eitaa logo
مسجد امام هادی علیه السلام
255 دنبال‌کننده
7.1هزار عکس
6.2هزار ویدیو
308 فایل
مشهد ؛ واقع در بولوار امیرالمؤمنین علیه السلام
مشاهده در ایتا
دانلود
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
تصویری از دبیرکل جدید حزب الله لبنان در حرم امام رضا علیه السلام
محمد..!♥️ زندگی ڪُن براے مهدیﷻ درس بخوان براے مهدیﷻ ورزش ڪُن براے مهدیﷻ محمد..!♥️ من تُو رو از خدا براے خودم نخواستم تُو رو از خدا خواستم براے مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف 🌷شهید 🌷 ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌┄┄┅┅┅❅❁❅┅┅┅┄┄
🔻امام صادق عليه‌السلام: منْ مَلَكَ نَفْسَهُ إِذَا غَضِبَ وَ إِذَا رَغِبَ وَ إِذَا رَهِبَ وَ إِذَا اِشْتَهَى حَرَّمَ اَللَّهُ جَسَدَهُ عَلَى اَلنَّارِ 🔻هر كس وقتى خشـم مى‌گيرد، يا به چيـزى رغبت پيـدا مى‌كند، يا مى‌ترسد و يا هوس چيـزى را مى‌كند خويشتندارى ورزد، خداوند پيكر او را بر آتش حـرام گرداند. 📚 تحف العقول، ص۳۶۱
🔻امام صادق علیه‌السلام: إنَّ مِنْ أَعْظَمِ اَلنَّاسِ حَسْرَةً يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ مَنْ وَصَفَ عَدْلاً ثُمَّ خَالَفَهُ إِلَى غَيْرِهِ 🔻بيشترين افسوس را در روز قيامت كسى مى‌خورد كه سخن از عدالت بگويد اما خود با ديگران به عدالت رفتار نكند. 📚 الکافي، ج۲، ص۳۰۰
10.51M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
نزدیک سه دقیقه فقط زیبایی ببینید و لذت ببرید😍😍😍 و خداوند سرچشمه زیبایی ها
13.77M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
🔴 افکار خودتحقیر +پاسخ‌های محکم به یکسری آمارهای دروغ در مورد جمهوری اسلامی.
💠 امام صادق عليه السلام: 🔸 کسانی اهل نجات‌اند که ظهور را نزدیک بدانند و برای تعجیل آن دعا کنند 🔹 وَ نَجَا الْمُقَرِّبُون‏ 📚 ابحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۱۳۸
مداحی آنلاین - با خودمم قهرم - ابراهیمی اصل.mp3
4.42M
اگه منو نخوای میمیرم .❤️‍🩹😔 دلم برات تنگ شده 😭 ❀͜͡🥀 •┈—┈—┈✿┈—┈—┈•
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
وقتی بچه بودیم، مادرم یک عادت قشنگ داشت، وقتی توی آشپزخانه غذا می‌پخت برای خودش یواشکی یک پرتقال چهارقاچ می‌کرد و می‌خورد. من و خواهرم هم بعضی وقت‌ها مچش را می‌گرفتیم و می‌گفتیم: ها! ببین! باز داره تنهایی پرتقال می‌خوره. و می‌خندیدیم. مادرم هم می‌خندید. خنده‌هایش واقعی بود اما یک حس گناه همراهش بود. مثل بچه‌هایی که درست وسط شلوغی‌هایشان گیر می‌افتند، چاره‌ای جز خندیدن نداشت. مادرم زن خانه بود (و هست)، زن خانواده بود، زن شوهرش بود. تقریبا همیشه توی آشپزخانه بود. وقت‌هایی هم که می‌آمد پیش ما یک ظرف میوه دستش بود. حتی گاهگاهی هم که برای کنترلِ مادرانه بچه‌هایش، سری به ما می‌زد، دست خالی نمی‌آمد، یک مغز کاهوی دو نیم شده توی دست‌هایش بود، یک تکه برای من، یک تکه برای خواهرم. وقتی پدرم از سر کار می‌آمد، می‌دوید جلوی در، دست‌هایش را که لابد از شستن ظرف‌ها خیس بودند، با دستمالی پاک می‌کرد و لبخندهای قشنگش را نثار شوهر خسته می‌کرد. در اوقات فراغتش هم برایمان شال و کلاه و پلیور می‌بافت و من و خواهرم مثل دو تا بچه گربه کنارش می‌نشستیم و با گلوله‌های کاموا بازی می‌کردیم. مادرم نور آفتاب پهن شده توی خانه را دوست داشت. همیشه جایی می‌نشست که آفتابگیر باشد. موهای خرمایی‌اش و پنجه پاهای بیرون زده از دامنش زیر آفتاب می‌درخشیدند و دست‌هایش میل‌های بافتنی را تند و تند با ریتمی ثابت تکان می‌داد. مادرم نمونه کامل یک مادر بود (و هست). مادرم زن نبود، دختر نبود، دوست نبود، او فقط در یک کلمه می‌گنجید: "مادر". یادم می‌آید همین اواخر وقتی پدرش مرد، تهران بودم. زود خودم را رساندم. رفته بود پیش مادربزرگم. وقتی وارد خانه پدربزرگم شدم محکم بغلم کرد و شروع کرد به گریه کردن. من در تمام مراسم پدربزرگم فقط همان یک لحظه گریه کردم. نه به خاطر پدربزرگ. به خاطر مادرم که مرگ پدرش برای اولین بار بعد از تمام این سال‌ها، از نقش مادری بیرونش آورده بود و پناه گرفته بود توی بغل پسرش و داشت گریه می‌کرد. و من به جز همین در آغوش گرفتن کوتاه چیزی به مادرم نداده بودم... چیزی برای خود خودش. مادرم، هیچ وقت هیچ چیز را برای خودش نمی‌خواست. تا مجبور نمی‌شد لباس نمی‌خرید. اهل مهمانی رفتن و رفیق بازی نبود. حتی کادوهایی که به عناوین مختلف می‌گرفت همه وسایل خانه بودند. در تمام این سال‌ها تنها لحظه‌هایی که مال خود خودش بودند، همان وقت‌هایی بود که یواشکی توی آشپزخانه برای خودش پرتقال چهارقاچ می‌کرد. سهم مادرم از تمام زندگی همین پرتقال‌های نارنجی چهارقاچ شده‌ی خوش عطر یواشکی بود. مادرم عادت داشت کارهای روزانه‌ش را یادداشت کند و من از سر شیطنت، سعی می‌کردم دستی در لیست ببرم و یا چیزی را به آن اضافه کنم فقط برای اینکه در تنهایی‌اش او را بخندانم. مثلا اگر در لیست تلفن‌هایش نوشته بود زنگ به دایی جان، جلویش می‌نوشتم: ناپلئون می‌شد زنگ به دایی جان ناپلئون... هر بار بعد از خواندنش که همدیگر را می‌دیدیم می‌گفت: اینا چی بود نوشته بودی؟ و کلی با هم می‌خندیدیم یک روز شدیدا مریض بودم. به رسم مادر، کاغذی روی در یخچال چسباندم: مُسكّن برای دردم. کنارش مادر نوشته بود: دردت به جانم! عجب دردی بود جان مادر را گرفت و دیگر نخندیدم ... 👤 رضا میرکریمی و شادمهر راستین 📚 به همین سادگی