻪ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﻟﺮﺯﺍﻥ، ﺑﺎﮊﮔﻮﻧﻪ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲﺷﺪ. ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻌﺒﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺭﻩ ﺍﻱ ﺑﻮﺩ؛ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺷﻴﺐ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺍﻃﺮﺍﻑ، ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﭼﺎﻟﻪ ﻭ ﮔﻮﺩﻱ ﺍﻱ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭ ﻣﻲﻣﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﺘﺮﺍﻛﻢ ﺁﻥ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﺻﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻏﻬﺎﻱ ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻠﻮﺭﻳﻨﻪﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺗﻠﺆﻟﺆ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲﻫﺎﻱ ﺟﺎﺩﻭﻳﻲ ﺑﻲ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩ. ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ، ﺑﺎﺩ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻧﺮﻡ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ. ﺗﻦ ﺣﺮﻳﺮ ﭘﻮﺵ ﺁﻥ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻡ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺗﭙﻪﻫﺎ ﻣﻲﺳﺎﺋﻴﺪ. ﻋﻄﺮ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎﻱ ﻭﺣﺸﻲ، ﺑﻮﻱ ﻋﻠﻔﻬﺎﻱ ﻧﺴﻴﻢ ﺯﺩﻩ، ﻭ ﺭﻳﺤﺎﻥ ﻛﺒﻮﺩ ﺻﺤﺮﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ. شب! ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺍﻭﻫﺎم! ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺎﻱ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺍﺑﮕﺮﺩ ﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﺭﺅﻳﺎ. ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺷﻬﺮﻱ ﺧﻮﺍﺏ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻱ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻳﻜﻨﻮﺍﺧﺖ ﺭﻭﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﻏﻢ ﻭ ﻋﺸﻖ، ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﻣﻲﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺖ: ﺭﻭﺩ ﺧﻮﺍﺏ...
کاروانی به شهر رسید و از آن می گذشت. ﺻﺪﺍﻫﺎﻱ ﻣﺒﻬﻢ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﻥ. ﻧﺠﻮﺍﻫﺎﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﭘﭻ ﭘﭽﻪﻫﺎﻱ ﻏﺮﻳﺐ. ﻣﺜﻞ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻱ ﺧﻔﻪ ﻱ ﻫﻤﺴﺮﺍﻳﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ. ﺯﻧﮓ ﻛﺸﺪﺍﺭ ﻭ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﺯﻧﮕﻮﻟﻪ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺷﺎﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻣﻲﮔﺮﺍﺋﻴﺪ. ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﺁﺷﻨﺎ، ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﭘﺎﻛﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ ﻣﻲﺧﺰﻧﺪ... ﺻﺪﺍﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺻﺪﺍ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﮔﻬﮕﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻧﮓ ﺧﻔﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻱ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺍﻋﻠﺎﻡ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻚ ﻭ ﺗﻮﻙ ﺑﺎﺭﻗﻪ ﻱ ﻣﺸﻌﻠﻲ... ﻗﻮﺳﻲ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﻧﻴﻠﻲ ﻣﻲﺩﺭﺧﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﻭﺩﻱ ﻛﺒﻮﺩ ﻭ ﻟﻐﺰﺍﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻱ ﺷﻌﻠﻪ ﻱ ﺳﺮﺥ ﻭ ﻧﺎﺭﻧﺠﻲ ﻣﻲﭘﺮﺍﻛﻨﺪ. ﻛﺴﻲ ﺷﺘﺮﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻲﺧﻴﺰﺍﻧﺪ: ﺍﺥ ﺥ ﺥ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﻲ ﻧﺮﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﻛﻪ ﺑﺴﺎﻥ ﻧﻬﺮﻱ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻲﺷﺪ. ﻫﺮ ﺍﺯ ﮔﺎﻫﻲ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻮﺍﺏ ﺯﺩﻩ ﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ، ﺻﺪﺍﻫﺎﻱ ﺩﺭﻫﻢ ﻭ ﺑﺮﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﻋﺒﻮﺭ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﻭ ﭘﺎﺭﺱ ﻭ ﻋﻠﺎﻟﺎﻱ ﻣﺪﺍﻡ ﻭ ﻏﺮﻧﺪﻩ ﺳﮕﻬﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﻋﻘﺐ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻌﺪﻱ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺗﺮﺟﻴﻌﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﮕﺎﻥ ﭘﺎﺱ ﻣﻲﺩﺍﺩ... ﻭ ﻧﻴﺰ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﻮﺝ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﻛﻪ ﮔﺎﻩ ﻟﻤﺒﺮ ﻣﻲﺯﺩ ﻭ ﺷﺘﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻮﺍﺭﺵ ﺑﻪ کناره می انداخت شنیده می شد.
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺳﻜﻮﻥ. ﺳﻜﻮﻧﻲ ﺩﻳﺮﭘﺎ ﻭ ﺩﺍﻣﻨﮕﺴﺘﺮ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﻮﺝ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭ ﻭ ﮔﺬﺭ ﺧﻮﺍﺏ... ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺐ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺣﺮﻡ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺣﺒﺎﺏﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﺮﺍﺑﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺖ. ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﻧﻮﺍﺯﺷﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﻬﺪ ﺟﻨﺒﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﺭﺑﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﭘﺮﻫﻤﻬﻤﻪ ﻱ ﻧﻮﺍﺯﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. ﺳﭙﺲ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻟﻄﻴﻒ ﺧﻮﺍﺏ، ﻛﺮﺟﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻴﻬﺸﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ... ﺑﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﺑﻲ ﺯﻣﺮﺩﻳﻦ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺑﺎﻟﺎ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﻭ ﻣﻲﻛﺸﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻮﺟﻲ ﺳﺨﺖ ﻓﺮﻭﻛﻮﻓﺖ. ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻭﺳﻂ ﺁﺏ ﭘﺎﻙ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﻭ ﺧﻨﻚ ﺭﺅﻳﺎ ﺑﺎﮊﮔﻮﻧﻪ ﭘﺮﺗﺎﺑﺶ ﻛﺮﺩ. ﺩﺭ ﻣﺪ ﺁﻥ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺻﺎﺩﻕ ﻛﻪ ﺩﻳﺒﺎﭼﻪ ﻱ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﺻﺪﻳﻖ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﻟﺎ ﺁﻣﺪ. ﺻﺪﺍﻫﺎﻳﻲ ﺷﻨﻴﺪ. ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﻴﻢ ﺧﻴﺰ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. ﭼﻪ ﻣﻲﺩﻳﺪ؟ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ؟ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩ؟ ﺻﺪﺍﻫﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ، ﺍﻧﻮﺍﺭﻱ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﺁﺗﺸﻴﻦ. ﺳﻨﺒﻠﻪﻫﺎﻱ ﻧﻮﺷﻜﻔﺘﻪ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻱ ﺧﻨﻚ ﻭ ﺳﺎﺣﻞ ﺧﻠﻮﺕ ﺭﻭﺩ ﺗﻦ ﻣﻲﺷﺴﺘﻨﺪ. ﻭ ﺳﭙﺲ ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﺭﺍﻳﺤﻪ ﺍﻱ ﺧﻮﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﻱ ﻓﺮﻳﺐ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﻧﺒﻮﺩ. ﻋﻄﺮ ﮔﻴﺮﺍﻱ ﺳﺨﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﭘﮋﻭﺍﻙ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺨﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺯﻭﻧﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺳﺮﻣﺪﻱ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﺳﺖ.
ﻛﺴﻲ؟ ﺭﺧﺴﺎﺭﻱ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺁﺳﺎ ﻳﺎ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻏﻠﻄﻨﺪﻩ ﻱ ﺁﺑﻬﺎ که ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﻲﺳﺮﻳﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻳﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﻱ ﻧﻤﺴﺎﺭ ﻭ ﻣﻌﻠﻖ ﺑﺮ ﺁﺏ ﻳﺎ ﻧﺴﻴﻢ، ﻛﻪ ﺷﻨﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻮﺝ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﻫﺎﻱ ﺁﺑﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﮓ ﺑﺮ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﺧﻴﺲ ﭼﺴﺒﻨﺎﻙ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲﺳﺎﻳﻴﺪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲﮔﻔﺖ... ﺻﺪﺍ، ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩ؟ ﻧﺰﺩﻳﻜﺶ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﭘﺎﻙ ﺭﺍ ﺣﻔﺮ ﻛﻦ. »ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﺟﺴﺖ. ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﻴﺪ. ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﺩﺍﺩ. ﺧﻨﻜﺎﻱ ﻧﺴﻴﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻱ ﻣﺨﻤﻠﻲ ﻣﺮﻃﻮﺑﺶ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺣﺲ ﻛﺮﺩ. ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ. ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﻞ ﺑﻮﺗﻪ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻏﻤﮕﻨﺎﻧﻪ ﺩﻭﺭ ﻣﻲﺷﺪ. ﺑﺮﮔﻬﺎﻳﺶ ﺧﺶ ﺧﺶ ﻛﻨﺎﻥ ﻓﺮﻭﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖ. ﻧﻔﺴﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻚ، ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ ﻭﻫﻤﻨﺎﻙ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ. ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺍﺵ ﺗﻜﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﻱ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺗﻪ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺶ ﺗﺮﻧﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻭﺻﻞ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻳﻜﻪ ﺍﻱ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ... ﭘﺲ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺿﺮﺑﻪ ﻱ ﺁﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺑﻮﺩ؟ - ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ؟ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺗﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺟﺎﻧﺶ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ: «ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺣﻔﺮ ﻛﻦ». ﻭ ﺍﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺎﺳﺨﺶ ﻣﻲﮔﻔﺖ: - ﭼﻪ ﺭﺍ؟ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺣﻔﺮ ﻛﻨﻢ؟ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻓﺮﻭﺭﻓﺖ. ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ بود نظر دوخت.
ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﻣﻮﺝ ﺧﻴﺰ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﺋﻲ ﮊﺭﻑ ﻭ ﻧﺎﻓﻬﻤﻴﺪﻧﻲ ﻓﺮﻭﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻟﺎ ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ. ﻏﺮﻕ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ. ﻏﻮﺍﺹ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﻱ ﭘﺮﺗﻮﺍﻧﺶ ﮊﺭﻓﺎﻱ ﺁﻥ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻱ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻭ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺗﺸﻨﻪ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻣﻲﻛﺎﻭﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ. ﺁﻳﺎ ﺯﻣﺎﻧﺶ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ؟ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻔﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﻧﻴﻜﻮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﻲﻧﻤﻮﺩ. ﺩﺳﺘﻲ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺶ ﻭ ﻗﺎﻫﺮ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻱ ﺁﻥ «ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﺰﺭﮒ» ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻏﺼﻪ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻟﺶ ﺑﺰﺩﺍﻳﺪ. ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺑﺸﺎﺭﺗﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺰﻩ ﺩﺭﺍﻛﻪ ﺍﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﺑﻮﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺠﻮﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ... ﺑﺨﻮﺩ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺷﺎﺩﻱ ﺯﺍﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁﻳﻨﺪﻩﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﺑﻮﺩ. ﺭﻣﺰ ﻭ ﻣﻌﻤﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻛﺸﻒ ﺣﻘﻴﻘﺘﺶ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﺎﺭﻙ ﻗﻠﻪ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﺍﺕ ﻭ ﺑﺮ ﺻﺪﺭ ﺟﺎﻥ ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﺪ. ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻱ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺍﻩ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﻭﺯﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﮔﻨﮓ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺨﺶ ﺳﭙﺮﺩ. ﺟﺬﺑﻪ ﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ، ﺭﺅﻳﺖ ﺁﻥ ﺭﺧﺴﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎﺯﺵ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ.
9.8M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
🌱و این زندگانی فانــی
خوشیهای امروز و اینجا
به افسوس بسیار فـردا، نیــرزد...
#امام_زمان ♥️
#استاد_رائفی_پور
#رهبرانہ💕
﮼𖡼 آفاق را گردیدهام💫
مهر بُتان ورزیدهام☺️
﮼𖡼 بسیار خوبان دیدهام👥
امّا تو چیز دیگری🥰
#امیرخسرو_دهلوی /✍
|💛 #سلامتےامامخامنهاۍصلوات
➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇
-------•••🕊•••-------
@Iran_gavi🌱
-------•••🕊•••-------
🌹یاد آوری اعمال قبل از خواب🌹
حضرت رسول اکرم فرمودند هر شب پیش از خواب :
👌😘
1. قرآن را ختم کنید
(=٣ بار سوره توحید)
💙
2. پیامبران را شفیع خود گردانید
(=۱ بار: اللهم صل علی محمد وآل محمد و عجل فرجهم، اللهم صل علی جمیع الانبیاء و المرسلین)
💛
3. مومنین را از خود راضی کنید
(=۱بار: اللهم اغفر للمومنین و المومنات)
💞
4. یک حج و یک عمره به جا آورید
( ۱ بار: سبحان الله والحمد لله ولا اله الا الله والله اکبر)
❤️
5. اقامه هزار ركعت نماز
(=٣ بار: «یَفْعَلُ اللهُ ما یَشاءُ بِقُدْرَتِهِ، وَ یَحْكُمُ ما یُریدُ بِعِزَّتِهِ» )
😍
آیا حیف نیست هرشب به این سادگی از چنین خیر پربرکتی محروم شویم ؟
-------•••🕊•••-------
@Iran_gavi🌱
-------•••🕊•••-------