📱ویژه #استوری 📌 ليله الرغائب 🍃🌹🍃🌹 @shahidaziz_ebrahim_hadi

👈مبادا فراموش ڪنیم !!👉 🔹روزے، عدہ اے #جوانے خود را دادند ؛ تا ما بتوانیم جوانے ڪنیم ... #حواست_به_جوانی_ات_هست؟ 🍃سلام بر علے اڪبرهاے امام زمان (عج) ؛ ڪہ نسل #جوان ما را رو سفید ڪردند 🍃 🍃🌹🍃🌹 @shahidaziz_ebrahim_hadi

سپاس تویی را که می‌خوانمت، و اجابتم می‏کنی؛ اما من سستی‏ می‏کنم، وقتی تو صـدایم میـزنی! مرا ببخـش #مهـربانم...🌱 #ماه_رجب #ماه‌عاشـقی 🍃🌹🍃🌹 @shahidaziz_ebrahim_hadi

#پای_درس_استاد 👌 اول قلبت را درست کن! ✧ امشب یک نگاهی به قلبت بینداز؛ ببین اگر الله، اهل بیت علیهم‌السلام و جهاد، در رأس آرزوها و محبوبهای دل توست، بشارت باد بر تو: سعادت دنیا و آخرت! این که درست باشد باقی موارد درست است! ✓ اما اگر نظام محبتی‌ات درست نباشد، هر چه مذهبی‌تر شوی، خطرناک‌تر می‌شوی! " در لیلة الرغائب نظام محبتی قلبت را تنظیم کن." #لیلة_الرغائب 🍃🌹🍃🌹 @shahidaziz_ebrahim_hadi

#واسطه_شهید_من 🍃امید جان؛ هر چند که خودت امشب #کربلا، مهمان مادر ارباب هستی... 🍃 اما دلم خوش است به زیارتی به نیابت از شما... #تحت_القبه ارباب، نائب الزیاره ی دل گرفتار ما هم باش...💔 #لیله_الرغائب #شب_جمعه 🍃🌹🍃🌹 @shahidaziz_ebrahim_hadi

•آن روزی که تکفیری ها می خواستند #خان_طومان را از چنگ ما درآورند و حـــمله شدیدی کردند، مـــی شنیدم که #محمود پشت بی سیم فریـــاد میـزد: #أين_الرجبیون ؟ أين الرجبیون؟! ‌ •امروز اول #ماه_رجب هست ! بشتابید به سوی دشمن! خدا شما را صدا می زند! ندا فرستاده است! خدا امروز فرشتگانش را به زمین فرستاده است! ‌ •رجزهایش همه را به گریه شوق انداخته بود. چنان شور و حمـــاسه ای در نــیروها ایجاد شده بود که همه سر از پا نـشناخته به سمت خط هجوم می بردند... 📒منبع : کتاب شهیـــد عزیـــز "مجموعه خاطرات شهید رادمهر" به روایت هـــمرزم شهیـــد. ‌ 💚ماه مبارک رجب ، ماه رحمت و برکت الهی مبارک.این فرصت باارزش رو قدر بدونیم. سال (۹۵) ماه رجب بود که شهدای خان‌طومان و شهید رادمهر به فیض شهادت نایٔل شدند ... ‌ 🍃🌹🍃🌹 @shahidaziz_ebrahim_hadi

تلنگری لیلة الرغائب چرا شبی در اوایل ماه رجب، به اسم شب آرزوها (رغبتها) نام گرفته است؟ استاد پناهیان #ماه_رجب #لیلة_الرغائب #این_الرجبیون 🍃🌹🍃🌹 @shahidaziz_ebrahim_hadi

در اولین پنجشنبه ماه مبارک رجب 🌙 ودر آستانه شب #لیلة_الرغائب✨ 🌹شاخه گلي بفرستيم براي تموم آنهايي كه در بين ما نيستند ولي دعاهاشون هنوز كارگشاست، 🌹 يادشون هميشه با ماست و جاشون بين ما خاليه، دلمون خيلي وقتها هواشونو مي كنه, امادیدارشون میفته به قیامت, شاخه گلي به زيبايي يك فاتحه وصلوات...🙏🌹 اَللّٰٰھُــمَ صَّــلْ علٰـےمُحَمَّــدِﷺ وَآل مُحَمَّــدﷺ وَ؏َجْــل فَرَجَهُــم🌹 🍃🌹🍃🌹 @shahidaziz_ebrahim_hadi

💔 #رمان_دلارام_من #قسمت_هشتاد - از عمه بپرس، اگه تو شنیدی، من دیدم، چون دیدم و میدونم اینا چه‌ موجوداتین میخوام برم؛ خوبم میدونم چقدر وحشی اند، ولی از تو انتظار ندارم‌ انقدر خودخواه باشی؛ الان انتظار نداری بشینم برات توضیح بدم اگه ما نریم، پای این وحشیا تو خونه زندگیمون باز میشه، چون می دونم همشو بهتر از من حفظی. وظیفه من اینه که برم، وظیفه تو اینه که بمونی! وظیفه ات اینه که تشویقم کنی نه اینکه دلمو بلرزونی، تو یه عمر توی یه خونواده غیرمذهبی، تونستی همه فشارا رو تحمل کنی و دینت رو نگهداری، الان نمیتونی یکم دیگه مشکلات رو تحمل کنی؟ دلم میخواهد زمین دهان باز کند و بروم داخلش؛ تازه یادم آمده چقدر خودخواه بوده ام؛ انگار تمام عقیده ام را از یاد برده بودم و تازه با یادآوری حامد هشیار شده ام؛ انگار همه درسها و کتابهایی که خوانده ام در همین چند جمله او خلاصه شده؛ گویا حالا باید امتحان بدهم تا ببینم چقدر از آن همه کتاب و درس و بحث یاد گرفته ام؟ حامد باز هم نفس عمیق‌ میکشد و چشمانش را می‌بندد، انگار میخواهد خاطرات تلخی که جلوی چشمانش آمده اند را نبیند. من هم پلک بر هم میگذارم، پدر، جنگ،ایثار، سوریه، شهادت، جانبازی، حامد، زندگی... همه این کلمات در ذهنم میچرخند و وقتی چشم باز میکنم، اشک مقابلم را تار میکند؛ حامد هنوز به روبرو خیره است، آرام میگویم: برو، کسی که حریف تو نمیشه! انتظار که ندارید خودم را از تک و تا بیندازم و بگویم: «برادر عزیزم! من تا کنون گمراه بودم و حالا حلالت کردم و تو را بسیار تشویق مینمایم! برو در جبهه نبرد حق و باطل به جهاد مشغول شو!»😏 حامد خودش می فهمد منظورم همین حرف هاست؛ برای همین گل از گلش باز میشود: این یعنی هم حلال کردی، هم رضایت کامل داری دیگه؟ آرام سرم را تکان میدهم؛ رسیده ایم جلوی در حوزه، خیلی عادی خدا حافظی میکنم؛ الکی مثلا برایم مهم‌ نیست‌ که‌ دارد میرود! دلم نمی آید انقدر بی محلی کنم، تمام محبتم را در یک جمله میریزم: مواظب خودت باش. خودش آخرین بار که زنگ زد گفت حالا حالا ها اینجا کار دارد و به این زودی ها برنمی‌گردد، مگر این که به زور برش گردانند! حالا هم به زور برش گردانده‌اند و ما دوباره پایمان به‌ بیمارستان باز شده. این بار من هم ملتهبم، نه به اندازه عمه؛ میرسم به اتاقش، در نمیزنم و جلوتر از عمه میروم داخل، بی اختیار میگویم: حامد...! حامد که روی تخت نشسته، با چشمان گرد شده نگاهم میکند: هیس! سلام! تازه متوجه میشوم بیمار دیگری روی تخت کناری خوابیده، میروم کنار تخت و آرام میپرسم: دوباره چه بلایی سر خودت آوردی دیوونه؟ انقدر موندی که خدا با پس گردنی برت گردوند؟ بازهم انگشتش را روی لبش میگذارد: هیس! بذار برسی، بعد ببندم به رگبار! عمه با دلخوری حامد را نگاه میکند؛ حامد کمی تنه اش را بالا میکشد و دست بر سینه میگذارد: بــــــه! سلام! حاج خانوم! احوال شما؟ با زحمتای ما؟ عمه بازهم نگاه میکند؛ این نگاههای عمه از هزارتا بد و بی راه هم بدتر است اما محبت پنهانی در خودش دارد، صدایش بخاطر بغض گرفته: تو بازم زدی خودتو ناقص کردی بچه؟ حامد سعی میکند خنده اش را بخورد و خودش را لوس کند: باشه، اصلا دفعه بعد شهید میشم و میام، خودم که به دردتون نخوردم شاید تسهیلات بنیاد شهید به یه دردی خورد! عمه عصبانی میشود: خبه خبه! چقدرم خودشو تحویل میگیره نیم الف بچه! حامد ابروهایش را بهم گره میزند: مامان! خبرم بیست و پنج سالمه ها! #ادامہ_ دارد... ✍به قلم فاطمہ شکیبا 🍃🌹🍃🌹 @shahidaziz_ebrahim_hadi

💔 #رمان_دلارام_من #قسمت_هشتاد_و_یک عمه بالاخره تسلیم دلبری حامد میشود و در آغوشش میگیرد؛ سر حامد را مانند پسربچه ای میچسباند به سینه اش و موهای بهم ریخته اش را می‌بوسد. میروم که از دکترش بپرسم درچه حال است؟ - خدا خیلی رحمش کرده... ممکن بود پاش رو بخوایم قطع کنیم؛ اما خدارو شکر که تونستیم یکی از تیرهایی که به پاش خورده بود رو در بیاریم؛ اون یکی گلوله خیلی توی عمق فرو رفته، باید دوباره عمل بشه و خطر عفونت هم هست، چون دیر برگشته عقب و با پای مجروح کلی راه رفته و دویده! باورم نمیشود! اینکه خاطره شهدای دفاع مقدس نیست؛ اما چقدر حامد به آنها شبیه است! تازه میفهمم حامد بیش از آن چیزیست که میشناختم. با عجله میروم به سمت در اتاق و میخواهم وارد شوم که خانمی مسن در آستانه در می ایستد، حواسم نبود اول بزرگترها باید وارد شوند! در چهارچوب در متوقف میشوم و شرمگین، به خانم مسن تعارف میزنم: ببخشید! شما بفرمایید. سرم پایین است و فقط صدایش را میشنوم: برو دخترم. - نه شما بزرگترید، بفرمایید! - خدا خیرت بده! و وارد میشود؛ پایین تخت حامد می ایستم و با اخم نگاهش میکنم؛ حامد نگران از عصبانیت من، انگشتش را روی دهانش میگذارد که ساکت بمانم، عمه با دست اشاره میکند که جلو بروم و آرام میپرسد: دکتر چی گفت؟ به حامد چشم غره میروم و با صدایی خفه از حرص میگویم: آقا با پای تیر خورده میگشته اونجا، دیر برگشته عقب! حامد دلم میخواد انقدر بزنمت که بمیری!حامد خنده خنده میگوید: اسیر داعشم میشدم این بلاها سرم نمیومد! عمه لبش را به دندان میگیرد: زبونتو گاز بگیر بچه! حامد با لبخندی که حرصم را درمی آورد نگاهم میکند: ای جونم با اون محبتای خشنت! اینا یعنی خیلی نگرانمی؟ صدایم بالاتر میرود: یه کلمه دیگه حرف بزنی... عمه لب میگزد: هیس! آروم باش دختر! نمیبینی تخت کناری رو؟ حامد آه میکشد؛ نیم نگاهی به تخت کنارم می‌اندازم، جوانی همسن و سال حامد، روی تخت دراز کشیده و پدر و مادر مسنش بالای سرش، چشمان جوان نیمه باز است و لبخندی کم جان روی لبش؛ با چشم هایشان باهم حرف میزنند و مادرش اشک میریزد. #ادامہ_دارد... ✍به قلم فاطمہ شکیبا 🍃🌹🍃🌹 @shahidaziz_ebrahim_hadi