#روانشناسی_عفاف #تربیتی #خانوادگی دخترتان را مغرور بار بیاورید! امروزه تفکیک روش های #تربیتی به حسب تفاوت های جنسیتی ، جزء بدیهیات مباحث روانشناسی و تربیتی به حساب می آید. مثلا کودک 4 ساله را به دختر و پسر تفکیک می کنند و برای درمان خلاها و آسیب های رفتاری او ، روش های پسرانه را جدای از روش های دخترانه به کار می بندند. این نگاه تجزیه گرایانه ، ریشه در مبانی وحیانی دارد. آیات و روایات بسیاری تفاوت های زنانه و مردانه را برجسته کرده که این تفاوت ها در این دو جنس ، به نظام های تربیتی ، اجتماعی ، اقتصادی و سیاسی متفاوت منجر خواهد شد. یکی از این روایات ناب که زیر خروار خروار شعار ، غبار می خورد ، کلام راهگشای حضرت امیر ع درباره «ویژگی های مذموم مردانه و ممدوح زنانه» است. حضرت در ابتدای آن فرمایش ، یکی از ویژگی های خوب زنانه و بد مردانه را «زَهو» می دانند و می فرمایند: «فَإِذَا كَانَتِ الْمَرْأَةُ مَزْهُوَّةً لَمْ تُمَكِّنْ مِنْ نَفْسِهَا» (نهج البلاغه ، حکمت 234) «اگر زنان ، دارای «زَهو» باشند ، خود را در اختیار هر کسی قرار نمی دهند.» واژه «زَهو» معادل دقیق و جامعی در زبان فارسی ندارد ؛ ولی می توان واژگانی چون «ناز» ، «غرور» ، «گردن فرازی» ، «خودگیری» و «بزرگ منشی» را در ترجمه آن به کار برد. که با این حساب ، «مرأه مَزهُوَّه» در روایت ، زنی است که خود را برای نامحرم می گیرد و منظر بلندی برای خود می بیند که هر کسی را به آن افق ، دسترسی نیست. این نوع نگاه به «عفّت» و «حجاب» ، کیمیای گمشده زمانه ماست. چرا که در تعریف و ترویج حجاب ، عمدتا این بزرگ منشی زنانه به چشم نمی آید. ضمن اینکه این رویکرد ، فراتر از «مانتو» ، «چادر» و «مقنعه» است. ای بسا خانمی که ناز زنانه را در رابطه با نامحرم لحاظ می کند و چادر بر سر نمی گیرد و ای بسا چادر به سری که در ارتباط با بیگانه ، خود را یگانه و موازی می بیند. وقتی این نگاه غرورآفرین به زن و عفاف نباشد ، «زن مرتبگیِ» تقلبی فمنیسم سکّه رایج بازار می شود. با این تفاوت که زن فمنیستی از تمام قیود رها می شود تا راحت تر و آزادتر به کام مردان بنشیند ولی بانوی تراز وحی ، فراتر از کامرانی مردانه و هوس گرایانه است. مرد نیز برای دست یازیدن به بلندای دامن زن ، باید دامنه ها پشت سر گذارد و هوس رفتن تا قله ها داشته باشد. زن بزرگ منش ، به راحتی به دست نمی آید. سخت و به ندرت جواب می دهد. ناشناس ها باید شناسه رو کنند تا با او گفتگو کنند. مردان را تا آن وقت که آنها را در قواره همدلی و همسری بیند ، ریز می بیند. اما سوال این است چرا این بلندمرتبگی زنانه در «آموزش و پرورش» ، «رسانه» و حتی «سیاست» و «اقتصاد» ما کمتر یافت می شود؟ چرا وقت تقسیم شغل و پُست ، چیزی فراتر از «منشی مطب» نصیب زنان نمی شود؟ چرا بروز زنانه ارزشی بیش از کمک به فروش صابون و پودر لباسشویی ندارد؟ چرا مقام زنانه ، نمودی در دروس مدارس ندارد؟ چرا در سریال ها و فیلم ها به تکرار نمی شنویم که زنان ، جایگاهی فرادست مردان دارند؟ تحقیر شدگی های عاطفی و اجتماعی ، به عشوه گری های خیابانی و دلربایی های خودنمایانه سر می زند. اگر به دنبال امنیت روانی جامعه هستیم ، دختران خود را مغرور بار بیاوریم!