پری رویِ گل اندامم نگیر از من خـیالت را
کـه دارم بـینِ رویاها تبِ شوقِ وصـالت را
به بوی ناب میخکها شدیداً کرده ام عادت
درون کـوچه می ریزی مگر زلف شلالت را
میان کوچه می مردم اگر روزی نمی دیدم
لب سرخ و رخ ماه وسیاهی های خالت را
از آن روزی که با نازِ نگاهت شاعـرم کردی
به جای باده می نوشم غـزل های زلالت را
دلیل ِ شکوه هایم را ولی دیگــر نپرسیدی
مگر پاسخ نمی دادم جوابِ هـر سؤالت را
هنوز ای شاخه ی پُرگل خدا داند پشیمانم
که مثلِ ساقه ی پیچک نپیچـیدم نهالت را
بدونِ روی مهتابت حریم خانه تاریک است
نگیر از مـن عسل بانو شبی برقِ جمالت را
#علی_قیصری
•|🌿
@Shapark1
