‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌#شکرانه ۱۹ 💢میـزان رضایت ما، از زندگی مستقیماً به این بستگی داره کـه؛ چقدر اهل دیدن نعمتـ🌺ـها و شکرِ اونها هستیم! ناراضایتی و ناسپاسی، یکی از نشونه های اهل کفـــرانه @shahidsoleymani110

#تمثیل 🛎 مثل آب جاری باش... 💎 انسان همچون آب است. اما با تصمیمات و رفتارهای خود می‌تواند انتخاب کند که آب جاری باشد یا راکد. ⚠️ ماندن در گذشته، ما را به آب راکدی تبدیل می‌کند که دیر یا زود به لجن‌زار یا مرداب بَدَل خواهد شد، اما نگاه به آینده و آینده‌نگر بودن، انسان را به آب روانی تبدیل می‌کند که هر لحظه منتظر اتفاقات جدید است. 💦آب راکد منتظر اتفاقات است و گاهی در این انتظار، می‌میرد اما آب جاری همیشه سرزنده و شاداب است و خودش اتفاقات را رقم می‌زند. 📌 مثل آب جاری باش تا نه تنها جریانات زندگی خسته‌ات نکنند، بلکه خودت در زندگی جریان‌سازی کنی.

خطاب به هنرمندان دلسوز کشورم! نامه‌‌های سرگشاده‌ و پیام‌های گاه‌ و بی‌گاه برخی از شما، هر بار، زخم‌هایی را نمایان می‌کند که اکنون ناچار از بازگویی گوشه‌ای از آن‌ها هستیم. ما به نمایندگی از قشر عظیمی از جامعه‌ی فرهنگی کشور که شما هیچ‌گاه درد آن‌ها را نمایندگی نکرده‌اید می‌‌خواهیم بگوییم؛ ما درد نان و معیشت نداریم، داشته باشیم هم راضی به جار زدنِ دشمن‌شادکن نیستیم، درد زندان رفتنِ عده‌ای مزدور یا خائن و از این دست فتنه‌انگیزها - که هیچ ربط و تناسبی با جامعه‌ی اصیلِ فرهنگی کشور ندارند - را نیز، نداریم. بیش از این به بهانه‌ی حمایت از جامعه‌ی فرهنگی، ما را با این دست از حرف‌های خوار‌کننده، میازارید. درد واقعیِ ما، فرهنگ است. همان که با کمک ابزارهای رسانه‌ای بیگانه در سایه‌ی بی‌مدیریتیِ اعجاب‌آور و غیرمنطقیِ این فضا از سوی متولیانِ آن و حمایت عده‌ای غافل، از جمله گروهی از چهره‌های مشهورِ یک‌جانبه‌نگر و منفعت‌طلب، زیر لگد فرهنگ منحطِ غربِ وحشی، در حال لِه‌شدن است. فضای مجازیِ ولنگار و رهاشده‌ و غیرمنضبطی که به کودکان نیز رحم نمی‌کند. چنان‌که می‌بینیم این فضا، در این بحران اقتصادی نیز - که همه‌ی جهان درگیر آن است - به میدان جنگی تمام عیار، در مقابل مردم مظلوم ایران، تبدیل شده است، و این در حالی‌‌ست که گروهی از هنرمندان ما در سکوت، نظاره‌گر این وضعیت به هم ریخته‌ای هستند که آرامش و امنیت مردم را تهدید می‌کند و از ۸ سال گذشته تا کنون، بیش از پیش، قربانیان فراوانی را در کام خود فرو برده است، وچه بسا همراهی آنان، به این آتشِ افروخته، دامنه نیز داده و می‌دهد. بنابراین در اصل، ابتدا باید به حفظ خانواده بیندیشیم، چون باید خانواده به معنای واقعیِ آن محفوظ باشد و محفوظ بماند تا بتوان درباره‌ی معیشت آن دقیق‌تر سخن گفت؛ و این جز در سایه‌ی فرهنگ میسر نخواهد شد، حتی اقتصاد آن را نیز بدون فرهنگ، نمی‌توان اصلاح نمود. چه خوب است در ابراز همدردی‌های صمیمانه‌ی خود اشاره‌ای هم به معیشت سگ‌ و گربه‌هایی که جایِ نا به جایِ خود را در آغوش بعضی از خانواده‌های ایرانی باز کرده‌اند و گروهی از به‌اصطلاح هنرمندان نیز در تبلیغ آن اهتمامی عجیب دارند و هر از گاهی نیز، بی‌گناهانی در خیابان‌ها قربانی غریزه‌ی حیوانیِ این زبان‌بسته های اسیر می‌گردند، بنمایید و نقش مؤثر خود را در زدودن فرهنگ زشت و مضر همزیستی با حیوانات نجس و سگ‌گردانی در فضاهای عمومی که ضد حقوق حیوانات و ضد حقوق شهروندی‌ست، ایفا نمایید. در پایان، لازم است بگوییم آن‌چه بیش از همه دردناک‌‌تر است، مشاهده‌ی آشنا نبودن دلسوزان اجتماعی! با ساختار نظام اسلامی‌‌ست! همان نظامی که برای برپایی آن‌، رنج دوران برده و خون‌های فراوان داده‌ایم. جهت یادآوری؛ طبق قانون اساسی، رهبر انقلاب اسلامی، وظیفه‌ی اجرایی ندارد، بلکه مطابق نقش هدایتیِ خود، همواره احکام و رهنمودهای پدرانه‌ و مدیرانه‌ی خود را درباره‌ی همه‌ی مسائل از جمله مسائل اجرایی و به طور ویژه اقتصاد و معیشت، سال‌هاست، به طور مکرر به مسئولین و مردم ابلاغ نموده‌ است. باشد تا همگی، شنوایانی فکور و بینایانی بصیر و مردمانی منصف و صبور بوده و انتظار دیکتاتور بودن - که خصلت سلاطین ضد دین و دنیای مردم‌ است - از رهبر جامعه‌ی اسلامی نداشته‌ باشیم. آیا حکم قهری دادن در اجرائیات به معنی بستن راه فکر و عقل مردم و بی‌اعتبار کردن تصمیم آنان برای تعیین سرنوشت خود، هر چند غلط، نیست؟! پس برای مقامات اجراییِ منتخبِ ملت و مسئولیت‌های اجتماعیِ آحاد مردم، شأن و جایگاه بشری قائل شویم و عواقب تصمیمات اجتماعی خود را در گذشته و حال بپذیریم و برای رفع اشتباهات خود به حق و صبر روی آوریم. از این رو؛ از همه‌ی دلسوزان، تقاضا داریم مطالبات خود را آگاهانه و عالمانه به مبادیِ قانونیِ آن، ارجاع داده و برای رفع مشکلات اقتصادی و... به مردم نشانیِ غلط ندهند. ✍جمعی از جامعه‌ی فرهنگی کشور

#شرح_حکمت ۲۶ وَ قَالَ علی عليه‌السلام: مَا أَضْمَرَ أَحَدٌ شَيْئاً إِلاَّ ظَهَرَ فِي فَلَتَاتِ لِسَانِهِ وَ صَفَحَاتِ وَجْهِهِ علی علیه السلام فرمود: كسى چيزى را در دل پنهان نكرد جز آن كه در لغزش‌هاى زبان و رنگ رخسارش، آشكار خواهد گشت

🔴نسل از دست رفته یا نسل دست‌نیافتنی؟ جنگ تحمیلی که تمام شد، پسران دهه شصتی‌ هنوز پشت لبشان سبز نشده بود. تکلیف دخترها هم که معلوم بود؛ هنوز به تکلیف نرسیده بودند. دهه شصتی‌ها دستی بر آتش دفاع مقدس نداشتند، اگرچه دود جنگ بدجوری به چشم این نسل فرو رفت. نسل سوخته نبودند اما مجال این را هم نداشتند تا در کوره‌ی معارف جنگ، پخته شوند. قد درک آنها به انقلاب ۵۷ نمی‌کشید و در دفاع مقدس نیز تازه داشتند قد می‌کشیدند. هنوز چشمشان به درس و کارنامه نخورده بود که قطعنامه امضا شد. وقتی امام جام زهر را نوشید، هنوز دهان این نسل بوی شیر می‌داد. هیچ دهه شصتی نفهمید که «فتح خرمشهر یک مسأله عادی نیست، بلکه مافوق طبیعت است.» آنها کجا می‌دانستند که «دفاع مقدس از الطاف خفیه‌ی الهی است.» نمی‌دانستند که «پاوه باید آزاد شود»، جمله‌ای تکوینی است، نه تکلیفی. اینکه نگاه خلّاق امام روح الله جنگ را برعکس خلایق گنج می‌دید، کجا در قاموس فهم این نسل جای داشت؟ اگر غرامت جنگ به قربانیان آن می‌رسد، میراث دفاع مقدس اما نسل به نسل باید دست به دست شود. دهه شصتی‌ها امروز دهه‌ نودی‌ها را در دامن دارند. همان بچه دبستانی‌هایی که امید امام بودند، امروز بچه دبستانی‌ دارند. آفتاب معارف جنگ تحمیلی به خودشان نتابیده هیچ، فرزندانشان سایه‌‌ی جنگ را هم ندیده‌اند. نسلی که آفتاب و مهتاب ندیده، لابد درکی از منوّر و خمپاره ندارد. واقعیت اما این است که ما زیادی مقهور عصر ماهواره شده‌ایم. وقتی آمار داشته‌هایمان را از بلندگوهای دشمن بشنویم، دستگاه محاسباتی‌مان مختل می‌شود. نسل دست‌نیافتنی را نسل از دست رفته می‌پنداریم. نفوذ فرهنگی جدی است، اما القای استحاله‌‌ی فرهنگی جدی‌تر است. بن‌مایه‌ی رشادت و ستم‌ناپذیری هنوز در خمیره‌ی نسل نو هست. ظواهر شاید عوض شده اما هنوز قلب‌های پاک برای اعتلای این خاک می‌تپد. چون عرصه‌ی اثبات وفاداری نسل غیورِ از جنگ جامانده فراهم نشده، آنها را دست‌کم گرفته‌ایم. وقتی ما زیر بمباران هژمونی رسانه‌ای غرب سنگر گرفته بودیم، دهه شصتی‌ها بیرق دفاع از حرم را برداشتند و دهه هفتادی‌ها جاپای حسین فهمیده گذاشتند. در منظومه‌ی معیوب ادراک ما از چیستی و چگونگی نسل جدید، صدرزاده‌ها و حججی‌ها نه یک جریان زنده‌ی فراگیر، بلکه یک مثال نقض محسوب می‌شوند. اخبار را اگر درست دنبال کنیم، شهید دهه هشتادی هم داریم. وقتی انقلاب و دفاع مقدس هنوز برای مجاهدان لبنانی و یمنی و سوری الهام‌بخش است، چرا برای دهه‌ نودی‌های میهن خودمان نباشد؟ اینکه در فهم چراییِ تکثیر و توزیع و صدور گفتمان «سلام فرمانده» در باب مهدویت درمانده‌ایم، یعنی نسل غیور جامانده را دست‌کم گرفته‌ایم. با همه‌ی کاستی‌ها و سستی‌ها و نادرستی‌ها، به آینده انقلاب باید خوش‌بین بود حتی اگر لازم باشد برچسب ساده‌لوحی را به جان خرید. #سلام_فرمانده #سوم_خرداد ✍‌#زهرا_محسنی_فر