❢💞❢ ❢ #عشقینه 💌❢ . . [📖] رمان:《 #توبه_نصوح 》 [ #قسمت_چهلم ] شیرینی و آبمیوه ای که خورده بودم مثل بتن ته معده ام را چسبیده بودند و اصلا احساس گرسنگی نمی کردم. ساعت از ده گذشته بود که حاج رسول کاملا دهنی اکسیژن را برداشت و گفت: _ کلافه م کرد. فکر کردم امشب خوش میگذره ولی تو از حوریا بدتری. حوصله م سر رفت یه کلمه حرف بزن. _ وقت برای حرف زدن زیاده.‌ فعلا شما استراحت واجبید. مطمئن باشید ازتون دست بر نمی دارم تازه پیداتون کردم. _ اگه حرف نمی زنی حداقل گوش بده. ادامه بحثمون رو بگم. _ حاجی خواهشا منو با حوریا خانوم در نندازین. _ حالم خوبه... نگران نباش و بیا اینجا بشین. فکرم آشفته بود از حرف حوریا و آن پسر... محمدرضا. بی مقدمه گفتم: _ آقای نیایش کیه؟ حاج رسول چهره اش توی هم رفت و گفت: _ تو نیایش رو از کجا میشناسی؟ _من که نمیشناسم. وگرنه از شما نمی پرسیدم که... _ یه بنده خدا... _ حاج رسول، حوریا خانوم و احتمالا این پسره محمدرضا فکر میکنن من از طرف یه نیایش نامی اومدم و میخوام بهتون آسیب بزنم. چون هر چی پرسیدن من با شما چطور صمیمی شدم و باهاتون چیکار دارم، من توضیحی ندادم و بد برداشت کردن. میخوام بدونم نیایش کیه؟ حاج رسول دستش را دراز کرد که کمکش کنم و بلند شود. بالش را پشت او تنظیم کردم که راحت تکیه بدهد. کمی سکوت کرد و گفت: _ نیایش یکی از هم رزمای دوران جنگه. بچه هایی که توی گردان ما شهید شدن رو میشناسه و نمی دونم به کی وصله که مستندهای زیادی درمورد شهدا ساخته. حالا این که مشکلی نداره خیلی هم خدا پسندانه ست. اما... درمورد ما اسقاطی های جامونده از جنگ.‌‌.. شناسایی مون میکنه ببینه نوبت کیه که پر بزنه، میره قبل از پر کشیدن باهاش مصاحبه میکنه و مستندش رو میسازه اما تا طرف زنده س توی هیچ شبکه ای پخشش نمیکنه. همین که پرید، مستندش رو آنتن میره. خندید و ادامه داد: _ فکر کنم نوبت منه... انگار از بچه های جبهه کسی از من درب و داغون تر پیدا نکرده. چند ماهه دنبال وقت ملاقاته که حوریا و حاج خانوم همه جوره حریفش شدن و البته خودمم تمایلی ندارم ببینمش. تو جبهه بچه پاک و تیزی بود. زرنگ و کاری و باخدا... بعد جنگ مدتی ندیدمش تا سرو کله ش تو تلویزیون پیدا شدو باقی ماجرا رو که خودت می دونی. حوریا باهات تند حرف زد؟ محمدرضا چی؟ _ مهم نیست. شاید اگه منم جای اونا بودم همین فکرو می کردم. _ اونا فکر می کنن هرکی بخواد بهم نزدیک بشه از جانب احمدنیایشه... ای روزگار. خدایا به چشم بهم زدنی ما رو به حال خودمون وانگذار... تنبلی نکن. بیا ببینم وضو رو یاد گرفتی؟ _ آره... حرفاتون تو ذهنم مدام میپیچه _ یه بار فرضی برام وضو بگیر ببینم. و من با دقت و آرام مرحله به مرحله وضو گرفتم. _ اگه بدونی مبحث نماز چقدر شیرینه. هر چی زودتر دست و پا میزنی یاد بگیری و بخونی. _ بهتره بیشتر از این به خودتون فشار نیارید. استراحت کنید بحثمونم به موقعش... تخت را مرتب کردم و حاجی را کمک کردم دراز بکشد _ حاج رسول... _ جانم _ ام... نمازی داریم که مثلا نیمه شب خونده بشه؟ چون من هیچوقت نیمه شب صدای اذان رو نشنیدم _ نماز شب منظورته؟ _ نمیدونم. مگه توی شب چند تا نماز میخونن؟ حاج رسول وعده های نماز واجب را آرام و شمرده برایم توضیح داد و گفت: _ وقتی آدم به درجه ای از شیدایی و عاشقی خدا برسه، حاضره از خواب شبانگاهی بزنه و بازم نماز بخونه و با خداش حرف بزنه. نماز شب از نیمه های شب تا قبل از اذان صبح خونده میشه و از زیباترین و عاشقانه ترین نمازهای مستحبیه. حوریا... حوریا... حوریا... چه قهقهه و پوزخندی به قرار عاشقی ات با خدا می زدم و شیشه شیشه ... را سر می کشیدم. #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. Eitaa.com/Asheghaneh_Halal

#رهبرانہ💕 ﮼𖡼 دلم خوش است😌 مے آیے تو هم به دیدارم🌹 ﮼𖡼 مگر سفارشِ اسلام✨ رفت و آمد نیست!؟😉 #نفیسه_سادات_موسوی /✍ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌|💛 #سلامتےامام‌خامنه‌اۍصلوات ➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇 -------•••🕊•••------- @Iran_gavi🌱 -------•••🕊•••-------

بسم الله الرحمن الرحیم کلاس تاریخ اسلام جلسه دوم

درس دوم ﻟﺬﺕ ﺩﻭﺍﺭﺍﻧﮕﻴﺰ ﺁﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺮﺟﺬﺑﻪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﻧﺴﻴﻢ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﻛﺮﺕ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻲ‌ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺮﺯﻩ‌ﻫﺎﻳﻲ ﺧﻨﻚ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﻧﺤﻨﺎﻫﺎ ﻭ ﻗﻮﺳﻬﺎﻱ ﺳﻄﻮﺡ ﻣﺨﻤﻠﻲ ﺳﺒﺰ ﺭﻧﮕﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻳﺮ ﺗﻔﺘﻪ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺁﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﺟﻮﺷﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﻟﻄﻒ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺟﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ؟ ﻧﻪ، ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ ﺑﺮ ﺟﺎﻱ ﺩﻭﺷﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻱ ﺷﺐ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ‌ﻟﺮﺯﻳﺪ. ﺁﻳﺎ ﻧﻮﻳﺪ ﺳﻌﺎﺩﺗﺶ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ؟ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻳﺪﮔﺎﻫﻲ ﻭﺭﺍﻱ ﻣﺒﺼﺮﺍﺕ ﻣﺮﺋﻲ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﺩﺭ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﺍﺱ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺯﺵ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ، ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﻌﺎﺩﺗﺶ ﺭﺍ ﺗﻴﺮﻩ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ. ﺍﮔﺮ ﮔﺸﺎﻳﺶ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﻣﻌﻤﺎﮔﺸﺎ ﻭ ﻓﺘﻮﺡ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻱ ﺭﺅﻳﺎﻳﻲ ﺍﻟﻘﺎﺀ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻴﺪ، ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﺵ ﻋﻘﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻟﺮﺯﻳﺪ. ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺟﺎﻥ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺒﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺳﺮﭘﻮﺵ ﻣﺠﻬﻮﻟﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻛﻨﺪﭘﺎﻳﻲ ﻗﺮﻧﻲ ﻣﻲ‌ﮔﺬﺷﺖ. ﺷﺐ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪ. ﺷﺒﻲ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﻱ ﻋﻈﻴﻢ. ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺗﻤﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺍﻭ ﺑﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺩﻭﺷﻴﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ، ﺑﺲ ﻛﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺭﻭﺯﺵ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺱ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﺬﺷﺖ، ﺍﻳﻨﻚ ﺟﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﻓﺮﺳﺎﻳﺶ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺗﻠﺎﻃﻢ ﻛﻮﺑﻨﺪﻩ ﻣﻴﺎﻥ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﺑﻴﻢ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ، ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﻓﺖ.

ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺪﻗﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ. ﺣﺮﻡ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﻮﺩ. ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺭ ﻧﻘﺮﻩ ﮔﻮﻥ ﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ ﻋﻤﻴﻘﺶ ﺑﺮﻕ ﻣﻲ‌ﺯﺩ. ﭘﺎﺳﻲ ﺍﺯ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺖ. ﺳﺘﺎﺭﻩ‌ﻫﺎ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭ ﭘﻨﺒﻪ ﺩﺭ ﺷﺐ، ﻛﻪ ﮔﻞ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻮﺯﻩ‌ﻫﺎ ﺳﺮﺩﺭﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺮ ﻣﺘﻨﻲ ﻧﻴﻠﻲ، ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﺝ، ﻛﭙﻪ ﻛﭙﻪ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﻲ‌ﺯﺩﻧﺪ. ﺯﻟﺎﻝ ﺷﺐ ﺑﺮ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭ ﻧﻤﺴﺎﺭ ﺍﺑﺮ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻣﻲ‌ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﻛﻬﻜﺸﺎﻥ؛ ﺩﻭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻱ ﺻﺪﻓﻲ ﺭﻭﺩ ﺟﻮﻳﻬﺎﻳﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺎﻗﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺁﺑﺨﻮﺭﺩﻩ ﺍﻓﻖ ﻣﻲ‌ﺗﺮﺍﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺧﻔﺘﻪ ﻓﺮﻭﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻭ ﺷﻦ ﻭ ﻛﻮﻩ ﻧﺸﺖ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ. ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻱ ﺷﺮﻗﻲ ﺣﺮﻡ ﺍﺯ ﭘﺲ ﺗﭙﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻟﺎ؛ ﺁﻥ ﻛﺒﻮﺩ ﭘﻮﺷﺎﻥ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﻏﻢ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﺸﺘﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎﻱ ﻣﺎﻩ ﺗﺨﻢ ﻣﻲ‌ﺍﻓﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﻴﺮﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻱ ﺍﻳﻦ ﻧﻬﺎﻝ‌ﻫﺎﻱ ﻧﻮﺭﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺳﺘﺎﻳﺸﮕﺮﺵ ﺭﻭﻳﺶ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻭﺍﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻟﻚ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ «ﺩﺷﺖ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﺭﻭﻳﺎﻥ» ﺧﻴﺮﻩ ﺷﻮﺩ، ﺭﺷﺘﻪ‌ﻫﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺑﻲ ﻧﻈﻤﻲ ﺍﺯ ﺳﺘﻴﻎ ﻛﻮﻩ‌ﻫﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻟﺎ ﺻﻒ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺭﻭﻳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ.

عبدالمطلب ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ. ﺳﺮ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﻛﻮﺷﻴﺪ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﺭﻭﺩ. ﺑﻴﻢ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ. ﻣﻮﺟﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺑﺮﺟﻬﺎﻧﻨﺪﻩ. ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ. ﺁﻥ ﺳﻮﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﻡ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﺠﻮﺍﻱ ﺩﺭﻫﻤﻲ ﺷﻨﻴﺪ. ﺧﺶ ﺧﺶ ﭘﺎﻱ ﺷﻜﻲ ﮔﺮﺍﻧﺴﻨﮓ. ﮔﻮﻳﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻭ ﺳﭙﺲ ﻃﻠﺎﻳﻪ ﺩﺍﺭ ﻫﺮﺍﺳﻲ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﻭﺍﭘﺲ ﺯﺩ. ﻛﻮﺷﻴﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺻﺪﺍﻫﺎﻱ ﻧﺎﻣﻄﻤﺌﻦ ﻓﺎﺋﻖ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻛﻮﺷﺸﺶ ﺩﺭ ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﻱ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺍﺏ، ﺑﻪ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﺷﺪﻥ ﺣﺪﻗﻪ ﻱ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻧﻪ. ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ. ﭼﻮﻧﺎﻥ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻲ ﻣﻲ‌ﻛﻮﺷﺪ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻱ ﻭ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻫﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻭﻗﻒ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﺩ. ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﻧﻬﺎﺩ: ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺩﺍﻳﻪ ﻱ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺷﻴﺮﻭﺍﺭﺵ ﺟﻮﻱ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺵ ﺑﺮﻣﻲ ﺟﻬﻴﺪ؟ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ ﺣﺪﻱ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﺩﻳﺮﺑﺎﺯﻱ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺗﺠﻠﺎﻱ ﺁﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥ ﻇﻬﻮﺭ ﻛﻪ ﻭﻗﻮﻋﺶ ﺭﺍ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﺍﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ. ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﺅﻳﺎ ﻧﺒﻮﺩ. ﺗﻮﺍﻟﻲ ﻭ ﺍﺳﺘﻤﺮﺍﺭ ﺣﻮﺍﺩﺛﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺣﺲ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺴﺎﻥ ﺩشتی ﺍﺑﺮﭘﻮﺵ، ﻏﺒﺎﺭﺯﺩﻩ ﻭ ﺳﻠﻪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ریزشی شادی بار له له می زد.

ﺑﻪ ﺳﺎﺋﻘﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺲ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻧﻲ، ﺗﺤﻮﻟﻲ ﻋﻈﻴﻢ، ﺟﻬﺶ ﺑﺮﻗﻲ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﻮﺵ، ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻱ ﺣﺸﺮﻱ ﻧﻮﻳﻦ، ﺭﺳﺘﺨﻴﺰﻱ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﻫﺴﺘﻲ ﺯﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﻭﺟﺪﺍﻧﺶ ﺑﺎﻧﮓ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻣﻲ‌ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺩﻗﻴﻖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻜﻔﺘﻦ ﺁﻥ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ‌ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﺳﻜﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﻭ ﻣﺴﺘﻲ ﺯﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﮔﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﺁﻓﺮﻳﻨﺪ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺰﺍﻥ ﺯﺩﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺳﺎﺯﺩ، ﻳﺎﺭﻱ ﻣﻲ‌ﺩﺍﺩ: ﭼﻮﻧﺎﻥ ﺑﺎﻍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺩ ﻣﻲ‌ﺭﻭﻳﺪ، ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺝ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﺘﺨﻴﺰ ﻣﻲ‌ﺩﺍﺩ. ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﻛﺸﺎﻛﺶ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﺎﺩﭘﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ‌ﺗﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻱ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﻗﺪﻡ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻛﻨﺪ، ﺩﺭ ﮔﺰﻳﺮ ﺁﻥ ﻣﻌﻤﺎﻱ ﺟﺎﻥ ﺷﻜﺎﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻠﻬﺎﻱ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻃﻠﺴﻢ ﮔﻢ ﻣﻲ‌ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺋﻢ، ﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﻧﻴﺶ ﺯﻧﻨﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻨﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ: «ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻔﺖ» ﻭ «ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮﺍﻧﻲ ﺑﺨﻮﺍﺑﻲ. »، ﺩﺭﺳﺖ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﺩ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺟﺎﺩﻭﺋﻲ ﺧﻮﺍﺏ، ﭘﻠﻜﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﻮﻃﻪ ﺗﺎﺏ‌ﻫﺎﻱ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺭﺅﻳﺎ ﺁﻣﺪ. ﺁﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ حقیقت مسلم بیداری بود.

ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺭﺣﻤﺎﻧﻲ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻭ ﺗﻮﺍﻟﻲ ﺑﻲ ﻛﻢ ﻭ ﻛﺎﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﺷﻨﺎ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ‌ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ «ﭘﺎﻙ ﺭﺍ ﺣﻔﺮ ﻧﻤﺎﻳﻲ». ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺮﻳﺪ. ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭘﻴﺎﻡ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺩﻭﺍﻡ ﻭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺭﺅﻳﺎ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﻣﻲ‌ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﺐ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺍ ﻣﻲ‌ﺭﺳﻴﺪ. ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻚ ﻧﻜﺮﺩ. ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺘﻮﺍﻟﻲ ﻋﻠﺎﺋﻤﺶ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ‌ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﺑﻲ ﺗﺮﺩﻳﺪﺵ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺭﻧﮓ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺍﻓﻖ‌ﻫﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﻃﻊ ﻣﻲ‌ﺷﺪ... ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻲ‌ﻫﺮﺍﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺑﻴﻢ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻭﻱ ﻣﻲ‌ﻛﻮﺷﻴﺪ. ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺭﺅﻳﺎ ﻭ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺷﺐ‌ﻫﺎﻱ ﺩﻭﺷﻴﻨﺶ ﺑﺎﺭ ﻣﻲ‌ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺑﺨﻮﺩ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﻱ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﻣﻲ‌ﺭﻳﺨﺖ. ﺷﺐ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺖ. ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻱ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﺣﻔﺮ ﺯﻣﺰﻡ ﻭ ﻣﻮﺿﻊ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺷﺮﺡ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻫﺐ ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﭼﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺳﻬﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺟﻬﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺣﺪﻳﺚ ﮔﻔﺖ.(۱) ______________________________________________________________ ۱_ﺭﺅﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻗﺼﻪ ﻭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮﺩ، ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺳﻴﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﺎﻥ ﭼﻪ ﺳﻨﻲ ﻭ ﺷﻴﻌﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ «ﺳﻴﺮﻩ ﺍﺑﻦ ﺍﺳﺤﺎﻕ» ﻭ ﻧﻴﺰ «ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ» ﻣﺎﺟﺮﺍﻱ ﺣﻔﺮ ﺯﻣﺰﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ: ﻗﺎﻝ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ: ﺍﻧﻲ ﻟﻨﺎﺋﻢ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﺠﺮ ﺍﺫ ﺍﺗﺎﻧﻲ ﺁﺕ ﻓﻘﺎﻝ: ﺍﺣﻔﺮ ﻃﻴﺒﻪ ﻗﺎﻝ: ﻗﻠﺖ: ﻭ ﻣﺎ ﻃﻴﺒﺔ؟ ﻗﺎﻝ: ﺛﻢ ﺫﻫﺐ ﻋﻨﻲ. ﻓﻠﻤﺎ ﻛﻤﺎﻥ ﺍﻟﻐﺪ ﺭﺟﻌﺖ ﺍﻟﻲ ﻣﻀﺠﻌﻲ ﻓﻨﻤﺖ ﻓﻴﻪ، ﻓﺠﺎﺀﻧﻲ ﻓﻘﺎﻝ: ﺍﺣﻔﺮ ﺑﺮﺓ. ﻗﺎﻝ: ﻓﻘﻠﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺮﺓ؟ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﮔﻮﻳﺪ: ﺩﺭ ﺣﺮﻡ ﻣﻲ‌ﺧﻔﺘﻢ ﻭ ﺷﺒﻬﺎﻱ ﻣﺘﻮﺍﻟﻲ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ‌ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺰﺩﻡ ﻣﻲ‌ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﻲ‌ﮔﻮﻳﺪ «ﭘﺎﻙ ﺭﺍ ﺣﻔﺮ ﻛﻦ» «ﻧﻴﻜﻮ ﺭﺍ ﺣﻔﺮ ﻛﻦ»... ﺍﺑﻦ ﻫﺸﺎﻡ ﺝ 1 ﺹ 151.

ﺯﻣﺰﻡ، ﭼﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﭼﺸﻤﻪ ﻧﻬﺎﻧﻲ ﻣﺤﺒﺖ ﺳﻮﺩﺍﺋﻲ ﻭ ﭘﺮﺷﻮﺭ ﺯﻧﻲ «ﻫﺎﺟﺮ» ﻧﺎﻡ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺯﻣﺰﻡ، ﺑﺎﺯﺗﺎﺏ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻛﺎﻭﺷﮕﺮ ﻣﺎﺩﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﺯﺧﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺧﻮﻥ ﭘﺎﻟﺎ ﺑﻮﺩ. ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻱ ﻣﺘﺪﺍﻭﻡ ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭ ﺭﺣﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﻣﺘﻪ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺁﺳﺎﻱ ﺍﺷﮕﻬﺎﻱ ﻣﺎﺩﺭﻱ ﭘﺎﻙ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺯﻣﺰﻡ ﺍﺷﮓ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﭘﺎﻙ، ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺎﺧﺘﻪ. ﭼﺎﻩ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ، ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﺸﻖ. ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﺜﺎﺭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ. ﻣﻮﺝ ﻋﺸﻘﻲ ﻣﻄﻬﺮ ﻭ ﺷﻮﺭﺍﻧﮕﻴﺰ ﻛﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻩ‌ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﺷﻨﺎﻱ ﻋﻨﺼﺮﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻛﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺩﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﺗﻦ، ﺑﻪ ﻣﻠﺎﺀ ﻣﻮﺍﺝ ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﻣﻌﺮﺍﺟﻬﺎﻱ ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﭼﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺣﺮﻡ ﻭ ﺟﻮﺍﺭ ﻛﻌﺒﻪ ﺑﺎ ﺁﺑﻲ ﻛﻪ ﺧﻨﻜﻲ ﮔﻮﺍﺭﺍﻳﺶ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻋﺪﻥ ﻣﻲ‌ﺯﺩ. ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﻬﺸﺖ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲ‌ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﺨﺰﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺭﺣﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻣﻲ‌ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ، ﻓﺮﺍﻣﻲ ﺟﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ‌ﺗﺮﺍﻭﻳﺪ. ﺍﻳﻨﻚ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻳﮕﺴﺘﺎﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﻱ ﻣﺮﮒ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﺰﻥ ﺳﺮﺍﺏ، ﭼﺸﻢ ﻫﺮ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﺎﻙ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻜﺸﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎﻥ ﺳﻴﺎﺩﺗﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻗﻄﺮﻩ ﻱ ﺁﺏ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺟﻮﻫﺮ ﺑﺮﺍﺋﻲ ﻭ ﮔﻮﻫﺮ گوارایی دارد افزون تر از پیش تثبیت نماید.

ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻧﺰﺩ «ﻗﺮﻳﺶ» ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺁﻥ ﺷﻮﺭ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ، ﺁﻥ ﺷﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻲ‌ﺟﻮﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻌﺎﺩﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻧﻲ ﻣﻲ‌ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺷﺮﺡ ﺩﺍﺩ. ﺳﻬﻞ ﻭ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﺎﺭ ﻃﻠﺒﻴﺪ. ﺑﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺁﻥ ﻣﻮﺝ ﺍﻋﺘﻠﺎﺑﺨﺶ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﺁﻥ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺩﻣﺎﻥ ﺭﺣﻤﺎﻧﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ‌ﺁﻣﺪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ. ﻗﺮﻳﺶ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻨﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻣﺼﻤﻢ ﻭ ﻧﺠﻴﺐ ﻛﻪ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺑﻨﺎﻱ ﺳﻌﺎﺩﺗﻲ ﺑﺲ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﺩﮔﻲ ﻳﺎﺭﻳﺶ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺗﻪ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻥ ﺍﻓﻬﺎﻡ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺣﻘﺪ ﻭ ﺗﺮﺩﻳﺪﻫﺎﻱ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﺪﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﺷﻚ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻳﺎﺭﻱ ﻭی ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺯﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﻛﺎﺭ ﻛﺎﻣﻠﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻋﻜﺲ ﺩﺍﺩ. ﻭ ﺍﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺪﻥ ﭼﺎﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮﺩ ﺑﺴﺎﻥ ﺁﻥ ﻃﺒﻴﺐ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻧﺶ ﺑﻴﻤﺎﺭﺩﻟﺎﻧﻲ ﺷﻜﺎﻙ ﻭ ﻧﺎﺷﻨﻮﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ «ﺣﺎﺭﺙ» ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﺳﺘﻴﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﺎ ﺯﺩﻩ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ. ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ. ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ‌ﺗﺎﻓﺖ. ﻣﻲ‌ﺗﺎﻓﺖ؟ ﻧﻪ ﻛﻪ ﺁﺑﺸﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺗﻴﻐﻪ‌ﻫﺎﻱ ﮔﺪﺍﺯﺍﻥ ﺁﺗﺸﻔﺸﺎﻧﻲ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ‌ﺑﺎﺭﻳﺪ

ﺁﺑﺸﺎﺭﻱ ﻣﺬﺍﺏ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﺸﺎﻥ ﻧﺸﺖ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻭ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺪﻧﻲ ﺳﻮﺯﺷﻲ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺑﺮ ﺟﺎﻱ ﻣﻲ‌ﻧﻬﺎﺩ. ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﺎ ﻣﻲ‌ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻮﺳﻲ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻫﻠﺎﻟﻲ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺳﻢ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﮔﻮﺋﻲ ﻛﻠﻨﮓ، ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﺠﻤﺮ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ، ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﺎﻱ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﭘﺎﺭﻩ‌ﻫﺎﻱ ﺍﺧﮕﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﺎﻛﺶ ﺗﻮﺍﻥ ﻓﺮﺳﺎ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻴﺎﺳﻮﺩﻧﺪ. ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺗﻮﺍﻧﻤﻨﺪ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻗﺮﻳﺶ ﻛﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻳﺎﺭﻱ ﻭ ﻫﻤﻜﺎﺭﻱ‌ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ. ﺳﻬﻞ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺳﺎﺭ ﭼﺘﺮ ﺯﺭﻳﻦ ﻭ ﺩﻟﺮﺑﺎﻱ ﺑﺎﺩﺑﺰﻥ ﻧﺨﻞ‌ﻫﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ‌ﻫﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻫﻴﻜﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﻣﺎﻱ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﻧﻴﻤﺮﻭﺯ ﺩﺍغ «ﺗﻬﺎﻣﻪ» ﺧﻢ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲ‌ﺷﺪﻧﺪ، ﺁﻥ ﺳﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺮﻛﺘﺸﺎﻥ ﺩﻝ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻣﻲ‌ﺷﻜﺎﻓﺖ، ﻣﻲ‌ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ. ﭼﻬﺮﻩ‌ﻫﺎﻱ ﺳﻨﮕﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻛﻪ ﺭﮔﻪ‌ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺴﻲ ﭘﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻠﻤﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲ‌ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺒﻲ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻧﺒﻮﺩ.

در بررسی روانشناسی- اجتماعی ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻛﻪ ﺟﻠﻮﻩ‌ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺷﺮﻳﺮﺗﺮﻳﻦ ﭼﻬﺮﻩ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﻢ. ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﺼﻪ‌ﻫﺎﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﺧﺼﻴﺼﻪ ﺷﺮﻳﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺷﻢ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﺩﺭﺍﻛﻪ «ﻓﺮﺻﺖ ﻃﻠﺒﻲ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﻲ» ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺳﻮﺩﺟﻮﺋﻲ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺩﺭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻋﻴﻨﻲ ﻭ ﺩﻗﻴﻖ ﺗﺮﻣﺎﻥ ﻣﻲ‌ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻟﻔﺎﻑ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﺳﻠﺎﻣﻲ، ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻫﺎ، ﻧﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎﺧﻬﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ‌ﻫﺎﻱ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺑﺎﺭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﺭ ﺍﻣﺖ ﺍﺳﻠﺎﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ: ﺷﻌﺎﺭ ﻗﺮﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: «ﮔﻨﺞ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﻧﺞ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻧﻜﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﻱ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻘﻮﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻜﺸﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ‌ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﻢ. » ﺁﺭﻱ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ‌ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ: ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺋﻴﺲ ﺧﻮﺷﺒﺎﻭﺭﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻤﺎ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻛﻨﺪﻥ ﻳﻚ ﭼﺎﻩ ﺍست! ﺿﺮﺭﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ ﻭ ﺗﻘﺴﻴﻤﺶ ﻛﻨﻴﻢ...