*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_دوم* 🎤به روایت پدر شهید کلافه بود اما نه از پوتین های سنگین و زمخت و نه از غریبی و غربت از لباس‌های زبر و خشن هم نبود با آن اسلحه چماقی بدقواره که مثل نامه اعمال به گردنش آویزان بود. چیزی که زجرش می داد فضای ناخوش پادگان بود. از فحشهای رکیک فرمانده گروهان گرفته تا رفتار زشت و زننده و شوخی‌های خلافی عفت همکاران فرمانده که مدتی می شد حسابی حالشان گرفته بود وسط گیری و پرخاش می کردند. اصلاً حواسشان سر جاش نبود. از همه مهمتر اینکه آنجا«نه آب بود و نه آبادی ، نه گلبانگ مسلمانی» انگار کسی اهل خدا پیغمبر نبود. ساعت سین و لوحه نگهبانی و وقتی برای نماز نداشت. یکی دو تا هم که توی پناه پسغوله ها نماز می‌خواندند از تیر و طعنه کج کلاه خان های فرمانده در امان نبودند و معمولاً نظافت دستشویی ها مجازات این خلافکاران بود. یک متر در یک متر فضای فلزی بود با شیشه‌های چهار جهت و کثیف و سقف شیروانی کلاه مانند که باقر مرتب در آن قدم زد. گاهی هم نگاهش را تا چند متری اطراف می توان و دستی به کل های از ته تراشیده اش می کشید و زبری خاصی زیر دستش احساس می کرد. فکر می‌کرد به این پایگاه جهنمی که در آن زندانی شده است. با پا محکم به کف فلزی برجک زد و برای لحظاتی روی پتو نشست که در گوشه برجک لم داده بود و نوار باریکی حاشیه آن ، گِل خشک شده بود. بلورهای درشت باران سر هم به اطراف برجک میخوردم و آسمان بغض کرده بود خیلی هم سنگین. هوای سرد کمی دورتر از پادگان بود که رفته بود مثل دل باقر. کم کم درس های واقع در زیر قرار گرفت و تفنگ چخماقی بر شانه او به امان خدا رها شد. هوا سرد و تن شهر خیس. «کیست؟! آشناست.. آشنا کیست؟!» طنین صدای بود که یکی دو ساعت بعد در فضای شب گرفته اطراف باجک پیچید و بعد از آن صدای کشیدن گلنگدن و چکاندن ماشه. باقر از پله های فلزی پایین آمد و فاصله تا آسایشگاه را زیر باران دوید. وقتی به خلاص شدن از پادگان اندیشید باران شدید تر می شد. به سراغ شیر آب رفت. بند پوتین ها را شل کرد و آستین هایش را بالا زد. سیاهی شب انبوه بود. لحظاتی بعد در کنار تختش پتویی را پهن کرد و آرام آرام چیزهایی را زمزمه کرد. انگار که بیرون آسایشگاه ایستاده و آسمان را تماشا می‌کند. دستهایش را مقابل صورت گرفت.پلکهایش که به هم میخورد باران شدید تر می شد. دو زانو نشسته بود و ذکر می گفت. کمی بعد هم متوجه پچ پچ دیگر سربازان بود. چیزهایی می‌گفتند صداهای خفه و از ته گلو. همین صدای خس دار کنجکاوی اش را برانگیخت. او را از جایش بلند کرد و تا کنار بچه های آسایشگاه کشاند. یکی دوتا از هم ولایتی ها بودند،بچه های کازرون. محفل حسابی داغ بود و تصمیم هایی گرفتند.خبر از آشوب و اعتصاب و راهپیمایی مردم و اینکه آقا گفته است: «سربازان از پادگان ها فرار کنند» نشستند و فکر کردند و نقشه مهم طرح ریزی شد. نیمه های شب طبق نقشه ،از سیم خاردار نزدیک برجک ۲ ، نگهبان از قبل توجیح شده بود تعداد زیادی سرباز پا به فرار گذاشتند. باقر باید میرفت آموزش نظامی دیده بود و کار با اسلحه را می‌دانست به مبارزان پیوست تاآموزش نظامی دیده بود و کار با اسلحه را می‌دانست به مبارزان پیوست تا آخرین لحظه پیروزی در صف مقدم حضور داشت. یک شب از همان شب ها خواب دید گل سرخی برنوک تفنگش روییده است. چند ماه بعد باقر به کرج برگشت به همان پادگان. کوله پشتی اش پر از خاطره بود. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_سوم* 🎤به روایت اکبر پارسا با هم آموزش میدیم دوره ای ویژه نظامی در سال ۵۹. یعنی وقتی که هنوز جنگ شروع نشده بود آموزش چتربازی و عملیات ویژه جنگ شهری چیزی که آن روزها به درد می خورد.چون اوج درگیری های خیابانی بود و منافقین با پشتیبانی رئیس جمهور وقت هر روز گلبانگ ای چاق می کردند. شایعه اعزام به فلسطین هم بین بچه ها بود که فکر می‌کنم برخاسته از سختی دوره‌آموزش بود. اما این دوران سخت نظامی ناتمام ماند چون جنگ شروع شد و دم های عملیات ثامن الائمه بود که ما عازم جبهه شدیم. همه با احتمال سفر به فلسطین باروبندیل بسته بودیم تا اینکه سر از آبادان در آوردیم. آبادانی که در شورا فسق قوت بود و دشمن خرمشهر را اشغال کرده بود. مادر دلگه مستقر شدیم روستایی که ۵ کیلومتر تا آبادان فاصله داشت. ۵۰ روزی شد که آنجا بودیم تا این که لشکر ۷۷ خراسان هم به ما ملحق شد. مکافاتی هم داشتیم که یک روز ملحق می شدیم دوباره فرمان می آمد که جدا شویم. باز فردا همین طور. در همین حال تعدادی از بچه‌های سپاه خوزستان هم به ما ملحق شدند. فرمانده گردان هم فردی بود به نام حاج زندی که از شیراز آمده بود و ما ۴۰۰ نفر بودیم آموزش‌دیده آماده اعزام به فلسطین! بالاخره کاربران قرار گرفت که ما با لشکر ۷۷ تلفیق شویم. یک نفر اهوازی هم که بعدها گفتند نفوذی بوده شد فرمانده گردان. معاون اولش هم یک سلمان لشکر ۷۷ بود که بچه مشهد بود به اسم منصور و وقتی عملیات شد ما هیچ کدام از این ها را ندیدیم.!! من و باقر معاون های گروهان بودیم. باقر معاون اول و من معاون دوم. سازماندهی که تمام شد جبهه «فیاضیه» را سپردن به گروهان ما . منطقه ای که نه شناسایی شده بود و نمیدانستیم دشمن کجاست. موقعیت خودی و دشمن اصلا معلوم نبود. از اسباب و اثاث جنگ هم خبری نبود. دریغ از یک آرپی جی خشک و خالی. فقط چند تا کلاچ داشتیم و چندتایی هم نارنجک. بدون کمترین تجربه جنگی. بنده خدایی به نام بهلول فرمانده ما بود. گفت بفرمایید این محور شما این هم رمز عملیات! ما هم در حاشیه رودخانه حرکت کردیم که بعداً فهمیدیم کارون است. باغ هم با طبع شوخ و شنگ و با لحجه قشنگی که داشت افتاده بود با چند کازرونی دیگر و بازار شوخی و خنده داغ بود. من هم آدم خشکی بودم از شوخی بدم می آمد و مرتب می گفتم :«باقر شوخی نکن!! ناسلامتی اینجا جبهه جنگه» ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_چهارم* 🎤به روایت اکبر پارسا ...... ما تا شب منتظر ماندیم تا زدیم به خط . امافت شکسته نشد، نه اسلحه داشتیم و نه نیرو. پشت خاکی جمع شدیم و زدیم توی سرما به خاطر شکست مان و نمی دانستیم چه کار کنیم. تا اینکه باقر غیرتی شد و جایش پا شد و گفت: « کی داوطلبه؟!»» گفتیم: برای چی؟! گفت بابا اینجا را می بینید_با دست اشاره کرد_اینجا خط دشمن و این هم پل ماست. ما هم پا شدیم . ۷ ،۸ تا از بچه‌های سپاه از ارتش هم کسی همراهمان نیامد. داوطلبان راه افتادیم به طرف جلو. یک توپ ۱۰۶ هم گیر آورده بودیم . باقر گفت : من بلدم باهاش کار کنم. اما بلد نبود و فقط می خواست روحیه بچه ها را نگه دارد. خلاصه حرکتش دادیم تا رسیدیم لب پل. تا نگاهمان آن ور پل افتاد چشممان سیاهی رفت. یک گله تانک !! دستپاچه شدیم نمی دانستیم چه کنیم؟! تانک دشمن داشت کم کم می‌رسید به لبه پل. اولین گلوله توپ را شلیک کردیم. جلوی پای مان خورد زمین. دومی هم دو متر آن‌طرف‌تر خورد زمین اما منفجر نشد. مگه چندتا گلوله داشتیم؟! باغ دوید طرف بچه های ارتش. دعوایش شد. _اگر یاد دادید که دادید اگر نه من می دانم و شما!! تا این که یکی از آنها راضی شد و آمد. با اولین گلوله توپ ۱۰۶ تانک اول که حالا رسیده بود روی پل به هوا رفت. و این باعث شد تا بقیه تانک ها عقب نشینی کنند. یکی از بچه‌ها آمد آرپی‌جی بزند که زد خودش را لت و پار کرد و افتاد جلوی ما به دست و پا زدن. خلاصه در آن درگیری سه، چهارنفر تلفات دادیم. روز بالا آمده بود اما نه جانپناه ای داشتیم و نه چیزی خورده بودیم. از آب و غذا هم خبری نبود. تنها هم دوباره حرکت کرده بودند یک دفعه سر و کله ماشین از دور پیدا شد. یک وانت پر از سیب درختی ! گفتیم سیب میخوایم چیکار ؟!مهمات بیاورید! سیب‌ها را خالی کردیم و سوار شدیم به سمت عقب با نیروهای جدید برگشتیم. حصر آبادان که شکسته شد برای قصرشیرین داوطلب شدیم.و من از باقر جدا شدم و توفیق زیارتش را نداشتم تا عملیات محرم. در عملیات محرم من مسئول تعاون تیپ امام سجاد بودم. دستور رسیده بود که تعدادی از نیروها را با پاترول های جدیدی که در اختیارمان گذاشته اند ، به جلو ببریم . سرگرم سوار کردن بچه ها بودم که دستی به شانه ام خورد . حس شفافی در تنم دوید خیال دیدار دوستی در عزیز در ذهنم تاب خورد. عطر سلامی صادقانه در فضا پیچید .برگشتم باقر بود با لبخندی زیبا و دلنشین که یک بار دیگر نیز تکرار شد. «در لحظه شهادتش» ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_پنجم* 🎤به روایت سید حمید عوض پور فرمانده گردان بود . از همان اول لااقل سال ۶۱ که من به جبهه آمدم. از رفتارش نمیشد فهمید ، بلکه اندام درشت و ریشه‌ای بر و پرپشت شدن آن هم میان بسیجی‌های ریزه میزه آدم را برمی انگیخت به اینکه او باید فرمانده باشد. هر وقت که می دیدمش ، چیزی مثل دوست داشتن توی دلم می ماند. این حس خیلی از بچه‌ها بود که هر وقت دور هم جمع می‌شدند کله پاچه فرمانده ها را باید می گذاشتند ،اما نه از نوع معمول این روزها و به خاک موندن های امروزی که نقش همدیگه رو ندارند . و من نمی فهمیدم که خیلی ها گوشه دلی برده و بسا که من دیر کردم. همین حس بود که آشنایی ما را سرعت بخشید و دوستی ما همچنان ادامه یافت. یک روز می رفتیم به طرف خط زبیدات ،با یک محموله مفصل تدارکاتی از آذوقه و تنقلات. قلب تابستان بود . منطقه موسیان. تک و توک گلوله‌های خمپاره به زمین دوخته می‌شد ، اما روز کاملاً بالا آمده بود و عراقی ها هم حال جنگیدن و سر به سر گذاشتن نداشتند. هوا هم به شدت گرم بود و زمین توی ظهر و عطش له له می‌زد و خوردن یک دونه از اون کمپوتهای نیمه خنک آدم را تا مرز بهشت میبرد. همین طور که می رفتیم متوجه موتور سواری شدم که از پشت سرمون می آید. چفیه اش را دور سر و صورت پیچیده بود و از گرد و خاک ماشین ما حسابی در عذاب بود. ایستادیم تا از ما جلو بزند به ما که رسید موتورش را نگه داشت ، احوالپرسی مختصری کرد می خواست حرکت کند من کمپوتی را که از محموله برداشته بودم به طرفش، همراه با عذرخواهی پرتاب کردم.اشاره کردم که هوا گرم است نوش جان کنید. چند دقیقه بعد جلوی سنگر تدارکات توقف کردیم. بچه ها مشغول تخلیه محموله شدند. موتورسوار که تازه رسیده بود موتورش را مقابل سنگر فرماندهی پارک کرد و به طرف ما آمد ، کمپوت را داخل ماشین انداخت و در حالی که چفیه اش را از صورت می گرفت گفت: «حمیدو !! این حق کی بود که می خواستی به خورد ما بدی؟! هر وقت تقسیم کردید و به همه رسید ما هم در خدمتیم.» من چیزی نگفتم. فقط نگاهی به باور کردم و در حالی که سرم را به نشانه تصدیق و شاید هم تحیر تکان می دادم. پرچم را از روی پیشانی عبور دادم .اما همه عرقم از گرمای ظهر نبود. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_ششم* 🎤به روایت رسول قائد شرفی یادم می‌آید قیافه قشنگی داشت. قد بلند موهای بور و چهارشانه ، با تیکه کلام های خوشمزه لری و لطیفه های قشنگ و خنده دار. مدت کوتاهی را در جبهه غرب با هم بودیم که لحظه های زیبایی را از همنشینی با او تا همیشه با خود دارم. یک روز تعریف میکرد، البته با آن لحن دلنشین و جذاب خودش ،که برای انجام ماموریتی به تهران می رفتیم به اصفهان که رسیدیم پیاده شدیم تا هوای تازه کنیم و استراحتی و برای این کار چه جایی بهتر از ساحل ،آن‌هم زاینده رود، در کنار سی و سه پل با همه مناظر زیبایی که دارد. من عینک دودی زده بودم،با کیف جیمز باند در دست و پیراهن سبز کمرنگ ای که سردوشی داشت . برای خودم قدم میزدم که متوجه یکی از عکاس ها شدم. یواش خودش را به من نزدیک کرد نگاهی هم به دوربینش کرد ،می خواست چیزی بگوید دو دل بود تا اینکه دل به دریا زد.خب با موهای رنگ باخته و عینک دودی احتمال داد که خارجی باشم پرسید: «دو یو اسپیک انگلیش؟!» به طرفش برگشتم عینکم را از روی چشمهایم برداشتم و خیلی جدی گفتم: «نو!! آی ام لر!!» 🎤به روایت شهید هاشم اعتمادی گفتم :مبارکه! البته قصدم این بود که به او بفهمانم من هم می‌دانم .اما همه هدفم این نبود. گفت: چی؟؟ گفتم :مبارکه دیگه همین! بعد با لحن جدی‌تری ادامه دادم : بابا اینجا جبهه است. بحث تیر و تفنگه . ممکن یهویی اتفاقی بیفته . ایندفعه دیگه از اون دفعه ها نیست . این یه دستور نظامیه باید بری! حالتی از نشان می داد که راضی است. اگرچه ول کن جبهه نبود. خواست که میدانست عملیات هم نزدیک است. اما اینبار پذیرفت می گفت: «نمیدونم وقت دارم یا نه؟» گفتم: آره وقت داری. الان میرم برات ماشین جور می کنم. از شانس خوبش جور شد ، خیلی هم زود ! اما مس مس میکرد و دو دل بود. گفت :نامه نوشتم. گفتم: دیگه داری لج منو در میاریا!! خلاصه با ۴۸ ساعت مرخصی فرستادمش کازرون. و این تنها دیدار باقر با دختر عزیز و دلبندش بود. برگشت . خوشحالی ملموسی در چهره اش موج میزد. عملیات والفجر ۸ نیز بود . زمستان سال ۶۴ سرمای محسوسی نداشت. صدای گریه نوزادی بی آنکه بخواهد و بداند در روز تشییع جنازه باقر به گوش می رسید. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_هفتم* 🎤به روایت ابراهیم پناه «بزن ..زود باش !آفرین به من پاس بده..» گرد و خاک هم رسیده بود به طاق آسمون. چهار تا چوب دو طرف زمین نشانده بودند و یک رشته سیم تلفن از بالاشون رد کرده بودند. لبه ی خاکریز سمت چپ مرز میدان بازی بود. یک طرف هم می خورد توی خار بوته ها ابعاد زمین اینجوری مشخص شده بود. سر و صداشون گوشه آسمون را کر می کرد. نشسته بودم در کمرکش خاکریز, اورکتم روی دوشم و دستهام به بازوهام غلاف. بازی هم نمی کردم اما نمیدونم چه چیزی اونجا زمین گیرم کرده بود.. بیشتر از همه هم متوجه داور بودم تا بچه‌ها . داور که کناره زمین حرکت می کرد و گاه با صدای سوتش استراحت چند لحظه ای به توپ می داد. پیراهن سبز تیره داشته شلوار خاکی. ریش های بلندش بور بود و غبار نشسته. خرمای خشت رمز این عملیات آبی خاکی بود. آخه بچه ها خیس خاک بودن و عرق که حالا بعد معلوم میشه یعنی چی؟ اینکه داور اینجوری وصف کردم معنیش این نیست که نمیشناسمش. خیلی هم خوب می شناسمش. از خیلی وقت پیش که میرفتیم سومار .برای استقرار لشکر. توی مینی بوس بدبخت، فرمانده گردان ها چپیده بودند و باقر توی اون فضای فشرده نقل مجلس بود با تعریف های خوشمزه اش که حسب حال خودش بود و هم ولایتی های خشتی. تازه شیرینی عروسی باقر را من پخش کردم اون موقع کوشک بودیم. وقتی از مرخصی عروسی اومد چند حلب نوبر رطب آورد.من هم بشقاب بشقاب آنها را بین بچه‌های گردان تقسیم کردم. شب عملیات های بعد هم یادم هست توی اتوبوس چراغ خاموش و خوش تعریفی های معمول و اون دلاوری هایی که فرمانده گردان حضرت زینب یعنی باقر، از خود نشان داد. فرمانده کدومه بابا یه تیکه جواهر. سیبهای قاچ لوزی هم یادم هست و دوپیازه گوشت ای که دو کوهک براشون درست کردم که مثل پوست گرفتن پیاز اشک همه را درآورد. _گل....گل ..و سوت ممتد داور . صوت خمپاره ای که کنار عامو برات به زمین خورد. کلافه بودم و سر و صدای بچه ها و بیشتر از همه از فرمانده که حالا داور مسابقه بود و مثل مقسم همه رو به خرمای خشت وعده می داد. _صوت ممتد داور ، نفیر خمپاره ، شیرجه دروازه بان ، درازکش شدن عمو برات ..خرمای خشت.. تقسیم بهشت.. اورکت از روی دوشم سرخورده پایین خون توی پاهام بسته بود و مور مور میکرد. روحم خیس عرق شده بود. عامو برات آبرسان لشکر بود. فقط هم توی خط کار می کرد.وقتی با من دست می‌داد جای دو تا دست دیگه توی دستش خالی بود. حمید هیچ وقت اونو ندیده بود اما حسابی تعریفش را از باقر شنیده بود و دلش لک زده بود تا دل برده فرمانده رو ببینه. حمید جانشین باقر بود. با همان روحیات و خصوصیات. یک روز صبح تانکر عمو برات از دور پیدا شد. حمید را صدا کردم از سنگ پرید بیرون و چشم اذر آهنگ رفت تا عمو برات پای منبع آب ایستاد. همین خودش را به او رسوند و با او گرم صحبت شد انگار هزار ساله یارِ غارن. تازه صحبتشان گل انداخته بود که سوت خمپاره زمینگیر شون کرد. هنوز گرد و خاک که دور و بر منبع آب ننشسته بود که به طرفشون دویدم. منبع آب مثل صخره‌ای که عصای موسی به او خورده باشه ، عمو برات هم همینطور .آمبولانس آنها را با عجله و بیمارستان برد و یادم هست حسرت باقر که می گفت همش تقصیر من بود. اگه من اینقدر تعریف عمو برات را نمی‌کردم اینجوری شیفته اش نمی شد و اون قضیه .. آخه حمید شعبانپور به خاطر جراحت شدید چند روز بعد توی بیمارستان شهید شد. هنوز گرم خاطره بودم که دستی به شانه ام خورد .سرم را از بین دست‌ها بیرون آوردم. سوت داور مثل آونگ جلوی چشمام تاب خورد .بشقاب رطب را دست به دست می‌گشت و هسته ها پشت سر هم خودشون رو توی خاک قایم می کردند. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_هشتم* 🎤به روایت موسی سلیمانی روایت اول متوجه نبودم که دیگر سیگار نمی کشد، یعنی همان یکی دو نخی هم که هر از گاهی می کشید، اما دلیلش را نمی دانستم و برای اینکه مطمئن شوم پرسیدم: _انگاری دیگه سیگار آتیش نمیزنی؟! _آره.. یک روز منزل داداش مهمان بودم میخواستم خستگی راه کازرون تا تهران را با آتش زدن سیگار از تنم بتکانم ،کبریت را روشن بکنم ، نکنم ،صدایی در گوشم پیچید ، که مگر پاسدار ها هم سیگار می کشند؟! می‌خواستم به طرف صدا برگردم ، اما خجالت کشیدم ، نه از زن داداش ، بلکه از خودم ، از منصب پاسداری. با خودم گفتم: من تا حالا سیگار نمی کشیدم ، حرمت پاسداری را آتش می زدم . به خود که آمدم عذر خواهی کردم. چوب کبریت تا نزدیکان انگشتانم سیاه شده بود برگه دود از آن بالا می رفت. 🎤روایت دوم تابستان سال ۶۳ بود . زمانی که لشکر فجر در حوالی دشت عباس مستقر بود . و برای عملیات آموزش میدید و آماده میشد. یکی از عزیزان روحانی که به تازگی به خیر رزمندگان لشکر پیوسته بود ،پیش من آمد و شروع کرد به توضیح و تمجید از باقر و مرتب می گفت :«برادر شما در این یکی دو هفته چیزهایی به من آموخته که در طول دوران طلبگی نیاموختم» گفتم :بزرگواری از خودتان است برای چی؟ گفت :مسئول تدارکات را که میشناسی؟! گفتم: آره! ادامه داد: امروز ظهر با مقداری غذای گرم پیش باقر آمد و گفت که غذا کم است و باید از برادران با کنسرت پذیرایی کنیم، این چند از غذا هم باشد برای چادر فرماندهی! منتظر جواب نماند تا حواسش هم به فرمانده نبود، باشد که برود اما من متوجه باقر بودم که رنگ دارد عوض میشود ،چهره اش کاملاً سرخ شده بود که صدایش کرد: «برادر لطفاً غذا را با خودتان ببرید ..! اگر بنا باشد از گرسنگی هم بمیرم ، غذایی غیر از غذای بچه ها نخواهم خورد» ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_نهم* 🎤به روایت موسی سلیمانی روایت سوم آموزش غواصی می‌دیدیم در آبهای سنگین سد دز. از آب بیرون آمدیم درست یک ساعت از ظهر گذشته ، در تیغ آفتاب گرمای خرماپزان جنوب ! ۶ ساعتی می شد که در آب بودیم. گرسنگی داشت از حلقمان بیرون می‌ریخت و خستگی از ساقهایمان بالا می رفت اما خستگی مانع شکم گرسنه نبود . به سمت چادرها پرواز کردیم ، خاک تفته زیر شلاق آفتاب له له میزد. اما قدم هایمان را سست کرد ،سر هایی که نصفه و نیمه در دیگهای غذا بود پای منبع آب. دو نفر سخت مشغول شستن ظرف ها بودند و طوری سرگرم بودند که گویی به عبادت مشغول اند متوجه ما هم نشدند. حیرت و حسرت در چشم های مان دوید، خستگی و برازندگی مان فرو ریخت نه زردی بر پیشانیمان برق زد ‌. فرمانده گردان حضرت زینب بود با آستین‌های بالا زده و تکه‌های گونی کف آلود در دست... یعنی باقر. سید محمد کدخدا هم همین وضع را داشت ، جانشین گردان امام حسین (ع) . عرق از پیشانی شان شر کرده بود اما با این نم سردی که از شقیقه ما فرو می چکید فرق داشت. هیچ نگفتیم .حتی نگاه مان هم به هم نیفتاد. سرمان را پایین انداختم و به طرف چادر ها حرکت کردیم. عجله نداشتیم چادرها در هرم آفتاب نفس‌نفس می‌زدند. بچه ها آرام خوابیده بودند و  دو فرمانده ظرفهای آن‌ها را می شستند. 🎤 به روایت غلامعلی جوکار روایت اول باقر چسبیده بود به زمین، گلوله ها یکی پس از دیگری از بالای سرش رد می‌شدند. زوزه تیرها را به طور کامل می شنید. نگاه اش را از سمت مقابل نمی گرفت ‌. مرا مامور کرده بود تا گوشه ای کمین کنم و منتظر دستورش باشم. قضیه مربوط به سال‌های اول انقلاب شاید سالش است که رفته بودیم شکارِ خان! کسی که با شلیک گلوله زمینگیر همان کرده بود یکی از همین خانه‌های شرور بود که باقر را شناسایی کرده بود و قصد داشت هر طور شده فرمانده گروه را از بین ببرد. خان شرور ،  بعد از شلیک چند تیر پا به فرار گذاشت باقر سریعاً از روی زمین بلند شد و به کمک بچه ها او را محاصره کردند. به میمنت این فرد آن روز را در کوه و کتل های اطراف خشت و کمارج به سر بردیم با کباب کبک! ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_دهم* . 🎤 به روایت غلامعلی جوکار روایت دوم گفت :چرا ازدواج نمیکنی؟! گفتم : خودتون میبینید که حاجی ! اینکه اینجا منطقه عملیاتی هست. این حرف ها بماند برای بعد. راستش را بخواهید من آمادگی‌اش را از لحاظ امکانات و مقدمات نداشتم. اما مگر حاجی دست بردار بود. اخبار اینقدر گفت که مرا راضی کرد برای من مرخصی گرفت و با هم به کازرون آمدیم. ایام عید غدیر و عید قربان بود. با پدرم نیز صحبت کرد همینطور برادرم به هر چه من نه می آوردم و عذر می تراشیدم حاجی بیشتر تحریض می‌شد. یک به خودم آمدم و خود را در منزل دایی دیدم و در مجلس خواستگاری ! همراه با تب و تاب و و عرق این مجلس که معمول است چند روز بعد با هم به جبهه برگشتیم. باقر چقدر از من سبک بار تر بود. 🎤 به روایت داراب مزارعی خواجه نمور و سبزپوش فاو ، خون گرم باقر را مزه مزه کرد. آب اروند بالا آمده بود ،طنین موجهای زنجموره ای دردناک بود. گونه های بچه های گردان خیس بود. ابرها طبل عزا می‌زدند و مویه خاک به گوش می رسید. آه از کینه دشمن ! آن سرباز سیه چرده که قلب باقر را نشانه گرفت.همان که ۵ تیر از غضب بچه ها را تا سوفار در تن پدیده خود به یادگار گرفت رفت.اما اگر ۱۰ موارد دیگر هم کشته می شد خشم مقدس دوستان را نمی نشاند . ساختمان توجیه سیاسی عراق و تب تسخیرش ، دل مشغولی باقر بود . ساختمان بتنی و محکم که به دژ می مانست. دور تا دورش را نخلستان احاطه کرده بود .به شعاع ۴۰ متر اطراف درخت نبود و حتی نی ها و چولان ها را هم زده بودند و یک تیربارچی قهار هم پشت آن سنگر گرفته بود و سه جهت را بسختی می پایید. با تدبیر صائب فرمانده ،دورتادور ساختمان را محاصره کردیم ،از دو جناح که دشمن دید کمتری داشت به عمق حرکت کردیم. یکی از بچه ها سینه خیز به طرف سنگر تیربار حرکت کرد. نارنجکی را هدیه تیربارچی کرد و گره کار گشوده شد. قطارقطار «دخیل الخمینی»« گو » ، سایه های ریز و درشت از قلعه بتنی بیرون خزیدند. برخی لباس شخصی به تن داشتند و بعضی زین و یراق بسته. اما همگی در صفت حیرت و پریشانی مشترک. در حاشیه اروند طوفان آرام گرفته بود. چفیه سفیدی روی صورتش بود. می‌خواستم بال چفیه را کنار بزنم. رشه شفافی در وجودم دوید. «دیدار به قیامت» ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_یازدهم* . 🎤 به روایت اسدالله پناهنده منطقه آلوده بود به ستون پنجم و منافقین و جاسوس های معاند ای که کینه شتر ایشان تمام شدنی نبود ‌. آن هم توی لباس های مختلف،مثلاً چوپان این بود که زیر شال و کلاه شبی سیمی قایم نکرده باشد،یا زیر شکم یکی از گوسفند هایش گیرنده های حساسی نبسته باشد! برای همین هم هواپیماها مرتب مقر گردان را بمباران می کردند. تدبیر صحیح فرمانده این بود که نیروها در دره های اطراف مستقر شوند تا شر هواپیما ها حاکم شود و الحق فکر به جایی بود. آمده بودیم دهلران برای والفجر مقدماتی،یعنی همین منطقه‌ای که می‌گویم آلوده بود و هواپیماها بودند و یک وضع خاصی،قشنگ و دلهره آور. قبلش هم خرمشهر بودیم و خط پدافندی زبیدات، حدود دو ماه از وقتی که تیپ فاطمه الزهرا تشکیل شده بود که بچه های کازرون و نورآباد و بوشهر بودند. گردان بچه‌های کازرون هم که ما باشیم فرمانده‌اش باقر سلیمانی بود البته به قول بچه ها خورزو! قبل از عملیات یک مانور سه روزه انجام شد تا بچه‌ها با آمادگی بیشتری عمل کنند. مسئول گردان جلسه گرفتند خود شهید باقر با برادر ماندنی بود که در همین قضیه شهید شد و یکی دو تا از فرماندهان دیگر که بچه یاسوج و بوشهر بودند و این جلسه تا ساعت یک نصف شب طول کشید . دیر وقت بود که بقیه برگردند به مقرهایشان،در همان سنگر کوچک باقر ، که مقر فرماندهی گردان حضرت زینب بود ،جفت جفت هم خوابیدن تا روز بروند سراغ گردان هایشان. هنوز چشم ها گرم نشده بود که خش خش پای از بیرون سنگر به گوش آمد،شبحی سایه بار در تاریکی شب حرکت می‌کرد دستش را مشت کرده بود اطراف را هم می پایید،پاورچین به سنگر نزدیک می‌شد اما زمین سنگلاخ بود و بعضی سر و صداها ناخواسته. شبح به در سنگر رسید . با دست چپ حلقه فلزی را از گلوله ای که در دست دیگرش بود جدا کرد و دور انداخت و نارنجک را به داخل سنگر پرتاب کرد. موج انفجار در سنگر پیچید خاک زیادی از دیواره سنگر فروریخت. چیزی دیده نمی‌شد یکی دو نفر بیرون دویدند. گرد و خاک فرو نشست. بچه‌های سنگر بغلی با فانوس روشن به کمک آمدند، باقر پایین پای همه خوابیده بود به شدت زخمی شده بود،کف سنگر به اندازه گردی یک کلاه آهنی از خون خیس شده بود. فرمانده فقط دست به پهلویش گرفته بود و چیزی نمی‌گفت ناله هم نمی کرد .آمبولانس آژیر کشان دم در سنگر ایستاد و باقر راهی بیمارستان شد. یک هفته بعد برگشت رنگ و رویش سفید شده بود. ریشهای بورش را کوتاه کرده بود. یکی بچه‌ها را در بغل گرفت مرا نیز در بغل گرفت نم نم بارانی و شانه هایش فرو ریخت. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_دوازدهم* . 🎤 به روایت محسن ریاضت همه دوستش داشتند حتی ابراز هم می‌شد .یکی دو روز با بچه ها بودن این را راحت به آدم می فهماند. شوخی های ظریف با لهجه قشنگ و خودمانی اش او را توی قلب بچه ها جا داده بود. تکلف و تعارفی نداشت اهل تملق هم نبود . خوش آمد کسی رو هم می‌گفت و دلیل محبوبیتش همین بود. البته حواسش به بچه هاش بود ،اسم و فامیل شان را می‌دانست اینکه پدر و مادر پیری دارند ، اینکه وضعشان چطوره مشکل حادی دارند. به مرخصی هم که می رفت از آنها سرکشی می‌کرد ،می رفت خانه شهدا ، پای درد دل های خانواده می نشست. حتی با ما هم که توی گردان نبودیم باز همینطور بود. با این رفتارها برایش ملکه شده بود. شوخی هایش طور نبود که کسی را اذیت کند،مسخره کنه،دست بندازه،با آبروی کسی بازی نمی کرد. وقتی برای آموزش غواصی رفته بودیم سد دز، آب پشت سد شیرین بود و سنگین. اگر کسی توی آب فرو می رفت تمام عضله هایش فشرده می شد اون هم تا آن عمق متر! باقر وایساده بود بالای سر بچه ها با آهنگ سنج اندازه میگرفت و مرتب می گفت: «کسی تا حالا بیشتر از ۱۰ متر نرفته ها با شما چه جور رزمنده‌ای هستید؟؟» بعد که تمرین و امتحان تمام شد گفتیم حالا نوبت شماست . اولش فکر شوخی می کنیم. اما بچه ها جدی جدی لباس غواصی تنش کردند. پرید توی آب . هنوز دو سه متر بیشتر نرفته بود که دست و پا زنان بالا آمد.. «بابا ...سرم پوکید» البته با اون لهجه کازرونی خودش که همیشه خنده بچه ها را به دنبال داشت. حالا که آمده نه غواصی را درآورد ما هم از خنده وا رفته بودیم. خلاصه تا آوردیمش بالا کلی آب خورده بود. اما هرچه که بود این آب خوردن سبب خیر شد و سینوزیت چندین ساله باقر را درمان کرد. با همه شوخ و شنگ ای اش بسیار دقیق و منظم بود و به نیروهایش بسیار اهمیت می داد و نسبت به آنها احساس مسئولیت می کرد. در عملیات والفجر ۸ ما دیدگاه را شناسایی کرده بودیم و همه فرمانده گردان ها می آمدند و توجیه شدند اما باقر به این بسنده نکرد. راه افتاد داخل نخلستان جایی که همه اش باتلاق بود. حاشیه نهر به نام نهر خلیفه که آدم به زحمت میتوانست عبور کنه ،ما را هم که کارمان اطلاعات بود برداشت و با خودش برد توی اون باتلاق ،کار از کفش و پوتین گذشته بود و ما همه چکمه پوشیدیم. اما آنجا که باقر می‌رفت چکمه هم فایده نداشت کلی را با پای برهنه دنبالش رفتیم تا رسیدیم به یک نقطه ای که هم خیلی پوشیده بود و به قولا در استتار بود و هم دید خوبی روی دشمن داشت. لحظاتی رو همونجا موندیم. باقر هم مرتب منطقه را وارسی می کرد. می خواست برای شب عملیات آماده باشه.زاویه اش را عوض می‌کرد .سرش را آرام به این ور و اونور می برد. مکث می‌کرد ،دقیق می شد .چیزهایی را زیر لب زمزمه می کرد.مثل اینکه داره به خاطر میسپاره . بند دوربین دو تا دستش تاب می‌خورد نگاه کردم . که فاصله‌های دور ای را که با قرار نمیدید. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_سیزدهم* . 🎤 به روایت محسن ریاضت در این چند روز که برنامه و منطقه‌ای تحت عمل نیروهایش را برای او توضیح داده بودیم کار هر روز بود که بیاید به ما ضربه بزند و از چند و چون این عملیات بیشتر باخبر شود. اما امروز صبح برقی دیگر در چشم هایش می درخشد که با روزهای دیگر فرقی ندارد و بر بر و نگاهم می کند. می گویم: چی شده دنبالت ای هستی؟ لبخند نرمی می پراند:« باید همراهم بیایی.» می پرسم: بیام کجا؟ می‌گوید :محور عملیات و دیدگاه خودم رو بررسی کردم . یه چیزایی دیدم. اعضای صندوق مهمات بلند می شوم و از روی شانه او به نیروها نگاه می کنم. می‌گوید: خوب چی میگی؟! ابرو بالا می‌اندازم. نگاهش می کنم و می گویم: بابا این کار را وظیفه شما نیست. آنجا را که چند بار دیدیم .دیدگاهتون را هم که معلوم کردیم. دیگه حرف حساب تون چیه؟! _میدونم شما اطلاعات منطقه را به عهده دارید و دیدگاه را هم شما معلوم می کنید ولی ..چی میشه یه دفعه با من بیای؟ از اصرار از دلم نرم می شود. فکر می کنم حتما چیزی نظرش را جلب کرده که اینقدر از من می‌خواهد تا همراهش بروم. نمی خواهم وقت را تلف کنم هر چه زودتر از وضعیت منطقه آگاه شوم بهتر است. نخلستان که میرسیم .شط گل آلود تند و پر شتاب می گذرد. میگویم :تو راهنمایی کن. می افتند جلو . می‌گوید باید تا نهر خلیفه بریم. می گویم :نهر خلیفه را که ما براتون شناسایی کردیم چیز جدیدی هم برای دیدن نداره. همراهش راه می‌افتم .گلهای چسبناک به چکمه هایمان میچسبد و راه رفتن را مشکل می کند .به هر زحمتی که هست می‌رویم تا به جایی میرسیم که تمام زمین را آب گرفته است می‌گویم: فکر می‌کنم باتلاق باشه. _نه بابا بیا... پیشگیری می‌روم می‌بینم چیزی از باتلاق کم ندارد .گل و رای به زانوی ما می‌رسد .خودمان را به نزدیکی های شط می رسانیم. دیدگاه جدیدی را نشان می‌دهد که تا حالا ندیده بودم جایی که دید کاملی روی موزه دشمن داریم چند ردیف نخل میان ما و شط و نیروهای عراقی قرار دارد. _آنجا را نگاه کن؟! _مگه اون دیوار زرد رنگ و نمیگی؟! _چرا همونی که میگفتی نمیدونی چیه؟! گفتم :راستش رو بخوای این دیوار زرد رنگ برای من معما شده بود ولی تو چطور... به صورتم نگاه می کند و می گوید: از اون روزی که شما دیدگاه را مشخص کردید چند بار این دور و برگشت زدم تا بالاخره این دیدگاه را پیدا کردم و سر از کارشون در آوردم. به آن سوی شط نگاه می‌کند: لبخند می‌زند و می‌گوید: آنها هیچ این نیست جز چولان خشک شده» دستم را می کشد تا خمیده همراهش برگردم می‌گوید: چون آنها را دیوار کردند تا استتاری براشون باشه. دستش را رها می کنم و به قدم برداشتن سنگینش در میان گل لاله زل میزنم. دوباره به ردیف چولانها نگاه می کنم .به باقر می اندیشم که چقدر از من جلوتر است. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_چهاردهم* . 🎤 به روایت محمد نبی رودکی از دور متوجه بودم خیلی آرام و با احتیاط فاصله های دور را نگاه می کرد. مرتب زاویه نگاهش را لای نی ها و نخل ها تغییر می داد. شاید چیزهایی هم می گفت البته با خودش و فاصله ای را تخمین می‌زد و در ذهنش ضرب و تقسیم می‌کرد. حساس شدم خودم را آرام به او نزدیک کردم،لحظاتی بود که منطقه آرام شده و هیچ سر و صدایی نمی آمد. خش خش الف ها و نی های خشک طوری نبود که آمدنم را متوجه نشود. به طرفم برگشت .گفتم: اینجا چه کار می کنی؟ گفت :حاجی اگه یه دونه ۱۰۶ ناقابل بفرستی کار تمومه! گفتم :چه کاری؟! _بیا نگاه کن خودتون متوجه میشین! نگاه کردم .از چند زاویه نی‌ها را از جلوی چشمم کنار زدم و دقیق شدم. _منظورت اون ساختمونه!؟ _آره حاج نبی! اگه یک توپ بود الان می ریختیمش پایین! فوراً تماس گرفتم با عبدالله‌زاده چند دقیقه بعد توپ ۱۰۶ پشت سر ما توقف کرد. نگاهی بهم انداخت و در چشم های من بیش از یک خوشحالی عادی ندید.اما نگاه باقر تا ته ضمیرم دوید. ناخودآگاه دلم ریخت و رعشه شفافی از ستون فقراتم گذشت. رگه سرخی ساختمان نبود خودش خراب شده بود میفهمی؟! خود باقر! نمیشد در چشمهایش نگاه کرد .صورتش گل انداخته بود انگار ماه شب چهارده!! هنوز راننده خودرو توپ پیاده نشده بود که با من تماس گرفتند. _برادر رضا پور خسروانی شهید شد! به قصد سمت دیگر نخلستان حرکت کردم هنوز نیمی از راه را نرفته بودم که خسّه مکرر بی‌سیم مرا متوجه خود کرد. _باقر سلیمانی فرشته شد! البته من اصلا جا نخوردم.اگرچه لحظاتی پیش ترکش کرده بودم آن حالت وصف نشدنی ، آن سکوت پر معنا ، آن لمعه نوری که از چهره‌اش به آسمان می تافت ، این سفر آسمانی را فریاد می زد. برگشتم کنار نه دراز کشیده بود و پارچه سفیدی روی صورتش کشیده بودند.ملافه را کنار زدم تا یک بار دیگر آن تلالو لاهوتی در چشم‌های زمینی ام سرمه می شود. تبسم مطمئنش در اشکهایم تکثیر شد. دیگر آن سوی نهر را ندیدم اما غباری در فاصله دور فرونشست. و از ساختمان «توجیه سیاسی ارتش عراق » اثری به چشم نمی خورد. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* *#یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* *#بازآفرینی_غلامرضاکافی* *#قسمت_پانزدهم* . خاطرات مکتوب شهید 1⃣ چند روزی می شد که جنگ شروع شده بود و خبرش توی همه کشور پیچیده بود و یه جورایی همه را به تب و تاب انداخته بود ،ما هم مثل مرغ بسمل دلمون پرپر می زد برای جبهه. دنبال راه و چاره‌ای بودیم تا خودمون را لااقل برسونیم اهواز. خلاصه خشت برامون شده بود زندان،شده بود چهاردیواری کوره ،ما مثل خشت خام توی اون می سوختیم. راستی بگم که آموزش بسیج هم دیده بودیم. زیر نظر علی اکبر پیرویان،بیشتر حرصمون هم از این جهت بود که یه چیزایی از جنگ و تفنگ حالیمون بود. شهادت یکی از بچه‌های خشت یعنی سید نصیر حسینی آتیش ما را تیز کرد . با اون تشییع باشکوه ای که شد و ما تدارک شب هفتش بودیم. همان روز هم رادیو شیراز پیام آیت الله دستغیب را پخش کرد که مردم مخصوصاً جوان‌ها به جبهه برن. یکی دو تا از بچه ها اومدم سراغ من که باقر چیکار کنیم؟! تصمیم گرفتیم که سیدمحمد هاشمی را بفرستیم کازرون تا جریان اعزام ما را درست کنه.او هم انگار که از خداش باشه دست و پاش رو زود جمع کرد و رفت کازرون. ساعت ۵ بعد از ظهر بود مردم جمع شده بودند توی صحن امامزاده علی که حالا تربت شهدا همونجاست. ماشین سیاهپوش شده بود و نوار قرآن از بلندگو پخش می‌شد،طوری قرآن می‌خواند که احساس کردم همه مرده ها از قبر پا شدند و این ولوله مال روز قیامته! هرکسی به طرفی می گریخت. بعضی‌ها هم نامه عملشون دستشون بود. منم تو فکر مراسم بودم و تو فکر سید نصیر و غبطه می‌خوردم به حال و روزش. میگفتم: « خوش به حالت ببین همه قبرستون به احترام تو پا شده این مردم وایسادن فقط به خاطر تو» یک وردی هم افتاده بود به زبونم که :« سید نصیر دستم را بگیر» هول و هراس قیامت از جونم ریخت وقتی دیدم هاشمی از کازرون برگشته. بغلش گرفتم و دو سه بار پرسیدم: «چی شد؟!» بازویم را از دور و بر جدا کرد و گفت: صبر بده بابا! چرا هول کردی؟! شش نفر از ما را که دور دیده ایم خواستند. ۶ نفر یعنی خود سید محمد و من با سید عبدالرضا ساجدی و عبدالمجید قاسمی و آنطور که یادم هست سید ابراهیم حسین زاده و غلامعلی سلیمانی. حال هیچکدوممون طوری نبود که معطل کنیم.مراسم هفته تمام شد یکی یک سال که نصفه نیمه زدیم به کول و راهی کازرون شدیم. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_شانزدهم* . خاطرات مکتوب شهید 1⃣...... سه چهار روز هم اونجا موندیم امروز و فردا می کردیم و دل توی دلمون نبود که الان می پریدیم یک ساعت دیگه می پریدیم اینو هم بگم که توی اون چند روز حاج سید ابراهیم مریض شد و برگشت. غلام علی هم اداره اش رو نتونست راضی کنه مجبور شد برگرده. سید محمد هاشمی هم به خاطر نا خوشی که داشت و مخالفت مادرش نیامد. القصه شدیم سه نفر و بعد از چهار روز با بچه های کازرون آزمون اهواز شدیم. انگار نه انگار که داریم میریم جنگ ! نه کفش و کلاهی ، نه تیر و تفنگی! در حقیقت از یک فانوس نسخه یا یک بند حمایل یا لااقل یک دست لباس خاکی بی نام و نشان. با لباس شخصی و یکی دو تفنگ« ام یک »و« برنو »که معلوم نبود کاری از ایشان بیاید یا نه ، حرکت کردیم. من هم یک برنو بلند دستم بود.اما به جای همه چیز استقبال گرم و پرشور مردم مثل کوه پشتم آن را محکم کرد. فردای آن روز به اهواز رسیدیم و اوایل صبح بود و هوا پاییزی. نسیم خنک خستگی ما را از تنمون میگرفت. ردپای خواب هنوز روی پلک هامون پیدا بود. اتوبوس از پیچ و خم از چند کوچه و خیابان گذشت تا این که در کنار تابلو بلندی توقف کرد که بر سر در ساختمانی نصب شده بود.:«مدرسه پروین اعتصامی» دو روز توی اون مدرسه بودیم. سید عبدالرضا هم رفت بیمارستان و برگشت ، چون توی راه به سختی مریض شده بود. همه چیز برای من تازگی داشت. روحیه برادرا ، برخوردها ، نمازها و دعاها و شور و حال عاشورایی بچه ها. فقط ما نبودیم .هادی غفاری ۲ هزار نفر را از تهران آورده بود اهواز ، اما چون سپاه اسلحه نداشت معطل مانده بودند. خودشان می‌گفتند دو هفته است که منتظریم. اما ما ۸۰ نفر بودیم که حداقل اسلحه چماقی مثل «ام یک» و« برنو »داشتیم و همین تفنگ‌های بی‌مقدار سبب خیر شد و تصمیم گرفتند که ما را اعزام کنند. به خط شدیم.یک جوان خوش قد و بالا با محاسن آراسته و لباس سبز سپاه که مسئول تقسیم نیرو در خوزستان بود،نیم ساعت برامون صحبت کرد و نقشه و موقعیت جنگی سوسنگرد و هویزه را برامون تشریح کرد. او گفت که شما را می‌برند هویزه و زیر نظر سپاه سوسنگرد کار می کنید. اون موقع دشمن توی «دبّ حردان» بود و اطراف هویزه و بستان هم دستش بود.خلاصه با شبیخون کلی از مرز اومده بود جلو. این جوان خوش قد و بالا هم که همه بهش می گفتند برادر سید، بعدا فهمیدیم سید حسین علم الهدی است و بعد از اون دیگه اسم این عزیز را بیشتر شنیدیم. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_هفدهم* . خاطرات مکتوب شهید 1⃣......دمدمای غروب بود که سوار ماشین شدیم و به ‌طرف سوسنگرد و هویزه .طوری که وقتی از شهر اهواز بیرون زدیم دیگر هوا تاریک شده بود. وقتی که از حمیدیه رد می‌شدیم نیروهای خودی را می‌دیدیم که سنگر ساختن و سنگر گرفتن. تانک های سوخته زیادی هم دیدیم که کنار جاده افتاده. ساعت ۱۰ شب بود که رسیدیم هویزه و با اجازه داروغه در مسجد خوابیدیم ‌ فردا صبح همراه با چند گروه اعزامی دیگه در ساختمان جهاد سازندگی مستقر شدیم. شهر هنوز سرپا بود و مردم هم به زندگیشون مشغول بودند و به قول معروف هیچ خبری نبود ‌. حال و هوای آن روزها گفتنی نیست ..جون خورزو برای من که خیلی جالب بود. اصلاً فکر میکردم توی رویام یا دارم خواب میبینم. این صفا و صمیمیت اون شوق و شعف اون حال و هوا که بین آدم‌های معمولی اصلاً پیدا نمیشه. هر چه بود واقعاً کار خدا بود،باطن صاف بچه‌ها بود که به بروز کرده بود. حلاوت آن روزها را هنوز زیر دندون مزه مزه می کنم. لبخندشون ، شوخی هاشون شجاعتشون. فرماندهی ما از کازرون که حرکت کردیم شهید عزیز علی اکبر پیرویان بود . برادر اصغر گندمکار هم فرمانده نیروهای بود که هویزه بودند ما هم شدیم مسئول تدارکات ‌ چند روزی گذشت تا اینکه یک شب صدای توپ خانه ها شدیدتر شد و بیشتر به گوش می‌رسید. فردا صبح رفتیم سراغ صبحانه مردم توی خیابون دویدن طرف ما و هم مرتبط می پرسیدند: «سوسنگرد چه خبره؟!» معلوم بود که هول و هراس دارند و نگرانند. بعضی‌ها به فکر کوچ بودند با من از همه جا بی خبر.آمدیم قبل از صبحانه را تقسیم کردیم و زودتر از هر راهی سوسنگرد شدیم. اسماً برای غذا اول میخواستیم بدونیم چه خبره. وارد سوسنگرد شدیم امان سوسنگرد دیروز و پریروز. شهر خلوت شده بود .کسی سبزی و میوه جان می زد دسته ماهی فروش ها از موج افتاده بود مردم دسته دسته رو به دهات مالکیه و فاریع و روستاهای اطراف بار بسته بودند . هم گل به گل شخم شده بود با خمسه خمسه و خمپاره و توپ های دوربرد. خلاصه خودمونو رسوندیم به سپاه. دریغ از یک نگهبان خشک و خالی. یک راست رفتیم سراغ آشپزخونه . دو تا دیگه پلو چمباتمه زده بودند روی اجاق خاموش سرد و سول. غذا را بازدید و با عجله برگشتیم هویزه زیر باران گلوله و جعلنا می خوندیم و هر لحظه منتظر بودیم که بریم روی هوا. دیدم که دشمن جاده اهواز را گرفته و قصد داره حلقه محاصره را تنگ کند. بچه‌های سپاه با یک تعداد نیروهای مردمی و ژاندارمری بیرون از شهر در حال مقاومت بودند. با رسیدن ما برادر گندمکار سوار موتور شد و ناهار نخورده رفت سوسنگرد. ساعت دو و نیم عصر بود که برگشت و گفت: «یالا پاشید و سایل و مهمات را جمع کنید باید بریم سوسنگرد، اگه شهر سقوط کنه خود به خود می رفتیم تو محاصره» آماده شدیم. منم تفنگ ژ۳ را که با برنو عوض کرده بودم آماده کردم.هیچ کدوم از بچه ها لباس نظامی نداشتند از قمه و فانوسقه و کلاه آهنی و بند حمایل پوتین و اینجور چیزها هم هیچ خبری نبود. فقط من بودم که هم لباس داشتم هم از خونه قمقمه و فانسقه کوله پشتی با خودم آورده بودم. وقتی که آماده شدند رفتم در تدارکات را باز کرد و بچه ها را صدا زدم: «بیایید هرچی میخوای بردارید» مقدار جیره جنگی بود هندوانه ،انار، کمپوت و نون بلوری. بچه‌های مقداری خوردن به هرچی که تونستن با خودشون برداشتن البته جیب ها هم خیلی جا نداشت چون پر بود از فشنگ. بالاخره با این همه عجله کردیم ساعت دو و نیم شب سوار ماشین شدیم به طرف سوسنگرد. مدتی میشد که راه افتاده بودیم صداهای نامفهومی هم به گوش می رسید که البته جهتش را نمی شد تشخیص داد. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_هجدهم* . خاطرات مکتوب شهید 1⃣...... یک باره اتوبوس ایستاد و یک نفر صدا زد: _بریزید پایین! نفهمیدیم که چطوری از اتوبوس پریدیم پایین .شاید هم پرت شدیم .کنار جاده پناه گرفتیم .از چهار طرف تیر می‌آمد .معلوم نبود دشمن کدوم طرفه و خودی کدوم طرف.شاید دو سه ساعت توی همین وضعیت زمین گیر بودیم .چون کم کم داشت چشم روز روشن می شد طوری که میشد اطراف را دید و بارون گلوله سست شده بود. سربالا کردیم .گله تانک با آرواره های زمخت فلزی زمین را می چرید و پیش می آمد. چشم صبح که باز شد تازه فهمیدیم کجاییم‌ نیم‌خیز خودمون رو رسوندیم به پشت خاکریزی که دور سوسنگرد کشیده شده بود. اما چه فایده با «ام یک » که نمی‌شد کاری کرد. اگر کسی اونجا ژسه داشت خوشحال بود که دوشکا دستشه .اما دو ، سه تایی قبضه آرپی‌جی بود که کار آمد بود ‌. رشه چرخ های فلزی پوست از تن زمین وا میکرد اومدن تا فاصله ۲۰۰ متری. رئیس جمهور هم اعلام کرده بود که سوسنگرد محاصره نیست! این هم شده بود آینه دق بچه ها !! تا اینکه چند بسته خرج توی گلوی آرپی‌جی ها بخار شد .تانکها که دست‌بردار نبودند عقب‌نشینی کردند ولی چشمشون به ساعت و سمت دیگه ای بود. ساعت ۱۰ صبح بود . گرم تیراندازی بودیم که یهو صدای رضا پیرزاده بلند شد. _اکبر اکبر! منظورش علی اکبر پیرویان بود که گفتم فرماندهی ما بود. وقتی از کازرون اومدی من پیشش وایساده بودم. _اصغر شهید شده! علی اکبر رو کرد به من و گفت :ببرش عقب . خیال اصغر شد مثل صفحه تلویزیون و جلو چشمم دور نمی شد .کاراش ،حرفاش ،چهره‌اش .تارسیدم بالای سرش صورتش قشنگ شده بود مثل وقتی که لبخند می زد ‌ .دست گذاشتم روی قلب تپش قلب با نبضم قاطی شد اما هرچی صداش زدم جواب نداد ‌از هوش رفته بود. دست کردم زیر کمرش. رضا پیرزاده هم کمکم کرد گذاشتمش رو دوشم اما هرچی کردم نتونستم پاشم. بچه‌های پتو آوردن گذاشتیم رطوبتو آوردیم عقب و سوار ماشین کردیم به طرف شهر. یکی دو تا بچه ها هم همراه شدند یعنی کریمی و رستم پور. زود برگشتم هنوز به خط خاکریز نرسیده بودم که گفتند اکبر شهید شد! اصلاً انگاری گلوله توپ خورد توی سرم. مثل اکبر آخه بچه ها گفتند که اکبر لبه خاکریز بود و گلوله توپ اومد پرتش کرد ۶ متر بالا و شهید شد. برای بچه ها روحیه نمونده بود فرمانده و معاون شهید شدند . آتش دشمن جهنم.! حرف های بنی صدر لعنتی هم یک طرف. مهمات هم یوخ !! اما با همه اینها تا غروب مقاومت کردیم تا اینکه فرمانده سپاه سوسنگرد دستور عقب نشینی داد. برگشتم شهر ما همه رفته بودند شهر خالی و خلوت بود. هشت نفری می شدیم که رفتیم گروهان ژاندارمری.چند تا از بچه ها هم شهید شده بودند از جمله خسروی و داوری! ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_نوزدهم* . خاطرات مکتوب شهید 1⃣...... اسلحه چماقی ژسه که از کار افتاده بود روی دوشم سنگینی می کرد به انگشت شستم را کردم زیر بندش ،سر کولم جابجاش کردم .لبهام را مکیدم خشک بود. نزدیک به ۲۴ ساعت بود که آب نخورده بودم. پشت سر هم توی کوچه های تاریک و شخم شده حرکت می‌کردیم. نفر جلوی پاش رفت توی چاله. آبهای توی چاله سالاد بیرون ریخت .بچه ها ریختن سر آب ، یکی دو مشت خوردن .آب که چه عرض کنم !حداقل رد یک پوتین توش بود اگر تمیز هم بود. بعد رفتیم توی ساختمانی که اگه تیر کلاش هم بهش میخورد فرو می ریخت. فایده نداشت زدیم بیرون،رسیدیم به زمینی که دور تا دورش درخت گز بود ‌ . سر کشیدیم باغچه تر بود رفتیم سراغش به تربچه خوردن. گفتیم شاید از تشنگی من کم کنه مشغول بودیم که گروه دیگری وارد شدند بچه های تبریز. تعریف کردن که چندتاشون با قایق غرق شدن توی رودخونه و تعدادی هم مجروح و شهید داده بودند. تازه صحبت هامون گل انداخته بود که عراق شروع کرد به کوبیدن. معمولاً هم با خمسه خمسه. به همین نام و نشانم ساعت آتش ریخت درست همان جا که ما جمع شده بودیم. اما به لطف خدا خون از دماغ کسی نیامد با کمک یکی از بچه های تبریز فرمانده سپاه سوسنگرد هم زخمی شده بود از ناحیه پشت پا.پیرزاده همونجا که مقاومت می کردیم شهید شد ولی نتوانستیم جسدش را بیاوریم بمیرم تمام بدنش با آتش آرپیجی سوخته بود. ناله میکرد و ضجه میزد.بچه‌ها بارضا گریه میکردند. زحمتی بود به هر زحمتی بود شب را مقاومت کردیم فرداش ساعت ۲ بعد از ظهر نیروهای دکتر‌چمران آمدند و محاصره شکسته شد. جاده اهواز سوزنک سوسنگرد باز شد زخمی‌ها را بردن اهواز.۱۳ نفر از نیروهای ژاندارمری لباس عربی پوشیده بودند و می خواستند تسلیم عراقی ها بشن که بچه ها متوجه شدم سریع دستگیرشون کردن به همراه اسیران عراقی فرستادندشون اهواز. فرمانده سپاه کازرون هم وارد سوسنگرد شد و می خواست بچه های کازرون جمع کنه و آمار بگیره که نشد چون بچه ها هر کدوم یه طرفی رفته بودم. فردا صبح قرار بود بچه ها جمع بشم من با صمد نحالی از پل رفتم اون ور.با عراقی‌ها درگیر شدیم خلاصه تازه حدود کشید که برگشتیم اما خبری از صمد نبود.بچه های کازرون جمع شده بودند برادر به خط هم مجروح شده بود و رفته بود اهواز.تصمیم بچه ها این بود که برگردند کازرون و شهدا را هم با خودشان ببرند که ۶ نفر بودند. بچه ها برگشتند اما من ماندم با بچه‌های سپاه هویزه و رستم پور و غفار درویشی که از بچه های اهواز بودند. جسد اصغر گندمکار را با قایق به همت از رودخانه عبور دادیم و بردیم اهواز. شب همون اهواز موندیم توی مسجد خوابیدیم صبح برگشتیم سوسنگرد تا یه هفته بعد. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_بیستم* . خاطرات مکتوب شهید 1⃣...... بچه ها برگشتند اما من ماندم با بچه های سپاه هویزه و رستم پور و غفار درویشی که از بچه های اهواز بودند.جسد اصغر گندم کار را با قایق به زحمت از رودخانه عبور دادیم و بردیم اهواز.شب همون اهواز ماندیم توی مسجد خوابیدیم و صبح برگشتیم سوسنگرد تا یک هفته بعد. دو سه باری هم رفتیم سراغ عراقی‌ها و درگیر شدیم ،و آتیش روی سرشان ریختیم تا اینکه قضیه سازماندهی پیش آمد و من مجبور شدم برگردم کازرون. رفتم مدرسه پروین اعتصامی مرخصی گرفتم و اومدم کازرون. راه دور و دراز فرصت خوبی بود تا تمام خاطراتم را دوره کنم یک بار دیگر تبسم آسمانی شهدا را پیش چشمانم تصور کنم. راستی راستی اتوبوس هم یک خلوت سیاره ،وقتی شب و شوق باشه و بغض شش همسنگر شهید توی گلوت گره خورده باشه نفهمیدم کی رسیدم. مرخصی هم تمام شده بود می خواستم برگردم که برادر به خط فرمانده سپاه کازرون نامه ای به من داد که بروم بسیج خشت. در واقع یک حکم مسئولیت بود . من هم اگر چه پذیرفتم و چیزی نگفتم اما دلم توی جبهه بود. توی هویزه و سوسنگرد. توی آبادی رودخانه که عراقی‌ها از دست نارنجک تفنگ های ما عاصی شده بودند. از سر به سر گذاشتن های ما به تنگ آمده بودند.آنها زاغه هاشون از مهمات پر بود اما تو دلشون خالی بود کار دهم از عالم محاسبه جداست. 🌹🌹🌹🌹🌹 یک سال از آزادی از می گذرد در کنارش نشسته ایم سر به زیر است و اصلاً به کسی نگاه نمی کند آفتاب رو به زمستان در چشمهای زلالش تکثیر شده است.زیرلب نجوا می‌کند زمزمه‌های که به ذکر و زیارت شبیه است. غروب غم انگیزیست خورشید زخمی و خونین انتهای افق پیداست. حالا میشود در چشم هایش خیره شد سمت غروب دریایی از خون،خروشان و موج زن و کشتی شعله‌ور خورشید در آن فرو میرود. شهر مجروح در ساحل این دریای خروشان وسرخ آرام نیست. نبض در حرارت روز های خاطره انگیز سال پیش و خبرهای داغ این روزها می تپد. بالشی از گلوله زیر سر دارد،زخم هایش را هنوز مرهمی نگذاشتند. بچه‌های مدرسه نمی‌روند،کسی عروسک خونین خاک آلوده اش را از طاقچه خانه های ویران بر نمی دارد و کسی نیز تا زندگی را در کوچه هایش جار بزند،ماهی سبزی ..خارَک... در کنارش نشسته این با بغضی شکفته در گلو،دوستانم نیز. غروب غریب و غم انگیز است و من به چشمهای زلالش خیره شده ام به او هیچ نمی گوید. یک سال از آزادی اش می گذرد. او که چشمهایش را دشمن میلی از گلوله کشیده است. همون که خاطره و هراس لحظه های سربی را در جان دارد. همو که گلوله پوست نازک و کشیده اش را شیار کرده‌اند. سر به زیر و زمزمه می‌کند. میدانم همه چیز را به یاد دارد،همه چیز را دیده است،میدانم دل خونی دارد اما لب به سخن نمی گشاید. همیشه همین طور بوده است. _به یاد داری آن شب های تیره را که به امید تو به آب زدیم؟! _به یاد داری عزیزانی را که در دل ضلالت او فرو رفتند؟! ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_بیست_ویکم* . خاطرات مکتوب شهید 1⃣......اما تو دلت سرد بود تپش قلبت ارتعاشی چنان که باید نداشت امواج دارم دیده بودم و هرگز برادران و را به ساحل نیاوردند و آنان خونگرم شان را به زمستان تو هدیه کرده اند و اشک های غریب شان را به غربت تو نثار کردند. آنان به تکویر و تندر فریاد کردند و الله اکبر و در هنگام تسلیم جان و در لحظه گفت شهادت در شادی شگرف وصول به شوق و شعف بال بال زدند. آری آنان حتی با کمربند و کلاه با زخم هایی در بدن و زخمی عمیق در دل،چنان که همیشه فروتن و خاکسار بر ماسه های غبار نشسته تو آرام گرفتند. آه صحنه غریبی است خورشید خون می گرید و دوستانم و من همه خاطرات خونین را به یادش می آورم نمی‌گوید،رمان غمگین و سر به زیر . یک سال از آزادیش میگذرد. _یادت هست؟شهر محاصره بود و تو صدای توپ و تانک ها و پرندگانی را که در حاشیه آشیان داشتند میشنیدی و تو به آسمان خیره بودی و به خورشید. و خورشید شرمگین بود از تو از شهر خورشید ماتم گرفته بود ، داغ و دریغ برادرانم را. اما خونگرم برادرانم تورا قلیان داد و توبه عطر و ابر تبخیر شدید و آن توده معطر در بارش یکریز خود خورشید را شست و شهر را و اندام در خاک مانده برادرانم را . _یادت هست؟آن روز که آسمان خون می بارید و پرندگان بر حاشیه از غمگنانه آواز می خواندند,اژدر لرزه بر فرشتگان نوحه می گریستند و مادران شهدا ناامیدانه خوبه های را انتظار می‌کشیدند,تا قامت استوار عزیزانشان را بر درگاه خانه قاب کنند و طنین دلنشین گام شان را از ابتدای کوچه بشنوند و پیام فرده و ظفر را شربت و شیرینی نذر کنند . _چه صحنه غریبی است.!خورشید خود را لای نقد‌های دوردست پنهان کرده و دوستانم چشمهایشان را در آستینشان و من خاطرات زیادی دارم تا به یادش آورم, اما هیچ نمی گوید و شرمگین و سر به زیر زمزمه می کند و ذکر می گوید. و من می شنوم و دوستانم که او مویه می‌کند و ضجه می زند. حالا شب فرا رسیده است،چند پرنده شتابان از بالای سرمان می گذرند و می‌روند تا اگر بتوانند شبگاهشان را آرام جایی به جویند. درختان به سمت آن زلال سرو به زیر خم شده اند، گویی که می خواهند او را ببوسند. نخل‌ها باورمان این بود که هرکدام که باربر بودند امسال رطبی شیرین‌تر داشته اند. حیران این صحنه های شگرف و شگفتم و رفتن را ناگزیر. با اشک هایش می‌گیرم و قسم یاد می کنم به خونه عزیز شهیدان،به اشک لرزان مادران،به اندوه بی پایان یتیمان، به تنهایی اسیران و به ناله های نیمه شب امام‌مان که از جانِ دریغ نکنم. صدای موذن دریچه ای از بهشت به رویمان می‌گشاید. شهیدان و نخلها به نماز ایستاده اند. فردا صبح در فلقی خونین غسل شهادت خواهیم کرد و روان خواهیم شد به دهلاویه، به تپه های خاطره انگیز رمله.. _بدرود کرخه نور! ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_بیست_و_دوم* . خاطرات مکتوب شهید الان ساعت ۵ بعد از ظهر است،آسمان از ابر پوشیده شده است و باران نم نم نمک شروع شده است ‌. ده روز پاییزی را از آبان سال ۶۱ پشت سر گذاشته‌ایم. آسمان نگاه دوستان هم کم از هوای جبهه ندارد،چون لحظه خداحافظی است. در واقع لحظه وداع و آماده شدن برای عملیات، فردا تقدیر چه کسی سرخ خواهد شد؟! میبوسمش آن دست به پشت شان می زنم حلالیت می طلبم. قدرت‌الله جوکار، محسن خسروی ،جعفر آذین.. هنوز آفتاب نیمه رمقی داشت که بچه‌های تیپ امام حسین و تیم‌های دیگر سوار شدند، سیل کمپرسی ها در جاده سرازیر شد،باران گرده تپه ماهورها را شلاق می کشید. سبک فراگیر شد باران جای خود را به باد داد،باد شدیدی که رفته رفته به طوفان بدل شد و چادرنشینی ما را مشکل کرد. هر طور بود در خیمه طرح و عملیات تیپ امام سجاد جمع شدیم و نماز مغرب و عشا را به جماعت خواندیم. بعد هم مراسم دعا و توسل،شاید باران هم می‌آمد،بالهای در خیمه به هم بسته شده بود و روشنایی چندانی نبود . شام هم آخرین مقوله بود. صبح تیغ آفتاب راهی دهلران شدیم،مقر تیپ فاطمه الزهرا و قرار بر این شد که فرمانده گردان ها بروند منطقه و شب را هم همانجا بیتوته کنند،شناسایی هم انجام شود . اسلحه و کیسه خوابم را برداشتم .به همراه پنج نفر از فرمانده گردان گردانها عازم چلات شدیم. یعنی جایی که مقر اطلاعات عملیات تیپ بود. چون با موتورسیکلت بودیم دیر رسیدیم و برای شناسایی و نزدیک شدن به دشمن وقت مناسبی نبود. هرطور بود شب را در جوار سید موسی حمیدی به سر آوردیم. البته دو نفر از بچه ها یعنی قوسی و زمانی برگشتند. همان شب برنامه ریختیم که دمدمای ظهر برویم جلو . چون قرار بود بنه ی اطلاعات و عملیات عوض شود و صبح که نمی رفت جلو. سه نفر بودیم که آمدیم دهلران یعنی من و کویی و سیدی، حمام کردیم و موتور را هم دادم به برادر رسایی و با جیپ برگشتیم منطقه،آماده حرکت. نماز ما در لایو نیزارها خواندیم و ناهار هم خوردیم و از منطقه ۳ گلال زدیم به راه. ساعت چهار و نیم اسب بود که رسیدیم نزدیکی‌های دشمن، پیاده شدیم ماشین برگشت. راهمان را ادامه دادیم نزدیک به یک کیلومتر با دشمن فاصله داشتیم. رفتیم و رفتیم تا جایی که دشمن را ۳ کیلومتر پشت سر گذاشتیم. حتی روی جاده آسفالت عراق هم رفتیم. بعد از چند ساعت شناسایی برگشتیم. در بین راه نماز خواندیم پشت تپه های کوچک با به کار های چریکی بود. مقداری غذا با خودمان داشتیم خوردیم و خواب و خستگی در پلکهامان گره خورد. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_بیست_و_سوم* . خاطرات مکتوب شهید ساعت نه و نیم شب بود زمین تیره و تاریک و آسمان نقره کوب. ساعت ۵ صبح بیدار شدیم و بعد از نماز راهمان را ادامه دادیم تا ساعت ۸ صبح که به شیار ۳ گلال رسیدیم و راب ساعتی را نیز در شیار آمده بودیم که دیپ به سراغمان آمد و ساعت یک بعد از ظهر به مقر اطلاعات عملیات رسیدیم. سلام استراحت مختصری کردیم تا این که فرمانده تیپ فاطمه الزهرا یعنی برادر محسن به اتفاق برادر اعتمادی و استوار سر رسیدند و گفتند که امشب جلسه است و برادر رسایی مامور اطلاع دادن به فرمانده گردان ها شد. چیزی از روز باقی نمانده بود که رفتیم دهلران، من بودم و هاشم اعتمادی. رفتیم طرح و برنامه لشکر،بچه ها آمده بودند فرمانده گردان ها و معاون هایشان خلاصه همه. بعد از نماز و دعا جلسه شروع شد. اولین نفر برادر کریمی بود که طرح مانور گر دانش را تشریح کرد. هاشم هم صحبت کرد،سیدی هم صحبت کرد و من هم همینطور تا اینکه تصمیم به شناسایی مجدد گرفته شد. فردا شب باز هم ما بودیم و شیار سه گلال و آسمان نقره کوب ای که زیبا و نزدیک بود. 🌹🌹🌹 لباس های تنگ و سیاه پوشیده بودند با کفش هایش مثل پاور و پنجه های اردک. رگه های قرمز در حاشیه زیپ لباس ها بود که کمی روشن تر می زد. اگر کلاهشان را هم به لباسشان زیر می کردند آن وقت بود که حتی شناخته هم نمی شدند. اینها بچه‌های گردان شهید مدنی بودند و به فرماندهی برادرم موسی سلیمانی که در حاشیه بهمنشیر اردو زده بودند و خودشان را آماده می‌کردند برای مانور‌. آب رو در حالت مرد بود حسابی بالا آمده و هوا سرد درست قلب زمستان.بعضی از بچه ها جوراب مخصوص نداشتن سنگینی اسلحه و تجهیزات هم یک طرف، تعدادی آرپی‌جی دستشان بود و بقیه کلاش. یک ساعت از زمان تعیین شده میگذشت هنوز غواصها شام نخورده بودند. بعضی ها هم کامل تجهیز نبودند،  تا اینکه بالاخره سوار قایق‌ها شدند و آن طرف آب در نقطه شروع مستقر شدند. کادر گردان ما با من بودند و کادر دیگر گردانها هم کمابیش آمده بودند.فرمانده و جانشین لشکر هم بودند و همگی از بیرون آب تمرین بچه‌ها را نگاه می کردند. مانور مهمی بود چون عملیاتی که در پیش داشتیم آبی-خاکی بود و باید کار بریدن موانع در آب را تمرین می کردیم تا در شب حمله دچار مشکل نشویم. بچه‌ها اصل غافلگیری و باید آن موانع را به خوبی انجام دادند به طوری که وقتی به او را بریدند اما اصلاً متوجه نشدیم. حالا ساعت ۲ نیمه شب است و آب رودخانه به شدت پایین آمده است. هنوز ماموریت های فرعی به پایان رسید و بچه ها به زمین چسبیده اند.سر و صورتشان پر از گلای است باید بروند اردوگاه برای حمام. به طرف اردوگاه حرکت می‌کنیم. قندیل ماه از آسمان آویخته لباس های سیاه ، چهره های گلی و دل های زلال‌. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_بیست_و_چهارم* . خاطرات مکتوب شهید موهایم را اصلاح کردم دوش هم گرفتم .با حاج مهدی زارع آمدم مقر تاکتیکی ساعت هفت و نیم شب حمام داغ زمستان هم می چسبد علی الخصوص که بعد از یک جلسه چند ساعته باشد .کلاس هم برای بررسی وضعیت گردان ها و گروه آنها و همینطور زمان عملیات بود فرمانده لشکر و فرمانده گروهانها هم حضور داشتند جلسه خیلی مهمی بود .خلاصه آمدیم مقر رفتم داخل سنگر. هنوز جلسه غواصها تمام نشده بود من هم باید بر میگشتم مقر گردان خودمان تا آماده شوم برای فردا .در واقع برای فردا شب که شب موعود بود دو گروهان غواص داشتیم به فرماندهی موسی و روستا که در جلسه بودن و سخت مشغول بررسی نقشه عملیات فرمانده لشکر هم بود فرمانده محورهم بود تخریب و اطلاعات عملیات هم نشسته بودند سرشان پایین بود سینه ام را صاف کردم به قصد متوجه شدن آنها گفتم یا الله خسته نباشید صورتشان تاخته بود و نوری هر یک سلام و تعارفی کردند لحظاتی بعد موسی برادرم از میان جمع بلند شد و طرف من آمد دکمه جیبش را باز کرد کارت شناسایی و مقداری پول داشت که به من، داد نگاهمان به هم گره خورد و برای لحظاتی تصویر موسی در نگاهم مات شد که به هم خورد خودم را در آغوش موسی به جلسه برگشت اما طاقت نیاوردم. باردیگر صدایش کردم این بار من بودم که او را در آغوش گرفتم به هرحال عملیات بود و احتمال داشت.. از بالای شانه های موسی چشمم به فرمانده لشکر افتاد که با سینه دستش قطرات اشک را از روی کالک کنار میزند یکی از بچه‌ها صدایش را بلند کرد. _سلامتی رزمندگان اسلام صلوات . من هم اگر چه در دلم بود بچه ها را یکی یکی در بغل بگیرم و وداع کنم اما به خاطر حاج نبی خداحافظی کردم و شهر قصر را به مقصد مقر گردان پشت سر گذاشتم برمیگردم . سیاهی شب متراکم است فکر می کنم به گریه های موسی و اشک های حاجی نبی عجب آسمان پر ستاره ای است 🌹🌹🌹🌹 یواش یواش آماده می شدیم برای عملیات و وسایل و لوازم هم یکی پس از دیگری آماده می شد . نیروها آموزش لازم را دیده بودند تدارکات کارهای خود را انجام داده بود ادوات پیش بینی لازم کرده بود تخریب و وسایل و مواد منفجره تهیه دیده بود شناسایی کار خود را کرده بود و بالاخره همه واحدها و وظیفه خود را انجام داده بودند حالا نوبت فرمانده گردان ها بود که بروند و معبر های خود را ببینند گروه پیام زدند که مقرر شهید کرامت یعنی منطقه خیبر باشید .ما حالا اهوازی نماز مغرب و عشا را در پایگاه شهید دستغیب اهواز خواندیم شام هم مهمان برادر مهدی زارع بودیم فرمانده گردان امام حسین که شیرینی ماشین پیکانی باشد که برنده شده اند. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_بیست_و_پنجم* . خاطرات مکتوب شهید رفتن به رستوران و حسابی پذیرایی شدیم حاج مهدی که میزبان بود من و حاج مسعود فتوت و جعفر عالی کار و منوچهر رنجبر و سید ماندنی سیدی هم به عنوان مهمان. یعنی تقریبا همه ما فرمانده گردان های لشکر ۱۹ فجر. بعد از شام حرکت کردیم به طرف جزایر مجنون. رفتم سراغ بچه‌های اطلاعات شناسایی هماهنگی‌های لازم شد. قرار شد برویم جلو برای شناسایی. مرتضی روزیطلب و ناصر هم همراه ما شدند البته با یک کانو ما هم با قایق موتوری بودیم. کانو یک نوع قایق پارویی دو نفره است که بیشتر برای شناسایی استفاده می شود. اول کار چند کیلومتر را با قایق روشن رفتیم،البته با بستن کانو قایق موتوری.بالاخره مجبور شدیم قایق را خاموش کنیم پاروها را به آب زدیم .قایق موتوری از رای بیشه های نی و چولان سنگین سنگین به حرکت درآمد. تازه نفس که بودیم قدرتمان خوب بود ولی رفته رفته توانمان تحلیل رفت. مرتضی و ناصر در کانو بودند که با سرعت حرکت میکرد. کانال بر آب سر می خورد و در دل شب فرو می رفت از آنها عقب افتادیم و برای اینکه  بلدچی هایمان را گم نکنیم پاروها را محکمتر به آب می زدیم. یکی از بچه‌های شناسایی هم با ما بود که پارو  نمیزد چون سکلانی بود یعنی قایقران مخلص.معلوم نبود که چند سال نخوابیده است اما همین که متوجه می شدیم کسی از عقب قایق بالا می‌آید میفهمیدیم که سکلانی است.چون مرتب چرت می زد و پلک هایش که سنگین می‌شد در آب سرنگون می شد. نسیم خنکی که به سردی می زد می وزید و صدای جیرجیرکها امانش را بریده بود و بعد از یک ساعت و نیم پارو زدن به محل مأموریت رسیدیم. با دشمن فاصله ای نداشتیم کافی بود دیر می‌رسیدیم یا اینکه مانوری در هوا به پرواز در می آمد آن وقت بود که قایق ما را با آنهایی که حالا کمتر هم شده بودند ، می دوختند.اما سایه شب سنگین بود و صداهای مبهم شب خاطر دشمن را آشفته کرده است. موقعیت را بررسی کردیم و به سرعت برگشتیم دو ساعت بی خوابی و پارو زدن امانمان را بریده بود. رادیو یک ساعت رفته بودیم ۴ ساعت طول کشید تا برگشتیم. خلاصه شبی فراموش نشدنی بود وقتی از دشمن دور شدیم ما می‌توانستیم قایق را روشن کنیم،سکلانی سکان را به دست گرفت و ما شش نفر ولو شدیم کف قایق! خوبی کار این بود که شام را محکم خورده بودیم اگر نه نایی برای پارو زدن و برگشتن برای ما نمی ماند. ما حالا یک قایق بودیم آن هم توجیه !!شب عملیات چهل قایق می‌افتادند در این مسیر سخت چطور حرکت کنند که اصل غافلگیری هم رعایت کرده باشند و دشمن متوجه نشود؟! مسیری که دو طرفش دشمن روی خشکی است آن وقت ما روی آبیم اگر دشمن متوجه بشود چه؟! اگر بچه ها احتیاط نکند چی؟! همه اینها فکر و خیالات ای بود که در ذهن من می‌گذشت و شاید در ذهن همه همراهان اما باید به خدا توکل می کردیم و دل به او می‌دادیم.« تا تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور» صدای ممتدی که در گوش ما بود قطع شد. قایق موتوری خاموش شده بود و آرام آرام خود را به ساحل نزدیک می‌کرد. «توکلت علی الحی الذی لایموت» سحر از راه رسیده بود. پشت پلک هایم پر بود از شب ، از شناسایی، از توکل ، از آرنج تا نوک انگشتانم که به سردی می زد. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_آخر* 🔶نامه شهید به خانواده ای پدر گرامی که زحمات فراوانی را برای من متحمل شده ای و من رنج ها و ناراحتی هایی برایت ایجاد کرده ام. مرا ببخش و خدا را شکر کن که فرزندت به آنچه که آرزو میکردی (صراط مستقیم) نزدیک شد. مادرم اگر شهید شدم افتخار کن.افتخار به امانتی که خدا به تو سپرده بود و تو سالم به او پس دادی. پس ناراحت نباش. هر وقت میخوای گریه کنی روز عاشورا را به یاد بیاورد که امام حسین چطور خود فرزندان و یاران با وفایش را با لب تشنه قربانی کرد.از تو می خواهم مرا ببخشید من را به خاطر حقّی که بر من داری حلال کنی. پدر در مقابل فرزند وظایفی دارد و فرزند هم. پدران به این دلیل که عمری را سپری کردن و تا حدودی سردی و گرمی دنیا را چشیده اند و نیز به خاطر مهر علاقه محبت به فرزند دارند، نهایت کوشش خود را در تربیت و انجام می‌دهند تا انسانی با ادب و با معرفت تحویل اجتماع دهند. اما فرزندان را اگر بنگری چون تازه آورده زندگی گذاشته‌اند در انجام وظایف خود کوتاهی می کنند به این دلیل که آگاه نیستند و وسیع و همه جانبه فکر نمی کنند. اما پس از مدتی که وارد عرصه های مختلف اجتماع می شوند بعد ورزشی پدر را می فهمند و گذشته خود نادم و پشیمان میشوند ای پدر جان شما از همان آغاز زندگی ما را در مسیر جهت هدایت کرده تا با مکتب اسلام و قرآن آشنا شویم.همیشه مواظب بودی از اسلام و منحرف نشویم و قرآن و سنت پیامبر و ائمه را بیاموزیم. شما وظیفه خود را خوب انجام دادی ولی در مقابل ما نتوانستیم آنطور که شایسته بود باشیم. که این دلیل نادانی و جهالت ما بود و جامعه ای که در آن زندگی می کردیم.هرگاه می‌نشینم و در فکر فرو می روم و گذشته را بررسی می‌کنم خوبی های شما را به یاد می آورم آن لحظه هایی که برای نماز صبح بیدارمان می کردی.آن زمان که خانه مان را نزدیک مسجد اجاره میکردی، هنگامی که به قرآن و حضور در مجالس مذهبی دعوت می‌کردی و یا در فکر این بودی که آینده ما تأمین شود. اگر تلاش شما نبود الان نمی دانم کجا بودم تردید ندارم که ما قادر به جبران زحمات شما نیستیم.مساجد آن تقاضا دارم مرا مورد عفو و بخشش قرار دهیم که با عذاب مان در آن دنیا کمتر شود. 🔶نامه ای به فرزند .... به من خبر دادند که صاحب دختری شدم که آرزویش را داشتم. از آنجا که امکان دارد نتوانند به مرخصی برود و در نتیجه دختر خانمم را نبینم،چند کلامی برای تو می نویسم که هرگاه بزرگ یادگاری از پدر داشته باشد... ...ای کاش نام زینب برایت  انتخاب می‌کردند چون سال‌هاست با این نام سر و کار دارم و به نام گردانیست که در آن خدمت می‌کنم. البته نام تو هر چه باشد خوب است ولی همیشه زینب را به یاد داشته باش. و چون او استوار و مقاوم و صبور باش و محبت و مهربانی و ایثار و گذشت و صفای که زینب داشت را بیاموز. در رعایت عفت حجاب و پاکی دقیق باشد تا بتوانی فرزندان خوب به جامعه  و اسلام تحویل دهی. *هدیه به روح مطهر شهید باقرسلیمانی صلوات* ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿