دیدن عذاب قبر توسط آیة الله بهاء الدّینی
یکی از شاگردان آیة الله بهاء الدّینی می گوید :
" روزی به اتفاق آقا وارد قبرستانی شدیم. روش همیشگی ایشان این بود که در ابتدای قبرستان توقف می کردند و سوره فاتحه ای برای صاحبان قبور قرائت می کردند.
اما آن روز دیدم چند قدمی طی کردند و در آن طرف گورستان بر سر قبری ایستادند ، چند لحظه مکث کرده و فرمودند :
" همین جا می نشینیم "
چند دقیقه بر سر آن قبر نشستند. سپس با هم حرکت کردیم و از قبرستان خارج شدیم. پس از مدتی سوال کردم :
" آیا علت خاصی وجود داشت که بر سر آن قبر نشستید ؟"
فرمودند " صاحب قبر در عذاب سختی بود ، گفتم شاید تخفیفی برای او حاصل شود که البته بی تاثیر نبود "
📚منبع: داستان های شگفت انگیز
🌸🌼🍀
💖 #کلام_بزرگان
🌺 علّامه طباطبایی (ره) :
🌷 یک صلوات تبدیل به چنان نوری در عالم برزخ برای مردگان می شود که آنها را از گرفتاری های آن عالم نجات می دهد.
🎁 تا می توانید برای اموات خود صلوات بفرستید که چشم انتظارند.
✅حضرت آیتالله بهجت قدسسره:
🔸 عاجزترین مردم کسی است که از دعا کردن عاجز باشد! [۱] و موّفق کسی است که دعایش با شرایط، یعنی به شرط توبه و صادقانه و حقیقی و مستمر باشد، و در صورت تأخیر در اجابت ناامید نشود و دست از دعا و تضرع و التماس برندارد و مأیوس نشود؛ زیرا یأس از رحمت خدا و استجابت، از بلایی که برای برطرف شدن دعا میکند، بدتر است.
🔸از آیهی شریفه: «فَلَوْلا إِذْ جَآءَهُم بَأْسُنَا تَضَرّعُواْ وَلَکن قَسَتْ قُلُوبُهُمْ؛[انعام: ۴۳] پس ایکاش که وقتی بلا و سختی ما به آنان میآمد، تضرع میکردند، لیکن دلهای آنان سخت گردیده است». استفاده میشود که در مقابل تضرع، قساوت قلب است!
🔸البته تضرع و دعا نه آن وقت که خانهی ما را خراب میکنند، بلکه الآن هم که خانههای برادران و خواهران دینی ما را خراب میکنند، باید دعا کنیم؛ زیرا خانهی برادران دینی مثل خانهی خود ماست.
[۱].«أَعْجَزُ الناسِ، مَنْ عَجَزَ عَنِ الدعاءِ»؛ وسائلالشیعة، ج۷، ص۲۷ و ۱۵۱.
📚در محضر بهجت، ج٣، ص٢٨۵
#بذارید_یکم_امام_صحبت_کنند
🍃 آیت الله پهلوانی: وقتی به حرم ائمهأطهار (ع) مشرف میشوید ، مقداری هـم سکوت کنید تا امام معصوم برایتان سخن بگویند
#شریفترین_شغل_چیه_به_نظرتون❓
🍃امام خمینی (ره) : شریفترین شغل در عالم ، بزرگ کردن یک بچه است ، و تحویل دادن یک انسان است به جامعه .
7.34M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
🟢 نزاع همیشگی در درون انسان میان «من حقیقی» و «من حیوانی»