یکی از مهم‌ترین ابزار‌های ارتباطی میان خداوند و بندگانش دعای مجیر است؛ اهمیت این دعا از چگونگی نازل شدن آن بر پیامبر(ص) مشخض است . 🌸🌸🌸🌸🌸🌸 دعای مجیر دعایی است که خداوند متعال خواندن آن را به پیامبر اکرم (ص) بسیار سفارش کرده است و به وسیله جبریل و در مسجد الحرام هنگام نماز نازل شده است.

✨🌺✨🌺✨🌺 ✨🌺✨🌺✨ ✨🌺✨🌺 ✨🌺✨ ✨🌺 ✨ بسم الله الرحمن الرحیم سُبْحانَک يا اَللَّهُ، تَعالَيتَ يا رَحْمنُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک‏ يا رَحيمُ، تَعالَيتَ يا کريمُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مَلِک، تَعالَيتَ يامالِک، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ. يامُجيرُ، سُبْحانَک ياقُدُّوسُ، تَعالَيتَ ياسَلامُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مُؤْمِنُ، تَعالَيتَ يا مُهَيمِنُ، اَجِرْنا مِنَ‏ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا عَزيزُ، تَعالَيتَ ياجَبَّارُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مُتَکبِّرُ، تَعالَيتَ يا مُتَجَبِّرُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا خالِقُ، تَعالَيتَ يا بارِئُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک‏ يا مُصَوِّرُ، تَعالَيتَ يا مُقَدِّرُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا هادى‏، تَعالَيتَ ياباقى‏، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ. يامُجيرُ، سُبْحانَک يا وَهَّابُ، تَعالَيتَ يا تَوَّابُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا فَتَّاحُ، تَعالَيتَ يا مُرْتاحُ، اَجِرْنا مِنَ‏ النَّارِ يامُجيرُ، سُبْحانَک يا سَيدِى‏، تَعالَيتَ يا مَوْلاىَ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا قَريبُ، تَعالَيتَ يا رَقيبُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک‏ يا مُبْدِئُ، تَعالَيتَ يا مُعيدُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا حَميدُ، تَعالَيتَ يا مَجيدُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا قَديمُ، تَعالَيتَ يا عَظيمُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا غَفُورُ، تَعالَيتَ يا شَکورُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يامُجيرُ، 🌸سُبْحانَک ياشاهِدُ، تَعالَيتَ ياشَهيدُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يامُجيرُ، 🌸سُبْحانَک يا حَنَّانُ، تَعالَيتَ يا مَنَّانُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا باعِثُ، تَعالَيتَ يا وارِثُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مُحْيى‏، تَعالَيتَ يا مُميتُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک‏ ياشَفيقُ، تَعالَيتَ يا رَفيقُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا اَنيسُ، تَعالَيتَ يا موُنِسُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا جَليلُ، تَعالَيتَ يا جَميلُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا خَبيرُ، تَعالَيتَ يا بَصيرُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا حَفِىُّ، تَعالَيتَ يا مَلِىُّ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مَعْبُودُ، تَعالَيتَ يا مَوْجُودُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا غَفَّارُ، تَعالَيتَ يا قَهَّارُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مَذْکورُ، تَعالَيتَ يا مَشْکورُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا جَوادُ، تَعالَيتَ يا مَعاذُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا جَمالُ، تَعالَيتَ‏ يا جَلالُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا سابِقُ، تَعالَيتَ يا رازِقُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا صادِقُ، تَعالَيتَ يا فالِقُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا سَميعُ، تَعالَيتَ يا سَريعُ، اَجِرْنا مِنَ‏ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا رَفيعُ، تَعالَيتَ يا بديعُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا فَعَّالُ، تَعالَيتَ يا مُتَعالُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا قاضى‏، تَعالَيتَ يا راضى‏، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا قاهِرُ، تَعالَيتَ يا طاهِرُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يامُجيرُ، سُبْحانَک يا عالِمُ، تَعالَيتَ يا حاکمُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا دآئِمُ، تَعالَيتَ يا قآئِمُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا عاصِمُ، تَعالَيتَ يا قاسِمُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا غَنِىُّ، تَعالَيتَ يا مُغْنى‏، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا وَفِىُّ، تَعالَيتَ يا قَوِىُّ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ،    سُبْحانَک يا کافى‏، تَعالَيتَ يا شافى‏، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مُقَدِّمُ، تَعالَيتَ يا مُؤَخِّرُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا اَوَّلُ، تَعالَيتَ‏ يا آخِرُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا ظاهِرُ، تَعالَيتَ يا باطِنُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا رَجآءُ، تَعالَيتَ يا مُرْتَجى‏، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يامُجيرُ، سُبْحانَک يا ذَاالْمَنِّ، تَعالَيتَ يا ذَاالطَّوْلِ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يامُجيرُ، سُبْحانَک يا حَىُّ، تَعالَيتَ يا قَيومُ،

اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک‏ يا واحِدُ، تَعالَيتَ يا اَحَدُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجیرُ،

سُبْحانَک يا سَيدُ، تَعالَيتَ يا صَمَدُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا قَديرُ، تَعالَيتَ‏ يا کبيرُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا والى‏، تَعالَيتَ يا مُتَعالى‏، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا عَلِىُّ، تَعالَيتَ يا اَعْلى‏، اَجِرْنا مِنَ‏ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا وَلِىُّ، تَعالَيتَ يا مَوْلى‏، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا ذارِئُ، تَعالَيتَ يا بارِئُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا خافِضُ، تَعالَيتَ يا رافِعُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مُقْسِطُ، تَعالَيتَ يا جامِعُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مُعِزُّ، تَعالَيتَ يا مُذِلُّ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک‏ يا حافِظُ، تَعالَيتَ يا حَفيظُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا قادِرُ، تَعالَيتَ يا مُقْتَدِرُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا عَليمُ، تَعالَيتَ‏ يا حَليمُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا حَکمُ، تَعالَيتَ يا حَکيمُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مُعْطى‏، تَعالَيتَ يا مانِعُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا ضآرُّ، تَعالَيتَ يا نافِعُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مُجيبُ، تَعالَيتَ يا حَسيبُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا عادِلُ، تَعالَيتَ يا فاصِلُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا لَطيفُ، تَعالَيتَ يا شَريفُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا رَبُّ، تَعالَيتَ يا حَقُّ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا ماجِدُ، تَعالَيتَ يا واحِدُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا عَفُوُّ، تَعالَيتَ يا مُنْتَقِمُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا واسِعُ، تَعالَيتَ‏ يا مُوَسِّعُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا رَؤُفُ، تَعالَيتَ يا عَطوُفُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا فَرْدُ، تَعالَيتَ يا وِتْرُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مُقيتُ، تَعالَيتَ يا مُحيطُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا وَکيلُ، تَعالَيتَ يا عَدْلُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مُبينُ، تَعالَيتَ يا مَتينُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا بَرُّ، تَعالَيتَ يا وَدُودُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا رَشيدُ، تَعالَيتَ يا مُرْشِدُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا نُورُ، تَعالَيتَ يا مُنَوِّرُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا نَصيرُ، تَعالَيتَ‏ يا ناصِرُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا صَبُورُ، تَعالَيتَ يا صابِرُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مُحْصى‏، تَعالَيتَ يا مُنْشِئُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا سُبْحانُ، تَعالَيتَ يا دَيانُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا مُغيثُ، تَعالَيتَ يا غِياثُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا فاطِرُ، تَعالَيتَ يا حاضِرُ، اَجِرْنا مِنَ‏ النَّارِ يا مُجيرُ، سُبْحانَک يا ذَاالْعِزِّ والْجَمالِ، تَبارَکتَ يا ذَاالْجَبَرُوتِ وَالْجَلالِ، سُبْحانَک لا اِلهِ اِلاَّ اَنْتَ، سُبْحانَک اِنّى‏ کنْتُ مِنَ الظَّالِمينَ، فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَنَجَّيناهُ مِنَ الْغَمِّ، وَکذلِک نُنْجىِ الْمُؤمِنينَ، وَصَلَّى اللَّهُ‏ عَلى‏ سَيدِنا مُحَمَّدٍ وَآلِهِ اَجْمَعينَ، وَالْحَمْدُللَّهِ‏ِ رَبِّ الْعالَمينَ، وَحَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَکيلُ، وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاَّ بِاللَّهِ الْعَلىِّ العَظيمِ.

فاطمه تمایل نداشته با من صحبت کند؟! اما آن زن که خودش را مادر فاطمه معرفی کرد گفت: -فاطمه تازه مسکن خورده، خوابیده. با تعجب پرسیدم؟ ! مسکن؟ ! مگر مریضه خدای نکرده؟! -مگه شما نمیدونید؟!فاطمه تصادف کرده! پا وسرش از چند ناحیه شکسته. بخاطرش چندروز بستری شد.. دیگر چیزی نمیشنیدم.زبانم بند آمده بود.آدرس را گرفتم و بدون فوت وقت رفتم دم در خانه شان.قبل ار فشار زنگ روسریم را جلو کشیدم. آینه ی کیفی خودم رو درآوردم.رژم را با دستمال پاک کردم ودستمال رو مانند سمباده به روی صورتم کشیدم.زنگ را زدم.لحظه ای بعد مادرش در را باز کرد. با دیدن من حسابی جاخورد.انگار انتظار یک دختر با وقار چادری را میکشید! ✍ ف.مقیمے ادامه دارد...

* 🍃🌹﷽🌹🍃 رهـایے از شـب🌒 #پارت_19 ‌ ‌ ‌زنگ را زدم.لحظه ای بعد مادرش در را باز کرد. با دیدن من حسابی جاخورد.انگار انتظار یک دختر با وقار چادری را میکشید! با خجالت سلام کردم و او با همان حالت تعحب وسوال منو به داخل خانه هدایتم کرد. خانه ی ساده ومرتب اونها منو یاد گذشته هایم انداخت.دورتا دور پذیرایی با پشتی های قرمز رنگ که روی هرکدام پارچه ی توری زیبا وسفیدی بصورت مثلثی کشیده شده بود مزین شده بود.مادرش مرا به داخل یک اتاق که در سمت راست پذیرایی قرار داشت مشایعت کرد .فاطمه به روی تختی از جنس فرفوژه با پایی که تا انتهای ران درگچ بود، تکیه داده بود و با لبخند سلام صمیمانه ای کرد.زیر چشمانش گود رفته بود و لبانش خشک بنظر میرسید.دیدن او در این وضعیت واقعا برایم غیر قابل هضم بود.بازهم بخاطر شوکه شدنم نفسم بالا نمی آمد وبه هن هن افتادم.بی اختیار کنار تختش نشستم وبدون حرفی دستهای سردش رو گرفتم و فشار دادم.هرچقدر قشار دستانم بیشتر میشد کنترل بغضم سخت تر میشد. مادرش از اتاق بیرون رفت و فاطمه مثل همیشه با خوشرویی و لحن طنزآلود گفت: -بی ادب سلامت کو؟!قصد داری دستم رو هم تو بشکنی؟ ! چرا اینقدر فشارش میدهی؟!فکر میکردم دیگه نمیبینمت.گفتم عجب بی معرفتی بود این دختره!!رفت و دیگه سراغی از ما نگرفت! چشمم به دستانش بود.صدام در نمی آمد: -خبر نداشتم! من اصلن فکرش هم نمیکردم تو چنین بلایی سرت اومده باشه. خنده ای کرد و گفت: -عجب! یعنی مسجدی ها هم در این مدت بهت نگفتند من بستری بودم؟! سرم را با تاسف تکان دادم! چه فکرها که درباره ی او نکردم! چه قدر بیخود وبی جهت او را کنار گذاشتم درباره اش قضاوت کردم سرم را بالا گرفتم و آب دهانم را قورت دادم:من از آخرین شبی که باهم بودیم مسجد نرفتم. گره ای به پیشانی اش انداخت و پرسید: -چرا؟! سرم دوباره پایین افتاد. فاطمه دوباره خندید:چیشده؟! چرا امروز اینقدر سربزیر ومظلوم شدی؟ جواب دادم:-از خودم ناراحتم.من به تو یک عذرخواهی بدهکارم. با تعجب صدایش را کمی بالاتر برد: -از من؟!!!!! آه کشیدم. پرسید: -مگه تو چیکار کردی؟! نکنه تو پشت فرمون نشسته بودی ومارو اسیر این تخت کردی؟ هان؟ خندیدم! یک خنده ی تلخ!!! چقدر خوب بود که او در این شرایط هم شوخی میکرد.سرم را پایین نگاه داشتم تا راحت تر حرف بزنم. -فکر میکردم بخاطر حرفهام راجع به چادر ازمن بدت اومد و دیگه نمیخوای منو ببینی! او با تعحب

گفت: -من؟؟؟؟؟ بخاطر چادر؟ ! وبعد زد زیر خنده!!! وقتی جدیت من را دید گفت: -چادری بودن یا نبودن تو چه ربطی به من داره؟! من اونشب ناراحت شدم.ولی از دست خودم.ناراحتیم هم این بود که چرا عین بچه ها به تو پیشنهادی دادم که دوستش نداشتی! و حقیقتش کمی هم از غربت چادر دلم سوخت. آهی کشید و در حالیکه دستش رو از زیر دستم بیرون میکشید ادامه داد: -میدونی عسل؟!!!چادر خیلی حرمت داره.چون لباس حضرت زهراست.دلم نمیخواد کسی بهش بی حرمتی کنه.من نباید به تویی که درکش نکرده بودی چنین پیشنهادی میدادم اون هم فقط بخاطر بسیج! تو خیلی خوب کاری کردی که سریع منو به خودم آوردی وقبول نکردی.من باید یاد بگیرم که ارزش چادر رو بخاطر امورات خودم وبسیج پایین نیارم.میفهمی چی میگم؟! من خوب میفهمیدم چه میگوید ولی تنها جمله ای را که مغزم دکمه ی تکرارش را میزد این بود: -چادر لباس حضرت زهراست...میراث اون بزرگواره بازهم حضرت زهراا.چرا همیشه برای هرتلنگری اسم ایشون رو میشنیدم.؟! آه عمیقی کشیدم و با حرکت سر حرفهاش رو تایید کردم. ✍ ف.مقیمے ادامه دارد...

* 🍃🌹﷽🌹🍃 رهـایے از شـب🌒 #پارت_20 ‌ مادرش با یک سینی چای ومیوه وارد شد.بخاری دیواری را کمی زیادش کرد و گفت: -هوا سرد شده.یک پتوی دیگه برات بیارم مامان جان؟ ! فاطمه با نگاهی عاشقانه رو به دلواپسی مادرش گفت: -نه قربونت برم.من خوبم.اینحا هم سرد نیست.برو یک کم استراحت کن تا قبل از اذان.خسته ای. مادرش یک نگاه پرسروصدایی به هر دوی ماکرد.نگاهش میگفت خیلی حرفها برای دردل دارد ولی از گفتنش عاجز است.من لبخند تلخی زدم و سرم را پایین انداختم.مادرش رفت و فاطمه نجواکنان قربان صدقه اش رفت.پرسیدم: -از کی به این روز افتادی؟ جواب داد: -ده روزی میشه.روزای اولش حالم خیلی بد بود..دکترا یه لخته خونم تو مغزم دیده بودن که نگرانشون کرده بود.ولی خدا روشکر هیچی نبود..چسمت روز بد نبینه.خیلی درد کشیدم خیلی. دوباره خندید. چرا این دختر اینقدر به هرچیزی میخندید؟ یعنی درد هم خنده داره؟ دستش محکم اومد رو شونه هام و از فکر بیرون پریدم. گفت : بیخیال این حرفها. اصل حالت چطوره؟ بزور لبخند زدم: -خوبم.اگر ملاک سلامت جسم باشه!!! -پس روحت حالش خوب نیس!! -آره خوب نیست -میخوای راجع بهش حرف بزنیم؟! اهی کشیدم: -شاید اگر علتش رو بدونی دیگه دلت نخواد باهام بگردی پوزخندی زد: -هه!!!! فک کن من دلم نخواد با کسی بگردم!! من سریش تر از این حرفهام.اصلن تو رفاقت جنبه ندارم.مورد داشتم طرف یه سلام داده .بوده بهم اونم محض کارت عضویت بسیج اینقدر سریشس شدم که از بسیج کلن انصراف داده بود بخاطر مزاحمت های من -تو دختر بی نظیری هستی.با تو بودن سعادت میخواد بادی به غبغب انداخت وگفت: -بله خودمم میدوووونم.پس لیاقت خودت رو اثبات کن.سعادت رو من تضمین میکنم! دلم میخواست همه چیز رو براش تعریف کنم ولی واقعا نمیتوانستم.اعتراف به گناهان بزرگم در مقابل دختر پاکدامنی مثل فاطمه کار مشکلی بود. گفتم:شاید یک روز که شهامتش رو داشتم اعتراف کردم! او پاسخ داد: -مگه اینجا کلیساست که میخوای اعتراف کنی؟! اگه اعتراف به گناه داری که اصلن به من ربطی نداره! بقول حاج آقا مهدوی اگر خدا میخواست گناه ما رو دیگرون بدونن وبفهمن که ستارالعیوب نمیشد؟ اگر خواستی باهام درددل کنی من سنگ صبور خوبیم و رازدار نمونه ای.اما اگر اعتراف به گناهه نمیخوام بشنوم.همه ی ما گنهکاریم! باز هم فاطمه با یک جمله ی قصار دیگه حالم رو دگرگون کرد و اشکم جاری شد. او آرام نوازشم میکرد.میان نوازشهاش

سوالی ذهنم را درگیر کرد.رو کردم بهش پرسیدم :حاج اقا مهدوی همون طلبه ایه که پیشنماز مسجده؟! تا اسم حاج آقا مهدوی را آوردم فاطمه نگاهش محترمانه شد و گفت: -ما بهشون طلبه نمیگیم.ایشون یکی از نخبه های فقهه.مدرس قرآن و سخنور قدریه. ایشون سال گذشته هم حاجی شدند. دلم میخواست بیشتر از او بدانم.گفتم: -ایشون در برخورد اولشون با من خیلی رفتار خوبی داشتند.من که هیچ وقت محبتشون یادم نمیره.چقدر خوبه که همچین آدمهایی در اجتماع داریم.فاطمه که از تعریفات من صورتش گلگون شده بود گفت: -اره ایشون حرف ندارن! از وقتی وارد این مسجد شدند بیشترین قشر نمازگزارانمون جوانان شدند.ایشون اینقدر محترم و با ملاحظست که هیچ کس ازشون نمیتونه کوچکترین انتقادی کنه. با تردید از فاطمه که انگار در رویایی غرق بود پرسیدم: -آقای مهدوی....اممم ..متاهل هستند؟! فاطمه با شتاب نگاهم کرد و در حالیکه سیبی برمیداشت و پوستش میکند گفت: -امممم نه فعلن.ولی هییت امنا گویا میخوان براش آستین بالا بزنند!البته اگه بتونن راضیش کنن دلم هری ریخت.طلبه ی جوان مجرد بود..!! ✍ ف.مقیمے

* 🍃🌹﷽🌹🍃 رهـایے از شـب🌒 #پارت_21 دلم هری ریخت.طلبه ی جوان مجرد بود! ولی به من چه؟! تا وقتی دخترهای مومن و متعهد وپاکدامن بودند چرا باید او به من فکر میکرد؟! اصلا او را به من چه؟! سکوت سنگینی بینمان حاکم شد.فاطمه سیب پوست میکند ومن پوست خیار را ریز ریز میکردم.نیم نگاهی به فاطمه انداختم که لبخند خفیفی به لب داشت.من این حالت را می‌شناختم! او بعد از شنیدن نام آقای مهدوی حالتش تغییر کرد!! نکند فاطمه هم؟!!!! یا از آن بدتر نکند یکی از گزینه های انتخابی اوباشد؟! اصلا چرا آقای مهدوی اونشب از بین اونهمه زن فاطمه رو صدا زد ومن را به او تحویل داد؟! نکنه بین آنها خبرهایی است؟! باید متوجه میشدم. با زرنگی پرسیدم: -امم بنظرم یک دختر خوب ومناسب سراغ داشته باشم برای آقای مهدوی! او چاقو را کنار گذاشت وبا نگاه پراز پرسشش نگاهم کرد.دیگر شکی نداشتم چیزی بین آن دو وجود دارد.واز تصورش قلبم فشرده میشد. گفتم:-تو!!! او با خنده ی محجوبی سرخ شد و در حالیکه به سیبش نگاه میکرد گفت: -استغفرالله...چی مثل خانوم باجیا رفتار میکنی؟! ان شالله هرکی قسمتش میشه خوب باشه و مومن.من لیاقت ندارم. با تعجب نگاهش کردم. -این دیگه از اون حرفهااا بوداااا!!! تو با این همه نجابت و خوبی و باحالی لیاقت او رو نداشته باشی.؟! اتفاقن.. حرفم را با خنده ی محجوبی قطع کرد وگفت دیگه الان اذان میگن.کمکم میکنی برم دسشویی وضو بگیرم.؟ بلند شدم و به اتفاق به حیاط رفتیم.هوا سوز بدی داشت.با خودم گفتم زمستان چه زود از راه رسید. آن شب کنار فاطمه نماز راخواندم و هرچه او و مادرش اصرار کردند برای شام بمانم قبول نکردم وخیلی سریع از او خداحافظی کردم وراه افتادم. در راه به همه چیز فکر میکردم. به فاطمه.به آن طلبه که حالا میدانستم اسمش مهدویه.به نگاه عجیب فاطمه در زمان صحبت کردنش درباره او.به وضع عذاب آور فاطمه و به خودم و کامران که با تماسهای مکررش بعد ازحادثه ی امروزمجبورم کرد گوشیم را خاموش کنم. هوا خیلی سرد بود و من لباسهایم کافی نبود.با قدمهای تند خودم را به میدان رساندم و به نور مسجد نگاه کردم.شاید آقای مهدوی را دوباره میدیدم. او نبود.ساعتم را نگاه کردم.بله! احتمال زیاد نماز جماعت تمام شده بود. نا امیدانه به سمت خیابان راه افتادم.تلفنم را روشن کردم.به محض روشن شدن پیامکهای بیشماری از کامران بدستم رسید.ودر تمام آنها التماسم میکرد که گوشی را بردارم تا بهم

توضیح بده.بیچاره کامران! او خبرنداشت که رفتار امروز من بهانه بود.چون با دیدن اون طلبه دوباره هوایی شده بودم.در همین افکار بودم که کامران دوباره زنگ زد.مردد بودم که جواب بدم یاخیر.گوشی رو کنار گوشم گذاشتم و منتظر شدم او شروع کند.چندبار الو الو کرد و وقتی پاسخی نشنید گفت: -میدونم دلت نمیخواد باهام حرف بزنی.حق با تو بود.من اشتباه کردم.من نباید به هیچ کسی میگفتم حتی به اون ملا که ما رو نمی شناخت.اصلن تو بگو من چیکار کنم که منو ببخشی؟ چیزی برای گفتن نداشتم.لاجرم سکوت کردم.ادامه داد: -عسل...!!! عسل خانوم.!! مگه قرارنبود امشب با هم بریم رستوران چینی؟ ! من جا رزرو کردم.تو روخدا بدقلقی نکن.میریم اونجا میشینیم صحبت میکنیم. از ظهرتا حالا عین دیوونه هام بخدا.خواستم لب باز کنم چیزی بگویم که آن طلبه را دیدم که از یک سوپرمارکت بیرون آمد وبا چند بسته خرت وپرت به سمتم می آمد. گوشی را بدون اینکه سخنی بگویم قطع کردم وآرام داخل کیفم گذاشتم .با زانوانی سست به سمتش رفتم .عحیب است .این دومین بار است که او را در همین نقطه میبینم.و هر دوبار هم قبلش کامران پشت خطم بود!!! خدایا حکمت این اتفاق چیست؟!خداروشکر بخاطر وضوی اجباری در خانه ی فاطمه آرایش نداشتم.دلم میخواست مرا نگاه کند.دلم میخواست مرا بشناسد. البته نه بعنوان زنی که امروز در ستارخان دیده بود بلکه بعنوان زنی که دعوت به مسجدش کرد.هرچه به او نزدیکتر میشدم ضربان قلبم تندتر میشد و احساس میکردم اونباید از کنارم راحت گذر کند.من تمام وجودم صدا ونگاه این مرد را میخواست..‌ ✍ ف.مقیمے ادامه دارد...