آقای ابا‌عبدالله! اشک ریختن برای تو مقدمه‌ی من خواهد بود برای عبور از آنچه غیرِ‌ تو است و این معنای تمامِ‌ حرف تو است برای من؛ أنَا قَتیلُ العَبَرَةِ لایذکُرُنی مُؤمنٌ الا استَعبَرَ ...

از‌کی‌بگریزیم؟ از‌خود؟ ای‌محال!

وقتی دلت را تهذیب کردی، وقتی روحت را از قید و بند علایق مادی، مجرد کردی، هاتفی از گوشه ی دلت ندا می دهد و خودش را به تو معرفی میکند و آن وقت تو ، به خدای خودت یقین پیدا خواهی کرد . | #مواعظ

طبیعیه‌که‌با‌دیدن‌گذرنامه‌اشکم‌درمیاد؟!

نبودی‌میمردم هر‌دفعه‌که‌دور‌از‌تو‌بودم‌من آقا‌زمین‌خوردم؛ -حسین‌ارباب‌منو‌دریاب..'

میدونم‌بدونِ‌تو‌هیچم‌اباعبدالله بی‌عشقت‌به‌جونِ‌تو‌هیچم‌اباعبدالله؛

این شهر همش شده زمین دیگه آسمونی نداره این شهر من دلم آسمون میخواد؛ آسمون! -خداحافظ رفیق

_

حالا حدیثی می خوانم که شنیده اید، اما یک بار دیگر بشنوید و توجهی تازه كنیـد: «جاء رجل إلى أبي ذر فقال يا أبا ذر ما لنا نكرة الموت؟» چرا ما از مرگ بدمان می آید؟ یا ابا ذر! چرا حالت نوع مردم این است که از مردن بدشان می آید؟ «فقال لأنكم عمرتم الذنب وأخربتم الآخرة فتكرهون أن تنقلوا من عمران إلى خراب »؛ فرمود: چون دنیا را آبادان و معمور کردید! هی ساختمان، هی ساختمان! دنیا را از هر جهت تعمیر کردید اما آخرتتان خراب است، برای ساختن آخرت کاری نکرده اید؛ به خاطر همین کراهت دارید و از اینکه از جای آباد به جای خراب بروید بدتان می آید. | #مواعظ

بگو‌چیکار‌کنم؛ از‌دست‌این‌همه‌فاصله من‌کجا‌فرار‌کنم؟..

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ اللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الحُجَةِ بنِ الحَسَن صَلَواتُکَ علَیهِ و عَلی آبائِهِ فِی هَذِهِ السَّاعَةِ وَ فِی کُلِّ سَاعَةٍ وَلِیّاً وَ حَافِظاً وَ قَائِداً وَ نَاصِراً وَ دَلِیلًا وَ عَیْناً حَتَّى تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً وَ تُمَتعَهُ فِیهَا طَوِیلا"..

نجف نشینی علامه ها به من فهماند خدا شناس نشد کس، مگر کنار علی :)