📷 #نگارخانه
✍ این دو (سید عبدالله بهبهانی و سید محمد طباطبایی)، یک پای ثابت مراسمات دربار قاجار بودند، اما طرفدارانشان( یعنی مشروطه چیان غربگرا) ناجوانمردانه، مرجع شهیدِ سربدارِ مشروطه را متهم به همکاری با دربار می‌کردند!
✳️ @ShahidRabe
🛑 نشست علمی "میراث محاکم شرع"
👈 آیین رونمایی از کتاب جدید استاد علی ابوالحسنی مُنذِر (ره) با طرح اندیشه‌های وی
🔹زمان: یکشنبه ۲۵ تیرماه ۱۴۰۲ | ٩:٣٠ الی١٢
🔹مکان: پژوهشگاه مطالعات فرهنگی، اجتماعی و تمدنی، تهران، پاسداران، خ شهید مومن نژاد، ش ۱۲۴
✳️ @ShahidRabe
6⃣1⃣ قسمت شانزدهم/ بهائیت
📕 کتاب فاجعه قرن، تألیف پژوهشگر فقید، استاد جواد بهمنی
✳️ @ShahidRabe
✍ به بهانه مراسم رونمایی از از یکی از آثار مورخ خبیر، مرحوم استاد علی ابوالحسنی منذر(ره)
🔸 به همراه نشست علمی: "میراث محاکم شرع"
یکشنبه ۲۵ تیرماه ۱۴۰۲ در پژوهشگاه مطالعات فرهنگی، اجتماعی و تمدنی/ تهران
🔸با سخنان: آیت الله شيخ ابوالقاسم علیدوست، دکتر موسی حقانی و حجت‌الاسلام دکتر رضا غلامی
🔸با حضور جمعی از پژوشگران و خانواده محترم استاد منذر
🔰👇👇
🔰متن پشت جلد کتاب «محاکم شرع»🔰
کتاب حاضر یکی از آثار منتشرنشده تاریخنگار خبیر، مرحوم استاد علی ابوالحسنی مُنذِر (م ۱۳۹۰ش) است که با مقدمه آیت الله علیدوست آغاز می‌گردد. این پژوهش نوین به دادگستری و دوائر قضايي ایران در عصر قاجار تا روزگار پهلوي اول نظر می‌کند و با محوریّت فقهای شیعه، به سرشت و سرنوشت « محاکم ِ شرع » می‌پردازد.
بدین منظور، طبق اسناد و مدارک معتبر، دستاوردهای تاریخی محاکم شرع و عملکرد درخشان فقها را به تفصیل ارائه داده و اصول برآمده از آن را در قالب یک میراث گرانسنگ تاریخی، به عنوان الگویی راهگشا برای محاکم قضایی امروز پیشنهاد می کند. ضمیمه پایانی کتاب نیز به چالش‌برانگیزترین مباحث درباره مبانی نظری فقاهت و کارآمدی اجتهاد پرداخته و جذابیّت کتاب را دوچندان می‌سازد؛ مباحثی مثل موضوع جنجالی : « نظام ِ اقتصادی اسلام » و کلان مبحثِ نظامات ِ دینی و نقد اظهارات پاره‌ای از دگراندیشان همچون سروش و کدیور درباره فقه و فقهای عظام . برای اینکه مباحث کتاب را در قالب یک نظریه متمایز طرح کنیم، بخش«تاریخ‌شناسی، ماهیّت‌شناسی ورویکردشناسیِ محاکم شرع» را به یادداشت‌های استاد مُنذِر افزودیم و طی صد صفحه نخست، نظریه حاکم بر کتاب را با مکتب تاریخنگار ی سکولار مقایسه کرده، به نقد تاریخنگاران سکولار می پردازیم. نشر بین الملل، بهار ۱۴۰۲
👈 این کتاب فقه و تاریخ را به زیبایی به هم پیوند می‌زند و دارای آلبومی حاوی ۲۳۰ عکس و سند گرانسنگ تاریخی است.
🔰 ادامه در بخش دوم🔰
🔰بخش دوم🔰
🔵 بخشی از مقدمه آیت الله علیدوست بر کتاب محاکم شرع
👈 استاد ابوالحسنی علاوه بر مباحث تاریخی، به مباحثی از جنس فلسفه فقه پرداخته و خوب از عهده برآمده است
👈 کتاب محاکم شرع را علاوه بر تاریخ‌پژوهان، به فقه‌پژوهان و قاضیان سفارش می‌کنم
🔸 در سیستم قضایی اسلام... سه عنصر مهم در داوری مطمح نظر قرار گرفته است . عنصر اول: «قضایِ به حق و عدل»، عنصر دوم: «فصل خصومت» و عنصر سوم: «رسیدگی در اولین فرصت ممکن و معقول» است.
🔸 ...کتابی که با عنوان «محاکم شرع؛ الگویی کارآمد برای عدالت قضایی در ایران» ، از تاریخنگار شهیر و خبیر استاد علی ابوالحسنی (مُنذِر) – رحمه الله علیه – پیش رو دارید، به نیکی از پدیده‌هایی پرده بر می‌دارد که ارتباط لصیق با آنچه بیان گردید، دارد.
🔸 ابتدا - به طور مستند – از قدرت و نفوذ ِ محسوس و معنوی این محاکم پرده بر می‌دارد؛ تا جایی که «محاکم عرفی» - که از قدرت حکومت نشأت می‌گرفت – در کنار محاکم شرع، پدیدۀ قابل اعتنایی به شمار نمی‌آیند.
در گام بعد، این قدرت و نفوذ را به «حُسنِ عملکردِ محاکم شرع» در طول تاریخ ِ حیات خود بر می‌گرداند.
در گام سوم، تقوا و پاکدستی قضایی ، اهتمام شدید به پاسداری از حقوق ضعفا در برابر زورگویان و شیّادان، آگاه ساختن مردم به حقوق خویش، شفقت و دلسوزی نسبت به مردمان، اتقان و استحکامِ احکام قضایی، نگاه یکسان به اصحاب پرونده ، حتی در پر ونده‌های مسلمانان با نامسلمانان و اعمال فراست‌های لازم در قضا را بخشی از عواملی می‌داند که حاکم شرع را به جایگاهی که لازم داشت، رسانده بود. در اینجا بود که عموم صاحبان پرونده – جز به استثناء – دغدغۀ تأثیر رشوت و قدرت را در احکام قضایی نداشتند و با هم ین حس ّ مشکور و محمود، خصومت پایان می‌یافت و چالاکی سیستم، فرصت زیادی از زمان را نمی‌سوزاند. بر این بنیان است که به حق باید گفت: «محاکم شرع، الگویی کارآمد برای عدالت قضایی با فصل خصومت در اولین فرصت ممکن و معقول بود »...
🔸 برای امثال نگارنده که مرحوم ابوالحسنی (منذر) را به تاریخ می‌شناسند، مایۀ تعجبِ عجین با تحسین و تعظیم است که ایشان به موضوعی که کتاب بر بنیانِ آن می‌چرخد، پرداخته باشد، [ولی] صرفاً به نقل تاریخ در این پیوند نپردازد، بلکه با تلاش ِ مشکور واقع را ساختار دهد و مدیریّت علمی نماید. تحسین و تکریم اینجانب وقتی فزونی یافت که جنابِ ایشان در بخش دوم کتاب، به مباحثی از جنس فلسفۀ فقه می‌پردازد که با رشتۀ تمرکز و تمحّض ایشان فاصله دارد؛ با این همه ، به خوبی از عهدۀ بحث بر می‌آید.
🔸 تأکید بر ضرورت اجتهاد در فهم مطلق گزاره‌های دینی – که در واقع اجتهاد را به دو بخش: اجتهاد بالمعنی الاخص و اجتهاد بالمعنی الاعم تقسیم می‌کند – پرداختن به شرایط و الزامات فقاهت، ورود به کلان مبحثِ نظام‌ها در شریعت مطهّر و به خوبی – هر چند به اختصار – از عهدۀ این مباحث برآمدن، نشان از ظرفیّتی دیگر در مرحوم ابوالحسنی – غیر از آنچه در مورد ایشان معهود بود – دارد؛ چنانکه از این جهت ، کتاب را قابل استفادۀ افزون می‌نماید. اینجانب، با توجه به امتیازات مزبور ، مطالعۀ این کتاب را - علاوه بر تاریخ پژوهان - به فقه پژوهان و قاضیان نیز سفارش می‌کنم.
🔰ادامه در بخش سوم🔰