#زندگینامه_شهید_عبدالله_اسکندری #نویسنده_نجمه_طرماح #قسمت_بیست_و_هشتم #منبع_کتاب_سرّسر خدا خیر بدهد مستاجرهای قبلی را، عجب کاری روی دستم گذاشتند. یک ماه است هرچه می شویم و می سابم خانه برق نمی افتد. موکت ها را که دخترها کمک کردند. در و دیوار و کابینت و شیشه ها همه جای خانه سیاهی و خاک گرفته بود. از حق نگذریم این خانه امیدوارکننده تر از خانه های دیگری بود که دیدیم. هرکدام عیبی داشتند و به هیچ وجه نمی شد در آن زندگی کرد. یکی بزرگ و ترسناک بود، یکی دیوارهای کوتاهی داشت با اتاق های زیاد و حیاط بزرگ که باید فکر روزهای نبودن عبدالله و امنیت خانه را می کردیم. این خانه آپارتمانی و امن بود و همه از اجاره اش راضی بودیم. یک هفته اثاث ما داخل کامیون جلوی مسافرخانه بود و دعا می کردم تا قبل از اول مهر تکلیفمان روشن شود. تصمیم گرفته بودم بعد از تمام شدن ریزه کاری های خانه، خودم را سرگرم یک کار هنری کنم. سال ها تمام وقتم را صرف بچه ها کرده بودم و حالا همه شان محصل بودند و خانه سوت و کور شده بود. درست نمی دانستم چه کاری، خیاطی، گل دوزی و... باید ساعت های بیکاری ام را پر می کردم. ناهار را گذاشتم و با آب و وایتکس به جان کابینت ها افتادم و همه جا را برق انداختم. برای خرید به سر خیابان رفتم روی شیشه خرازی نوشته ای دیدم، اما عجله داشتم و بی توجه از آن گذشتم. تبلیغ یک دوره آموزشی بود. ایستادم و قلم و کاغذی از دستم در آوردم و آدرس و شماره تلفن را یادداشت کردم. تا به خانه رسیدم قبل از شستن میوه ها و بسته بندی نان ها با شماره تماس گرفتم و جزئیات را پرسیدم. یک دوره گل سازی با پارچه های مخمل که دو ماهه تمام می شد. لیست بلند بالایی از لوازمی که باید تهیه می کردم از همان خرازی خریدم و بی صبرانه منتظر یاد گرفتن و تنوع دادن به روز و شب هایم بودم. سبد های حصیری بزرگ و کوچک داخل نایلون بزرگی کنار کمدم گذاشته بودم و با پارچه های مخمل و کاغذ کشی و سیم نازک آلومینیومی در کیف دستی پارچه ای منتظر شروع کلاسم بود. ته همان خرازی را پرده ای آویزان کرده بودند و کلاس همان جا برگزار می شد. اولین شاخه گل را در سبد جمع و جوری چیدم و در اسفنج سخت کف سبد فرو کردم. دلم نیامد که روی طاقچه خانه مان گذشتم تا برای عید نوروز به مادرم هدیه کنم. دومین و سومین سبد گل را هم برای خاله جانم و دختر خاله ام. بعدی برای خواهرم سیمین و دست آخر برای اینکه به دل آقا عبدالله هم نماند یک سبد پر از رزهای سفید و سرخ برای خودمان درست کردم و روی تلوزیون گذاشتم. بیست و نهم رمضان بود. بچه ها را فرستادم مدرسه و نشستم پای گلسازی که تلفن زنگ خورد. آقا اسدالله بود. شماره پادگان را می خواست. شماره را دادم و فرصت نشد حتی احوال جاری و بچه ها را بپرسم. با خودم گفتم حتما کار اداری هست که اول صبحی تماس گرفته و وقت احوالپرسی ندارد.. " ادامه دارد.. در ایتا 👇 🌷 🌷 🌷 🌷 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌷 🌷 🌷 🌷🌷در واتس آپ👇 https://chat.whatsapp.com/LRssfqn30WvDyoDwDQM2zQ *لطفا با لینک کانال برای دیگران ارسال کنید و رونق بخش کانال شهدا باشید* 🌹

....: #زندگینامه_شهید_فرهاد_شاهچراغی #نویسنده_مجید_خادم #قسمت_بیست_و_هشتم #منبع_کتاب_کدامین_گل . در آبادان توی مدرسه ای ساکن شدند. دو روز از عملیات گذشته و با جدا شدن ارتشی ها و با شهدای که داده بودند گردانشان به قدر یک گروهان  شده بود و نامش به یاد شهدا ، ثارالله گذاشته بودند.شب ها به عزاداری و نوحه و گریه و دعا می گذشت و روزها به گفت و گو و تعریف و خنده و عکس یادگاری گرفتن. شادی پیروزی عملیات و غم نبودن همسنگرهای چند شب پیش با هم قاطی شده بود. بچه ها بین خودشان قرار گذاشته بودند فرهاد را هر طور شده شکار کنند توی دوربین عکاسی و هرچه می کردند نمیشد. توی عالم خودش بود. زیاد حرف نمی‌زد ،نمی خندید .زیاد گریه هم می کرد و اگر می کرد کسی نمی دید ویا شب ها بود زمان خاموشی که برق شهر را قطع می‌کردند. یکی دو بار که به قول خودشان خفت گیرش کرده بودند توی جمع بچه ها برای عکس یادگاری یا چنان سرش را پایین می انداخت که چهره اش توی عکس نمی‌افتاد و یا لحظه گرفته شدن عکس خودش را بی آنکه کسی بفهمد کشیده بود پشت سر یکی دیگر. دعای توسل تمام شده و نوه می‌خواندند ناصر نصیری نوحه ساخته به اسم شهدای گردان و یکی یکی نام می‌برد . حال بچه‌ها به کلی دگرگون شده همه جا تاریک و تنها شم کوچک کنار نوخوان سوسو می زند. صورت ها دیده نمی شود اما صدای هق هق ها توی سینه زدن ها پیچیده است «ای شهیدان به خون غلتان آبادان درود» تمام که شد و بچه ها یکی یکی رفتند تا بخوابند زیر صدای توپ و خمپاره ای که از لحظه شکست حصر، آبادان را می‌کوبید، فرهاد بازوی نصیری را آرام گرفته کشیدش کنار. _دست مریزاد _سر مریزاد .خوب بود آقا فرهاد؟!این نوحه آخری که خودم ساختم؟ _خیلی خوبه ،فقط اسم منم آخرش اضافه کن. _دست وردار آقا فرهاد شمو که ... فرهاد مثل همیشه لبخند کوچک روی لبش است سرش را تکان می‌دهد و می‌گوید:« من بهت می گم اسم منم آخر اضافه کن. نگو نه» نصیری دیگر دهانش قفل شده همان شب یک بیت با آخرش اضافه کرد« شاهچراغی که شمع محفل ما بودی و..» بقیه اش را خود نصیری هم الان یادش نمی آید و هر چه هم  گشته توی انباری خانه کاغذی که آن را رویش نوشته بود پیدا نکرد .صبح نوحه را آورده به فرهاد نشان داد. _والا همه این اسما الان شهید شدن من به خاطر شما اسمت رو گذاشتم آخرش ولی شبا این بیت آخری رو نمیخونه ما. _حالا عیبی نداره بعدا میخونی ! _دور از جوم ولی خوب شده ؟! _کارت درسته! جدا که شدند هنوز چند قدم دور نشده نصیری برگشت بسمت فرهاد. _فرهادی چیز دیگه هم هست راستش دیشب که این بی تو نوشتم خوابیدم یه خواب عجیبی دیدم. _خیر باشه انشالله! _ خواب دیدم شهید شدی ! فرهاد چهره اش شکفت. _ برو برس به کارت ما مال این حرفا نیستیم _ نه به خدا راست میگم ! _حالا چطوری کشته شدم؟ _ ندیدم فقط تشییع جنازه بود. یک تابوتی بود که اسمت روش نوشته بودند. فرهاد همین طور که گوش می داد کم‌کم سرش را خم کرد و خنده از لبانش رفت. _۵یا ۶ تا تابوت دیگه هم بود .مردم عجیب زیاد بودن. همه جا پر بود .جای سوزن انداختن نبود .بعد تابوت هاتون هم رو شونه ها نبود .همه دستاشونو بلند کرده بودند تابوتها سر  دستها می رفت. انگار توی هوا بود .همین طور هم از دور و ور گل می ریختند رو شون .بایک عظمتی. مثل سیل بودن مردم فوج فوج گل  می ریختند .یه حالی بود. _ما از این سعادتها نداریم آقا ناصر. و با حالت غمگین و دلگیر از نصیری جدا شد . همان روز رودکی گفته بود عملیاتی در غرب است که میخواهیم یگانه ازنیروهای فارس را بفرستیم. اگر از سپاه آذربایجان بفرستیم ،بحث قومیتی می شود. اولین کسی که داوطلب شده بود فرهاد بود و باقی بچه های گردان پشت سرش داوطلب شده بودند و اسم نوشتند. شب با  ایفا حرکت کردند طرف اهواز. آنجا تعدادی دیگر بسیجی و پاسدار داوطلب اضافه شد و دوباره گردان تکمیل شد. مردم شو به تکاب می روند صبح روزی که بچه ها سوار اتوبوس ها می شدند نصیری پای اتوبوس کنار فرهاد ایستاده بود و می خواست چیزی بگوید اما انگار شک داشت. _آقا ناصر چته؟چرا داری خودت رو میخوری؟ _راستش دیشب برای بار دوم همان خواب و دیدم! _همون خود خودش؟! _ها! جمعیت و گل بارون و تابوت ها که رو دست می بردند!!! _ای داد بیداد !!آقا ناصرما کجا شهادت کجا!؟ سوار شو یاعلی .ول کن این خواب ها رو .شام کمتر بخور. از اهواز تا کرمانشاه با اتوبوس رفتند و از کرمانشاه باز با ایفا.دو جیپ نظامی هم با تیربار جلو و پشت ماشین اسکورت شان می کرد. می گفتند منطقه دست کوموله  و دموکرات هاست و جاده‌ها امنیت ندارند . در سرما همه چیز سخت تر می شد. تا سنندج و از آنجا به سقز و بعد تکاب. . 🌷 🌷 🌷 🌷 در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/F4LSvAcL2g99PP58OICsAO در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

#براساس_زندگی_شهیدان_ایزدی #نویسنده_مریم_شیدا #منبع_کتاب_مرابه_مسیح_بسپار #قسمت_بیست_و_هشتم _راستش خسرو به من چیزی نگفته بود فقط در همین حدی که گفتم میدانم. از محتویات بسته خبر داری؟! _نه پاکت مهر و موم شده! پاپا از من خواسته بود اون را به خسرو بدم .اون میدونه باید چه کار کنه! _بذار کمی تحقیق و فکر کنم حدس میزنم که چی باشه .شاید دوستای نزدیکی خسرو چیزایی بدونن دست روی شانه ام می گذارد و می گوید:خسرو همه را دوست داشت می گفت همه انسان ها مخلوق خدا هستند و همه را باید برای خدا دوست داشت.هر کاری می کرد برای رضای او می کرد. شبیه اینکه آدم لباسی را بپوشد  به خاطر اونی که دوستش داره ،عطری رو بزنه به خاطر اینکه اون خوشش بیاد. تا جایی که حتی حاضره براش جون بده.عشق عمیق ساده نمیتونی از اونی که دوستش داری دست بکشی، همه جا اونو می بینی، فقط به دنبال اونی و شب و روز به یادش. _گاهی دوست داشتن رنج داره ،رنج از دوری از ندیدن و حتی نرسیدن! _اگه رنجی نباشه، رشدی نیست و تلاشی نیست! _اگر نرسیدی چی؟! _عشق مقصد نیست !عشق راه میانبر برای رسیدن به مقصد ه!اگر عاشق چیزی بالاتر بشی ،چیز های پایین تر را به سادگی ازشون عبور می‌کنی و این میشه رشد ما، یک راه میانبر! چون محبت توی فطرت آدمهاست. که دوست دارند دوست داشته باشند و دوست داشته بشن !به هر چیزی محبت کنی شبیه اون میشی. پس اگر به خدا عشق بورزی ،شبیه خدا میشی! خسرو هم دنبال همین بود و رسید. در اصل دین چیزی غیر از محبت نیست. دلم می خواهد با فرهاد حرف بزنم .اما نمی توانم . _کاش الان خسرو بود. _خسرو هست برنابی! خسرو نمرده! _الان زیر خروارها خاکه! درسته جسدش متلاشی نشده اما مرده بود  روح هم نداشت. _مشکل تو اینه همه رو توی جسم میبینی، خسرو را در روحش جستجو کن! در کتاب مقدس ما آمده اونا که در راه خدا کشته می شوند نمرده اند و زنده هستند و نزد خدا روزی میخورند. جزای عشق به خدا بقاست ،نه فنا! 🌼🌼🌼🌼🌼🌼 عمو از وقتی به خانه خسرو رفتیم و ماجرایش را فهمیده حالش بدتر شده .همین دیشب صدای گریه هایش را می شنیدم .وقتی می‌خوابید، حرف عجیبی زد. گفت: برنابی! تشییع من هم ایران بمان من کسی را ندارم. اگر میشه من را هم کنار پدرت خاک کن! نمیدونم چرا بابات خواست کنار حسینیه خاک بشه ،اما اونجا نزدیک قبر خسرو هست من را هم اونجا خاک کن! _عمو شما زنده می مونی، میبرمت با خودم آمریکا، اونجا پزشکای خوبی هستند. _برای مرگ دارویی نیست .مرگ سرنوشت ما آدمهاست. گفت: من در ملاقات با وکیلم این خونه را بخشیدم که تبدیل به موسسه خیریه بشه .تمام کتاب‌ها هم وقف کن به کتابخونه ،شاید فکر خسرو توی همین کتاب‌ها به بقیه منتقل بشه .مقدار پولی هم توی بانک دارم که برای مراسم  کفن و دفنم کنار گذاشتم. دم دم های غروب با جیسون حرف زدم .می گفت :که تمام آزمایش ها با شکست روبرو شده !!شوکه شده بودم. تمام زحماتم و تمام اعتباری را که با این تز پزشکی می توانستم به دست بیاورم، برباد رفته بود. دیروز فرهاد را دیدم .بعد از یکی دو روز به من زنگ زد .روز آخری بود که در شیراز بود و قرار شد فردایش با اعزام نیروهای جدید برود جبهه !با هم ساعتی توی کوچه و پس کوچه های اطراف محله قدم زدیم. _اینجا مسجد نو هست. قدیمی ترین مسجد شیراز !یادت میاد؟!شاید اگر این آجرها میتونستن زبون باز کنن ,چیزهای زیادی برامون می گفتند .زمانی این مسجد شاهد خونبارترین اتفاقها بود. هیچ وقت اون روز رو یادم نمیره! نیروهای رژیم موقع نماز ظهر که مردم توی مسجد جمع شده بودند به فرمایش های آیت الله پیشوا گوش می‌دادند را،به محاصره گرفتند .اون موقع پنجم ماه رمضان سال ۵۷ بود. _آره من اون روزها توی خونه حبس بودم ،نزدیک روزهایی بود که باید از ایران میرفتم. _اونروز نیروهای رژیم به مسجد و مردم حمله کردند و گاز اشک آور زدن .من و خسرو و مهدی و بهنام هم بودیم .دنبال هر راهی بودیم که نزاریم نیروها وارد مسجد بشن. از هرچی دم دستمون میومد استفاده می کردیم .سنگ. چوب... _یک بار از خسرو چرایش را پرسیدم، که سوالم را با سوال جواب داد و گفت: برای چی زنده ایم و زندگی میکنی؟! _ما انسان ها دوست داریم آزاد باشیم نمی خواهیم زیر بار ظلم برویم. حتی پرنده توی قفس هم دلش میخواد پرواز کنه .اکر عادت کرد به قفس ،دیگه قادر به پرواز نیست.مثل اینکه تو پرنده را بذارید تو قفس بهش نون و آب بدی و تر و تمیز نگه داری.اما در اصل این پرنده توی قفس و تو آزادیش را گرفتی و این یعنی استعمار! در واتس اپ👇 https://chat.whatsapp.com/BE71umQBe1UB84MK8aPoYv درایتا👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

#براساس_زندگی_شهید_هاشم_اعتمادی #منبع_کتاب_چشمهای_شکفته_در_باران #نویسنده_منوچهر_ذوقی #قسمت_بیست_و_هشتم 🌸🌿🌸🌿🌸🌿 📝 آخه این چه وضعیه چرا صورتت را مرتب نکردی؟! اینجا را که می‌بینی محل عروسی هاشمِ ،نه سنگر تاکتیکی! _چیکار کنم ؟!همین دو ساعت پیش رسیدم !تازه خیلی هنر کردم که با پوتین نیامدم! _پوتین صد شرف داره به کفشی که پوشیدی! _مال خودم نیست. از کریم قرض گرفتم. کفش خودم برام تنگ شده بود! حالا چرا اینقدر پیله کردی به من ؟خودت چی؟!نمی تونستی یه دستی رو صندلی چرخدارت بکشی و تمیزش کنی؟؟اصلا می تونستی یه شاخه گل هم بچسبونی جلو ش! _کاری نداره !حالا از همین گل‌هایی که تو آوردی یکیش رو میزنم به صندلیم. _چیکار می کنی؟ نکن! الان همش پرپر میشه!! هاشم که از چند لحظه پیش به تماشای آنها ایستاده بود به خنده افتاد. _شما دو تا هم که همیشه با هم درگیرید. بسه دیگه نا سلامتی اینجا عروسیه! مصطفی رو به محمد کرد: _بفرما پاک آبروریزی کردی! _من یا تو؟! هاشم جلوتر رفت _بابا محض خدا بس کنید کو بقیه بچه ها؟! _مگه نیومدن؟! _نه فکر کردم همتون با هم میایین. مصطفی چپ به محمد خیره شد _بازم دست گل به آب دادی؟! مگه نگفتی قرار و مدار گذاشتید که اونها جدا بیان! _الان پیداش میشه. محمد پشت سر مصطفی نگاه کرد. لبخندی زد و با اوناها پیداشون شد. هر سه به آن سوی خیابان خیره شدند.تعدادی از دوستانشان برخی با چوبدستی یا سوار بر صندلی چرخدار در حالی که هر کدام یک شاخه گل محمدی در دست داشتند. لبخند زنان به سویشان می‌آمدند. 🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿 با رفتن مهمان ها سکوت آرامش به خانه برگشت. هاشم همانطور که کنار پدرش گوش به سفارشات و نصیحت هایش می کرد ، با نگاه حرکات خواهران و برادرانش را که مشغول جمع کردن ظروف و وسایل پذیرایی بودند، تعقیب می‌کرد. علی اکبر حرف‌هایش که تمام شد گفت: خوب حالا از مراسم راضی بودی؟!دیدی که نه تشریفاتی بود و نه بریز و بپاشی! هاشم برگشت. لبخندی زد که سرشار از رضایت و سپاسگزاری بود. دست پدر را در دست گرفت و بر لب هایش گذاشت. علی‌اکبر دستش را عقب کشید او را در آغوش گرفت و بوسید: _انشالله که جشن پیروزی را همین جا و همین جوری برپا کنیم و شما دو تا هم یک عمر کنار هم زندگی خوب و باصفایی داشته باشید. رودابه خسته اما شاداب و بانشاط بالای سر آنها ایستاد. _پدر و پسری خوب با هم خلوت کردین. هاشم دست او را کشید و کنار خود نشاند. _خسته نباشی حاج خانم _درمانده نباشی. انشالله دست راستت زیر سر برادرانت! هاشم خم شد و بوسه ای نرم بر دستان مادر نشاند و زمزمه کرد:« انشاءالله» ناگهان برقی آبی رنگ همه جا را روشن کرد. همه سر بلند کردند. مهران دوربین به دست روبرویشان ایستاده بود. _«اینم یک عکس یادگاری!» 🌿🌹🌿🌹🌿🌹 ادامه دارد... در واتس اپ👇 https://chat.whatsapp.com/BE71umQBe1UB84MK8aPoYv در ایتا👇 http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_علیرضا_هاشم_نژاد* * #نویسنده_محمد_محمودی* * #قسمت_بیست_و_هشتم* خط ساکت است .بچه های گردان حضرت رسول که از صبح را تحویل گرفته اند .در حال بگو مگوهای معمول هستند .مهمتر از همه اینکه از شهرک الدوعیجی خبر رسیده که بابانظر پهلوان و معرکه گیر محله‌های مشهد ،فرمانده تیپ عراقی‌ها را به اسارت گرفته است .خبری که مثل بمب صدا کرده و همه جا دهان به دهان می شود. _چطوری؟ _یه نوع دیوونگی !یه ریسک خطرناک .!سوار موتور شده و زیر آتش از بین دو خط گذشته و تا در ساختمان فرماندهی تیپ که توی شهرک بوده رانده و از آنجا فرمانده که بیرون بین دو محافظش با بی‌سیم صحبت می‌کرده مات و مبهوت نگاه بابانظر می کنه. بابانظر رگباری میگیره و محافظا شو میکشه و میپره رو سر و گردن سرهنگ و با هم چنگ به چنگ میشن. _بگو کشتی گرفتن دیگه! _آره خوب این بابانظر از قبل هم کشتی گیر بوده. خلاصه سرهنگ رو میزنه زمین و تا بقیه خبردار بشن دست و پاشو می بنده و برش میداره میاره _و سالم هم میرسن؟ _بله همین یکی دو ساعت پیش اتفاق افتاده! گوش غیب پرور به صحبت‌های داغ و با حرارت دو بسیجی است که با آب و تاب از بابانظر می گویند. یک مرتبه دارعلی سراسیمه از راه می رسد .اول نفس نفس می‌زند و بعد انگار که با برق خشک کرده باشند این مجسمه وسط میدان شهر عمود میشود پشت خاکریز. یک دستش طرف عراقی ها را نشان می‌دهد.غیب پرور می‌گوید :دارعلی چی شده؟ دار علی که رگ گردنش باد کرده همانطور ایستاده و نفس نفس میزند علیرضا که دو قدمی او ایستاده می پرد روی خاکریز و به سمتی که دست دارعلی کشیده شده نگاه می‌کند _حاجی غلام حسین اینجارو نگاه.. و هول از سینه خاکریز سر میخورد پایین. خودش را به غلامحسین می‌رساند و تا بخواهد چیزی بگوید دارعلی زبان باز کرده است. _عراقیان مثل مور و ملخ دارن میان! و دست به اسلحه از سینه خاکریز بالا می‌رود ‌.علیرضا هم همین حرف را تکرار می کند و می پرد پشت تیربار .حالا غیر از علیرضا ،هاشم، مجید، غیب پرور ،محمد غیبی، روزی‌طلب و نبی رودکی هم حضور دارد. یعنی فرمانده لشکر و همه معاون های دسته اولش فقط ۲۰ یا ۳۰ متر متر با عراقی‌ها فاصله دارند. علیرضا همچنان پشت تیربار است و هاشم اعتمادی نارنجک پرتاب می‌کند. یکی مچ دست غیب پرور را می‌کشد.چشمش می‌افتد به رضا رودکی که پشت سرش ایستاده است _رضا بگو چه خبره؟ رضا برخلاف همیشه جدی و محکم می گوید :حاجی خواستم اگر زحمتی نیست این تسویه حساب ما را ببریم! _بچه حالا چه وقت شوخی کردن؟ زود باش یک کاری بکن دیگه رضا میزنه زیر خنده و می‌دود. غلامحسین می‌گوید :عجب حالی داره این آدم به خدا »و حلقه نارنجک را که می کشد و پرت می کند. همزمان به محمد غیبی می‌گوید :خدا خیرت بده تو فقط خشابا را پر کن مجید سپاسی روزی طلب و نبی رودکی, آرپی‌جی برداشته‌اند. عراقی‌ها دیوانه‌وار خط را می‌کوبند. توپخانه و ادوات لشکر هم بی وقفه آتش می ریزد روی مقر های عراقی .اما هیچکدام خیال کوتاه آمدن ندارند .هم هر دو طرف با تمام قدرت تلاش می‌کنند تا هرچه دارند رو کنند. فکر و خیال رشادت بابانظر از ذهن و زبان بسیجی‌ها پریده است .لرهای نورآبادی لوکه می‌زنند بلند و پی در پی ! و بعد فوکی موشک‌های آر پی جی است که پشت سر هم به طرف تانک ها میرود شهدا و زخمی‌ها لحظه به لحظه بیشتر می شود .دندان‌های علیرضا روی هم ساییده و پوکه های برنزی در فاصله بین خودش و یک بسیجی پاشیده می شود روی خاکها. از قبل چندین نوار را چرب و آماده گذاشته که برای چنین وقتی کم نیاورد. حتی یک تیربار هم با نوار جدا گذاشته است تا به محض لزوم از آن استفاده کند فریاد باریکلا به علیرضا در فضا می پیچد. لبه های خاکریز هر لحظه فرو می‌ریزد .غلامحسین در ازدحام صداها وینگه ترکش ها را هم می‌شنود ‌نبی رودکی در یکی دو قدمی اش با توپخانه صحبت می‌کند .صدای عباس مشفق از پاور صوت پخش می‌شود .نبی گرای دقیقی به مشفق می دهد و می گوید :«آره سری همین جداره هلالی پشت نهر را با شدت بیشتر بکوبید.» رمز بی رمز. کسی توی این گیر و دار فرصت نمی کند توپ و خمپاره را به نقل و نبات و یا پرتقال و لیموشیرین تشبیه کند. کاری که فرماندهان عراقی هم از آن دوری می کنند .انگار چیزی نیست که لازم به مخفی گویی باشد .همه چیز به یک مقاومت جانانه بستگی دارد. نور منوری که بالای سر غلامحسین می‌ترکد ذهنش را می‌برد به آن سوی روشنایی .نگاهی به دور و برش می کند هیچ چیز در دود و دولاغ پیدا نیست . در واتس اپ👇 گروه اول https://chat.whatsapp.com/ISozkzdJPjyDqHOiYC7Z99 گروه دوم https://chat.whatsapp.com/CzPsk4NOD9M9jH4vFR23gP درایتا ،👇👇 @shohadaye_shiraz ادامه دارد ....

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_عبدالعلی_ناظمپور* * #نویسنده_ایوب_پرندآور* * #قسمت_بیست_و_هشتم مجید را عیان چند روزی رفت پاسگاه حسینیه و سید مقداد حاج قاسمی به او آموزش تخریب داد.مدتی بعد برای محکم شدن کار و تقویت واحد تخریب لشکر المهدی،کاکا علی و سید مقداد یک گروه ۲۲ نفره از بچه‌های تهران را به مجید زارعیان معرفی کردند که بزرگتر از آن جوانی مو بور و چشم سبز به نام حسین ایرلو بود.فصل تابستان بود فصلی که جهرمیها می توانستند دور هم بنشینند و بادمجان خام و لیمو با نان و نمک بخورند. صبح زود این ۲۲ نفر با برگه های معرفی در دست لحظه ای که سفره صبحانه را پهن می کردند وارد نمازخانه شده و نشستند.نان را در سفره چیده و چند کیلو بادمجان خام هم خالی کردند وسط سفره و جلوی هر کدام چند بادمجان گذاشتند.یک نفر دیگر هم چند کیلو لیموی تازه آورد و جلوی چشمان گرد شده آنها را در سفره گذاشت.جهرمی ها شروع کردند به پوست گرفتن و تکه تکه کردن بادمجان ها و قاچ کردن لیمو ها.بادمجان خام را لای نان گذاشته لیمو و نمک زده و میخوردند. تهرانی ها که منتظر صبحانه بودند از این کار چندششان شد.یکی یکی بلند شدند و بیرون رفتن هر چه جهرمیها تعارف کردند تهرانی‌ها لب نزدند. حسین ایرلو دل به دریا زد و از اولین لقمه بادمجان و لیمو را خورد و گفت: همچنین بد هم نیستا.. لقمه های بعد. آخر سر سفره همه از دست از خوردن کشیده بودند و حسین دست نمی کشید. تهرانی‌ها آموزش تخریب ندیده بودند و از فردا برایشان برنامه‌ریزی شد. بعد از مدتی از آن جمع ۲۲ نفری فقط حسین ایرلو در المهدی ماند.او هم چند روزی مرخصی گرفت و گفت که من بعد از مرخصی برمیگردم همینجا و رفت قرچک ورامین که خانه شان بود. بعد از مرخصی که برگشت با خنده برای مجید زارعیان تعریف کرد که:رفتم قرچک مقداری بادمجان و لیمو با نان سنگک تازه گرفتم و رفتم خانه و سفره را پهن کرده و نشستم به خوردن. مادرم با تعجب گفت حسین اینا چیه میخوری ؟توجه به این چیزا بهتون میدن؟! نمیترسی دل درد بگیری؟! من هم هر طور بود لقمه‌ای گرفتم و به زور به مادر دادم که بخورد و با اکراه و به احترام من خورد و دید چیز بدی نیست آمد کنارم نشست سر سفره بادمجان و لیمو. 🌿🌿🌿🌿 مجید زارعیان حسین ایرلو را به عنوان معاون خودش انتخاب کرد،۴۰ روز بعد مجید ماموریت تمام شد و برگشت جهرم و حسین نیرلو شد فرمانده واحد تخریب.هر چه بود خدا می‌خواست قرچک ورامین را به نزد حرم نزدیک کند این بود که دل حسین ایرلو را اسیر محبت بچه های جهرم کرده بود. حسین از روحیه خاکی و زرنگی بچه جهرمیها خوشش آمده بود و از همان اول بنای دوستی و انس با آنها را گذاشته بود.تقدیر این بود که حسینی لوکه جهرمی نبود زودتر از ناظم پور که جهرمی بود پایش به المهدی باز شود. کاکا علی هم که دوستانش در المهدی بودند به هر بهانه ای که می شد به دوستانش در می زد اما مسئولیت هایی که در تخریب مهندسی قرارگاه جنوب داشت اجازه نمی داد در المهدی بماند اما برخوردهای حسین و علی بیشتر و صمیمانه تر از گذشته شده بود.جهرم به جبهه نزدیک تر بود تا ورامین به جبهه به همین خاطر حسین زیاد به جهرم می آمد و گه گداری هم با علی به قرچک ورامین می‌رفتند.مادر علی خیلی حسین را دوست داشت به مادر حسین هم علی را.خیلی وقت بود که مسئولین دنبال این بودند که عبدالعلی را از قرارگاه به تیپ المهدی بیاورند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_بیست_و_هشتم* چشم های مادر برق مخصوصی زد.برقی که منصور چند بار دیگر هم که حرف عروسی اش پیش می‌آمد دیده بود.حتی خود منصور هم می‌دانست که این احساس که نه مادر که گاهی بر زبان نمی راندش از ترس چوب شدن زبان، ریشه در آرزوی مادرانه دارد مثل همه مادر ها که میخواهند روزی پسرشان را در لباس دامادی ببینند. یکباره اوایل جنگ دختری برایش دیده بودند و رفته بودند خواستگاری.منصور گفته بود ۶ ماه دیگر می آیم و فعلا نمی توانم ازدواج کنم. همه قبول کرده بودند که تا یک سال هم مسئله ای نیست.رفته بود و عملیات پشت عملیات نگذاشته بود تا هشت ماه از منطقه برگردد. پدرش آماده بود اهواز دنبالش سراغش را گرفته گفته بودند که آبادان است.با دو نفر از دوستانش در آنجا پیدایش کرده بود. _بابا جون شما ۳ روز بیا شیراز دست به سیاه و سفید هم نمیخواد بزنی. به سلامتی ازدواج کن اگه خواستی بعد برگرد. آخه قولی که به مردم دادیم به کنار الان بیست و چهارت تمومه به سلامتی رفتی تو ۲۵، فردا پس فردا پیر میشی زنت نمی دنا!! منصور چشمان چشمان پدر نینداخته و صندوق کائوچویی سفید که کنار درش پاره شده بود نصف هندوانه درآورده و شروع کرده بود به قاچ کردن. _آقاجون فعلاً که عروس این بچه هایی که اینجا میبینید شده این تیکه فلزی که وقت و بی وقت روی دوش شونه.پاکش میکنند بهش میرسند .شب ها هم تو سنگر کنار شونه. بعدشم تو این وضع گرونی مارا تو دردسر میخوای بندازی ها..‌ از شوخی گذشته ما که حالا وضعیتمون معلوم نیست نمیدونم والا هرچی فکر می کنم می بینم زندگی یه بنده خدای دیگه رو هم خراب می کنم... هندونه اش خوبه بفرمویین. پدر ابرو درهم کشیده و سر چرخانده بود _هندونه اش خوبه؟! شدم یه چیزی بگیم شما بگید چشم.. پاشو پاشو دست و پاتو جمع کن بریم ‌ و سوار تویوتا شده بودند که رویش را گل پوشانده بود و فقط شیشه جلوی به اندازه دید راننده پاک بود.سه راهی خرمشهر که رسیده بودن منصور نگه داشته _آقاجون.شما اگه میخوای بری شیراز با ماشین اون بچه ها برین! _مگه تو نمیای آقا منصور؟! منصور خیلی جدی و با احترام جواب داده بود _من از این طرف باید برم ماشین‌ام تعمیر کنم .شما با آقای فصیحانی اینا برید به سلامت. به خانواده دختر هم بگین هر عیبی که هست از منه، شما دخترتون رو به سلامتی شوهر بدین. _بابا جون این چه کاریه که می کنی ؟!عیبه !شما به ما قول دادی! _آقاجون تا وقتی که جنگ که هیچ.. حالا اگه عمری بود بعدشما امر بفرمایید ما رو چشم میزاریم. و پدر که به شیراز برگشته بود و آن خانواده هم دخترشان را چندی که گذشت شوهر داده بودند. ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_جلال_کوشا* * #نویسنده_فاطمه_ملاحت(کوشا)* * #قسمت_بیست_و_هشتم* ⁦✔️⁩به روایت ملاحت کوشا سه ساله بودم . عمو جلال مرا در آغوش گرمش می گرفت و آهسته توی گوشم می گفت : می خوام گوش بابات رو ببرم . من هم می زدمش . دست هایت را می گرفت و مرا سفت توی بغل می فشرد . وقتی می خواست تا سر کوچه هم برود ، می دویدم و انگشت اشاره اش را می گرفتم و می گفتم : منم میام .. همراهش می رفتم . _ملاحت عمو  بیا .. عمو جلال از انتهای اتاق نشیمن توی رختخواب صدایم می زد .نشستم مقابلش .محو تک تک اجزای صورتش شدم . رد باران بهار را در چشمان شفافش می دیدم و صدای نفس ها و بوی او را می شنیدم . عمویم بوی یاس می داد . با شور و حرارت به داخل چشمانش نگاه می کردم . _می خوای یه شعر یادت بدم ؟ ذوق زده با چشم و سر و زبان بله می گفتم . شروع کرد به خواندن . _بابا رفته به جبهه .. صدای دلنشینی در عمق جانم نفوذ می کرد . کلمات را یک یک به حافظه می سپردم . انگشت کشید و انتهای اتاق را نشانم داد . _برو اونجا ، کنار وایسا ، شعر را بلند بخون تا بقیه هم بشنون. با شیطنتی کودکانه خواندم . _عمو رفته به جبهه .. عمو جلال از حرفم خنده اش گرفته بود . هنوز صورت خندانش را به یاد دارم . آرزویی به دلم مانده . کاش آن زمان که سرگرم بازی های کودکانه بودم یکبار خاک پوتین هایش را با اشک می شستم . دستش را می گرفتم و از توی کوچه پس کوچه های خاطرات کودکی می گذشتم . ⁦✔️⁩به روایت خواهرشهید خستگی از صورتش می بارید . شیر آب حوض را باز کرد و دو دستش را زیر آب شست .دستی به سرش کشید و خاک و خل سرش را تکان .رفتم جلو . _جلال میشه منو ببری خونه آن رو ببینم ؟! سربالا کرد و با لبخند گفت : این خونه من نیست ! خونه من ۱در ۲ متر مربع هست . هرچه چقدر دلت خواست بیا اونجا . ساکت شدم . چانه ام را بالا گرفت .لبخندی چاشنی صورتش کرد . متوجه تاول های آب کنده کف دستش شدم . دلم ریش ریش شد . دستی روی تاول ها کشیدم و نگاهی به چشمانش انداختم . _آخه جلال از بس بیل زدی دستان تاول زده . با انگشت تری زیر چشمم را گرفت _این زحمت ها همش بی فایده است .این دست ها یک روز می‌ره زیرخاک! ادامه_دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهیدان_هاشم_و_مجتبی_شیخی* * #نویسنده_محمد_محمودی_نورآبادی* * #قسمت_بیست_و_هشتم* 🎤 به روایت محسن زیارت ......از زیارت مشهد که برگشتیم کار شناسایی را در همان منطقه بیات شروع کردیم. گروه‌های مختلف داشتیم از جمله یک شب بنا شد ناصر امانی و ناصر خدری و غلام ذاکر عباسعلی ، همراه با حمید ترکی نژاد بروند. من و هاشم هم تیم را برداشتیم و از مسیر دیگری رفتیم. ما پای سیم خاردارهای دشمن بودیم که صدای یک انفجار شنیدیم. این خیلی ما را نگران کرد  . به دلم افتاده بود که ممکن است برای آن تیم اتفاقی افتاده باشد . از قبل هم قرار را گذاشته بودیم روی یک سه راهی . یک نشانی بود که باید هر تیمی زودتر می‌رسید نشانی را جابجا می‌کرد تا دیدیم بعد متوجه برگشت آن یکی بشود . زمانی که برگشتیم نشانی دست نخورده بود و این نگرانی ما را بیشتر کرد. رسیدیم به مقر آنجا هم که نبودند . رضا ذاکر عباسعلی برادر غلام آنجا بود. خیلی دلش شور میزد. هاشم هم سمج شده بود که نه خیلی اینها خوردند به روز و یک جایی ماندند تا شب بعد برگردند . شب بعد من و هاشم و رضا رفتیم توی مسیر منتظرشان ماندیم. هیچ خبری نشد. دیگر برای شخص من مسجل بود که زده اند به میدان مین و شهید و یا مجروح و بعد اسیر شده اند. رضا هم که با ما بود اصلاً دل حرف زدن نداشت فقط مثل مار زخمی به خودش می پیچید. مجبور شدیم برگردیم بنا شد شب بعد برویم دنبالشان که اتفاقا همان روز از لشکر دستور رسید که سریع جمع کنید و بیایید اهواز. هاشم با رضا و یکی دوتای دیگر ماندند تا تکلیف آن ۴ نفر را روشن کنند.رفته بودند و خورده بودند به کمین های دشمن و معلوم شده بود که اتفاقی برای تیم افتاده است. هر چه بعد از آن چهار نفر هیچ خبری نشد هاشم خیلی برایشان ناراحت بود . بچه‌هایی بودند که واقعاً از جان مایه می‌گذاشتند. هیچ وقت فراموش نمیکنم که یکی مثل حمید ترکی نژاد چه دل و جربزه ای داشت. چند شب قبل از مفقود شدن از او به تنهایی از جناح چپ رفت و من و هاشم از راست. یک وقت نزدیک خط دشمن من و هاشم ایستاده بودیم ، دیدیم یکی دارد به طرف ما می‌آید. فکر کردیم باید عراقی باشد که یکدفعه هاشم گفت :اینکه ترکی نژاد چرا از اینجا سر درآورد؟! گفتم نه بابا این عراقیه! هاشم گفت: نمیبینی چطور خم میشه راه میره؟! و آرام صدا زد ترکی نژاد؟! دیدیم جا خورد و بعد آمد طرف ماند این یکی از خصوصیات هاشم بود که حتی توی دل تاریکی افراد را از حرکات و راه رفتن شان می شناخت. آنجا من به ترکی نژاد گفتم: تو چطور اعتماد کردی که با یک صدا زدنی بیای طرف ما؟! گفت :راستش کمی هم ترسیدم ولی گفتم این اگه عراقی بود که اسم منو نمی دونست. هاشم از دلیل این که چرا از این محور سر درآورده پرسید و معلوم شد و همراه را اشتباهی آمده. کاش مسیر را به او نشان داد و از ما جدا شد و رفت. یک چنین صمیمیت هایی بین بچه ها بود با یک مرتبه ۴ نفر از بهترین ها یک شبه مفقود شدند. بعد از جنگ ما رفتیم در همان مسیر دنبال جنازه‌ها گشتیم فقط قسمت هایی از بدن ناصر را پیدا کردیم. مثلاً استخوان ران شهید جا افتاده بود فک و دندان هایش را جای دیگر و بخش عمده‌ای از اسکلت اش را هم توی یک شیار دیدیم. اصل نفر دیگر خبری نشد تا اینکه بعدها عراق جسدشان را تحویل داد. معلوم شد که با همان مین والمر شهید شده بودند. البته به احتمال زیاد آن سه نفر مجروح و در حالت زخمی اسیر عراقی ها شده بعد شهید شده بودند. #ادامه_دارد .. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حبیب_فردی* * #نویسنده_آرزو_مهبودی* * #قسمت_بیست_و_هشتم* از حمید آقا می پرسم: «واقعاً یک نفر شبیه شما را فرستاده بودن برای جاسوسی حتی لباسش هم مثل شما؟!» _بله آن زمان از ساواک  هر کاری بر می آمد! _خوب آخر و عاقبت این فامیلتون چی شد ؟!همون که شبیه تون بود.؟! _عنایت!؟ هیچی اون بنده خدا هم یه مدت بعد از شهادت حبیب بود که از ایران رفت. فکر کنم الان انگلستان زندگی میکنه! _ از دستش ناراحت نیستید؟! راحت جواب می‌دهد:«نه چرا ناراحت باشم بیچاره اون زمان یک راننده تاکسی بود. یه آدم معمولی. بهش گفتن بیا این کارو بکن گفته باشه. در ضمن باباش هم یه مدتی توی ساواک کار می کرد. _ساواک واقعاً سازمان مخوفی بوده! حمید آقا می خندد: «اینها که جزء کارهای عادی و مثلاً خوبشون بود.شما نمیدونید آن‌زمان چه خفقانی توسط ساواک ایجاد شده بود. فکر نکنید مثل الان هر کس راحت میگه ساواک این طور بود و این طور بود. اصلا اسمش را می‌آوردند پشت آدم می لرزید. کارهایی می‌کردند که واقعا از انسانیت به دور بود. نیروی شهربانی آن زمان هم دست کمی از ساواک نداشت.مثلاً می‌زدند جوون مردم را شهید می‌کردند به خانواده خبر می‌دادند یا جنازه را تحویل بگیر. تازه پول تیر هم ازشون می گرفتن. با تعجب می گویم: پول تیر یعنی چی؟! _یعنی هزینه گلوله ای که خرج کرده بودند برای شهادت آن جوان.یعنی خانواده باید پولی را که حکومت هزینه کرده بود و گلوله خریده و در اختیار آنها گذاشته بود که بچه‌های مردم را بکشند پس می دادند تا بتوانند جنازه عزیزشان را تحویل بگیرند. حمید آقا روی مبل کمی جابجا می شود و می گوید: «البته هیچ کدام از برنامه های ساواک و شهربانی تاثیری روی جوان‌های شجاع و انقلابی نداشت.یکیشون که برادرم حبیب باشه با این که از سربازی فرار کرده بود و حکمش اعدام بود ،مدام در تظاهرات ها شرکت می کرد. حتی یواشکی برای سر زدن به ما می آمد،شبها همراه من برای شکستن حکومت نظامی می‌آمد. طوری که چند تا از همسایه ها می گفتند: «بابا این بنده خدا هنوز موهاش درنیامده. معلومه سرباز فراریه. تورو خدا بگین مراقب باشه! اما حبیب گوشش بدهکار نبود چون همیشه سر نترسی داشت» انگار خاطره ی آن روزها را مرور می کند لبخندی میزند «شب ها می رفتیم شعار می دادیم و نیروهای حکومت نظامی را اذیت می کردیم.درهای همه خانه‌های محل را باز می گذاشتیم و بعد از شعار دادن و الله اکبر گفتن با سرعت بر می گشتیم توی کوچه هامون و توی هر خونه ای که می خواست می رفت و قایم می شد. در تمام خانه ها از سر تا سر کوچه باز بود.تا دم دم های صبح این کار رو می کردیم و حکومت نظامی ها از دست ما ذله می شدند.» می‌گویم: «اما گویا در عوض آنها هم در روزهای تظاهرات حسابی تلافی می کردند!؟» _بله بد جوری هم تلافی می کردند .خیلی از دوستان و آشنایان ها در تظاهرات ها شهید شدند.مثل شهید علی اکبر رستمی که جلوی آستانه سید علاءالدین حسین با ضربه های باتوم شهید شد. تازه بعدشم اجازه نمی‌دادند شهدا را تشییع و خاکسپاری کنیم. از ترس اغتشاش و سر و صدای مردم. جنازه ها را شبانه و بی سر و صدا می بردند توی دارالرحمه شیراز و خاک می کردند. ادامه دارد ...... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_رهسپار* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_بیست_و_هشتم* وقتی که برگشت دیدم کلی ظرف ملامین خریده. _غلام جان این ظرف‌ها برای کیه؟ _برای خودمون مامان لازم میشه. _فکر کردم رفتی برای خودت جهیزیه گرفتی. سرخ شده ظرف ها را برد توی خونه. _آخه مادر جان این همه ضعف می‌خواستیم چیکار ؟!چرا پولاد را خراب میکنی؟ _گفتم که مامان لازم میشه یه وقت! مراسم حاج نعمت غلام وسط مجلس ایستاده بود به نظرم خیلی نورانی آمد.احساس غرور کردم. اقوام همه اومدن و باهاش احوالپرسی می کردند و می بوسیدنش. چقدر ذوق میکردم که همه بچه ام را انقدر دوست دارن. غلامعلی خیلی مهربون بود. یه هفته ای می شد که اومده بود مرخصی. _مامان ما فردا باید حرکت کنیم به سمت کردستان. _خدا پشت و پناهت باشه وسایلت را جمع کردم آماده است. _فاطمه و حمیدرضا بیایید تا سفارشهایی بهتون بکنم. حمیدرضا تو چرا امروز پکری چیزی شده؟! _مادر زن داداش در آن یادش افتاده که فردا ورزش دارند و کفش پاره شده. این وقت شب من کجا برم براش کفش بخرم. میگم فردا با همین رو است که اومدی میریم برات می خریم. _حمیدرضا تو به خاطر همین ناراحتی؟ این هم غصه دارهبلند شو بریم همین الان یکی برات بخرم بلند شو! _ما در این وقت شب ؟میگم که فردا خودم میرم براش میخرم. هنوز حرف های غلام تمام نشده بود که حمیدرضا آماده ایستاده بود. یک ساعتی رفتند و برگشتند. _مبارک باشه مادر حالا دلت راضی شد؟ _بله مامان .ببین چقدر قشنگه! گفتم که خرید کرد زیاد طول نمیکشه. رفتیم چهارراه مشیر و برگشتیم. داداش دستت درد نکنه تو خیلی خوبی! یک ماه از رفتن غلام به کردستان می‌گذشت و نزدیکای عید بود و من مشغول خانه تکانی بودم که همسایه آمد و گفت: _غلام زنگ زده زود بیا. با عجله رفتم خوش و بشی کردم و گفتم :مامان جان برای عید نمی آیی؟! _میخوان منتقلمون کنند جنوب .شما باید برید کازرون من هم میام. _با بچه ها چند روز قبل از عید میریم کازرون .تو چیزی نمی خوای برات ببرم؟! _فقط چند دست لباس ببر تا منم از اون طرف بیام. _حتماً مرخصی بگیر بیا .دلم میخواد عید پیشمون باشی. _مامان جان التماس دعا برای بچه ها خیلی دعا کن. خداحافظی کردم و خوشحال بودم از اینکه بچه هام شب عید میاد خونه. عصر رفتم مغازه در اصلاح نژاد ۲ بلوز برای خودم و فاطمه خریدم برای حمید و مجتبی هم خرید کردم. دو روز به عید مانده بود که دوستان غلام آمدم خونمون پیش بابای غلام و گفتند: میدونستیم می خواید برید کازرون گفتیم قبل از عید بهتون سر بزنیم. _شما ها مگه جبهه نبودید؟! _چرا خاله جان من بودم تازه اومدم. _پس چرا غلام نیامد؟! _غلام علی هم میاد. #ادامه_دارد... http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حجت الله آذرپیکان* * #نویسنده_منوچهر_ذوقی* * #قسمت_بیست_و_هشتم*. پادگان امام خمینی جهرم سر به دامان شب گذاشته و آرام خوابیده بود.جای شلوغی و رفت و آمد روز را تنها زمزمه چرخش نسیم در لابلای شاخه و برگ درختان خرما و صدای خفه گام‌های نگهبانان گرفته بود. حاج حجت که به تازگی از سفر حج برگشته بود با دلتنگی و بی حوصلگی و به یاد خاطرات مسافرتش روی تخت اتاق فرماندهی دراز کشیده و از پنجره به حرکت آرام شاخه های نخل چشم دوخته بود. فرنج نظامی ساده ای را بر دوش انداخته و به محوطه رفت. از دور سایه نگهبانی را کنار اسلحه خانه قدم میزد. لحظه ای ایستاد. نخواست در آن حال و هوا به سراغ او برود اما حاج محسن خوشبخت (خوشبخت معاون شهید آذرپیکان)کم کم از راه می رسید و برای دیدن او باید در همان مسیر قدم میزد. این بود که به سمت اسلحه خانه به راه افتاد. نگهبان با زن بودن صدای پای حاج حجت ایستاد. اسلحه اش را محکم در دست گرفت و نگاهش را به اطراف گرداند.دور خودش چرخید و عاقبتش به ای را که به او نزدیک می شد دید. بی‌درنگ اسلحه را از ضامن خارج کرد. انگشتر از زیر ماسه به حالت آماده‌باش گذاشت _جلو نیا شبح ایستاد و ادامه ادامه داد: _کی هستی؟! _آشنا به نظرش رسید آن صدا را می شناسد اما نتوانست صاحبش را به خاطر بیاورد. اسلحه را محکمتر در پنجره فشرد. _اسم شب.. شبه لحظه ای ساکت ماند و دوباره تکرار کرد: _اسم شب چیه؟! _نمیدونم نگهبان همچنان با خود می اندیشید که آن صدا برای خیلی آشناست. فریاد زد: _بیا جلو شب آرام و با گام های کند به سمت او رفت .دوباره فریاد زد: _دست‌ها پشت گردن. شبح لحظه ای بعد در حالی که دستانش را دور گردن قفل کرده بود از تاریکی در آمد و در چند قدمی نگهبان ایستاد.با دقت به چهره او خیره شد اما باز نتوانست او را بشناسد. تنها مطمئن بود که او را قبلاً هم در پادگان دیده است. 👈ادامه دارد .... •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_مهدی_زارع* * #نویسنده_حمید_سجادی_منش* * #قسمت_بیست_و_هشتم* ⁦✔️⁩به روایت کاظم زارعی برادر شهید گوشه‌ی حیاط نشسته بودم انگشت هایم دانه‌های تسبیح را رد می کرد.زل زده بودم به گلهای باغچه که با بخار یک استکان چای به خود آمدم. حاج خانوم بود گفتم: دلم گرفته کاش میشد می زدیم بیرون. هنوز جایی را نخورده بودم که در حیاط را زدند. برادرم محمدحسن بود خوشحال را قبراق. گفتم :چه خبر سرحالی!؟ طوری شده؟ گفت :چرا خوشحال نباشم حاج مهدی زنگ زده. از ته دل خندیدم و گفتم :خوب؟ _خب به جمالت فردا میاد شیراز. انگشت تکان داد و گفت: بیرون نرید ها چشم و دست به آسمان بود. سر را که پایین آوردم نوشته های کاشی بالای سر در هال پیش چشمم بود. خواندم لاحول ولا قوة الا بالله این جمله چه ربطی به آمدن حاجی داشت؟! خود به خود این بیت روی زبانم جاری شد. باز آی کز فراق تو چشم امیدوار چون گوش روزه دار به الله اکبر است نمی‌دانستم فردا کجا به استقبال حاجی بروم اما حتم داشتم که بیش از یکی دو روز نمی ماند و سعی می کند که حتماً به همه اقوام سر بزند و بالاخره نوبت ما هم خواهد رسید.. صبح که شد بچه ها شروع کردن به آب و جارو کردن حیاط خانه و کوچه. منم تلفن را برداشتم و چند جا زنگ زدم تا سراغش را بگیرم دم غروب بود که آمد. با دیدن از سرشار از شادی شدیم. تلالو و خاصی در پیشانیش موج می زد که همه را متوجه او کرده بود.اشک در چشمانم حلقه زده بود. تا لحظاتی نمی‌دانستم چه بگویم. قیافه اش تغییر کرده و شکسته شده بود. اما جذبه ای توی چهره اش بود که آدم را مجبور می کرد چشم از او بر ندارد. گفتم: چرا اینجور شدی؟به نظرم خیلی از خودت کار میکشی حالا که اومدی چند روز بمون. نکنه بی خبر قالمون بزاری و سر از جبهه در بیاری؟!» خانمش گفت: حاجی فوقش بتونه چند روزی دوری بسیجی هاشو تحمل کنه. بعدش هر چی بگین گوشش بدهکار نیست. حاجی که انگار کلمه بسیجی ها او را به دنیای دیگری کشانده بود آهی کشید و نگاه عمیقی به من کرد و لبخند کوتاهی زد و گفت: این سین جیم ها تمامی نداره؟! کی نوبت چای و میوه میرسه؟ همه زدن زیر خنده. #ادامه دارد.... •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

* #براساس_زندگینامه_شهید_عبدالمجید_سپاسی* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_بیست_و_هشتم. شب عملیات من مسئول مهندسی بودم.بنا بود که نرسیده به ارتفاع ریشن دستگاه های مهندسی مستقر شوند و کار کنند .خود ارتفاع هم دست بچه های گردان امام مهدی بود به فرماندهی برادر قنبرزاده. نگاه کردم دقیقا ساعت ۲:۳۵ نیمه شب بود. سید موجز به من اطلاع داد دستگاه های مهندسی آماده است .من هم بلافاصله با من تماس گرفتم.مجید فقط گفت: دستت درد نکنه. این آخرین کلامی بود که بین ما رد و بدل شد و دیگر تماس نداشتیم. چون هم فاصله نزدیک بود و بی سیم ها قاطی می کردند و هم حجم آتش زیاد بود. دوستانی که از دور نگاه می کردند می گفتند سه تپان مثل یک حوضچه بود پر از دود و آتش. ما هم که خودمان آنجا بودیم می دانستیم چه خبر است . آتش دشمن فقط متوجه آن نقطه بود .الله اکبر از این همه گلوله که روی آن منطقه ریخته میشد .بچه ها هم جانانه می جنگیدند .از شدت درگیری همین بس که بچه های توپخانه لشکر ۱۷ گرای آتششان را تغییر دادند و به پشت ریشن و در واقع به کمک بچه های ما آمدند. حوالی ساعت سه بود که من از ارتفاع آمدم پایین به اتفاق برادر سعید احمدی که بی سیم چی بود. اما بچه های دیگر از جمله اسفندیار نیکومنش ،مسعود فتوت و مرتضی روزیطلب با مجید بودند . آمدیم پایین روی ارتفاعی به نام دوقلو که دست بچه های گردان امام حسن بود .حتی یادم هست کد آقای فتوت به عنوان فرمانده گردان رشید بود. آنجا می شود نیروهای عراقی را به راحتی دید که دارند مقاومت می‌کنند .ما هم تعدادمان کم بود تماس گرفتم با بچه های تخریب آنها هم آمدند کمک گردان امام حسن.. خود آقای ابراهیمی هم آمد که مسئول تخریب بود و مشکل حل شد. حالا هوا ملول بود. دم دم های سحر نشسته بودیم با خداداد ابراهیمی. هنوز آتش دشمن قطع نشده بود .قصد حرکت به پایین را داشتیم که حاج مرتضی از راه رسید. پریشان بود. اصلاً حال عادی نداشت. لبش خشکه زده بود .موهایش آشفته بود .دست و پایش میلرزید مثل هذیانی ها مرتب میگفت :رفت... رفت... نیم‌خیز بودیم چون کالیبر سبک دشمن هنوز کار میکرد. دستش را گرفته نشاندیمش ولو شد روی زمین به صورتش زدم گفتم :کی رفت ؟!گفت :رفت! دوباره پرسیدم :کی؟! گفت: امیر لشکر . فهمیدم که قضیه شهادت است. پرسیدم :حاج نبی؟! گفت: نه ! گفتم :حاج قاسم؟! گفت :نه! تک تک اسم آوردیم اصلا به خیال ما نمی گذشت که منظورش حاج مجید باشد.. #ادامه_دارد •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*