💔

 #بسم_الله_قاصم_الجبارین 
📕 رمان امنیتی #خط_قرمز ⛔️

✍️ به قلم: #فاطمه_شکیبا 
#قسمت119


با تکیه به آرنج‌هایم، کمی از زمین جدا می‌شوم. درد وحشتناکی در سینه‌ام حس می‌کنم، اما لبم را گاز می‌گیرم که صدایم در نیاید.

من الان نباید بیفتم. باید سر پا باشم. داعش دارد پیشروی می‌کند، الان وقت افتادن نیست. به اسلحه‌ام تکیه می‌کنم تا بتوانم بلند شوم.

دنیا دور سرم می‌چرخد و درد در بدنم دور می‌زند. روی زانوهایم می‌نشینم. چیزی نمانده.

می‌نالم:
- آخ... یا قمر بنی‌هاشم...

رطوبت خون را روی بدنم حس می‌کنم؛ اما نمی‌خواهم به زخمم نگاه کنم. من باید بایستم. باید سر پا شوم.

اسلحه را عصا می‌کنم و نیم‌خیز می‌شوم؛ اما رمق از پاهایم می‌رود. نفسم بالا نمی‌آید و سرفه‌های پشت سر هم، باعث می‌شوند با زانو بیفتم روی زمین.

دستم را ستون می‌کنم که صورتم زمین نخورد و دست دیگرم را می‌گذارم پایین سینه‌ام.

انگشتانم بجای لباس، گوشت بدنم را لمس می‌کنند. پایین ریه‌ام می‌سوزد و دستم هم طاقت نمی‌آورند؛ دوباره می‌افتم.

دونفر داد می‌زنند:
- سیدحیدر افتاد! سیدحیدر!

بدنم سنگین و کرخت شده و تنفسم دشوار. انگار آتشی که درونم روشن شده، لحظه به لحظه شعله‌ورتر می‌شود.

پایم را روی زمین می‌سایم و به خودم می‌پیچم. نمی‌توانم بیدار بمانم.

کسانی که بالای سرم آمده‌اند را تار می‌بینم. یک نفرشان چندبار به صورتم می‌زند:
- سیدحیدر! صدامو می‌شنوی؟

پلک‌هایم را برهم فشار می‌دهم. می‌گوید:
- بهوشه. بذارش روی برانکارد ببریمش.


یعنی واقعاً مجروح شده‌ام؟

درد بدی در تمام بدنم می‌پیچد. یک نفرشان زیر کتف‌هایم را می‌گیرد و دیگری پاهایم را.

از زمین که جدا می‌شوم، ناله‌ام به آسمان می‌رود.

سینه‌ام تیر می‌کشد و می‌خواهم سرم را بالا بگیرم تا بفهمم چه بلایی سرم آمده است؛ اما کمیل سرم را میان دستانش می‌گیرد و می‌گوید:
- چیزی نیست. آروم باش.

مطمئن می‌شوم اوضاع خیلی خراب است که کمیل اجازه نمی‌دهد نگاه کنم.

برانکارد که از زمین جدا می‌شود، درد من هم شدت می‌گیرد و با هر تکان، جانم به لبم می‌رسد.

دستانم را مشت می‌کنم، پیراهنم را چنگ می‌زنم و لبم را گاز می‌گیرم. انقدر با دندان‌هایم روی لبم فشار می‌آورم که طعم خون می‌رود زیر زبانم.

جانم دارد از درد بالا می‌آید. از زیر انگشتانم، گرمای خون را حس می‌کنم که روی بدنم می‌خزد.

نمی‌دانم تیر خورده‌ام یا ترکش؛ اما حس می‌کنم تمام بدنم پر از خون شده است. سینه‌ام سنگین شده و می‌سوزد.

دلم می‌خواهد بخوابم؛ اما تکان‌های برانکارد نمی‌گذارد.

کمیل که دنبال برانکارد می‌دود، سرش را می‌آورد نزدیک گوشم و می‌گوید:
- بچه‌های عراقی و افغانستانی اگه ببینن زخمی شدی روحیه‌شونو می‌بازن. صورتت رو بپوشون.

راست می‌گوید. رزمندگان کشورهای دیگر، امیدشان به بچه‌های ایرانی ست. شهادت یا مجروحیت ایرانی‌ها روحیه بقیه نیروها را ضعیف می‌کند.

دستم را به سختی بالا می‌آورم و نقاب صورتم می‌کنم تا شناخته نشوم.

صدای درگیری به اوجش رسیده است و از این که الان مجروح شده‌ام حرص می‌خورم.

داعشی‌ها دارند جلو می‌آیند... من نباید از پا بیفتم.

نگاه تار و بی‌رمقم را در پایگاه چهارم می‌چرخانم. چندتا از چادرها در آتش می‌سوزند.🔥 هوا دارد روشن می‌شود. زمین و آسمان تار و دلگیر است.

#صحرای_محشر است یا پایگاه چهارم؟

کمیل دستم را می‌گیرد و شروع می‌کند به روضه خواندن: 
- دارند یک به یک وَ جدا می‌برندمان/ شکر خدا به کرب و بلا می‌برندمان...

لبخند می‌زنم و همراهش زمزمه می‌کنم:
- ما نذر کرده‌ایم که قربانی‌ات شویم/ دارند یک به یک به منا می‌برندمان...

برانکارد تکانی می‌خورد و داخل آمبولانس می‌گذارندم. کمیل همچنان می‌خواند:
- اول میان عرش خدا سینه می‌زنیم/ بعداً به هیئت الشهدا می‌برندمان...

پلک‌هایم می‌افتند روی هم...


***
صدای لرزش شیشه و جیرجیر میله‌های فلزی را می‌شنوم. گلویم خشک است.

زمین می‌لزرد. احساس می‌کنم در هوا معلقم. انگار بدن ندارم. صداهای مبهم و گنگی در سرم می‌پیچد.

جایی را نمی‌بینم. مُرده‌ام؟
کسی دستم را نوازش می‌کند. چشمانم را باز می‌کنم و چندبار پلک می‌زنم تا تصویرِ تارِ کسی که دستم را نوازش می‌کند را واضح ببینم.

مطهره است که انگشتان ظریفش را روی دستم حرکت می‌دهد و لبخند می‌زند. پس حتماً #شهید شده‌ام؛ اما چرا انقدر تشنه‌ام؟ چرا نمی‌توانم تکان بخورم؟

مطهره حرفی نمی‌زند و نگاهم می‌کند فقط. به سختی زبان می‌چرخانم و صدای خش خورده‌ای از گلویم خارج می‌شود: 
- من... شهید شدم؟

صدای خنده مردانه‌ای را از سوی دیگر تخت می‌شنوم. برمی‌گردم به سمت صدا.

کمیل است که می‌گوید:
- آقا رو! فکر کردی به این راحتیا قراره شهید بشی؟

#ادامه_دارد...
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞

💔

 #بسم_الله_قاصم_الجبارین 
📕 رمان امنیتی #خط_قرمز ⛔️

✍️ به قلم: #فاطمه_شکیبا 
#قسمت120


صدای خنده مردانه‌ای را از سوی دیگر تخت می‌شنوم. برمی‌گردم به سمت صدا.

کمیل است که می‌گوید:
- آقا رو! فکر کردی به این راحتیا قراره شهید بشی؟


وا می‌روم. فکر می‌کردم همه چیز تمام شده ها... نشد! می‌نالم:
- من کجام؟

دوباره زمین می‌لرزد و باز هم صدای لرزش شیشه. چشمم می‌خورد به پنجره‌هایی که چسب ضربدری خورده‌اند و با موج انفجار در جا می‌لرزند.

دقت که می‌کنم، سوزن سرم را می‌بینم که در دستم فرو رفته و یک لوله باریک را مقابل سوراخ‌های بینی‌ام حس می‌کنم.

کمیل لبخند می‌زند:
- فهمیدی کجایی؟

زیر لب غر می‌زنم:
- بیمارستان.

- آفرین. پس عقلت سر جاشه.

و حرفش را تکمیل می‌کند:
- توی یکی از بیمارستان‌های تدمریم.

دوباره بیمارستان، دوباره تدمر. تازه از شر تخت بیمارستان و بوی الکل و سرم‌های پشت سر هم راحت شده بودم...
ای خدا...

جرات ندارم به خدا غر بزنم. قربانش بروم هیچ کارش بی‌حکمت نیست.

اصلا چطور زخمی شده‌ام؟ چرا بدنم را حس نمی‌کنم؟ 

می‌پرسم:
- چه بلایی سر من اومده کمیل؟ نکنه قطع نخاع شدم؟

کمیل می‌زند زیر خنده؛ حالا نخند و کی بخند. انقدر از این خنده‌های بی‌موقعش بدم می‌آید که نگو.

می‌خواهم داد بزنم؛ اما نفس کم می‌آورم. انگار یک جسم سنگین روی سینه‌ام گذاشته‌اند. صورتم از درد جمع می‌شود.

کمیل تیغه دست راستش را روی مچ دست چپش می‌گذارد و کف دست چپش را نشانم می‌دهد: یه ترکش اینقدری خورده توی شکم و ریه‌ت!

با چشمان گرد نگاهش می‌‌کنم. امکان ندارد با چنین ترکشی زنده مانده باشم!

کمیل کمی از نگاه به چهره بهت‌زده‌ام لذت می‌برد و بعد دوباره می‌خندد:
- شوخی کردم، انقدرام گُنده نبود. دو سه تا ترکش خوردی. همین. یه چند گالن هم خون از دست دادی!

و دوباره می‌زند زیر خنده. نگاهم می‌چرخد به سمت سرمی که قطره‌قطره می‌چکد و وارد خونم می‌شود.

می‌گویم:
- وضعم خیلی خرابه؟

- فکر کنم آره.

صدای قدم‌های کسی باعث می‌شود مکالمه‌مان را تمام کنیم.

چشمانم را تنگ می‌کنم و پوریا را می‌بینم که وارد اتاق می‌شود:
- به، آقا سید! خوبی؟

به زور لبخندی می‌زنم و سلامِ شکسته‌ای از حلقم درمی‌آید.

پوریا بالای سرم می‌ایستد و نگاهی به سرمم می‌اندازد: 
- بهتری؟ حالت خوبه؟

- الحمدلله، خوبم. مشکل الان دقیقاً چیه؟

- هیچی حیدر جان. مثل این که توی انفجار انتحاری، دوتا ترکش کوچولو به شکمت خورده و یکی به ریه‌ت.

حرف‌هایش چندان امیدوارکننده نیست. یاد لحظات اول مجروحیت می‌افتم و احساس سوختنی که به جانم افتاده بود.

منتظر ادامه توضیحاتش می‌مانم. می‌گوید: ترکش‌هایی که توی شکمت بودن رو درآوردیم و وضعیتش خوبه... ولی...

حس می‌کنم دیگر کسی دستم را نوازش نمی‌کند. مطهره سر جایش نیست و صندلی خالی شده.

دلم برایش تنگ می‌شود. به چهره پوریا دقیق می‌شوم؛ مثل همیشه سرحال نیست. حتی دور چشمانش کمی پف کرده. صورتش بیشتر از قبل گرفته‌است.

می‌گویم:
- ولی چی؟

- ترکش سومی دنده‌ت رو شکسته و ریه‌ت رو سوراخ کرده. هنوز هم نتونستیم درش بیاریم. باید بری دمشق. احتمالا از اون‌جا هم اعزام بشی ایران.

دنیا روی سرم آوار می‌شود؛ یعنی دیگر نمی‌توانم در سوریه بمانم؟

پوریا می‌گوید:
- احتمالاً بخاطر داروی مسکن، یکم بدنت احساس کرختی داره. خوب می‌شه. هرچند اگه بازم درد داشتی، بگو برات مسکن تزریق کنیم.



#ادامه_دارد...
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞