🏴 تسلیت باد ایام قمری ارتحال محدث بزرگ شیعه، میرزا حسین محدث نوری رضوان الله تعالی علیه، صاحب "مستَدرَکُ الوَسائل و مُستَنبَطُ المَسائل"، "لؤلؤ و مرجان" و... از شاگردان ثلاث شیخ الاعظم مرتضی انصاری(ره)، دایی و پدر همسر مرجع شهید علامه شیخ فضل الله نوری (ره)/۲۷ جمادی الثانی ۱۳۲۰ ه.ق
🌹«رحم الله من یقرأ الفاتحة مع الصلوات»
اللّهُمَّ صَلّ عَلَی محَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجّل فَرَجَهُم
✍ دکتر مجید معارف، عضو هیأت علمی دانشگاه تهران که کتابی با موضوع زندگی و آثار مرحوم محدث نوری به رشته تحریر در آورده، یادداشتی تحقیقی و خواندنی را در خصوص این عالم بزرگ شیعه در اختیار خبرگزاری « نسیم» قرار داد و در قسمتی از این یادداشت، در مورد جنجال برانگیز ترین تألیف محدث یعنی "فصل الخطاب"؛
به ادای توضیحات و رفع شبهه پرداخته است، همچنین دکتر معارف، میرزای شیرازی، محدث نوری و علامه شیخ فضل الله نوری رضوان الله تعالی علیهم را مثلث طیبه ای که یکی از رموز پیروزی نهضت تنباکو بوده است معرفی می نماید...
که در ادامه تقدیم مخاطبین گرامی می شود.👇
http://old.nasimonline.ir/Content/Detail/992624/162
📜 برگی از تاریخ ناگفته و ناشنیده🔰
✅ صدور اجازه نامه محدثی برای مرجع شهید علامه شیخ فضل الله نوری (ره)، توسط محدث بزرگ شیعه🔰
✍ در ۱۴ ذی القعده ۱۳۰۲ق، توسط محدث بزرگ شیعه، میرزاحسین محدث نوری ره، (صاحب مستدرک الوسائل)، به علامه شیخ فضل الله نوری ره، اجازه نقل حدیث و روایت داده شد. این اجازه نامه که در سامرا تحریر و صادر شده است، در میان اوراق رساله شریف صحیفه مهدویه (تألیف مرجع شهید علامه شیخ فضل الله نوری)، موجود است.
محدث نوری(ره)، پیشوای ائمه علم حدیث و رجال در اعصار اخیر و از بزرگ ترین علمای شیعه و رجال اسلام در قرن ۱۴ در مقدمه کتاب شاخه طوبی، شیخ فضل الله را مجمع فضایل و صفات نیک می شمرد، در جای دیگر بر دانش و پارسایی شگرف شیخ انگشت تأکید می نهد و در تقریظی که سال ۱۳۰۲ ق در سامرا بر کتاب صحیفه مهدویه شیخ فضل الله نگاشته به ایشان اجازه نقل روایت داده و چنین می فرماید:🔰
... ستایش ویژه خدای متعال است که دین استوار و پسندیده اش را به وسیله پاسدارانی که در هر زمان، قامت دین را، با جلوگیری از انحراف آن به کژی ها، راست می دارند، فضیلت داده و شریعت حنیفش را به وسیله حاملانی که در اعصار مختلف، در دریاهای عمیق و مواج آن فرو رفته اند و لؤلؤ و مرجان بیرون می آورند، شرافت بخشیده است.
و درود بر آموزگار بیان، روح قرآن، شارح صحف [آسمانی] نخستین و اعطاگر عقل خالص به صاحبان خرد و درود بر خاندان او باد که موازین رد و قبول اعمال عباد در پیشگاه الهی اند... و درود بر کسانی که تاریکی ها را به نور ولای آن ذوات مقدس، روشن ساخته اند:
ذَٰلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشَاءُ (اشاره ایست لطیف به نام و سجع مُهر مرجع شهید علامه نوری).
و بعد: پس این کتاب (صحیفه مهدویه) دُرّ های گران از صدف های بحار علم و هدایت، و میوه های چیده شده از باغ های معارف بهترین شخصیتی است که گامهای او زمین را در نوردیده، جامه در بر و ردا بر دوش دارد [یعنی حضرت ولی الله الاعظم عجل الله فرجه الشریف]، پرتوی است از اشعه روشنگر ستاره ای درخشان و فرازمند، و کف آبی است گوارا از دریای پر آب و خوشگوار که برگرفته است آنرا کسی که در پیشگاه آن حضرت رحل اقامت افکنده، و از جام [معارف] ایشان نوشیده و سیراب شده یعنی کوه بلند علم و ستون استوار فضل، مقتدای فقیهان برجسته و معتمد عالمان چیره دست، جامع معقول و منقول، حاوی حقایق فروع و دقایق اصول، بوستان علم و اقیانوس فضل، عالم عامل کامل، شیخ فضل الله نوری ... که خدایش حفظ کند.
محدث بزرگ، میرزا حسین نوری سپس کلام را چنین به پایان می برد:
به شیخ فضل الله (دام فَضْلُه) اجازه می دهم که جمیع آنچه را که ذکر شد، هرطور می خواهد، بر هر کس از اهل روایت و درایت که خواستار باشد، روایت کند و از او می خواهم که در دنیا و آخرت، به ویژه در تعقیبات نماز و لحظات استجابت دعا، مرا از دعاهای شایسته فراموش نکند...
🔸منبع: ک، تنهای شکیبا، علی ابوالحسنی به نقل از رک: مجموعه مکتوبات، اعلامیه ها، ص ۴۵۰-۴۵۳
✳️ @ShahidRabe
🔳 به بهانه ایام درگذشت مرحوم دکتر عباس اقبال آشتیانی، مورخ، ادیب، نویسنده و مترجم بزرگ معاصر
✍ الفاظی که دانشورانی همچون اقبال آشتیانی، در مورد علامه شیخ فضل الله نوری(ره) به کار گرفته اند، نوعا" واژه های بلند قله سان است. تو گویی کلمات سترگ، از گنجینه لغات پر می کشند، عقاب وار بر صدر قله می نشینند تا والاییهای آن فقیه فرزانه را وصفی در خور آورند! و انتخاب این گونه تعابیر، بخوبی نشان می دهد که اهل نظر، نوعا" شیخ را در پایگاهی بس رفیع از فضل و دانش می دیده اند.
⏪ در این خصوص، مرحوم دکتر اقبال آشتیانی می نویسد:
در عصر ما، در میان مشتغلین به علوم قدیمه، دیگر کسی...در فقه، به درجه حاج شیخ فضل الله نوری (از علمای متنفذ تهران)...وجود ندارد./مجله یادگار، سال ۵، ش ۸ و ۹، ص ۶ و نیز، تاریخ مفصل ایران از صدر اسلام تا انقراض قاجاریه، ص، ۸۵۳/از دیده بان بیدار ص۲۰-۲۱، آخرین آواز قو ص ۸۶، علی ابوالحسنی
🔸عباس اقبال آشتیانی، کسی که شیوه تحقیق علمی را در ایران رواج داد
به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران اراک عباس اقبال آشتیانی در سال ۱۲۷۵ خورشیدی در آشتیان زاده شد. پس از آموختن دروس ابتدایی در سال ۱۳۲۸ قمری به تهران آمد و ابتدا در مدرسه شرکت گلستان و سپس در مدرسه دارالفنون تحصیل کرد . پس از فراغت از تحصیل در دارالفنون به معلمی در همان مدرسه انتخاب شد و معاونت کتابخانه عمومی معارف را نیز به عهده گرفت. پس از تأسیس دارالمعلمین عالی با توجه به درخشندگی خاصی که در دارالفنون از خود نشان داده بود، برای تدریس دعوت شد و سال‌ها تدریس ادبیات، تاریخ و جغرافیا در دارالمعلمین عالی و همچنین در مدارس نظام و علوم سیاسی بر عهده او بود. اقبال سمت معلمی در مدرسه نظام را هم داشت و در سال ۱۳۰۴ ش با سمت منشی هیئت نظامی ایران به پاریس رفت، و در آنجا به مطالعه و تحقیق در کتابخانه‌ها و تکمیل دانش خود ادامه داد، و دوره لیسانس ادبیات را نیز در دانشگاه سوربن گذراند. اقبال در پاریس با محمد قزوینی[از شاگردان خاص مرجع شهید علامه شیخ فضل الله نوری] مراوده یافت و از همکاری و راهنمایی او در تحقیق و تصحیح متون بهره برد.
پس از بازگشت به ایران از ابتدای تأسیس دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳ به استادی دانشگاه برگزیده شد. در سال ۱۳۱۷ به عضویت فرهنگستان ایران انتخاب شد، اما بارها مخالفت صریح خود را با نحوه کار فرهنگستان اعلام کرد. از سال ۱۳۲۳ تا ۱۳۲۸ مجله یادگار را در تهران منتشر کرد و نیز به تأسیس انجمن نشر آثار ایران مبادرت ورزید که نشر متون کهن فارسی را در نظر داشت. در سال ۱۳۲۸ در حالی که از تعطیل اجباری مجله یادگار آزرده‌خاطر بود، با سمت رایزن فرهنگی ایران در ترکیه به آنکارا رفت. در بهار ۱۳۳۳ در کنگره هزاره ابن سینا در تهران حضور یافت و سخنرانی او مورد توجه قرار گرفت. در ۲۱ بهمن ۱۳۳۴ش در حالی که متصدی سمت رایزنی فرهنگی ایران در ایتالیا بود در شهر رم در ۵۹ سالگی به علت بیماری کلیوی درگذشت. پیکر او در واپسین روزهای اسفند به تهران منتقل و تشییع شد و در حرم حضرت عبدالعظیم(ع)، رواق ابوالفتوح رازی، کنار آرامگاه دوستش علامه قزوینی(شاگرد علامه شیخ فضل الله نوری)، به خاک سپرده شد.
اقبال طی سال‌های فعالیت نویسندگی خود تعداد پرشماری مقاله در زمینه‌های ادبی، تاریخی و اجتماعی از خود به یادگار نهاد. این مقاله‌ها در مجله‌هایی چون بهار، دانشکده، مهر، ایرانشهر، ارمغان، یغما، فروغو تربیت انتشار یافت. خود او مجله یادگار را تأسیس کرد و به مدت پنج سال از ۱۳۲۳ تا ۱۳۲۸ انتشار داد که در میان معدود نشریات ادبی و تاریخی آن زمان کاملا متمایز است. عباس اقبال آشتیانی را بنیان‌گذار مقاله‌نویسی به معنی فنی آن در ایران دانسته‌اند.
اقبال پژوهشگری پرکار و مورخی صمیمی و ادیبی آگاه به مقتضای زمان بود. او بعد از محمد قزوینی در شمار معدود پژوهشگرانی است که شیوه جدید تحقیق علمی را در تاریخ‌نویسی و تصحیح متون رواج دادند. نخستین کتابی که از او منتشر شد دوره تاریخ عمومی برای سال اول دبیرستان بود. اقبال در شمار نخستین پژوهشگرانی است که شیوه ساده‌نویسی و تصحیح متون در ایران بعد از مشروطیت را دایر کرده‌است. اقبال در تاریخ‌نویسی امانت تاریخ نویسان قدیم ایرانی و اسلامی را با روش انتقادی مورخان غربی توام ساخته‌است. بخصوص درنوشتن تاریخ ایران، هدف اقبال به گفته خودش آگاه ساختن ایرانیان به سابقه درخشان کشور اجدادی خود و وضع جغرافیایی سرزمین ایران است. در روزگاری که اقبال به نوشتن تاریخ برای دوره متوسطه پرداخت، گذشته از گروهی بسیار معدود، شیوه رایج بیشتر شیوه مورخان و متکلفان دوران قاجار بود. دوره تاریخ عمومی برای کلاس‌های متوسطه دارای چنان اعتباری بود که تا سال‌ها بعد آنچه تاریخ عمومی برای مدارس ایران نوشته شده تقلید از کتاب او بوده‌است. «رحم الله من یقرأ الفاتحة مع الصلوات»
✳️ @ShahidRabe