🎥 بررسی انیمیشن «پسر،‌موش‌کور، اسب و روباه» 📷 برای خواندن کل مطلب ورق بزنید 🖋 مریم خانمحمد نیماوری 🖋قسمتی از متن👇 بعضی وقت‌ها با خودم میگم کاش درخواست کردن رو به بچه هامون یاد بدیم؛ اینکه از کی درخواست کنن؛ کِی درخواست کنن؛ چطوری درخواست کنن و اصلا چی بخوان!؛ اینا رو گفتیم به بچه‌هامون؟ بچه‌ها می‌دونن اصلا دعا کردن یه هنره؟ ما خرج میکنیم بچه هامون برن هزار و یک هنر یاد بگیرن، هنر درخواست یادشون دادیم؟ یا بیشتر فقط بهشون گفتیم «خودت، خودت، خودت»🫵بچه هامون می‌دونن... اصلا خودمون می‌دونیم بعضی وقتا ما ضعیف‌ترین موجود میشیم؟ اصلا شاید خدا ما رو اینجوری خلق کرده که به این ضعف‌مون اعتراف کنیم؛ یه جا بگیم ما دیگه نمیتونیم؛ ما دیگه نمیدونیم؛ خدایا با خودت... وَأُفَوِّضُ أَمۡرِيٓ إِلَى ٱللَّهِ... یه انیمیشن کوتاه دیدم به نام «پسر، روباه، موش کور و اسب» که توش یه دیالوگ شاهکار داشت که پسر از اسب می‌پرسید:«شجاعانه‌ترین کاری که انجام دادی چی بوده؟» و اسب جواب میده:«کمک خواستم!؛ چون مانع تسلیم شدنم میشه!» 🦋موش کور از پسر می‌پرسه:«میخوایی چه جور آدمی بشی؟» و پسر میگه:«مهربون!» و همون موقع هست که پسر افق‌گذاری خودش رو میگه و یک پروانه وارد کادر میشه 👈 یادتونه که پروانه نماد رشد و کامل شدن و تغییر بود و هر جا توی دیده شد یعنی قراره کارکتر یه تغییر مثبت توش ایجاد بشه و رشد کنه؟ ⚠️ این اثر یکی دو تا ایراد داره؛ مثلا پسرِ گم‌شده در ابتدای راه از موش‌کوری راهنمایی میخواد که خودش نمادی از گمراهیه... 📢 کانال تفکر تفریحی https://eitaa.com/tafakortafrihi پیج اینستاگرام: Nimavary