*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حجت الله آذرپیکان* * #نویسنده_منوچهر_ذوقی* * #قسمت_سی_سوم*. سیما صدای دخترش سارا را که جلوی در خانه با عمه اش سلام و احوال پرسی کرد شنید و از پنجره به حیاط نگاه کرد. با عجله چادرش را پوشید و به استقبال او رفت. فاطمه به محض دیدن او سلام کرد: _سلام امروز صبح زود فتحی از آبادان برگشت. سیما از ورای شاهانه او و عزل آقای در نیمه باز خانه بیرون را کاوید: _پس چرا نمیان داخل؟! فاطمه همان طور که چادرش را از سر می‌گرفت جلو رفت _نیومد کار داشت رفت سپاه _به سلامتی چه خبر؟! فاطمه پاکتی از کیفش در آورد و به طرف او گرفت. _بیا بالاخره اینو گرفت سیما با تعجب به و کنجکاوی به پاکت خیره شد _چیه؟! _بازش کن خودت میفهمی اگه تونستی حدس بزنی.. _نمیدونم والا پاکت را گرفت در آن را باز کرده و چیزی شبیه یک دفترچه داخل آن دید دوباره به فاطمه که به او زل زده بود نگاه کرد _چیه؟! _سند ازدواج _سند ازدواج ؟!مال کیه؟! اما احساس کرد سوال بیهوده ای کرده است یکباره انگشتان شروع شد و پاکت از دستش افتاد.کند و بی شتاب نشست پاکت را برداشت و سند را بیرون آورد. به آرامی آن را باز کرد و در همان نگاه اول چشمش به نام خودش و حجت افتاد. کمکم نوشته ها پیش نگاهش موج برداشتند در هم فرو رفتند و افکار و خیالاتش به ۱۷ سال پیش برگشت. آبان ماه سال ۱۳۵۸ بود و خورشید و پس از یک روز نسبتاً گرم می رفت تا در افق آبادان ناپدید شود. خانه شلوغ بود و هرکس به دنبال کاری که از این سو و آن سو می رفت. سیما با اضطراب و دلشوره به ساعت دیواری نگاه کرد و زیر لب با خود گفت: پس چرا نیومد؟ برای گریز از افرادی که هر آن امکان داشت به سویش هجوم بیاورند به آشپزخانه رفت.لحظه در چهارچوب در ایستاد و حرکات آرام و دقیق مادرش را زیر نظر کند اما بیش از آن ساکت بماند. _حجت نیومد؟! 👈ادامه دارد .... https://chat.whatsapp.com/CzPsk4NOD9M9jH4vFR23gP •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_مهدی_زارع* * #نویسنده_حمید_سجادی_منش* * #قسمت_سی_سوم* ⁦✔️⁩ به روایت قاسم سلطان آبادی همرزم شهید عملیات کربلای ۴ حساسیت و ظرافت خاصی داشت و منطقه عملیاتی بسیار دشوار بود.تصمیم گرفتیم و گردان های قوی و بایسته وارد عملیات کنید و فرماندهان نیز بوده و قابل اعتماد انتخاب کنیم.برای این کار جمعی از فرماندهان رده بالا را در سطح های پایین تری گمارد ایم تا با اطمینان خاطر بیشتری عملیات را هدایت کنیم. حاج مهدی زارع که فرمانده تیپ بود خواستیم فرماندهی گردان امام حسین را بپذیرد. ایشان نیز با دل و جان قبول کرد.یار قدیمی و صمیمی از سید محمد کدخدا که جانشین ایشان در تیپ بود پیشنهاد فرماندهی گردن دیگری دادیم. اما ایشان نپذیرفت و جانشینی حاج مهدی را ترجیح داد و باز هم نتوانستیم این دو طائر قدسی را از هم جدا کنیم. حدود ۱۰ روز پیش از کربلای ۴ در شوشتر در منطقه پرورش ماهی کارخانه نیشکر،افتخار داشتم که در خدمت این دو راد مرد باشم. این منطقه را به این دلیل شباهتی که با عرضه عملیات کربلای ۵ داشت برای تمرین نیروهایمان برگزیده بودیم.اما گردانهای امام حسین امام مهدی حضرت رسول و امام علی بی اعتنا به سرمای سوزان از اواخر پاییز به آموزش شنا و غواصی در عمق کم مشغول بودند. فکر می کنم روز بیست و سوم آذرماه ۱۳۶۵ بود که حاج مهدی درخواست ۴۸ ساعت مرخصی کرد. به شدت با این درخواست مخالفت کردم چرا که وضعیت ما عادی نبود. در شروع عملیات بودیم و مرخصی معنایی نداشت ضمن اینکه از این تقاضا واقعاً تعجب کردم. از ایشان اصرار و از من انکار تا این که مجبور شد علت درخواست خود را بگوید. ایشان و دیگر مسئولان به دلیل حضور همیشگی در لشکر خانواده‌های خود را در اهواز مستقر کرده بودند.حاج مهدی گفت من یقین دارم که از این عملیات برنمیگردم را از بر این است که پس از شهادت دوستانمان افرادی خانواده آنها را به شهر و دیار خود برمی‌گردانند و آنجا از شهادت عزیزان شان خبردار می شوند من نمی‌خواهم چنین شود.خود آماده ام و باید خانواده ام را نیز آماده کنم و آن ها را به شیراز ببرم بچه ها را در مدرسه ثبت نام کنم و با خیالی آسوده برگردم. من دیگر نمی توانستم با این درخواست مخالفت می کنم و تا آخر عمر خود را مدیون آن بزرگوار کنم. ۴۸ ساعت مرخصی دادم و ایشان در عرض دو روز و نیم این کار را انجام دادند و با خیال راحت و وجودی آماده بازگشت.⁦ #ادامه دارد.... •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

* #براساس_زندگینامه_شهید_عبدالمجید_سپاسی* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_سی_سوم. . گفت: یادم نیست بچه ی کرج بود یا تهران ،اما لشکر سیدالشهدا بود .خیلی خوشم آمد .پیشانی بند قرمزی بسته بود .چشمش را صاف گذاشته بود روی هم .لباس جنگلی تنش بود .پایش را انداخته بود روی پایش . تکیه داده به دیوار سنگر . خواب خواب بود .چفیه را هم انداخته بود روی صورتش که سر خورده بود پایین .قطره ی خونی هم از دهانش جوشیده بود بیرون و روی لبش لخته شده بود» گفت:«اشک و رشکم درآمد .غبطه خوردم و آرزو کردم .آه کشیدم .دلم می خواست من هم کنارش بنشینم.دراز بکشم .چشمهایم را ببندم و پر بکشم.اما هنوز گرفتار بودم .من هنوز پاک توی گل گیر بود .هنوز خاک تنم نریخته بود . می فهمی؟ریاضت!! این چیزها اشتیاقم را برای جبهه بودن تقویت می کرد .شاید پیروزی عملیات اینقدر کارساز نباشد .ملتفت هستید؟اینها آدم را شعله ور می کند .خدا نصیب کند مرگ مطمئن.. گفتم:«ای بابا ما کجاییم در این بحر تفکر حاجی کجا. آخر آدم که دیده باشد باهاش نشست و برخاست کرده باشد ،دلش از ریسه های پی درپی درد گرفته باشد که او سببش بوده ،می فهمد یعنی چی. حساب این حرفهاست که آدم را از گوشه های دیگر باز می دارد که یعنی می شود پرپر شدن هزار نفر را دیده باشی.اهل نظام و رزم باشی .هزار نفر از دشمن را کشته باشی.شجاعتت هم زبانزد لشکر باشد آن وقت دل داده باشی به آنطور صحنه ای؟! اصلا شکوه مرد همین است که دلش را اینجور تابلویی ببرد . عملیات قدس سه ،عطش شفافی در شب موج میزد .بچه ها در تب و تاب بودند .دیدمش، چفیه اش را دور سرش طواف داده بود .کیسه ی خشاب را به کمرش بسته بود .اسلحه یتاشو دستش بود . گفتم :ظاهراً خودت هم رفتنی هستی» برای اینکه قشنگ شده بود .حالتی داشت که همان شهید لشکر سیدالشهدا را به یادم آورد.البته دو نفر بودند که شهادتشان باورکردنی نبود .یعنی ما سخت می توانستیم مرگشان را باور کنیم .از بس که جسور بودند .از بس که شجاعت از خودشان نشان می دادند .انگار از فولاد ساخته شده بودند. یکی مجید سپاسی و یکی هاشم شیخی. باور کنید وقتی حاج مجید شهید شد گفتم بچه ها جنگ تمام شد! #ادامه_دارد •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_دست_بالا* #نویسنده_بیژن_کیا* #قسمت_سی_سوم هوا تاریک شده بود و من پشت وانتی بودم که به مقر برمیگشت. سردرد داشتم از ناراحتی بود .می‌دانم مجروحیت برای غلامعلی اهمیت دارد و نه حتی شهادت. غلامعلی به تکلیفش عمل می کند و بس. برادر منطقی که از هم دوره های شهید دست بالا بود میگفت: در مریوان که بودیم روزی بحث به شهادت و مجروحیت کشید .یکی از دوستان پرسید: بچه ها شما شهادت را دوست دارید یا مجروحیت را ؟! هرکسی چیزی گفت ‌یکی گفت: فقط شهادت من برای شهادت آماده ام. یکی میگفت :اگر کسی مجروح یا جانباز شود هم دینش را به اسلام و انقلاب ادا کرده و هم می تواند به زندگی ادامه دهد» نوبت به غلامعلی که رسید مکثی کرد و گفت: یکی دردو یکی درمان پسندد, یکی وصل یکی هجران پسندد، من از درمان و درد و وصل هجران، پسندم آنچه را جانان پسندد» _پیاده شو اخوی! آخر خط بیا پایین. وانت توقف کرده بود .انگار همه غم و غصه دنیا روی دلم سنگینی می کرد .در کنار جمعی از رزمندگان تا نیمه‌های شب مشغول مناجات و دعا بودیم. از اینکه مرا برگردانده بودند دلم شکست .نگران غلامعلی بودم برای سلامتیش دعا کردم. سر به سجده داشتم که گفتند مهیای یه حرکت شویم. به راه افتادیم. نزدیک اذان صبح بود که به منطقه رسیدیم. اما فرمان دادند همان جا منتظر بمانید. نماز خواندی منتظر بودیم تا اجازه بدهند به یاری برادرمان برویم و در نبرد مشارکت داشته باشیم، اما این فرمان هرگز صادر نشد. آفتاب در مورد اما هنوز هیچ کدام از بچه‌ها برنگشته بودند. نیم ساعت بعد عده ای به عقب برگشتند. اولین آشنایی را که دیدم شهید قطبی بود. از این سراغ برادرم را گرفتم. _ندیدیش نگرانشم ؟! _نگران نباش برمیگرده. این جمله و جملات مشابه را آن روز زیاد شنیدم. _یکی دو بار دیدمش مثل شیر می جنگید. _برمیگرده ایشالله. _قبل از میدان مین دیدمش .ولی وقتی زمین گیر شدیم خبری ازش نبود. _نترس دیگه وقتشه برگرده. _گمونم زخمی شده بود. _دیدمش افتاد روی زمین. _میگن اسیر شده بعد از درگیری با سنگر کمین عراقی ها. _چیزی نیست برمیگرده. _بعید میدونم شهید شده باشه. _داداش تا صدام رو نفرسته جهنم آروم نمیشه. #ادامه_دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_شمس_الدین_غازی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_سی_سوم 🎙️به روایت اسماعیل شیخ زاده ‌. اسلحه کمری ام را کشیدم و چند تیر به طرفشان شلیک کردم. مینی بوس به چپ و راست خیابان تلوتلو میخورد مرا که تا کمر از پنجره بیرون بودم درست در تیر رسشان قرارداد پنج تیر به کمر و دنده هایم خورد ‌.درد شدیدی در سینه ام پیچید .احساس کردم نمیتوانم نفس بکشم پرده نازکی پیش چشمهایم کشیده میشد در نگاهی آستیگمات مردم را میدیدم که دورمان حلقه میزنند. آفتاب بزند و نزند غروب کرد .چشم که باز کردم در یکی از اتاقهای بیمارستان نمازی بودم. مادرم کنارم بود در حالی که اشک تمام صورتش را پر کرده بود. با دختر خاله ام که تازه شیرینی خورده بودیم هر دو گریه میکردند و من ذره ذره یادم میآمد لحظاتی بعد سید شمس الدین غازی و علی بهمنی هم پیدایشان شد و چند نفر دیگر سراغ مینی بوس و بچه ها را گرفتم که بیجواب ماند. بیمارستان نمازی پر بود از یهودی و منافقان بعدها مادرم تعریف کرد که عملم نمی کرده اند و علی بهمنی تهدید کرده که اتاق عمل را روی سرتان خراب میکنیم و وقتی به اتاق عمل میروم غازی ضامن نارنجک را میکشد و در راهرو بیمارستان داد میزند که اگر خون از دماغ مریض ما بیاید بیمارستان را منفجر می کنیم . دکترا حسابی میترسند و دست از پا خطا نمیکنند .فقط به یک نفر مشکوک میشوند که میرود نمازخانه ی بیمارستان تا با خودش را آماده کند در هیأت پرستار ، کلت هم داشته و غازی با شجاعتی که داشت میرود و دستگیرش میکند . مادرم گفت :پیچ رادیو باز بود که این خبر را پخش کند و اسم شهدا را گفت. اول از همه هم گفت: اسماعیل شیخ زاده. راست راستی پس افتادم. این قدر بود که دختر خاله ات آنجا بود خدا خیرش بدهد . چند روز بعد به پادگان برگشتم سعید جراحی و علی رضا حیدری را دیدم و نعیمی را که مربی عقیدتی بود. درست مقابل در وردی پادگان ناخواسته چشمهایم روی هم رفت صفیر سربی رگبار بوق ممتد ماشینها باز شدن درهای جیپ کالسکه ای و طنین آواز یاران همه سوی مرگ رفتند خیال خونین آن حادثه بود . پرده ی شفافی پیش چشمم بود. وقتی به خود آمدم پیش رفتم و بوسیدمشان نبض لامپهای رنگارنگ حجله روی سکوت قاب عکسها سُر میخورد مثل اشکها روی گونه ام. و اما ماجرای بمب های داخل پالایشگاه آژیر خطر که از بلندگوهای شهر پخش میشود همه را به هول و ولا می اندازد. این اولین بار نیست؛ اما به هر حال ترس دارد خاصه که این دفعه صدای غرش هواپیماها بیشتر است و از یکی دو تا به در است . صدای انفجار که میآید کمی خیالها راحت تر میشود. مردم صدا را از حوالی اکبر آباد شنیده اند .اصلاً شیراز را نزده است. غلغله ها و حدس و گمان بافتنها شروع میشود مرودشت بود؟ نه ،بابا اکبر آباد .صداش خیلی نزدیک بود؟ آره ما همه شنیدیم پتروشیمی رو زده. ، #ادامه_دارد .. #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_دفاع_مقدس* #نویسنده_محمد_محمودی* #گلابی_های_وحشی #قسمت_سی_سوم زبیر دست از کار کشیده بود و نگاهم میکرد. هنوز هوا زیاد تاریک نشده بود و به نحوی امکان دیدن محل اصابت نارنجک وجود داشت. بچه ها الله اکبرگویان تیراندازی میکردند به زبیر گفتم: - می خواهم آن جا را بزنم. دستم روی ماشه رفت و نارنجک از اسلحه جدا شد و لحظاتی بعد کنار یک سنگر فرود آمد و منفجر شد مابقی نارنجک ها را نمی دانم کجا و چگونه زدم میخواستم زود نارنجک ها را پرتاب و تیراندازی را شروع کنم. نارنجک دومی و سومی نیز پرتاب شد. وضعیت از آن حالت اولیه خارج شده بود ابتدا از طرف دشمن واکنشی انجام نگرفت اما رفته رفته باران تیرهای دشمن شروع کرد به باریدن تیرهای سرخ و نارنجی به این سو و آن سو می رفت. صدای زوزه ی تیرهای رسام و انفجار خمپاره های زمانی آمان از همه بریده بود. بچه ها با شور و شوق میجنگیدند یا حسین یا حسین زخمیها به گوش می رسید. برخی که با تجربه تر بودند فریاد می زدند _الله اکبر بگید فرماندهی دسته ما لحظه ی اول شهید شد .حسین اسماعیلی فرماندهی گروهان مدام بین این طرف و آن طرف در تکاپو بود. میخواستم نارنجک چهارم را روی اسلحه سوار کنم که متوجه شدم در پوش اسلحه به خاطر فشار شدید گاز باروت پرت شده است. دنبال آن میگشتم که اسلحه ای کنارم افتاد سرم را بالا گرفتم در زیر نور منور لطیف طیبی را دیدم. نگاهش کردم از شاهرگ گردنش خون روی چفیه ی سفیدرنگش می ریخت. لحظه ای به خود لرزید انگار دلش نمیخواست به زمین بیفتد در کنارم نقش زمین شد. دست از کار کشیدم همه ی هوش و حواسم متوجه لطیف بود. زیر نور منور افتاده به من نگاه می.کرد هم این طور که داشت نگاهم میکرد یک دفعه حواسش متوجه جای دیگر شد و نگاهش را به سمت دیگری انداخت. #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_جبهه #نویسنده_حبیب_صفری #حلاوت_ایثار #قسمت_سی_سوم . در این نقطه ما فقط سیصد نفر می جنگیدیم و چون پل خم سری منفجر شده بود و پل شناور هم آب برده بود امکان رسیدن نیروهای کمکی به سمت ما به سمت ما میسر نبود . کردیم حدود صد تانک دشمن به ما حمله کردند و در مقابل ، ما تنها با سه تانک ارتشی و یک تانک سپاهی و یک توپ ۱۰۶ با آن ها مقابله ، آنقدر پاتک سوم عراقیها سنگین بود که ما با دادن تلفات زیاد مجبور به عقب نشینی شدیم. دشمن توانست تا یک کیلومتری پل چم سری ما را به عقب براند. از نیروهای ایرانی در آنجا فقط هجده نفر مانده بودیم . از این تعداد هشت نفر ارتشی ، چهار نفر سپاهی و شش نفر هم ما بسیجیها بودیم. بقیه یا شهید یا زخمی یا اسیر شده بودند . یک نفر از پاسداران جلو آمد و گفت هیچ کس از این به بعد حق عقب نشینی ندارد، عقب برویم کشته میشویم چون نمی توانیم از رودخانه عبور کنیم، باید مقاومت کنیم ، جلو تانک خوابید و گفت ، مگر از روی جنازه من رد شوید و عقب نشینی کنید ! همه ی هجده نفر هم قسم شدیم و تا غروب آفتاب جانانه مقاومت کردیم و دشمن را مشغول نمودیم تا اینکه نیروهای مهندسی عملیات و با قرار دادن لوله های ۱۴۰ اینچی درون رود خانه و ریختن خاک ماسه بر روی آن راه را باز کردند و تعداد چهار هزار نفر نیروهای تازه نفس به کمک ما آمدند. تعداد یک هزار نفر از سمت غرب ، یک هزار نفر از سمت شرق و دو هزار نفر از روبرو به دشمن حمله کردند ، آنقدر پیش روی کردیم که تعداد زیادی چاه نفت عراقی ها را به تصرف در آوردیم، یکصد تانک دشمن را منهدم و تعداد زیادی از عراقیها را کشته و یا اسیر نمودیم . مقر فرماندهی ارشد عراقی ها در این منطقه در نزدیکی های پاسگاه شرهانی را به تصرف درآوردیم. #ادامه_دارد... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*