#رمان_پناه #قسمت_پنجاه_یکم

‍ #رمان_پناه 🌸 #قسمت_پنجاه_یک _فرشته قول میدی که حرفای امروزم بین خودمون بمونه؟ +نه صد در صد _چرا؟! +چون دارم می میرم که به مامان بگم اینجا قبلا خونه ی شما بوده _بجز این مورد +قول شرف ببینم مگه مورد دیگه ای هم هست؟ _نمی دونم +وقت زیاده برای صحبت کردن حالا الان هنوز حالت جا نیومده یکم استراحت کن،بیا این جوشونده رو هم مثلا آورده بودم که بخوری ولی یخ کردو از دهن افتاد.همین الان میام می رود و به این فکر می کنم که واقعا اگر خانواده ی حاج رضا نبودند من الان چه وضعیتی داشتم؟ در می زنند،با دیدن زهرا خانم نیم خیز می شوم.دست روی شانه ام می گذارد و می گوید: _بهتری دخترم؟ +سلام،شرمنده من همیشه باعث مزاحمتم _علیک سلام،دشمنت شرمنده باشه.این چه حرفیه تو هم مثل فرشته ی خودمی +مجبور شدم بیام پایین خیلی حالم بد بود _کار خوبی کردی مادر،حالا بهتری؟ +مرسی _بگو الحمدالله و مهربان لبخند می زند و من زیرلب می گویم الحمدالله.فرشته با لیوان جوشانده ای که بخار از درونش بلند می شود می آید تو،در را با پا می بندد و با صدای آهسته می گوید: +پناه تا داغه بخور _چی هست؟ +جوشونده دیگه به محتویاتش چیکار داری بخور خوبه _ممنون +وای مامان فهمیدی چه خبره؟ به من نگاه می کند و می پرسد: _اجازه هست بگم؟ +چی رو؟ _ای بابا!همون قضیه که گفتم دل دل می کنم به مامان بگم شانه بالا می اندازم و با انگشت دور گل های پتو را خط می کشم. دست هایش را بهم می کوبد و می گوید: +مامان!امروز یه کشف تازه کردم _ماشالا به تو،چه کشفی عزیزم؟ +باورتون نمیشه اگه بگم _خب حتما باید جون به لب کنی منو؟ +خدا نکنه!اینجا قبلا یعنی قبل از اینکه ما بخریمش خونه ی پناه اینا بوده به چهره ی زهرا خانوم خیره می شوم، هیچ تفاوت و تعجبی نیست و مثل همیشه فقط آرامش و لبخند است و بس! _وا مامان تعجب نکردی؟ +نه _چرا؟! به صورتم نگاه می کند و می گوید: +چون جدید نیست،می دونستم. دهانم باز می ماند و فرشته جیغ می زند: _چی؟! +نشنیدی مادر؟میگن چیزی که جوان ها تو آینه می بینن آدم های پیر تو خشت خام دیدن و رو به من ادامه می دهد: _همیشه هم نمیشه همه چیز رو پنهون کرد.هیچ ماهی پشت ابر نمی مونه! ادامه دارد... #الهام_تیموری #رمان 🌸「شاخ ݩݕاٺツ」

#رمان_پناه #قسمت_پنجاه_دوم

‍ #رمان_پناه 🌸 #قسمت_پنجاه_دوم _چجوری زهرا خانوم؟مگه میشه آخه... +داستانش مفصله دخترم _توروخدا بگید مامان حداقل هم پناه بفهمه هم من بدونم! و شروع می کند به تعریف کردن... +"اون روز که منو حاجی از مسجد اومدیم و ناغافل چشمم افتاد به شما که وسط حیاط وایستاده بودی یهو انگار کن رفتم به سال ها پیش.درسته خیلی تفاوت بود اما بی نهایت به مادرت شباهت داری اولش نفهمیدم کی و کجا دیدمت اما همین که غرق خاطره ها شدم ، گفتم که این دختر رو یک جایی دیدم. اومدم جلو و به چهرت بیشتر دقت کردم،بله اگر آرایش سنگین صورتت رو پاک می کردی و موهای قشنگت رو مثل مادرت می بافتی و زیر روسری پنهونش می کردی می شدی همون دوست و همسایه ی قدیمی که سال ها بود حتی یادش نبودم که خدابیامرزی نصیبش بکنم. همین که فرشته اسمت رو گفت، یاد پناهم گفتن های مادرت افتادم و خوشحال شدم که یه آشنای قدیمی پاش به خونم باز شده.اما نمی دونستم چرا انقدر مستاصل! هی منتظر شدم تا بگی منم دختر فلانی،اومدم اینجا که چشمم بیفته به در و دیوار خونه ای که توش حق آب و گل داشتم!که اومدم برای این یا اون... اما وقتی حاجی ندونسته جوابت کرد و تو سربه زیر و با بغض و سکوت رفتی، فهمیدم نقل تجدید خاطرات و این صحبت ها نیست نخواستم سادگی کنمو خودم رک بپرسم که دختر آقا صابر چه خبر و چه عجب از این ورا؟حتما سکوتت حکمتی داشت و دلیلی نمی تونستمم تحمل کنم با این وضع و احوال پات رو از در بذاری بیرون.این بود که پیش قدم موندنت شدم و همون شب دور از گوش حتی فرشته،برای حاجی توضیح دادم که چه خبره!اون بنده ی خدا از من بیشتر تعجب کرد.. تجربه به ما می گفت یه جای کار لنگ می زنه و سکوت مشکوک این مسافر آشنای تازه از راه رسیده حکایت ها پشتش داره سال ها پیش بعد از فوت مادرت خدابیامرز، آقا صابر گفت دیگه نمی تونم توی این خونه بمونم که خاطره هاش خوره شده و افتاده به جون خودمو بچم و مادرزن بیچارم که داغ بچش هنوز روی دلش سنگینی می کنه.گفت می خوام بفروشم برم شهر و دیار پدریم برم مشهد مجاور آقا بشم و به درد خودم بسازمو بسوزم.ما تازه خونمون رو که همین کوچه پشتی بود گذاشته بودیم برای فروش،دیوارای حیاطش نم کشیده و کلنگی شده بود.گفتم حاجی دست دست نکن که از این خونه تا بوده صدای سلام و صلوات اقا صابر بلند بوده و مجلس روضه های مادرزنش شبای جمعه منو نمک گیر کرده.من دلم بند این خونه و درختای تازه قد کشیدش شده...اگه می تونی و می خوای هم کار یه همسایه رو راه بندازی و هم خونه ی خودمون رو به نحو احسن تغییر بدی کلید همینجا رو بگیرو بسم الله... دروغ نمیگم دلم نمیومد تو چهاردیواری باشم که یه زن هنوز پا به سن نذاشته رو با تمام آرزوهایی که داشت و نداشت به خوشی نرسونده بود!اما خب... قسمت و تقدیر بود شاید،نمی دونم.معامله زودتر از اونی که فکرش رو بکنی جور شدو ما یه کوچه پس و پیش شدیم و پدرت شما رو به امید اینکه دوری بهترتون بکنه خونه به دوش شهر آقای غریبم کرد... عجیبه که تو منو یادت نمیاد،هرچند خیلی سری از هم سوا نبودیم اما کمم ندیده بودیم هم رو توی مجالس و روضه ها.با همین فرشته و شهاب هم بازی بودی چند وقتی قبل از فوت مادرت. از همون روزی هم که مادرت عمرش را داد به تو و دست از این دنیا شست،از زبون مادربزرگت شنیدم که این پناه بی پناه شده دیگه رنگ خوشی و بچگی به خودش ندیده که ندیده" هرچه بیشتر می گوید،عمیق تر غرق خاطره های دور دوران کودکی می شوم یاد بچه های کوچه و بازی ها و مدرسه و مادر و زهرا خانوم و فرشته و حتی شهاب! ادامه دارد... #الهام_تیموری #رمان 🌸「شاخ ݩݕاٺツ」

سلاااام شکوفه های گیلاس🍒 خیلیا اصرار کردن  که در عین غیر فعال بودن کانال ، رمان  روز های زوج گذاشته بشه . خب یه پیشنهاد: اگر کانال مارو به دوستانتون معرفی کنید و اونارو به کانال دعوت کنید و اعضای کانال بالای ۲۰۰ نفر برسه رمان روزانه در کانال قرار داده میشه . . پس تا ۱۷ تیر مهلت دارید ، این موقعیت جذاب رو برای خودتون فراهم کنید 😉❣ 🌸「شاخ ݩݕاٺツ」

#رمان_پناه #قسمت_پنجاه_سوم

#رمان_پناه 🌸 #قسمت_پنجاه_سوم تصویرهای گنگی توی کوچه پس کوچه های سرم چرخ می خورد اما قبل از اینکه چیزی را با وضوح به یاد بیاورم با جیغ فرشته از خاطرات بیرون می پرم: _وای مامان! چرا زودتر نگفته بودی آخه؟مگه من غریبه بودم؟ااا می بینی تو رو خدا!هی من می گفتم چرا بابا یهو پشیمون شد که بگرده یا بسپره برای پناه خونه پیدا کنن ها،نگو داستان ها داشته این قضیه و ما بی خبر بودیم!وایسا ببینم پناه اینجوری که مامان میگه منو تو باید همو بشناسیم که شانه ای بالا می اندازم و می گویم: +گیج شدم بخدا،نمی دونم خودمم! _آخه اسمتم یجوری که آدم نمی تونه یادش بره یا اشتباه بگیره اما من هرچی الان به مخم فشار میارم جز بنفشه و نسترن دوست پایه ی دیگه ای تو این کوچه نداشتم.البته یه دختره عنق بود که خیلیم لوس بود و یه بار منو هول داد تو جوب آب ! و با چشم های درشت شده نگاهم می کند. _تو که نبودی؟! در اوج تعجب خنده ام می گیرد و می گویم +چی میگی فرشته؟ _ا آره دیگه!یه بارم به شهاب پیشنهاد بازی داد که چون قبول نکرده بود منو از حرص هول داد تو جوب چون اهل مردم آزاری بود می زند زیر خنده و من هنوز گیجم... چیزهایی همچنان یادم می آید و نمی آید.زهرا خانم یاعلی می گوید و بلند می شود،هول می شوم و دستش را می گیرم و می پرسم: _نمی خواین باقی حرفتون رو بگید +کدوم حرف؟ _اینکه چرا راضی شدین بدون هیچ سوالی بهم جا و مکان بدین می نشیند اما دستم را رها نمی کند و می گوید: +یه بار تو زندگی از روی نادونی دست رد زدم به سینه کسی که نیاز به کمکم داشت،سال ها تاوان دادم بخاطرش. نمیگم خدا انتقام کمک نکردنم رو گرفت،نه.خدا کریمه اما من توی خجالت عذاب وجدانم مونده بودم و دنیا به کامم تلخ شد.از همون موقع قسم خوردم تا روزی که جون دارمو توان،هرکسی که گره ای به کارش بود رو در حد توانم یاری بکنم تا بلکه لطف خدا شامل حال منو بچه هامم بشه.نمیگم تو نیاز به کمک ما داشتی،میگم گره ای که اون شب به کارت افتاده بود رو باید یکی باز می کرد.کی بهتر از ما که اصل و نسبت رو می شناختیم.با حاجی که مشورت کردم گفت شماره آقا صابر رو پیدا می کنم تا ببینم این استیصالی که شما میگی توی این دختر هست یا نه.اما نه هیچ ردی بود نه هیچ نشونی...تا اینکه چند وقت پیش تلفن خونه زنگ خورد و خودم برداشتم،یه دختر جوان بود و در مورد تو پرس و جو می کرد.می خواست ببینه اینجا کجاست و پناه از کجا بهش زنگ زده بوده!می گفت دخترعمته،لاله!شماره ی خونه ی ما اون روز که برق رفته بود و تو اومدی پایین بهش زنگ زدی،افتاده بوده روی گوشیش.کور از خدا چی می خواد؟نشستم باهاش به حرف زدن...گفت و گفت و شنیدم.از دلتنگی ها و دلخوری هات،از اشک های مردونه و یواشکی پدرت و از دردی که به قلب کم جونش چنگ زده بخاطر دوری یکدونه دخترش.از سرزنش کردن های خود افسانه و سرکوفت خوردنش از این و اون که زن بابایی بالاخره و دختره رو پر دادی رفته از شهر و دیار خودش!از بهانه گرفتن های داداش کوچکترت و جون به لب شدن پسری که می گفت پسرخالته و زده به جاده که ببینه پناه کجاست و چجوری داره سر می کنه تک و تنها تو خوابگاه و تهران،از حال خرابش بعد از برگشتنو چیزایی که دیده و شنیده بود!از اینکه بابا صابرت بعد از شنیدن واگویه های بهزاد پس افتاده از غم و غیرت و تا چند روز کنج بیمارستان آه و ناله خوراکش بوده فقط. عرق شرم نه فقط روی پیشانی ام که انگار روی تمام تنم نشسته و ذوبم می کند از خجالت.سرم را زیر انداخته و خیره مانده ام به گل های چندرنگ قالی کف اتاق،حال شاگردی را دارم که دور از چشم مهربان ترین معلمش تقلب کرده و حالا به بدترین وجه ممکن دستش رو شده،دست یخ زده ام را پس می کشم اما زهرا خانم مانع می شود و محکم تر از قبل نگهش می دارد بین دست های چروک خورده و گرمش... _گره افتاده بوده،نه پناه جان؟ اشک های هول شده ام تند و تند راه باز می کنند و دهانم قفل شده...ذهنم قدرت حلاجی ندارد و همه چیز مثل آش شوربا درونش قاطی و مخلوط شده.سکوت سنگین اتاق را صدای ناله های نصفه مانده در گلویم هرازچندگاهی می شکند.نمی دانم چرا اما ناغافل می گویم: +کور گره افتاده چیزی نمی گوید و ادامه می دهم: _ستار العیوب نبود مگه؟ و نگاهش می کنم.با گوشه ی روسری گلدار بزرگش اشک های صورتم را پاک می کند و می گوید: +هست،اما کو عیبی؟هر چی بوده بدی نبوده ان شاالله بیشتر از این تاب ماندن و آب شدن ندارم،تنهایی می خواهم و سکوتی عمیق. _میشه برم بالا؟ +هر وقت خوب شدی برو _خوبم اما اگه بمونم نه انگار جنس عجز درون چشمانم را می شناسد.سرمی که حالا قطراتش تمام شده اند را می کند و دستمالی روی جای سوزنش می گذارد.بلند می شوم و بی هیچ حرفی راه می افتم.نمی دانم فرشته از کی نبوده و نیست!در را که می بندم و هنوز پایم به پله ی اول نرسیده صدای شهاب در راه پله می پیچد ادامه دارد.. #الهام_تیموری #رمان 🖤「شاخ ݩݕاٺツ」

#رمان_پناه #قسمت_پنجاه_چهارم

‍ #رمان_پناه 🌸 #قسمت_پنجاه_چهارم هنوز پایم به پله ی اول نرسیده صدای شهاب الدین است که در راه پله می پیچد: +بهترین ان شاالله؟ دستم به سمت گره ی روسری ام می رود و برمی گردم.روبه رویم ایستاده با یک جعبه شیرینی... نگاهش که به صورتم می افتد اخم می کند و می پرسد: _گریه می کنید؟ به همه شک دارم؛احساس می کنم بازی خورده ام یا نه،قصدی و ترحمی بوده،شاید هم پدرم از حاج رضا خواهش کرده که نگهم دارند و مواظب رفت و آمدم باشند...یا نه صحبت ها فقط بین زهرا خانوم و لاله بوده و بس. +مزاحم نمیشم خیره ان شاالله هنوز حالم جا نیامده و ضعف دارم،دستم را بند نرده می کنم و می گویم: _شمام می دونستین؟ +چی رو؟ به گره ی ابروانش نگاه می کنم _علت اومدن من به خونتون با انگشت پیشانی اش را می خارد و می گوید: +خب بله خشکم می زند _از کی؟! +همون موقع که اومدین پایین _پایین؟ انگار کلافه اش کرده ام،دستی به موهایش می کشد و می گوید: +مگه منظورتون امروز نیست؟خب حالتون بد بود که اومدین پایین نفسی که توی گلویم حبس شده بود را بیرون می فرستم.بیخودی می پرسم: _شیرینی برای چیه؟ حتی چشم هایش می خندد +امر خیر دلم می خواهد زار بزنم اما خیلی مودبانه می گویم _بسلامتی +چرا تنها میرین بالا؟راستی مامان نگفتن عمو اینها قراره... _ممنون میرم بالا و مثل روانی ها با جانی که ندارم بدون خداحافظی و سریع به سمت پناهگاه کوچکم می روم.پشت در می نشینم و زانوانم را بغل می کنم،می زنم زیر گریه. چه روز پر ماجرایی بوده و هست!خیال تمام شدن هم ندارد انگار..تازه باید داستان شیدایی شیدا را می دیدم و می شنیدم!البته برای پسر پاکی مثل شهاب،چه کسی بهتر از شیدا که هم زیبا بود و هم به قول فرشته همه چیز تمام. کسی در می زند اما حتی حوصله ی در باز کردن هم ندارم.کم کم صدای فرشته بلند می شود +پناه کجا فرار کردی تو؟باز کن ببینم... پناه...باتوام ها! خبرای جدید دارم،نمی خوای تو مراسم خواستگاری باشی؟الو...عمو اینا قراره بیان خواستگاری در را باز می کنم،با خوشحالی بغلم می کند و می گوید: _بالاخره بختم باز شد و من هم با آرامشی که انگار یکهو به قلبم ریخته اند می خندم... ادامه دارد... #الهام_تیموری #رمان 🌸「شاخ ݩݕاٺツ」

#رمان_پناه #قسمت_پنجاه_پنجم

‍ #رمان_پناه 🌸 #قسمت_پنجاه_پنجم تمام شب را چشم روی هم نمی گذارم و روی مبل گوشه ی اتاق جمع شده ام و به اتفاقاتی که افتاده و شاید در آینده بخواهد بیافتد فکر می کنم. فرشته رسما دعوتم کرده بجای خواهرش که مسافرت رفته و نیست،در مراسم خواستگاری اش حضور داشته باشم.خیلی دوست دارم اما دل و دماغ درست و حسابی ندارم.به خودم نمی توانم دروغ بگویم،از اینکه فهمیدم فعلا خبری برای شهاب و شیدا نیست روی ابرها سیر می کنم بی هیچ دلیلی! هنوز روسری که روی دستگیره برایم گذاشته بود را در نیاورده ام. هزار تعبیر ریز و درشت برای خودم چیده ام و هزار اخم و لبخند به چهره ام آورده ام. از تصور قیافه ای که شهاب دیروز از من دیده بود خجالت می کشم. بالاخره ظهر با تلفنی که فرشته می زند و اصرار به رفتنم می کند خلع سلاح می شوم.گوشی را خاموش می کنم تا با دیدن پنج پیامی که پارسا فرستاده دل آشوبه نگیرم! هیچ دوست ندارم امروزم را هم خراب کند،من تازه کمی بهتر شده ام. عصر شده و نمی دانم که چه بپوشم چون تابحال در هیچ مراسم خواستگاری نبوده ام البته بجز یکی دوباری که بهزاد سمج،سرکی به خانه مان کشیده بود و خیلی هم تحویلش نگرفته بودم! از طرفی اینجا همه مذهبی هستند و باید رعایت کنم...شلوار جین و مانتوی قهوه ای مدل سنتی بلندم را می پوشم.روسری بزرگ کرم رنگم را هم برمی دارم. آرایش کمرنگی می کنم و بدون هیچ لاک و مشتقاتی آماده پایین رفتن می شوم. فرشته در را باز می کند و باتعجب می گوید: _این چه تیپیه دیگه پناه؟ +بده؟! _خیلی +میرم عوضش می کنم _کجا بیا بابا شوخی کردم +زود میام _نمی خواد تیپت قشنگه جان تو +پس چرا گفتی بده؟ _چون الان تو بیشتر شبیه عروس خانوما شدی تا من! +لوس تو که مثل ماه شدی خودت.ببینم این همون چادر معروفه ی زنعمو خانوم نیست؟ _خودشه!بهم میاد؟ +عالیه _بیا بریم تو،گیره نداشتی لبنانی ببندی؟ +نمی دونم اصلا حواسم نبود،خوبه همینجوریم _هرجور راحتی عزیزم،راستی گفتم بهت عمه مریم هم میاد امشب؟ +نه _حواست باشه که دوتا پسر داره و دوتایی می زنیم زیر خنده و وارد سالن می شویم.با حاج رضا و زهرا خانم احوالپرسی می کنم و می نشینم.از دیروز که فهمیدم همه چیز را در موردم می دانند حس خجالت و شرم دارم چیزی به رویم نمی آورند و این نهایت بزرگواریشان است.هنوز نفهمیده ام که فرشته دیروز صحبت های مادرش را شنید یا نه صدای شهاب توی سالن می پیچد +لباس یقه دیپلمات من کو پس فرشته؟ _تو کمدت +نیست که می پرسم _تو که صدتا ازین لباسا داری یکی رو بپوش دیگه در اتاق باز می شود و فرشته جیغ میزند +نیا بیرون مهمون داریم سریع در را می بندد،خنده ام می گیرد.کنار گوش فرشته می گویم: _حالا خوبه من مرد نیستم و داداشت دختر نیست! +چه فرقی داره نامحرم نامحرمه دیگه خواهر من _وا +والا! زنگ در را می زنند و سر و کله ی مهمان ها کم کم پیدا می شود.از رودر رو شدن با شهاب واهمه دارم!احساس می کنم مسخره ام می کند توی دلش.یک روز باحجابم و فردا بی حجاب و ... ادامه دارد... #الهام_تیموری #رمان 🌸「شاخ ݩݕاٺツ」

بسم الله الرحمن الرحیم ❣☘

مَاذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَكَ وَ مَا الَّذِي فَقَدَ مَنْ وَجَدَك آن کس که تو را ندارد،چه دارد؟ و آن کسی که تو را يافته است،چه ندارد؟ #عرفه 🌸「شاخ ݩݕاٺツ」

اعمال روز عرفه :] "التمالس دعا" 🌸「شاخ ݩݕاٺツ」

#رمان_پناه #قسمت_پنجاه_ششم

‍ #رمان_پناه 🌸 #قسمت_پنجاه_ششم نگاه های گاه و بی گاه عمه مریم که رویم زوم می شود و می خندد معذبم می کند .دلم می خواهد در حال و هوای خودم سیر کنم یا شاید اصلا به حرکات شهابی خیره بشوم که در نهایت احترام و مثل همیشه سلام کرد و حتی جویای حالم شد! چرا اوایل انقدر نسبت به او بدبین بودم و موضع می گرفتم؟مگر حالا چه اتفاقی افتاده بود که نظرم نسبت به اعضای این خانواده که هیچ،انگار به کل مذهبی ها داشت عوض می شد. من پایم را فراتر از دایره ای گذاشته بودم که خانواده ی خودم و افسانه را شامل می شد.تنها پسر مذهبی که خیلی از نزدیک دیده بودم افشین برادر لاله بود که شکاک بود اصلا!و انقدر نامزدش را اذیت می کرد که بنده ی خدا را به ستوه آورده بود. مشکل من این بود که افسانه تا کوچک ترین آتویی گیر می آورد یا مستقیم مرا به باد نصیحت می گرفت یا کف دست پدر می گذاشت اما من اینجا چند ماه در خانه ای زندگی کردم که همه جوره از همه چیز خبر داشتند و به رویم نیاوردند.که حتی نصیحت و توبیخ کردنشان رنگ و بوی مهر و محبت داشت.طودی که بدتر من را جذب می کرد!این وسط ذهنم پر از چراها و سوالاتی هم شده که دلم می خواهد زودتر فرصتی دست بدهد تا از زیر زبان زهرا خانوم بیرون بکشم. _خوبی دختر گلم؟ به مریم خانوم نگاه می کنم که شربتی در دستش گرفته و کنارم می نشیند. +متشکرم شما خوبین ؟ _سلامت باشی عزیزم،بفرمایید شربت +نوش جان _دوست فرشته جون هستی؟ +تقریبا _حالا چرا تقریبا؟یا هستی یا نه دیگه +خب...خب چون تازه دوست شدیم _آها!بسلامتی چند وقته مثلا؟ +چند ماهی میشه _عجیبه که دوستش تو مراسم خواستگاریشم هست +بله عمه جون از بس به ما سر نمیزنی براتون عجیبه وگرنه پناه جون چند وقتی هست که مهمون ما هستن _وا!!یعنی چی مهمون شمان فرشته جان؟یعنی تو خونه ی شماست؟ +خب بله،البته اینجا که نه.طبقه ی بالا _اما بازم عجیبه عمه جان +چرا؟ _چون داداش رضا خونه به کسی اجاره نمیده اونم دختر و پسر مجرد +بله اما ایشون استثناعا فرق دارن و خیلی عزیزن _اونکه صددرصد.خدا شاهده امشب همین که چشمم به پگاه جان افتاد مهرش نشست به دلم +پناه عمه جون،نه پگاه _آره؛ببخشید +البته پناه خونه ی عمو محمودم اومدها _خب من مراسم سفره حضرت ابوالفضل زنداداش نبودم رفته بودم با بچه ها کرمان +بله یادمه _کم سعادتی ما بوده که دختر به این قشنگی و محجوبی رو دیر دیدیم دیگه +لطف دارین مرسی فرشته ضربه ای به پهلویم می زند و می خندد.یاد حرفش می افتم و با چشم دنبال پسرهای عمه مریمش می گردم. کنار گوشم پچ پچ می کند _گفتم که حواست باشه.خداروشکر بخت توام داره انگار باز میشه و قراره فامیل بشیم.حالا خیلی خودتو به آب و آتیش نزن بابا،اونی که نشسته کنار محمد،پسر بزرگشه.حسام...ماشالا به چشم برادری برازنده هم هست اگه ازت سر نباشه از سرتم زیاده بهرحال! نگاهم را زوم می کنم روی حسام.راست می گوید هرچند خیلی جذاب نیست اما محجوب و سربه زیر و خوش پوش هست درست مثل باقی پسرهایی که توی این جمع دیده ام.می خندم و می گویم +چرا پسرای شما همشون چشمشون به دم دماغشونه؟ _بده انقدر سر به زیرن؟الان مثلا با نگاهش ما رو قورت می داد جذاب بود؟ می خندیم،سنگینی نگاهی را رویم حس می کنم.از چهره ی حسام نگاهم را می کنم و به سمت شهاب بر می گردانم.اخم ظریفی می کند و دقیقا شبیه اتفاقی می افتد که منزل عمویش پیش آمد.. ادامه دارد... #الهام_تیموری #رمان 🌸「شاخ ݩݕاٺツ」

بسم الله النور🤍🖇

عیدتون مبارک🤍

عید سعید قربان مبارک ❤☘ #عید_قربان 🌸「شاخ ݩݕاٺツ」

🌟 اگر میخواهی بهترین باشی بد نباش🌟 امیرالمومنین(ع): هرکه دانا باشد، خود را توقف دهد. بسیار پیش می آید که نمیدانی بهترین راه حل،بهترین تصمیم یا بهترین عملکرد چیست. یعنی نمیدانی که چه کار باید بکنی اما میدانی چه کارهایی را نباید بکنی اگر این خط قرمز ها را مراعات کنی، از بهترین ها میشوی، خرابکاری نمیکنی، خود را به خاطر دیکران به هر خطایی مبتلا نمیکنی و خدا تو را در ادامه مسیر یاری میکند. [ گاهی برای رسیدن، باید نرفت.] اگر میخواهی خیلی خوب باشی، لطف کن اینقدر بد نباش.اذیت نکردن و چوب لای چرخ دیگران نگذاشتن، تمسخر نکردن، دخالت نکردن، تحمیل نکردن و خیلی از نکردن های دیگر عبادت است. حتی سکوت و تماشای آدم هایی که دارند زندگیشان را میکنند خیلی بهتر از سرکشیدن در هر موضوع، و قیل و قال به راه انداختن است. مثال: میخواهی بهترین پذیرایی را از مهمانت بکنی، به او میگویی: باید زود بیایی، نمی گذارم حالا بروی، باید این را بخوری، باید آنجا بشینی، چرا آن روز پیش ما نیامدی؟ چرا به ما توجه نمیکنی.... #دخترانه_طور 🌸「شاخ ݩݕاٺツ」

یا هو🤍🖇