بریده هایی از احوال صدیقه کبری سلام الله علیها پس از شهادت پیامبر صلی الله علیه و اله ✔️علامه مجلسی رحمه الله از فضهء خادمه روایتی طویل نقل میکند، که گواه روشنی است بر هجوم به بیت وحی. اینک مختصری از آن روایت: در آغاز آن روایت چنین آمده است: « هفت روز در خانه فاطمه کنار او بودم. در این مدت آه و ناله‌اش قطع نشد؛ هر روز از روز قبل بیشتر می‌گریست. روز هشتم که شد؛ توان صبر نداشت و از خانه خارج شد و به سمت قبر رسول خدا صلی الله علیه و آله رفت و فریاد زد، چنان است که گویی با دهان مبارک پیغمبرصلی الله علیه و آله سخن می گوید. در همین موقع زنان مدینه به سویش دویدند کودکان از خانه‌ها خارج شدند. صدای مردم به گریه و ضجه بلند شد مردم از هرطرف آمدند ، چراغ‌ها را خاموش کردند تا صورت زنان پیدا نباشد. زنان گمان ‌کردند که پیغمبر صلی الله علیه و آله سر از قبر بیرون آورده است. مردم به دلیل هول آن منظرهء دلخراش (؟) ، دچار وحشت و حیرت شده بودند... [باری] در حالی که پایش در دامن می‌لغزید و لباسش بر زمین کشیده می‌شد، و از شدت گریه‌های زیاد ، چشمانش نمی‌دید ، به سمت قبر رسول خدا صلی الله علیه و آله روانه شد. وقتی نگاهش به حجره آن حضرت افتاد؛ گام‌هایش را کوتاه‌تر برداشت و ناله و هق‌هق گریه‌شان بیشتر شد و افتاد و از هوش رفت. ... آبی آوردند و بر پیشانی‌اش پاشیدند تا به هوش آمد.» ➖این ابتدای روایت بود. بعد از آن ، حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها، شروع به گلایهٔ طولانی و شکوهٔ بسیارمی‌نماید. ما تنها به ذکر فرازهایی که دال بر مدعای ماست بسنده می‌کنیم، و تفصیل مطلب را به کتاب شریف بحارالانوار ارجاع می‌دهیم. حضرت رو به قبر پدربزرگوار نمود و فرمود: «✔️رفعت قوّتی؛ تاب و توانم رفته است. ✔️شمّت بی عدوّی؛ دشمن شماتت وتحقیرم می‌کند. ✔️یا أبتاه بقیت والهة وحیدة حیرانة فریدة؛ باباجان!سرگشته و تنها و حیران وبی‌کس مانده‌ام. ✔️انخمد صوتی؛ صدایم خاموش شده است. ✔️انقطع ظهری؛ کمرم شکسته است. ✔️فما أجد یا أبتاه بعدک انیسا لوحشتی؛ باباجان، بعد از تو مونسی برای تنهایی و حیرتم نمی‌‌یابم. ✔️و لا معین لضعفی؛ و نه برای ضعفم هیچ یار و معینی. ✔️تغلقت دونی الابواب؛ درها به رویم بسته شده است. (اشاره به یاری‌طلبی اهل‌بیت از مهاجران و انصار، و اینکه برخی آنها حتی درِ خانه را به روی ایشان باز نمی‌کردند.) ✔️ان حزنی علیک حزن جدید؛ اندوه وغم من بر شما هماره نوو تازه است. ✔️یا أبتاه أمسینا بعدک من المستضعفین؛ باباجان، بعد از شما ضعیف و ناتوان به شمار آمدیم. ✔️یا أبتاه أصبحت الناس عنا معرضین باباجان، مردم از ما روی‌گردان شده‌اند. ✔️یا الهی عجل وفاتی سریعا؛ فلقد تنغصت الحیاة یا مولایی؛ خدایا ، سریعتر مرگم را برسان. زیرا زندگی من تیره و تار شده است.» فرازِ رفع قوت ، حزن جدید ، شماتت اعداء و متحیر ماندن، و خصوصا لفظ: «مستضعفین»، بیش از همه دال بر فجایعی است که در زمان هجوم رخ داد؛ زیرا این همان لفظی است که آن هنگام که به خانه هجوم بردند و حضرت امیر علیه السلام را با طناب در گردن برای بیعت می‌کشاندند، به کار برد 👈فرمود: ان القوم استضعفونی این قوم مرا ضعیف و خوار شمردند. همچنین دربارهء این فراز: "صارت الناس فی دهشة و حیرة" :مردم هنگام بیرون آمدن حضرت فاطمه (سلام الله علیها)و دیدن این منظره، درحیرت و ترس شدیدی افتادند. باید گفت که علت ترس چه بود؟ اینان همانانند ، که وقتی اهل‌بیت به درب خانه‌هایشان می‌روند، نمی‌ترسند و درب خانه باز نمی‌کنند یا بازمی‌کنند جواب رد می‌دهند‌... چطور شده که از این حالت حضرت متحیر و دهشت‌زده و ترسیده شده‌اند؟! این نیست مگر آنکه حضرت با بدنی سراسر جراحت به سمت قبر پدر رفته باشد... همچنین تقاضای مرگ نمودن و تیره و تار شدن زندگی‌... دلیل دیگری است بعد از آن همه گلایه، روایت میفرماید: «حضرت به خانه برگشت و باز همچنان شب و روز می‌گریست. بزرگان مدینه آمدند و گفتند: ...به فاطمه بگو یا شب گریه کند و یا روز؛ ... حضرت زهرا در جواب فرمود: به‌خدا سوگند من از گریه آرام نخواهم نشست تا به پدرم ملحق شوم. امیرالمومنین علیه السلام بعد از آن، سایبانی خارج از شهر مدینه ساخت که آن را #بیت_الاحزان می‌گفتند. به هنگام صبح فاطمه، امام حسن و امام حسین را به بقیع می‌برد و تا شب هنگام مشغول گریه بود و چون شب فرا می رسید حضرت امیر می‌آمد و فاطمه سلام الله علیهما را به منزل بازمی‌گردانید. بیش از بیست و هفت روز نتوانست ادامه دهد و بعد ضعف و بیماری نگذاشت که به بیت‌الاحزان رود تا لحظه ای که به #شهادت رسید... 📕بحارالانوار: ج۴۳، ص۱۷۴