وی چگونگی آزادی خود را از اسارت چنین بیان می‌کند: «در همین اردوگاه (تکریت)بودیم که زمان تبادل اسرا فرا رسید. قبل از آزادی یک پرچم آمریکا درست کردیم و بنا شد وقت خروج از اردوگاه آن را به آتش بکشیم ولی عراقی‌ها با آنکه در حال جنگ با آمریکا بودند، اجازه این کار را ندادند. اردوگاه ما آخرین اردوگاهی بود که اسرای آن تبادل شد، روز آزادی ۹ نفر ما را جدا کرده و خارج اردوگاه زندانی کردند. فردا عصر بعد از آزادی همه ما را به «رمادیه» بردند و حدود ۲۵ روز هم آنجا نگه داشتند و سپس همزمان با دو برادر عزیز و متعهد و مکتبی مهندس یحیوی و مهندس بوشهری راهی وطن عزیزمان شدیم.» عجیب اینکه آقای ابوترابی هرگز از اینکه اسیر شده بود گله نکرد

اسارت او موهبتی برای اسرای ایرانی بود چرا که ایشان در ایام اسارت به پدری مهربان و فرشته نجاتی برای اسرای غریب و خسته از ستم بود و رهنمودهای وی افزون بر آنکه تحمل اسارت را ممکن می‌ساخت، در رشد فکری و معنوی اسرا نقش بسزا داشت.

نماد تحمل، مقاومت، خدامحوری، آرامش، تواضع و در یک کلام، مجمع خوبی ها بود. از این روست که با تصور واژه «آزادگان، ابتدا تصویر او بر آئینه خاطرها نقش می بندد. سرانجام پس از گذشت ۱۰ سال، سید علی اکبر ابوترابی که به حق «سید آزادگان» لقب گرفته بود با عزت و سربلندی به میهن اسلامی بازگشت. او هیچگاه از تلاش و فعالیت خسته نشد و در زندگی سراسر تلاش و مبارزه خود، هماره در صدد به دست آوردن رضای الهی بود. نمایندگی ولی فقیه در امور آزادگان و نمایندگی مردم تهران در مجلس شورای اسلامی پس از آزادی از جمله مسوولیت های وی به شمار می رود. #سید_آزادگان #سید_علی_اکبر_ابوترابی

🌹رسول خدا (صلى‌الله‌عليه‌وآله): مَن أتى غَنِيّا فَتَضَعضَعَ لَهُ ذَهَبَ ثُلُثا دِينِهِ ➖ هر كه نزد ثروتمندى برود و (به خاطر ثروتش) براى او فروتنى كند، دو سوم دينش بر باد رفته است. 📚 تحف العقول، ص ۸ ‌