زبانحال حضرت مسلم بن عقیل (علیه السّلام) سبک : شبانگاهان حسین جانم ای شه مدنی، یوردی کوفه منی ، قالمیشام تنها توکور دشمن مسلمین قانینی، تک گوروب جانینی ، سیدی مولا بو شهره گلمه صفا یوخدی منافقلرده وفا یوخدی ای گل زهرا او امت که نامه یازدی سنه، دشمن اولدی منه، قلبه اود سالدی قان ایچسمده دادمارام سولارین، فتنه سی بولارین، صبریمی آلدی فراقونده ای ولی جلیل، مسلم بن عقیل، بی کمک قالدی بو شهره گلمه صفا یوخدی منافقلرده وفا یوخدی ای گل زهرا آخور راه معرفتده قانیم، باشیوه دولانیم، مونسیم غمدی سفیرون گور باغلانوبدی الی، دشمنان علی، شاد و خرّمدی غریب من ای حبیب خدا، عالم غربا، آیری عالمدی بو شهره گلمه صفا یوخدی منافقلرده وفا یوخدی ای گل زهرا اگر گلسن مقدمون ئوپرم، قاتله دییرم، باشیمی تئز کس حضورونده خوشدی قانیم آخا، دوروبرده باخا، فرقه‌ی ناکس امامیم جان اوسته دادیمه چات، عارفِ عرفات، هاردا قالدون بس بو شهره گلمه صفا یوخدی منافقلرده وفا یوخدی ای گل زهرا

زبانحال حضرت امام حسین (علیه السلام) در ورود به کربلا کــربلا دور وعــده گاه حضرت سبحان باجی بورداانصاریم اولاردینه سوسوز قربان باجی بو دیـــارین واردی غوغــــاسی بنــات حیدره اود ویـــرالار کــــوفیـــان بـــوردا دل پبغمبره گـــردش دنیا ویرر فــرصت بوچولده کافره قــاره پوش ایلـر سنی اشرار بی ایمان باجی عهــــد و پیمـــــان ایتمیــشم روز ازل دلداریله ترک جان و سر ایدم جــاندان گیچــن انصاریله شیـــرخـواره نوجــــوان یاکه قـــوجا سرداریله قـویمیام یتسون پیمبر دینینه نقصان باجی بوبیـــاباندا قـالار لب تشنه قارداشون وحید باوفـــا انصاریمی ایلــــرعدو بیـر بیـر شهید قول قولاباغلار گل اوزلی قیزلاری قوم عنید شـــدت آلامیـــدن افغــان ایدر طفـلان باجی اوج ایــدرمعنـــاده عرشه بوردان آهیله نوا دوغـــرانار بو یــرده شبه ختم مرســل زینبا سینم اوسته اوخــلانارشش ماه اصغر برملا دولــدورار دشت بلانـی ظلم الیــله قان باجی کـــوفیـــان بــوردا سالار بیحد بـلایه باشیمی دونــدرلــــر قــانــه محنـــتدن آخــان گوزیاشیمی الــدورللـــر سوکنـــارینـــده سـوسـوز قارداشیمی ناامیــد ایلــر امیـدندن اونی عـــدوان باجی قطعه قطعه دوغراناجسمیم بوچولده یوخ سوزوم غـرق اولا قــانه سراسر یار و انصاریم اوزوم دینه خاطرهـــر بلا گلـــسه گرک زینب دوزوم حفظ اولا بلکه جهـاندا دینــیله قــرآن باجی کینه سین ایلـــر علن بوچـولده قوم بد سیــَـر ظلــــم الیلـــه اهـــل بیتیم جامه ماتم کیئیر آغلیوب اصغر آناسی اوغــلونا لایـلای دیــــَــر اوچ پــــرقلب ربـابی ایلیر شـان شـان باجی باشه وئرم عهدیمی بوچولده یوخدور مسئله یارلــــی جسمیله زین اوسـتن یخـلام مقتله وارگمانیـــم دیدیمه قدی کمان زهــرا گله باش آچاجیسمیم کنارینده ایده افغان باجی واردی دیلــده بیــرسوزوم ای نــائب خیرالنسا مرکب اوستن تپراقا یخسا منی قوم دغا خنجرالده باشیم اوسته گلسه شمربی حیا ممکن اولسا گلمه گـوداله طرف نالان  باجی آگهــم بوسرزمیـــــنون غصه لــــــی سوداسینه چوخ مصیبت یوز ویــرر محنتلـــی آل یاسینه جـــانیمی ویـــرم باجی کــرب و بلا ابقاسینه قویمارپاینده اولسون ظلمیله دونان باجی باشلانــوب ایـام ماتم عــالم اولـــدی غمسرا ایلیـــوب عاشقلــریم هریـرده اعـلان عزا باغلـیاربــاشه(جوانـــــی)بومصیبتده قرا یالوارورقبرون گوره ایله ئوزون احسان باجی شاعر : کربلایی موسی جوانی تبریزی منبع : کانال اشعار موسی جوانی تبریزی (ترنم عاشورا

زبانحال حضرت امام حسین (علیه السلام) در ورود به کربلا کــربلا دور وعــده گاه حضرت سبحان باجی بورداانصاریم اولاردینه سوسوز قربان باجی بو دیـــارین واردی غوغــــاسی بنــات حیدره اود ویـــرالار کــــوفیـــان بـــوردا دل پبغمبره گـــردش دنیا ویرر فــرصت بوچولده کافره قــاره پوش ایلـر سنی اشرار بی ایمان باجی عهــــد و پیمـــــان ایتمیــشم روز ازل دلداریله ترک جان و سر ایدم جــاندان گیچــن انصاریله شیـــرخـواره نوجــــوان یاکه قـــوجا سرداریله قـویمیام یتسون پیمبر دینینه نقصان باجی بوبیـــاباندا قـالار لب تشنه قارداشون وحید باوفـــا انصاریمی ایلــــرعدو بیـر بیـر شهید قول قولاباغلار گل اوزلی قیزلاری قوم عنید شـــدت آلامیـــدن افغــان ایدر طفـلان باجی اوج ایــدرمعنـــاده عرشه بوردان آهیله نوا دوغـــرانار بو یــرده شبه ختم مرســل زینبا سینم اوسته اوخــلانارشش ماه اصغر برملا دولــدورار دشت بلانـی ظلم الیــله قان باجی کـــوفیـــان بــوردا سالار بیحد بـلایه باشیمی دونــدرلــــر قــانــه محنـــتدن آخــان گوزیاشیمی الــدورللـــر سوکنـــارینـــده سـوسـوز قارداشیمی ناامیــد ایلــر امیـدندن اونی عـــدوان باجی قطعه قطعه دوغراناجسمیم بوچولده یوخ سوزوم غـرق اولا قــانه سراسر یار و انصاریم اوزوم دینه خاطرهـــر بلا گلـــسه گرک زینب دوزوم حفظ اولا بلکه جهـاندا دینــیله قــرآن باجی کینه سین ایلـــر علن بوچـولده قوم بد سیــَـر ظلــــم الیلـــه اهـــل بیتیم جامه ماتم کیئیر آغلیوب اصغر آناسی اوغــلونا لایـلای دیــــَــر اوچ پــــرقلب ربـابی ایلیر شـان شـان باجی باشه وئرم عهدیمی بوچولده یوخدور مسئله یارلــــی جسمیله زین اوسـتن یخـلام مقتله وارگمانیـــم دیدیمه قدی کمان زهــرا گله باش آچاجیسمیم کنارینده ایده افغان باجی واردی دیلــده بیــرسوزوم ای نــائب خیرالنسا مرکب اوستن تپراقا یخسا منی قوم دغا خنجرالده باشیم اوسته گلسه شمربی حیا ممکن اولسا گلمه گـوداله طرف نالان  باجی آگهــم بوسرزمیـــــنون غصه لــــــی سوداسینه چوخ مصیبت یوز ویــرر محنتلـــی آل یاسینه جـــانیمی ویـــرم باجی کــرب و بلا ابقاسینه قویمارپاینده اولسون ظلمیله دونان باجی باشلانــوب ایـام ماتم عــالم اولـــدی غمسرا ایلیـــوب عاشقلــریم هریـرده اعـلان عزا باغلـیاربــاشه(جوانـــــی)بومصیبتده قرا یالوارورقبرون گوره ایله ئوزون احسان باجی شاعر : کربلایی موسی جوانی تبریزی منبع : کانال اشعار موسی جوانی تبریزی (ترنم عاشورا

اريخ: ۱۳۹۷/۱۰/۰۳ احوالات طفلان حضرت زینب (سلام الله) باجوندان گل قبول ایله ایکی قربانلارین قارداش کرم قیل زینبه ایتسون فدا اوغلانلارین قارداش روابولمــه اورک جــامی غم وآلامیله دولسون ستملــه بوبیـــابانـدا نهـــال جعفــری  سولسون اجــازه وئر قبـــاقوندا ایکی اوغـلوم شهید اولسون رضاائتسونله بوچولده حق رحمانلارین قارداش اولاندا روزمحشرقویمازینب شرمسار اولسون حضــورحضرت خیـــرالنساده اشگبار اولسون مرخص قیـل باجون اوغلانلاری قوی کامکاراولسون آنام زهرایه خاطرصادرائت فرمانلارین قارداش سوجامی الده عطشان قیزلارون آغلور یانایانه شـرار آهیلـــــه آتش سالـــوبلار عــرش رحمانه بومحنتده گلـــوب اوغــلانلاریم فـریاد و افغانه محبتله ئوزون سیل دیده گــریانلارین قارداش اولوبدور قطعه قطعه شاهزاده اکبرین جیسمی داغیلدی پیکـــری اشرارالینده قاسمین جیسمی قـــالوب تپــــراقــــلار اوسته سربه سر انصاروین جیسمی ئولـــوب ظلمــیله بوچـــــولده سوسوز اصلانلارون قارداش دکول نسوانه جائز دینــیده عزم جهـاد ائتسون ولیکن واجـــبات شرعیـدور مَرده گرک گتسون مقدس بیرمرام اوسته مُراده حشریده یتسون اونوتما زینبـون بوبــاردن طفــلانلارین قارداش بووسعتده بیـابان گوزلریمده تنگ دور ایمدی شـریک نهضتم ســاکت اوتـورسام ننک دور ایمدی وئر اذن اوغـــلانـلاریم گئتسون زمــان جنگ دورایمدی فدای مقدمون ائتسون متاع جانلارین قارداش ئوزوم ئورگتمیشم رسم وفــانی کــوی عشقونده فــنون جنگـــی تعلیــم ائتمیشم اردوی عشقونده شهــادت جامه سین گیدیرمشم تاسوی عشقونده بلادشتینده ائتسونلرسبیل ئوزقانلارین قارداش عدو قان ایلــدی گــوزیاشیمی ای مهر عالمتاب فـــراتین یولارین سدایلــیوب مخیمده یوخدورآب سوسوزلــوقـدان اولوبـدورشیرخــواره اصغریم بیتاب اولیدیم گورمییدیم اشقیاعصیانلارین قارداش بوصحرایه گئدور هرکیم خیامه ایلمور رجعت یـانور قلبیم وجــودیمده ملالیم ایلیور شدت بوامــره واقفــــم ای مظهـــره ایثـــارو حریت گورمز بیرده زینب غنچه ی خندانلارین قارداش دانیشدیــر رافتیـله گلشنیــمده گلــلری بیرآن بلادشتینده اولدی ظلمیله گوزیاشلاری القان جفـــای اشقیـــادن اولدولاراخیــامیده نالان خموش ایله شرار سینه ی سوزانلارین قارداش (جوانــی)چوخ تلاش ائتدی اولاسوزلر پسندیده قصورین دوت بیزه خاطرئوزون لطفیله نادیده دوزوب انـــدوه وآلامه حیـــاتینــــده او غمدیده ویربدورقلبینه بیرعـــ٘ده لر پیـــکانلارین قارداش شاعر : کربلایی موسی جوانی تبریزی منبع : کانال اشعار موسی جوانی تبریزی 

#علامه_طباطبائی و شعر #ایرج_میرزا در رسای #شهدای_دشت_کربلا 🔸من به مرحوم علامه طباطبایی اشکال کردم که آیا ایرج میرزا را می‌شناسید؟ 🔹 او هجو سرا است. 🔸علامه می‌فرماید بله می‌شناسم و کتاب شعر او را هم دارم. 🔸سپس علامه می‌فرماید مع ذلک، ای کاش ایرج میرزا این بیت شعرش را به من می‌داد و من #المیزان را به او  می‌دادم و ادامه می‌دهد: من گمان ندارم کسی که چنین بیتی را راجع به حضرت علی اکبر امام حسین (ع) سروده است، در روز قیامت حضرت سید الشهدا (ع) نسبت به این فرد بی تفاوت باشد. 🔸یکی از شعرای مشهور عصر مشروطه، ایرج میرزا است. 🔹 وی در نقد روابط اجتماعی و اوضاع سیاسی زمانه، اشعاری محکم و فاخر دارد اما بیشتر به عنوان یک شاعر هزل‌سرا شناخته می‌شود. 🔸با این همه، به خاطر سروده‌هایی چند در ذکر مناقب و مراثی اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام)، نام وی در دیوان شعرای آئینی نیز به چشم می‌خورد. 🔹درباره یکی از سروده‌های عاشورایی ایرج میرزا، در پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حضرت آیت الله علوی بروجردی، نقل قولی عجیب از مرحوم علامه طباطبایی (ره)، نویسنده تفسیر فخیم «المیزان» بازگو شده است 🔸که ایشان آرزو کرده‌اند، ای کاش ایرج میرزا ثواب یک بیت از آن شعر را با ثواب تفسیر المیزان معاوضه می‌کرد! چنانکه می‌گوید:  🔸«من خدمت علامه طباطبایی رضوان الله علیه صاحب المیزان رسیده بودم صحبت ایرج میرزا بود. ایشان مطلبی در باره ایشان فرمودند هنوز هم هضمش برایم سخت است. هر چند ایشان شاعر هزل‌گویی بود ولی شعری راجع به حضرت علی اکبر دارد که با این مطلع شروع می‌شود: 🔸رسم است هر که داغ جوان دیده 🔸دوستان رأفت برند حالت آن داغ دیده را 🔹یک دوست زیر بازوی او گیرد از وفا 🔹وان یک ز چهره پاک کند اشک دیده را 🔸 آن دیگری بر او بفشاند گلاب قند 🔸تا تقویت شود دل محنت کشیده را 🔹مرحوم علامه آقای طباطبایی فرمودند: 🔸 من حاضر بودم تمام کتاب المیزانم را بدهم به ایرج میرزا و این بیت شعرش را بگیرم: 🔸بعد از پسر دل پدر آماج تیر شد  🔸آتش زدند لانه مرغ پریده را ✅مهرتابان ✅کانال ناگفته های علامه طباطبایی ره

⭕️ بعد از واقعه عاشورا حدودا 3 مرتبه 3 گروه به ندای هل من ناصر امام حسین علیه السلام(بخوان اَيْنَ عمار) لبیک گفتند : 🔺- گروه اول توابین بودند همانهایی که روز عاشورا و قبل از آن سکوت کردند همگی قیام کردند تقریبا همه کشته شدند 5000 نفر «ولی دیر شده بود» 🔺 - گروه دوم مردم مدینه بودند بعد از عاشورا قیام کردند همگی کشته شدند حدود 10000 نفر. یزید گفت لشکری که به مدینه حمله کند 3 روز جان و مال و ناموس مردم مدینه برایش حلال است. آورده اند اهل بیت امام سجاد(ع) را در این زمان از مدینه خارج کردند،در یک صحرا، تا در مدینه شاهدجنگ نباشند. ولشکریان جنایتکار یزید از هیچ جنایت وخیانتی کوتاهی نکردند و 10000 نفرهم شهید شدند. «اما دیر شده بود» 🔺- گروه سوم مختار بود که بعد از جنگهای فراوان و کشته شدن حدود 15000 نفر شکست خورد و حدود 7000 نفر هم از اسرا گردن زده شدند . مجموعا حدود 20000 نفر کشته شد «اما دیر شده بود» 🔺مردمی که در مدینه هنگام خروج امام حسین علیه السلام همراهیش نکردند و مردمی که هنگام ورود امام حسین علیه السلام به کوفه کمکش نکردند ، همه بعد ها به کمک امام رفتند «ولی دیر شده بود» 🔺امام سجاد هم استقبال خاصی از این حرکتها نمی کردند «چون دیر شده بود» 🔺حدود 35000 نفر کشته شدند «اما دیر شده بود» . 🔺خیلی فرق هست بین آن 72 نفری که به موقع به یاری امامشان رفتند با این 35000 نفری که بعد از شهیدشدن امام حسین(ع)قیام کردند . 🔺ما باید مراقب باشیم از امام خودمان عقب نیفتیم . 🔺الْمُتَقَدِّمُ لَهُمْ مارِقٌ، وَالْمُتَاَخِّرُ عَنْهُمْ زاهِقٌ وَاللّازِمُ لَهُمْ لاحِقٌ، هر که بر ایشان تقدم جوید از دین بیرون رفته و کسى که از ایشان عقب ماند به نابودى گراید.

شيعه انقلابي/ شب دهم باسمه تعالي (موضوع: صبر و بصيرت) انگيزه سازي ربيع بن خُثَيم، همين خواجه ربيع معروف، يكي از اصحاب اميرالمؤمنين عليه السلام و قبري منسوب به او در مشهد است. او را يكي از زهّاد ثمانيه يعني يكي از هشت زاهد معروف دنياي اسلام مي شمارند. ربيع بن خثيم آنقدر در زهد و عبادت پيش رفته بود كه در آخر عمرش[١] قبري براي خود كنده بود و گاهي در آن مي خوابيد و خود را نصيحت و موعظه مي كرد، مي گفت: يادت نرود عاقبت بايد اينجا ساكن شوي. دائم مشغول ذكر بود و از هر كلامي غير از ذكر و دعا پرهيز مي كرد. در تاريخ گفته اند: بعد از شهادت امير المومنين عليه السلام كسي كلامي غير از ذكر از او نشنيده بود، تنها كلام غير از ذكر كه از او شنيدند، مربوط به وقتي بود كه اطلاع پيدا كرد مردم حسين بن علي عليه السلام فرزند عزيز پيغمبر را شهيد كرده اند؛ چند كلمه در اظهار تأثر و تأسف از چنين حادثه اي گفت: واي بر اين امّت كه فرزند پيغمبرشان را شهيد كردند! مي گويند بعدها استغفار مي كرد كه چرا من اين چند كلمه را كه غير ذكر بود به زبان آوردم. همين آدم در دوران اميرالمؤمنين علي عليه السلام جزء سپاهيان ايشان بوده است. يك روز آمد خدمت اميرالمؤمنين عليه السلام عرض كرد: «يا اميرَالْمُؤْمِنينَ! انّا شَكَكْنا في هذَا الْقِتالِ». «انّا» كه مي گويد معلوم مي شود كه او نماينده عده اي بوده است. يا اميرالمؤمنين! ما درباره اين جنگ شك و ترديد داريم، مي ترسيم اين جنگ، جنگ شرعي نباشد. چرا؟ چون ما داريم با اهل قبله مي جنگيم، ما داريم با مردمي مي جنگيم كه آن ها مثل ما شهادتين مي گويند، مثل ما نماز مي خوانند، مثل ما رو به قبله مي ايستند. و از طرفي شيعه اميرالمؤمنين بود، نمي خواست كناره گيري كند. گفت: يا اميرالمؤمنين! خواهش مي كنم كاري را به من واگذار كنيد كه در آن شك وجود نداشته باشد، من را به جايي و دنبال مأموريتي بفرست كه در آن شك نباشد. اميرالمؤمنين عليه السلام هم فرمود: بسيار خوب، اگر تو شك مي كني پس من تو را به جاي ديگري مي فرستم. نمي دانم خودش تقاضا كرد يا ابتدائاً حضرت او را به يكي از سرحدات فرستادند كه در آنجا هم باز سرباز بود. كار سربازي مي خواست انجام بدهد اما در سرحد كشور اسلامي كه اگر احياناً پاي جنگ و خونريزي به ميان آمد، طرفش كفار يا بت پرستان يعني غيرمسلمان ها باشند.[٢] اقناع انديشه(با روش تعامل مصنوعي) شايد براي برخي اين سؤال پيش بيايد كه چرا شخصي مثل خواجه ربيع كه در عبادت سرآمد است و جزو زهاد ثمانيه است، وقتي در ميدان جنگ قرار مي گيرد، با اين كه در كنار اميرالمؤمنين عليه السلام قرار دارد، دست و پايش مي لرزد و نمي تواند با جبهه مقابل بجنگد؟ در دين ما توجه به خدا و رعايت تقوا خيلي سفارش شده است، اما اينكه ملاك تشخيص حقانيت يك فرد يا گروه، فقط عبادت و بندگي باشد؛ اينطور نيست. اگر اينطور بود كه خوارج در عبادت سرآمد بودند. امام رضا عليه السلام مي فرمايند: «لَيْسَتِ الْعِبَادَةُ كَثْرَةُ الصَّلَاةِ وَ الصِّيَامِ الْعِبَادَةُ التَّفَكُّرُ فِي أَمْرِ اللَّهِ جَلَّ وَ عَلَا.» عبادت، بسياري روزه و نماز نيست؛ بلكه بسيار انديشه نمودن در امر خداست. عبادت اگر با بصيرت و قدرت تشخيص حق از باطل همراه نباشد نه تنها فايده ندارد، مضر هم هست. طلحه بن زيد مي گويد از امام صادق عليه السلام شنيدم كه فرمودند: «الْعَامِلُ عَلَي غَيْرِ بَصِيرَةٍ كَالسَّائِرِ عَلَي غَيْرِ طَرِيقٍ لَا يَزِيدُهُ سُرْعَةُ السَّيْرِ إِلَّا بُعْداً.»[٣] كسي كه عملش بر مبناي بصيرت و همراه بصيرت نباشد، مانند مسافري است كه در مسيري غير از مسير منتهي به هدفش قرار گرفته است. مثلا مي خواسته از تهران برود مشهد ولي اشتباهي در مسير اصفهان قرار گرفته است. هر چه سرعت خود را زياد كند، سرعت دور شدنش از هدف و مقصد بيشتر مي شود. بندگي و عمل بدون بصيرت هم همين است. انسان وقتي عمل بسيار انجام داد، ولي قدرت تشخيص نداشت، عمل زياد او را مغرور مي كند و در هنگامه تشخيص، فقط رأي خود را تبعيت مي كند و لذا از هدف دور مي شود و چنين افرادي وقتي به خود مي آيند كه كار از كار گذشته. اميرالمؤمنين عليه السلام فرمودند: مَنْ نَامَ عَنْ نُصْرَةِ وَلِيِّهِ انْتَبَهَ بِوَطْأَةِ عَدُوِّهِ.[٤] هر كس در وقت نياز امام و رهبرش خواب باشد و او را ياري نكند با لگد دشمن از خواب بيدار مي شود. چنين هم شد. چند سالي نگذشت كه خبر كربلا به ايشان رسيد. البته آنجا هم شمشير انتقام و خونخواهي نكشيد و فقط به گفتن يك جمله اكتفا كرد كه: «واي بر اين امّت كه فرزند پيغمبرشان را شهيد كردند!». پرورش احساس يكي از اصحاب امام حسين عليه السلام ضحاك بن عبدالله مشرقي است. داستان او شنيدني است: وقتي به همراه مالك بن نضر ارحبي در مسير كربلا به امام حسين عليه السلام رسيدند، امام فرمودند: براي چه كاري به اينجا آمديد؟ ض

حاك مي گويد: «عرض كرديم: آمديم احوالتان را جويا شويم و اخبار كوفه را به شما برسانيم و بگوييم كه كوفيان در مقاتله با شما اتفاق نظر دارند؛ در تصميم خود تجديد نظر كنيد.» امام عليه السلام فرمود: «حسبي الله و نعم الوكيل: خدا مرا كفايت مي كند و چه نيكو وكيلي است.» ضحاك مي گويد: «وقتي امام اين جمله را فرمودند، ما حيا كرديم بيش از اين بر حرف خود اصرار كنيم و حرفي بزنيم، دعا كرديم و خواستيم برويم.» امام فرمودند: «فما يمنعكما من نصرتي؟» چرا مرا ياري نمي كنيد؟چه چيزي مانع شده تا من را ياري كنيد؟ ببينيد دوستان! الآن در كلاس عاشورا و كربلا جلسه امتحان ضحاك و مالك شروع شده و بايد امتحان پس بدهند. فكر نكنيد اين امتحان سراغ ما نخواهد آمد. هر كسي كه سر كلاس درس بنشيند، حتما از او امتحان خواهند گرفت؛ مگر اينكه از كلاس و مكتب دين خارج بشود. از جواني كه ترك تحصيل كرده امتحان نمي گيرند، ولي از كسي كه در كلاس درس نشسته امتحان گرفته مي شود. بايد خودمان را براي اين امتحان آماده كنيم. خواهم گفت كه كه در اين امتحاناتي كه گريزي از آن ها نيست چگونه عمل كنيم. اگر خوب ظاهر بشويم مايه رشد و تقرب ما خواهد شد. شرطش اينست كه خوب به كلامم توجه كنيد. خوب، برگرديم به جريان ضحاك؛ امام وقتي از آن ها امتحان گرفت مالك بن نضر گفت: «قرض دارم و نانخور دارم. بايد بروم به آن ها برسم.» ضحاك هم گفت: « قرض دارم و نانخور دارم اما اگر اجازه دهيد تا وقتي كه يار و ياوري داشته باشيد بجنگم و در ركاب شما شمشير بزنم، اما وقتي ديدم جنگاوري نمانده بروم. تا جايي كه حضور من براي تو سودمند باشد و موجب دفاع از تو شود ميجنگم.» امام فرمودند: «فأنت في حل.»شما اجازه داري. ضحاك مي گويد: همراه امام بودم. حتي جريان شب عاشورا را خود ضحاك نقل مي كند: امام همه را جمع كرد و بيعت را برداشت. ضحاك شب عاشورا ديد اصحاب چطور ابراز وفاداري كردند و ماندند؛ حتي نيمه شب عاشورا هم اضطراب حضرت زينب عليها السلام را ديد و بعد از ظهر عاشورا در حالي كه اضطرار و تنهايي امام و خيام را مي ديد، ميدان را ترك كرد و رفت. رفتار سازي اگر مي خواهيم ان شاءالله از افرادي باشيم كه در تشخيص حق دچار اشتباه نشويم و در امتحاني كه به سراغمان مي آيد سربلند باشيم و مثل ضحاك ها نشويم و به هنگام ياري خواستن امام، صحنه را خالي نكنيم، بايد به اين چند راهكاري كه عرض مي كنم توجه كنيم. ١. يكي از راهكارهاي كسب بصيرت، تفكر در تاريخ و سرنوشت افرادي است كه در بزنگاه هاي حساس تاريخ نقش ايفا كردند؛ چه نقش مثبت و چه نقش منفي. چون تاريخ مدام در حال تكرار است؛ فقط نام افراد و زمان عوض مي شود. به همين دليل اميرالمؤمنين عليه السلام مي فرمايند: «مَنْ طَالَتْ فِكْرَتُهُ حَسُنَتْ بَصِيرَتُه.»[٥] هركه تفكرش طولاني شود و اهل تفكر باشد، بصيرت خوبي پيدا مي كند. اميرالمؤمنين عليه السلام ضمانت كرده كه اگر كسي در تاريخ تدبر و تفكر كند، بصيرت پيدا مي كند. همين امشب كه رفتيد منزل، مقداري در مورد زندگي و عاقبت خواجه ربيع و ضحاك و مالك بن نضر تفكر كنيد كه اينها مخالف و دشمن اهلبيت عليهم السلام نبودند؛ بلكه شيعه بودند، ولي شيعه انقلابي نبودند. دومين راه تقويت بصيرت و تشخيص حق از باطل مراجعه به اهل خبره است. بارزترين خبره و كارشناسي كه هم قابل اعتماد است هم در دسترس و هم به همه امور روز دنياي اسلام آگاه است، رهبر جامعه است. امام المتقين عليه السلام مي فرمايند: «إِنَّ الْمُبْتَدَعَاتِ الْمُشَبَّهَاتِ هُنَّ الْمُهْلِكَاتُ إِلَّا مَا حَفِظَ اللَّهُ مِنْهَا وَ إِنَّ فِي سُلْطَانِ اللَّهِ عِصْمَةً لِأَمْرِكُمْ فَأَعْطُوهُ طَاعَتَكُمْ غَيْرَ مُلَوَّمَةٍ وَ لَا مُسْتَكْرَهٍ بِهَا.»[٦] بدانيد كه بدعتها به رنگ حق در آمده و هلاك كنندهاند، مگر خداوند ما را از آن ها حفظ فرمايد، و همانا حكومت الهي حافظ امور شماست، بنابراين زمام امور خود را بي آن كه نفاق ورزيد يا كراهتي داشته باشيد به دست امام خود بسپاريد. حضرت در ادامه نسبت به اينكه از امام فاصله بگيريم و تابع فرامينش نباشيم هشدار مي دهد و مي فرمايد: «وَ اللَّهِ لَتَفْعَلُنَّ أَوْ لَيَنْقُلَنَّ اللَّهُ عَنْكُمْ سُلْطَانَ الْإِسْلَامِ ثُمَّ لَا يَنْقُلُهُ إِلَيْكُمْ أَبَداً حَتَّي يَأْرِزَ الْأَمْرُ إِلَي غَيْرِكُم.»[٧] به خدا سوگند اگر در پيروي از حكومت و امام، اخلاص نداشته باشيد، خدا دولت اسلام را از شما خواهد گرفت كه هرگز به شما باز نخواهد گردانيد و در دست ديگران قرار خواهد داد. ذكر مصيبت اگر در زمان امام حسين عليه السلام مردم بصيرت داشتند، از شناخت امام مفترضه الطاعه غافل نمي شدند، شايد يكي از عواملي كه باعث شد مردم آن زمان در مقابل امام زمان خويش بايستند، نداشتن اين مقوله بود. البته افراد كمي بودند كه بصيرتي نافذ داشتند و دور شمع امام زمان خويش جمع شدند

و از امام تنها و غريب خود جانانه دفاع كردند. تك تك اصحاب سيدالشهدا عليه السلام معرفتشان آنقدر بالا بود كه منتظر شهادت بودند. شبي مثل امشب ابي عبد الله عليه السلام در خيمه تنها نشسته بود، و شمشيرش را اصلاح مي نمود و بر خود مرثيه مي كرد، و به زمانه خطاب مي نمود: يا دَهْرُ أُفٍّ لَكَ مِنْ خَليلٍ كَمْ لَكَ بِالْإِشْراقِ وَ الْأَصيلِ[٨] «اي زمانه! اف بر تو باد! چه قدر مردمان صالح متقي و دوستان باوفا را به كشتن دادي! امام سجاد عليه السلام مي فرمايد: اين اشعار را چند مرتبه تكرار كرد، پس مقصودش دانستم و گريه گلويم را گرفت، ولي خود را نگاه داشتم، فهميدم بلا نازل خواهد شد، اما عمه ام زينب عليها السلام، تا اين ابيات را شنيد، سراسيمه نزد ابي عبد الله عليه السلام آمد: اي واي، كاش مرده بودم برادر! اي جانشين گذشتگان و پناه بازماندگان! پس بر صورت خود زد و گريبان چاك كرد و بي هوش افتاد. امام حسين عليه السلام برخاست و خواهر را به هوش آورد و فرمود: «خواهرجان! بدان كه همه زمينيان ميميرند، پدرم اميرمؤمنان عليه السلام از من بهتر بود، مادرم- فاطمه عليهاالسلام- از من بهتر بود. برادرم امام مجتبي عليه السلام از من بهتر بود. [و با اين وصف همه رخ در نقاب خاك كشيدند و به سراي باقي شتافتند و ما نيز بايد برويم]. امام عليه السلام، خواهر را تسلّي داد و به او فرمود: «اي خواهرم! تو را به خدا سوگند ميدهم و بر آن تأكيد ميكنم كه در مصيبت من گريبان خود را چاك مزن، و صورت خود را مخراش و پس از شهادتم فرياد و شيون و زاري بلند مكن.» علي بن الحسين عليه السلام ميگويد: پس از اين كه عمّهام آرام گرفت، پدرم او را در كنار من نشانيد.[٩] اينجا زينب عليهاالسلام فقط خبر شهادت برادر را شنيد؛ نتوانست طاقت بيارود. اما خدا، چه صبري به عليهاالسلام داد آن وقتي كه هركس ضربه اي مي زد... از هر طرف به حسين حمله كردند.[١٠] زرعه بن شريك ضربتي بر دست چپ آقا زد. دستان مبارك آقا را قطع كرد؛[١١] ضعف بر تمام بدن ابي عبدالله مستولي شده بود «فَوَقَفَ يَسْتَرِيحُ سَاعَةً وَ قَدْ ضَعُفَ عَنِ الْقِتَالِ فَبَيْنَا هُوَ وَاقِفٌ إِذْ أَتَاهُ حَجَرٌ فَوَقَعَ عَلَي جَبْهَتِهِ فَأَخَذَ الثَّوْبَ لِيَمْسَحَ الدَّمَ عَنْ جَبْهَتِهِ فَأَتَاهُ سَهْمٌ مَسْمُومٌ لَهُ ثَلَاثُ شُعَبٍ فَوَقَعَ عَلَي قَلْبِه.»[١٢] يا رب دل ما ز عشق مهجور مكن چشمان مرا تهي تو از نور مكن تا عمر براي ما رقم خواهي زد ما را ز مجالس حسين عليه السلام دور مكن [١]. اين مرد بعد از شهادت اميرالمؤمنين عليه السلام تا دوران شهادت اباعبداللَّه كه بيست سال فاصله شد، زنده بود و خبر شهادت امام حسين عليه السلام را شنيد. نوشته اند بيست سال تمام اين مرد كارش عبادت بود و به اصطلاح يك كلمه حرف دنيا نزد. [٢]. مجموعه آثار استاد شهيد مطهري، ج۲۳، ص۵۰٠. [٣]. المحاسن، ج١، ص١٩٨. [٤]. غرر الحكم و درر الكلم، ص٦٣٠. [٥]. تصنيف غرر الحكم و درر الكلم، ص٥٧. [٦]. نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص٢٤٤. [٧]. همان. [٨]. لهوف، ص٨٦. [٩]. خصائص الحسينيه عليه السلام، ص١٥٧. [١٠]. نفس المهموم شيخ عباس قمي، ص٤٤٢ و تاريخ طبري، ٧/٣٦٥. [١١]. همان و ارشاد ٢٢٦. [١٢]. اللهوف علي قتلي الطفوف، النص، ص١٢٠.

شيعه انقلابي/ شب نهم باسمه تعالي (موضوع: ولايت مداري) انگيزه سازي وقتي عثمان كشته شد و مردم با امير مؤمنان علي عليه السلام بيعت كردند، مردي به نام «حبيب بن منتجب» از طرف عثمان والي يكي از شهرهاي اطراف يمن بود. حضرت علي عليه السلام او را ابقا كرد و نامه اي براي او نوشت: شما را بر كساني كه قبلاً والي بودي، ابقا كردم. به كار خويش ادامه بده، ده نفر از ميان مردم شهر برايم بفرست كه از عقلا و فصحاي آن ها و مورد اطمينان مردم باشند، از بين كساني كه در ياري رساندن محكم اند؛ از اهل فهم و شجاعت اند، آگاه به خداوند، داناي به دينشان و آگاه به حقوق و وظايف خويش و داراي رأي نيكو هستند. والي يمن صد نفر انتخاب نمود، آنگاه از صد نفر هفتاد نفر را انتخاب كرد، آنگاه از بين هفتاد، ده نفر را انتخاب كرد. پس از انتخاب ده نفر، به سرعت آن ها را براي اعلام وفاداري و ياري علي عليه السلام راهي كوفه كرد. وقتي اين ده نفر به محضر اميرالمؤمنين عليه السلام آمدند، يك نفر را به عنوان نماينده جلو فرستادند. آن شخص جلو رفت و در پيشگاه علي عليه السلام ايستاد و گفت: «سلام بر تو اي پيشواي عادل! و ماه شب چهارده و شيرژيان و قهرمان دلاور و تك سوار بزرگ (ميدان نبرد) و كسي كه خدا او را بر تمام مردم (جز نبي) برتري داد! درود بر شما و آل بزرگوارت باد. شهادت مي دهم كه به راستي و به حق و حقيقت تو امير تمام مؤمنان هستي. به راستي تو وصي رسول خدا، و خليفه بعد از او هستي و وارث علم او مي باشي. از رحمت خداوند دور است كسي كه حق تو و مقام و منزلت تو را انكار كند. صبح كردي در حالي كه امير خلافت و ستون (نگهدارنده آن) هستي. به راستي عدالت تو بين مردم شهرت دارد، و باران با فشار و پي در پي فضلت و ابرهاي لطف و مهرباني ات مرتب بر مردم فرود مي آيد. امير (يمن) ما را نزد تو فرستاده و ما از آمدن به نزد شما سخت خوشحال و مسروريم، پس مبارك (و با بركت) باد اين طلعت (زيبايي) پسنديده، و تهنيّت و گوارايت باد خلافت بر رعيّت!» اميرالمؤمنين عليه السلام از او پرسيد: «اسم تو چيست؟» او گفت: «من ابن ملجم مرادي هستم!»[١] اقناع انديشه اميرالمؤمنين عليه السلام به حدّي به ابن ملجم محبت مي كرد كه وقتي ابن ملجم بيمار شده بود، اميرالمؤمنين عليه السلام در خانه خودش از او نگهداري و او را تيمار مي كرد.[٢] وقتي ابن ملجم به فرق مبارك اميرالمؤمنين عليه السلام شمشير زد و او را دستگير كردند، حضرت به او فرمود: «آيا من بيش از همۀ دوستانم به تو محبت نكردم؟ به حدّي كه دوستان من اعتراض مي كردند و مي گفتند: يا علي! چرا اين قدر به ابن ملجم، محبت مي كني؟» و ابن ملجم سخن ايشان را تأييد كرد.[٣] ابن ملجم، يك آدم عوام نبود. او قاري و معلم قرآن بود. او يك فقيه بود كه در مدينه به او خانۀ بزرگي داده بودند تا آن قدر جا داشته باشد كه مردم براي ياد گرفتن قرآن، در خانۀ او جمع شوند. داستان ابن ملجم واقعاً عبرت آموز است. اما چرا ابن ملجم به چنين عاقبتي دچار شد؟ چرا ابن ملجمي كه شيعه اميرالمومنين بود، منتخب شيعيان يك شهر بود، عاقبتش اينگونه مي شود؟ انحراف ابن ملجم به خاطر انحراف از ولايت بود، كسي كه رأي خودش را بر نظر ولايت ترجيح مي دهد و اطاعت محض از ولايت ندارد، عاقبت كارش اينگونه خواهد بود. ابن ملجم از جمله كساني بود كه «حكميت» را بر ولايت تحميل كردند و عاقبت جزء سپاه خوارج شد كه اميرالمؤمنين عليه السلام را، حجت خدا را، واجب القتل مي دانستند. ولايت مداري، اطاعت بي چون و چرا از وليّ خداست. اطاعتي مخلصانه و از روي آگاهي و بر اساس حب به ولايت؛ همان-گونه كه خداوند در مورد افرادي كه ولايت رسول گرامي اسلام صلي الله عليه وآله را مي پذيرند، چنين مي فرمايد: «فَلا وَ رَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ حَتَّي يُحَكِّمُوكَ فيما شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لا يَجِدُوا في أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَيْتَ وَ يُسَلِّمُوا تَسْليماً.»[٤] به پروردگارت سوگند! كه ايمان نمي آورد مگر آنكه تو را درباره آنچه ميانشان مايه اختلاف است، داور قرار دهد، سپس در دل هايشان از حكمي كه كرده اي ( اندكي) احساس ناراحتي نكند و كاملاً سر تسليم فرود آورد. علامه طباطبايي در تفسير اين آيه مي فرمايد: ايمان عبارت است از اين كه انسان به طور تام و كامل و به باطن و ظاهر تسليم امر خدا و رسولش باشد، و چگونه ممكن است كسي مؤمن حقيقي باشد، و در عين حال در برابر حكمي از احكام او تسليم نشود، يا اگر به ظاهر اظهار تسليم ميكند، در باطن جانش تسليم نباشد و به ظاهر از ترس رسوايي اظهار تسليم كند، ولي در باطن دلش به خاطر اين كه حكم نامبرده، با حال و هواي او سازگار نيست، منزجر باشد.[٥] حضرت علي عليه السلام افراد ولايت مدار را اين گونه نصيحت مي كند: «به اهل بيت پيامبرتان نگاه كنيد و به آن سو كه مي روند، پي آن ها را بگيريد... اگر ايستادند، بايستيد و اگر برخ