یا لطیف در روزگارِ " هیس! به ما چه؟" در عصرِ " بی‌خیال! خودت باش!" در قحط‌سالِ نعمتِ باور چاقو تو را نکشت برادر! تا انتخاب ماست ندیدن دست از شعار عشق کشیدن این است انتهای رسیدن: گلبوسه‌های دشنه و خنجر تاریخ زل زده‌است به انسان انسانِ درد و در پی درمان انسانِ از سلاله‌ی نسیان انسانِ در هبوط شناور حالا تبر نشسته به جانت ای باغ را نشانِ ضمانت! ای کشته‌ی سکوت و خیانت! بی آشیانه مانده کبوتر نفرین به چشمِ بسته به‌ناگاه بر آن دهانِ باز به‌بی‌وقت بر مرد اگر نمی‌کُشد او را بی‌حرمتی به ساحت خواهر.‌‌.‌. شاعر: #مریم_برزگر #شهید_حمیدرضا_الداغی