💔 #اربابم_حسین_جان با حال و روز عاشق درمانده ات چه ڪرد؟ خواب و خیالِ آن حـرمِ منحصر به فرد... #صلے‌الله‌علیڪ‌یااباعبدالله #السلام‌علیڪ‌دلتنگم💔 #دلشڪستھ_ادمین #ما_ملت_امام_حسینیم #آھ_ڪربلا 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

چه خوش است آن زمانی برسد که زندہ باشم منِ بینوای مسکین شنوم صدای مهدی السلام علیک یاصاحب‌الزمان 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

ربیع ماه ولادت خورشید بی غروب، عشق بی پایان، جلوه صفات الهی، سرچشمه رحمت و عطوفت، مظهر عشق و فداکاری تهنیت باد..🌸 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

با اجازه مادر سادات رخت عزای پسرش را نه از جان بلکه از تن در می‌آوریم و می‌گوییم ای حسین داغ تو تا ابد در سینه ما خواهد ماند... 🌙حلولِ ماهِ ربیع الاول ماهِ شادی و شادمانیِ اهل بيت(ع) را تبریک عرض می‌نماییم 🌸 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

لبخند بزن به روزگاری که از نو شروع شده، امروز یادآور زیبایی‌هاست. یادآور زندگی نو، شروعی نو، نگاهی نو و امیدی نو. سلام ...روز نو مبارک☀️ 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

✨من به خاطر منطق خویش برای دفاع از اسلام و حریم اهل بیت(ع) وارد جنگ با دشمنان اسلام شدم و با عشق و علاقه و رضایت کامل جان خویش را فدای این راه می‌نمایم و می‌روم تا انتقام سیلی حضرت زهرا(س) را بگیرم.👊 ✨من از مردم ایران می‌خواهم تفرقه‌اندازی نکنید، با هم متحد باشید، دین اسلام را سربلند نگه دارید، به دوستان و آشنایان توصیه می‌کنم نماز اول وقت و با حضور قلب بخوانید.❤️ ✨ پدر و مادر را گرامی و محترم بدارید، از طهارت و معصومیت خود شدیداً حراست و پاسداری کنید، پیوند به ائمه اطهار(ع) و به‌خصوص امام هشتم را مستحکم کنید و خدای متعال و مهربان را در همه حال به ‌یاد داشته باشید.🍃 🔖 فرازهایی از وصیت نامه #شهید_رضا_حاجی_زاده #ما_ملت_امام_حسینیم #بهشت_نشین 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

💔 بانو! چه زیرکانه در مقابل توطئه کاخ سفید کاخ سیاه خود را بنا کرده ای👌 نگفته بودی اهل سیاستی #حجاب 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

🏴 لوح | شهید سلیمانی: دفاع از حرم حضرت زینب(س)، دفاع از حرم امام رضا(ع) در ایران هم هست 🌷 به بهانه بازگشت ۸ تن از شهدای خان‌طومان و تشییع آن‌ها در حرم مطهر رضوی ▫️تصویرگر: علیرضا باقری ▫️خط: رضا فراهانی 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

زندگیتو دو بخش ڪن: بخش اول «تنهایی و بی ڪسی» بخش دوم «عاشقے» بخش دوم درست از زمانی آغاز میشه ڪه از دوستاےزمینی انقطاع ڪنی و بچسبی به دوستاےآسمونی، این لحظه ،آغاز عاشقیه، آغاز زنده شدن، پایان تڪرار، پایان بیهودگی... 💞شرط اول قدم آنستــــــ ڪه عاشق باشے💞 ------------------------------------------- #تورابه_هرضربان_می‌زندصداقلبم #به_سینه_تانفسی_هست_رفت_وآمدتوست #جاناا💚 #شهید_محمد_غفاری 🌷 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

عشق و ارادت #شهید_محمدرضا_تورجی_زاده به حضرت زهرا سلام الله علیها 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

🌹 محمد ارادت خاصی به حضرت زهرا (س) داشت . یڪی از سادات گردان نقل می ڪرد : یڪ بار به سنگر فرماندهی رفتم . محمد به احترام من از جا بلند شد . گفتم : « یڪ مرخصی چند ساعته می خواهم تا به اهواز برم » به دلایلی مخالفت ڪرد . اصرار ڪردم اما بی فایده بود در نهایت وقتی ناامید شدم گفتم : «باشه شڪایت شما را می برم پیش مادرم.» هنوز چند قدمی از چادر دور نشده بودم ڪه پا برهنه به دنبالم دوید ! دستم را گرفت و گفت :«این چه حرفی بود ڪه زدی ؟! بیا این برگه ی مرخصی سفید امضا ڪردم هر چه قدر میخواهی بنویس.» تا به چهره اش نگاه ڪردم دیدم خیس از اشڪ است . گفتم : «به خدا شوخی ڪردم منظوری نداشتم و...» اما محمد همچنان اصرار داشت ڪه من حرفم را پس بگیرم ! یڪ سال بعد در عملیات ڪربلای 10 گلوله ی خمپاره به درون سنگر اصابت ڪرد . خیلی عجیب بود ، سه ترڪش به او اصابت ڪرده بود . یڪی به پهلو یڪی به بازو و دیگری به سر یڪ باره به یاد حرف سال قبل محمد افتادم . او از شهادت خود این گونه گفته بود : من در عملیاتی شهید می شوم که با رمز یا زهرا (س) باشد و من آن زمان فرمانده گردان یا "زهرا(س)" باشم . 🌹مدتی بعد پیڪر او تشیع شد و همان گونه ڪه وصیت ڪرده بود سربند یا "زهرا (س)" به پیشانی او بستیم و در ڪنار دوستانش در گلستان شهدای اصفهان آرمید . ❤️🌷مداح شهید محمدرضا تورجی‌زاده 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

#فنجانےچاےباخدا #قسمت_99 خنده که بر لبهایم ظاهر شد. ایستاد (خب بانو.. بنده دیگه رفع زحمت میکنم.. این آقا داداشِ حسودتون از دم غروب هی میپرسه کی میخوای بری خونتون! من خودم محترمانه برم تا این بی جنبه، چماق به دست بیرونم نکرده.. اجازه میفرمایید؟؟) ایستادم و با او همراه شدم تا با فاطمه خانم هم خداحافظی کند. از اتاق که خارج شدیم صدایم کرد (سارا خانم.. راستی یادم رفت بهتون بگم.. فردا میام دنبالتون تا هم بریم یه دوری بزنیم، هم اینکه در مورد تعیین روز عروسی صحبت کنیم.) عروسی.. باید رویا میخواندمش یا کابوس؟ حالا دیگر زندگی طعمش با همیشه فرق داشت.. حسام، آرزویِ روزهایِ سختِ بیماریم بود و حالا داشتم اش. فردای آن شب حسام به سراغم آمد و در حیاط منتظر ماند تا آماده شوم. از پشت پنجره ی اتاق نگاهش کردم. پرشیطنت حرف میزد و سر به سر دانیال میگذاشت. شاید زیاد زنده نمیماندم اما باقی مانده ی کوتاهِ عمرم، دیگر کیفیت داشت. لباسهایم را پوشیدم و خود را در آینه برانداز کردم. یک مانتویِ تقریبا بلند وشالی قهوه ایی رنگ که ساختمانِ کلیِ پوششم را تشکیل میداد. این منِ در آینه هیچ شباهتی به سارایِ بی دینِ دلبسته به آلمان نداشت و من چقدر دوستش داشتم. به حیاط رفتم. با حسِ حضورم سر بلند کرد و لبخند زد.  این قنج رفتن هایِ دلی،  یک نوع جوگیریِ عاشقانه و زود گذر بود؟؟ کاش نباشد... در ماشین مدام حرف میزد و میخندید. گاهی جوک میگفت و گاه خاطره تعریف میکرد.. نمیدانستم دقیقا به کجا میرویم اما جهنم هم با حضور حسام آذین بند میشد برایم. ماشین را مقابل یک گلفروشی متوقف کرد و پیاده شد. بعد از مدتی کوتاه با دسته گلی زیبا به سوار شد و آن را به رویِ صندلی عقب گذاشت. متعجب نگاهش کردم و مقصد را جویا شدم. به یک جمله اکتفا کرد (میریم دیدن یه عزیز.. بهش قول دادم که فردایِ عقد، با خانومم برم دیدنش.) پرسیدم کیست؟؟ و او خواست تا کمی صبر کنم. مدتی بعد در مکانی شبیه به قبرستان ایستاد و پیاده شدیم. وقتی کمربند ایمنی اش را باز میکرد با لبخند گفت (اینجا اسمش بهشت زهراست.. خونه ی اول و آخر همه مون.) اینجا چه میکردیم. با ترس کنارش قدم میزدم و یک به یک قبرها را برانداز میکردم. جلوی چند قبر توقف کرد.  شاخه ایی گل بر روی هم کدامشان گذاشت و برایم توضیح داد که از رفقایِ مدافعش در سوریه و عراق بوده اند. حزن خاصی در چهره اش میدویید و من او را هیچ وقت اینگونه ندیده بودم. دوباره به راه افتادیم. از چندین آرامگاه عبور کردیم که ناگهان با لبخندی خاص، نجوا کرد که رسیدیم. کنار یک مزار نشست. با گلاب شستشویش داد و گلها را یک به یک رویِ آن چید. من در تمام عمرم چنین منظره ایی را ندیده بودم. حتی وقتی پدر را دفن میکردند هم به سراغش نرفتم. راستی آن مردِ شِبه پدر در کدام قبرستان دفن بود؟؟ حسام با محبت صدایم زد و خواست تا کنارش بنشینم. (اینجا مزار پدرِ  شهیدمه.. ایشون همون کسی هستن که بهش قول داده بودم دست خانوممو بگیرمو بیارم تا بهش نشون بدم! هرچند که این آقایِ بابا از همون اول، عروسشو دیده و پسندیده بود) امیرمهدی دیوانه شده بود؟؟ (مگه مرده ها ما رو میبینن؟) حسام ابرویی بالا انداخت ( مرده ها رو دقیقا نمیدونم.. اما شهدا بله، میبینن) نه انگار واقعا سرش به جایی خورده بود ( شهدا؟؟؟ خب اینام مردن دیگه...) خندید و با آهنگ خواند (نشنیدی که میگن.. شهیدان زنده اند، الله اکبر.. به خون آغشته اند، الله اکبر..) نه نشنیدم بود. گلها را پر پر میکرد (شهدا عند ربهم یرزقونند.. یعنی نزد خدا روزی میخوردن.. یعنی جایگاهش با منو امثالِ منِ بدبخت، زمین تا آُسمون فرق داره.. یعنی میان، میرن، میبینن، میشنون.. یعنی خلاصه که خدا یه حالِ اساسی بهشون میده دیگه..) حرفهایش همیشه پر از تازگی بود. نو و دست نخورده.. چشمانش کمی شیطنت داشت (خب حالا وقتِ معارفه ست..  معرفی میکنم.. بابا..  عروستون.. عروسِ بابام..  بابام خدایی تمام اجدادمو آوردین جلو چشمم تا عروس بابام شدیناااا... وقتی مامان گفت که شما جوابتون منفیِ چسبیدم به بابام که من زن میخوام.. که زنمم باید چشماش آّبی باشه.. قبلا ساکن آلمان بوده باشه.. داداشش دانیال باشه.. اسمشم سارا باشه.. یک روز در میونم میومد اینجا و میگفتم اگه واسم نری خواستگاری؛ وقتی شهید شدم هر شب میرم خواب مامانو اسمِ حوریاتو یکی یکی بهش لو میدم...) قلبم انگار دیگر نمیزد.. مگر قرار بود شهید شود؟؟ در عقدنامه چیزی از شهادت قید نشده بود. ناخوداگاه زبانم چرخید (تو حق نداری شهید بشی..) لبخندش تلخ شد (اگه شهید نشم.. میمیرم..) ↩️ #ادامہ_دارد... #نویسنده: زهرا اسعد بلند دوست 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi