پنج ماه از شهادت ابراهیم هادی گذشته بود. هر چه مادر از ما پرسید: چرا ابراهیم مرخصی نمی آد؟ با بهانه های مختلف بحث رو عوض می کردیم و می گفتیم: الآن عملیاته، فعلاً نمی تونه بیاد تهران و... خلاصه هر روز چیزی می گفتیم. تا اینکه یکبار دیدم مادر اومده داخل اتاق و روبروی عکس ابراهیم نشسته و اشک می ریزه. اومدم جلو و گفتم: مادر چی شده؟ گفت:من بوی ابراهیم رو حس می کنم. ابراهیم الآن توی این اتاقه، همینجا. وقتی گریه اش کمتر شد گفت: من مطمئن هستم که ابراهیم شهید شده. مادر ادامه داد: ابراهیم دفعه آخر خیلی با دفعات دیگه فرق کرده بود، هر چی بهش گفتم: بیا بریم، برات خواستگاری، می گفت: نه مادر، من مطمئنم که بر نمی گردم. نمی خوام چشم گریانی گوشه خونه منتظر من باشه. چند روز بعد مادر دوباره جلوی عکس ابراهیم ایستاده بود و گریه می کرد. ما هم بالاخره مجبور شدیم به دایی بگیم به مادر حقیقت رو بگه. آن روز حال مادر به هم خورد و ناراحتی قلبی او شدید شد و در سی سی یو بیمارستان بستری شد. سال های بعد وقتی مادر را به بهشت زهرا می بردیم بیشتر دوست داشت به قطعه چهل و چهار بره و به یاد ابراهیم کنار قبر شهدای گمنام بشینه، هر چند گریه برای او بد بود. امّا عقده دلش رو اونجا باز می کرد و حرف دلش رو با شهدای گمنام می گفت.

هروقت می‌خواست برای جوانان یادگاری بنویسد می‌نوشت: من کان الله کان الله له هرکه با خدا باشد،خدا با اوست! رسم عاشق نیست با یک دل دو دلبر داشتن.. :)♥🍃 شهیدمحمدابراهیم‌همت

‍ 💌بسمـ رب الشـهدا.....🕊🌸 ﷽سبک بالان عاشق﷽ در مقاطعی‌از جنگ که آمار شهدا، مفقودین، اسرا و مجروحان بالا می رفت و ترکـش آن بالطبع دامنِ بستگان را در شهر می گرفت و احیاناً بعضی از آن ها در نامه های خودشان بی تابی و ابراز عواطف می‌کردند، بچه‌ها با ذکر واقعهٔ کربلا و آنچه بر سر سالارشهیدان و اهلبیت مکرم حضرت رفته بود و بازگویی جزئیاتی‌ از مصائب که «مٰا اَعظَمَ مُصیبَت‌ُها فی الاسلام » بود ، آنها را به صبر و اجر فرا می‌ خواندند و آن چه در انتظارشـان بود را کم و کوچک جلوه می دادند. لایوم_کیومک_یااباعبدالله یاران_عاشورایی_سیدالشهدا یاد_کنید_شهدا_را_باصلوات