واژه‌ها در گذر معانی به انتظار ایستاده‌اند تا ارباب مضامین به کارشان گیرند، بعضی مضامین برایشان «فرقی نمی‌کند»، استخدام واژه‌ی مناسب، وانتش را لبالب می‌کند از هر که آویزان‌تر است، انگار هواپیمای آمریکایی دارد در کابلستان مسافر می‌زند به مقصد مرگستان. گاهی بال که اسباب پرواز است، می‌شود بلای جان مسافر بی‌تذکره.
مضامینی هم هستند که قلم را یک گوشه پارک می‌کنند و خودشان را نزدیک واژه‌ها می‌کنند، تو و تو و تو و تو و تو و تو و تو و تو و تو و تو وتو؛ سوار رشید.
یک عده مضامین هم عشقی می‌روند سر گذر برای واژه‌گزینی. حالا دیگر!؟ نگاهی به ساعتت کردی، الان درست یک ساعت و بیست دقیقه از اذان ملکوت گذشته، آفتاب تجلی به وسط آسمان فطرت رسیده و تو هنوز به دنبال واژه‌ای و لابد می‌گویی شد شد، نشد نشد. در همین حال که تو با من کل انداخته‌ای، ناگهان نگاهت خیس می‌شود، می‌روی به سمت واژه‌ای که روی سجاده‌ی احساسش نشسته؛ اولش فکر می‌کنی قنوت گرفته، اما نزدیک‌تر که می‌شوی می‌بینی دارد شُره‌های اشکش را می‌شمارد تا در نامه‌اش به واژه‌خانم آمار غلط ندهد. سی و پنج و نیم شره. به رسم کاسب‌های قدیم، آن نیم شره را هم نمی‌نویسد.
مضمامین من اینطور واژه‌هایی می‌خواهند، حلال و حرام سرشان شود، آب قاطی اشکشان نکنند. اشک فروخته‌شده را پس بگیرند، اجازه دهند مشتری با رعایت پروتکل‌ها ناخونک بزند، بعد بخرد، و از همه مهمتر شوریِ جنس اشکشان از نمک دریا باشد. اینجا که رسید یاد نوحه‌ی یا ابن الشبیب افتادم...
@snn313
