#هوای_من
#قسمت_دهم
در خانه را که باز می کنم مادر پنجره را باز می کند و سر بیرون می آورد. برای لبخند و صدای سلامش، سر تکان می دهم و جواب می دهم. خریدها را توی آشپزخانه می گذارم.
- چه عجب ما شما رو دیدیم.
می بوسمش:
- حالا قبول کردی که اشتباه کردی منو به دنیا آوردی. یه کبوتر به جاش می خریدی بیشتر به دردت می خورد.
- دوباره شروع کردی بچه؟
یک سیب می شویم و می دهم دستش:
- بـاور کـن مامـان مـن! کبوتـر، هـم بـرات تخـم می ذاشـت. هـم بق بقـو می کرد. هـم اجنـه رو دور می کرد. من فقـط بلدم مثل جن بیام و برم. داداش خوبه؟ چی شد دوباره اینجا... بازم مژده؟
مامان سر درد دلش باز می شود. می مانم تا حرفش را بشنوم و با میوه شسته می روم سراغ مسعود. چشمان بسته اش مطمئنم می کند که بیدار است:
- آدم اگه دلش برای نگاه داداشش تنگ بشه باید چه کار کنه؟
چشمانش را باز می کند و لبخندی که صورت زردش را کمی از بی حالی درمی آورد:
- سلام، چه عجب. مگه من بیفتم که تو پاشی بیای.
دستش را آرام می گیرم. می دانم وقتی که این درد به بدنش می افتد طاقت کمترین فشار را ندارد.
- تو بلند بشی که دنیا رو به هم می ریزی. من انقدر بی خاصیتم که بلند شدنم هیچ کاری جلو نمی بره. خوبی؟
- می بینی که...
- این دکترا بایـد مدرکشـون رو بنـدازن تـو رودخونـه. یـه سـاله این طور می شی و نمی فهمن...
چشمانش را می بندد و آرام می گوید:
- مهـم خودمـم کـه می دونم چیـه؟ اونـا هـم نـه درد رو می فهمـن نـه درمانـش رو. فقـط دعـا کـن بتونـم ایـن پـروژه رو به آخر برسـونم. تحویل بدم برم.
دستش را می گیرم و آرام آرام کف دستم را رویش می کشم. چشم باز می کند:
- مهدی!
- داداش... بـا یکـی از اسـاتید صحبت کـردم، می گفت داداش تو اولین نفر نبوده که وقتی می خواسته برگرده این طور شده...
بغض نمی گذارد حرف بزنم. چشمانش می خندد:
- ده بار دیگه هم برم، برمی گردم، با همین حال و روز هم...
- مژده کجاست؟
رو می گیرد از من و می خواهد که بنشیند. کمکش می کنم. به هر جایش دست می زنم می گوید:
- وای... سوختم مهدی... سوختم... آروم...
می سوزد. تمام بدنش انگار آتش است. وقتی می نشیند زیر لب می گوید:
- اونم زنه دیگه، خسته می شه، وقتی منو دید سرحال بودم. قرار نبود این طور بشم، فقط خدا رو شکر که بچه ها رو با خودش نگه می داره.
حرفی نمی زنم تا دلش را نسوزانم.
- بریم حمام. بدنت رو با آب سرد بشورم بهتر می شی.
برایش میوه پوست می گیرم از روند پروژه اش می پرسم. مختصر جواب می دهد. حمام که می رویم به زحمت طاقت می آورد. آب سرد و عرق کاسنی را کاسه کاسه روی بدنش می ریزم. نمی گذارد دست بکشم. نمی گذارد صابون بزنم. نمی گذارد حتی سرش را آب بزنم.
فقط گاهی آرام می گوید:
- مهدی، تمومش کن.
دنیا تمام می شود. فرقی هم ندارد. برای همه تمام می شود. پولدار و فقیر، صاحب منصب و گدا، زن و مرد... دور تندی هم دارد گذرانش که حتی زمان نمی دهد یک لذت را مثل آب نبات نگهداری و مزمزه کنی. زود تلخ می شود. حداقل آدم با خالقش این زمان را بگذراند و شرافت و عزت و انسانیتش را به حراج نگذارد.
محمدحسین مرگ را مسخره گرفته بود. چون به هیچ وجه حاضر نشده بود عزت و شرفش را با چشم آبی ها معامله کند.
🌺 @yaran_samimii
samimane.blog.ir🌺
#رنج_مقدس
#قسمت_دهم
حقیقتاً دوست دارم بدانم نوشته‌های دفتر علی، خیالی است یا داستان جوانی که از اصل قضیه کناره گرفته و حالا که احساسش فروکش کرده، با تسلط و تحلیل، گذشته‌اش را نوشته است. همیشه این دیر فهمیدن‌ها چه‌قدر زجرآور است! وقتی می‌فهمی که زمان گذشته است و دیگر نمی‌توانی کاری انجام بدهی.
قالیچه را برمی‌دارم. کتابم را زیر بغلم می‌گیرم و در پناه سایه دیوار حیاط دراز می‌کشم. اگر نمی‌ترسیدم که اهل خانه بیدار شوند، فواره حوض را باز می‌کردم و از صدای آب لذت می‌بردم. در این فضا حال و حوصله خواندن درباره تاریخ آمریکا را ندارم. کتاب را بالای سرم می‌گذارم که نبینمش. دستم را زیر سر ستون می‌کنم. بوی ریحان و تره حالم را جا می‌آورد. به قول مسعود: چینه‌دان احساسم پر از لذت می‌شود. خیره میشوم به قامت کشیده ریحان‌ها و برگ‌هایی که از دو طرف دستشان را باز کرده‌اند. ماچ صدا داری برایشان می‌فرستم که صدای خنده علی متوقفم می‌کند:
– حالی می‌کنی ها.
لبم را تو می‌کشم و نگاهم را بالا می‌آورم، دمپایی می‌‌پوشد و می‌‌آید:
– عشق‌اند این ریحون‌ها.
با تعجب چشمانش را گشاد می‌کند:
– دیگه نه به این غلظت.
این جنس مذکر، اگر کمی دلش را روغن‌کاری می‌کرد، دنیا خیلی قشنگ‌تر می‌شد. اصلاً کجا ظرافت و لطافت را می‌شود حالی این‌ها کرد. هر چند که هر وقت دلشان بخواهد، قوه ادراکه تشخیص زیبایی‌شان بالاست. و الا که مثل بُلَها فقط نگاهت می‌کنند و تو باید ممنون باشی که قضاوتت نمی‌کنند.
می‌نشینم تا علی هم بنشیند. می‌گوید:
– خوشمزگی و خوش‌بویی‌شو قبول می‌کنم، اما درک لذت عشق را باید دفاع کنی.
شانه بالا می‌اندازم و می‌گویم،
-تو دراز بکش و از زاویه دیدی که من داشتم چند دقیقه نگاه کن، بعد حسّت رو بگو.
بلند میشوم و کمی از قالیچه فاصله می‌گیرم تا تمرکزش به هم نریزد. علی دراز می‌کشد؛ حالا دارم از بالا ریحان‌ها را می‌بینم. همه دست‌ها رو به آسمان بلند شده‌اند. چه بانشاط… یاد باغچه طالقانمان می‌افتم. ظهرها و غروب‌ها با چه ذوقی سبزی می‌چیدم. دلم برای آن روزها تنگ شده است. پدربزرگ وقتی سبزی می‌کاشت و به درخت‌ها رسیدگی می‌کرد، هم‌صحبتشان هم می‌شد، گاهی برایشان حافظ و سعدی زمزمه می‌کرد. گاهی همین‌طور که بیل می‌زد درددل هم می‌کرد، زمانی خسته کنار جوی آبشان می‌نشست و تسبیحش را به یاری می‌گرفت و لذت‌مند نگاهشان می‌کرد. فرق آن میوه‌ها و سبزی‌ها را فقط موقع خوردن می‌فهمیدی.
🌺@yaran_samimii
samimane.blog.ir🌺
#روش_نقد_کردن
#قسمت_دهم
🔆به نقدتون دقـت کنید و با دقـت نقد کنید!!🔆
‼️بی خیال نگاهِ نقـادانه هم نشید‼️
همـه ی آثـار هنـری🎨 روی همـه👥 اثـر دارن!!
و کسی که اهل نقده،
می‌تونه خوبی ها و بدی ها رو تشخیص بده🤓
✅ فایده رو بگیره
✴️ ضرر رو دفــع کنه!...
🌱🌸 @yaran_samimii 🌸🌱
هدایت شده از نمکتاب
🧐یادداشت‌های یک رمان اینترنتی خوان
💢 #رمان_اینترنتی
0⃣1⃣ #قسمت_دهم
😤✍🏻 همین است که فهمیدم. تازه می‌رسم به اینکه مردها برای کنترل این عروسک کوکی چقدر از عصبانیت هم استفاده کردند.
😥✍🏻صحنه‌های مکرر سیلی خوردن دخترهای رمان، فشارهای عصبی که بر بازو و شانه دوست‌دختر ها وارد می‌شود تا جایی که کبود می‌شوند و گریه می‌کنند، صحنه‌های هل دادن زن‌های رمان، فحش شنیدن ها و دادهای زیادی که بر سرشان زده می‌شود...
👀✍🏻نه، من حتی عروسک هم حساب نمی‌شوم. سرم را می‌چرخانم سمت عروسک‌هایی که توی دکورم چیده‌ام.
😞✍🏻نه من و نه دوتا برادرم یک‌بار آن‌ها را نزده‌ایم، موهای طلاییشان را نکشیده ایم. شاید قهر کرده باشیم، آن هم وسط بازی مامان بازی، اما زود آشتی کرده‌ایم و منت کشیده‌ایم. نه، این درست نیست.
✖️✍🏻 من جسم جامد نیستم. سنگ نیستم که هرکسی از کنارش رد شد لگدی هم بزند. اشک در چشمانم حلقه میزند. به چه کسی می‌توانم بگویم که دارم دیوانه میشوم؟
📒✍🏻 این چند روز عصبانیتم را با این خودکار و دفترچه قسمت کرده‌ام. تمام آن چه دارد مرا به جنون می‌رساند، با فشاری که به این خودکار می‌آورم به دل دفترچه می نشانم.
╭┅──────┅╮
📖 @namaktab_ir
╰┅──────┅╯