بسم الله الرحمن الرحیم. النحو الوافی. فعل مضارع،معرب است تا زمانی که متصل نشود به آخر آن نون تاکید،یا نون نسوة مثل،اِنَّ الله لا یغفر ان یُشرَک به ولی اگر متصل شود به آخر آن،نون تاکید به صورت مباشر،مبنی بر فتحة میشود مثل،لاضربَنَّ و لاضرِبَنْ. توجه،منظور از مباشر اتصال نون است به لام الفعل بدون هیچ فاصلی( چه فاصل ظاهری،چه مقدر) ولی اگر اتصال غیر مباشر باشد یعنی بین فعل و نون تاکید فاصلی بیاید فعل مضارع معرب است. فاصل بر دو قسم است. ۱.ظاهری، مثل الف اثنین مانند یَضْربانِّ ۲.تقدیری،مثل واو جمع و مثل یا مخاطبة مانند،یضرِبُنَّ که واو در تقدیر است و مانند یضربِنَّ که یا در تقدیر است. و نیز اگر نون نسوة، متصل شود مباشرتا به فعل مضارع ،مبنی بر سکون میشود مثل،یضرِبْنَ،تضرِبْنَ. ###نکته#### زمانی کــه مضارع،مبنی شود،و سبقت بگیرد او را ناصبی یا جازمی،واجب است چنین بگویم،فعل مضارع،مبنی است محلا منصوب یا محلا مجزوم. نکته،اگر فعل مضارع عطف شود به فعل مبنی،در محل نصب،فعل مضارع ای که عطف شده منصوب میشود. مثلا ان یضرِبُنَّ زیدا و یَضْرِبَ عمرا یضربُنَّ مبنی است و محلا منصوب ولی یضربَ معرب و منصوب است (خلاصه صفحه،آخر ۶۸ تا پایان صفحه ۷۱) @talcheslkotob

طلاب عزیز و سربازان خوش نام امام عصر توجه بفرمایید، کانال زیر مختص به علاقمندان سیر و سلوک و مباحث عرفانی است لطفا همراه ما باشید. @seirosolok

طلاب عزیز و سربازان خوش نام امام عصر توجه بفرمایید، کانال زیر مختص به علاقمندان سیر و سلوک و مباحث عرفانی است لطفا همراه ما باشید. @seirosolok

تلخیص الکتب.: بسم الله الرحمن الرحیم. النحو الوافی زیادة و تفصیل. الف. ۱.مثال اول،جاء هذا،هذا فاعل و محلا مرفوع است،یعنی اگر اسم معربی جای هذا بیاید لفظش مرفوع میگردد. مثال دوم، اِنْ ضربتَ ضربتُ،ضربتَ و ضربـْتُ،محلا مجزوم هستند،یعنی اگر فعل مضارع معربی جای آن دو بیستد، لفظ آن مجزوم میشود، پس اینکه علمای نحو میگویند محلا مرفوع یا محلا منصوب،مراد آنها از مـــحلا روشن شد. ۲.مثال اول،جاء موسی،موسی فاعل و تقدیر مرفوع مثال دوم،یخشی زیدُ یَخشَیٰ،فعل مضارع و تقدیرا مرفوع است، منظور از تقدیر این است که حرف آخر از کلمه نمیتواند حرکت بپذیرد مثل حرف الف مطلاقا. فرق اعراب تقدیری و محلی:در اعراب محلی تمام کلمه باعث این نوع اعراب شده ولی در اعراب تقدیری،آخر کلمه باعث این اعراب شده. اختلاف نحوی ها،در نوع اعراب احدٍ در مثال ما جائنی من احدٍ اعراب۱.(مختار مصنف)احدٍ مجرور به من زائده مــحــــلا مرفوع،فاعل برای جائنی اعراب۲.احد ٍ لفظا مجرور به مِن زائده ،تـــقــــــدیرا مرفوع در موارد زیر اعراب محلی است. ۱.مبنیات ۲.جملات که محل از اعراب دارن(در جای خودشان بحث این جملات می آید) ۳.جملاتی که تاویل به مصدر رفته اند عجبتُ مِن اَنْ یضربَک زیدا(یضربَ محلا مجرور است به مِن ) ۴.اسم های مجرور به حرف جر زائد. صفحه ۷۲تا آخر صفحه ۷۳ @talcheslkotob

بِسمِ اللهِ الرَحمنِ الرَحِیمِ. النحو الوافی. نکته بسیار مهم. گاه آخر کلمه علامتی میگیرد که نمیشود آن را اعراب یا بناء،گویم. مثل ضمه الناسُ در آیه شریفه،یا ایُها الناسُ. کلمه ی ایُ منادای مبنی بر ضمه است که محل آن منصوب است، وهاء بعد از ایُ ، حرف تنبیه است و محلی از اعراب ندارد. کلمه الناسُ،عطف بیان از ایُ است وضمه ی آن،به خاطر همسایگی با ایُها داده شده است،و این علامت نه علامت بناء است نه اعراب. توجه اشهر،در خصوص الناسُ این است که گفته شود اسمی است که محلی از اعراب ندارد،گرچه گفته شد نقش او عطف بیان است. (توضیح بیشتر ان شا الله در جایگاه خودش) سه خط آخر صفحه ی ۷۳. @talcheslkotob

بسم الله الرحمن الرحیم. ❤️❤️❤️پیشاپیش،حلول ماه مبارک رمضان را محضر شما،تبریک عرض میکنم،ما را از دعاهایتان محروم نفرمایید.❤️❤️❤️. النحو الوافی. زیادة و تفصیل. قسمت ب:نحوی ها،اسبابی را برای بناء و اعراب ذکر کرده اند،که اکثر آنها از نظر عباس حسن(مصنف کتاب شریف نحو وافی) پذیرفته نیست. علت بناء فعل:فعل،معانی مختلفة، همچون فاعلیت مفعولیت و غیره را نمی پذیرد که در نتیجه،برای تمیزشان نیاز به اعراب باشد. توجه ۱ فعل مضارع،چون شبیه اسم شده معرب شده است،یعنی چون معانی زائد بر اصل خودش گرفته معرب شده. به مثال های زیر توجه کنید. مثال ۱.لا تضربْ و تجلسْ در صورت جزم تجلس،زدن و نشستن،نهی شده،یعنی نزن و نشین. مثال ۲.لا تضربْ زیدا و تجلسَ(جمع شدن و نشستن بـــــا هم،منع شده و منعی در جدا جدا انجام دادن هریک از جلوس و زدن نیست) یعنی در حالتی که نشستی نـــــزن،ولی زدن با حالت ایستاده،یا نشستن بدون زدن،منع نشده است. مثال ۳.لا تضربْ زیدا و تجلسُ،نهی شده از زدن ولی،نشستن مباح است. به آخر فعل تجلس علامتهای وارد شد،به همین جهت معانی تجلس،مختلف شد و از این جهت شبیه اسم شد و رنگ بوی اسم را گرفت و معرب شد،دقیقا مثل زید که با معنای فاعلی زیـــــــــدٌ میشود و با معنای مفعولی زیداً میشود. اما فعل مضارع همراه نون تاکید،یا نون نسوة چون این نون ها از خصائص فعل هستند،فعل را به اصلش که مبنی بودن است بر میگردانند. این توضیحات را عباس حسن قبول ندارد و علت اعراب و بنا را استعمال عرب میداند. صفحه ی ۷۴ تا اول صفحه ی ۷۶. @talcheslkotob

بسم الله الرحمن الرحیم. .❤️❤️❤️حلول ماه مبارک رمضان مبارک❤️❤️❤️❤️. النحو الوافی نحویون معتقدند،بعضی از اسماء به خاطر شباهتشان به حرف،مبنی میشوند. مثلا در سه کلمه (مَن) و (اَینَ) و (کَیْفَ)،که هر سه از اسماء استفهامند چنین میگویند. کلمه مَن،اسمی است که اولا،دلالت میکند بر معنایی که غالبا آن معنا عاقل است و ثانیا،بر استفهامی دلالت میکند که آن استفهام از خارج لفظ او فهمیده میشود، مثلا وقتی گفته میشود مَن عندَک،اصل مثال،اَ مَن عندک بوده که اَ برای استفهام،و مَن برای معنایی غالبا عاقل(کسی) به کار برده میشود و هیچ وقت این اصل در کلام عرب نیامده، و وقتی مَن همواره با همزه استفهام مقدر استعمال شده،بی نیاز شده از همزه مقدر و من این معنای همزه را متضمن شده،پس مَن شبیه به همزه استفهام شده و مبنی شده است. اَیْنَ و کیفَ نیز مانند مَن هستند،یعنی متضمن همزه استفهام میشوند و در نتیجه شبیه به حرف و مبنی میشوند. عباس حسن،علت حقیقی در اعراب و بناء را استعمالات عرب میداند و هیچ کدام از استدلال های بالا را قبول ندارد. خلاصه صفحه ۷۸ تا آخر ۷۹ 🙏ما را از دعاهایتان محروم نفرمایید🙏 @talcheslkotob

بسم الله الرحمن الرحیم. النحو الوافی. شباهت های اسم به حرف. ۱.شباهت وضعی. ۲.شباهت معنوی. ۳.شباهت استعمالی. ۴.شباهت افتقاری ۵.شباهت لفظی. ۱.شباهت وضعی،یعنی اسم اصلتا،یک حرفی یا دو حرفی وضع شده باشد،چنانچه وضع حروف چنین است، مثل کَ و کُم که از ضمائر هستند. ۲.شباهت معنوی،اسم علاوه بر معنای مستقلش معنای غیر مستقلی را هم متضمن شود مثل مَن استفهام که متضمن همزه استفهام میشود و معنای خودش غالبا کسی که است،یعنی غالبا بر معتای عاقلی دلالت دارد. ۳.شباهت استعمالی یعنی اسم مانند بعضی حروف،عامل باشد و معمول لفظی واقع نشود. مثل اسماء افعال. ۴.شباهت افتقاری،یعنی اینکه اسم اصالتا نیازمند به جمله، یا نائب از جمله باشد. مثل مَن موصول که اصلتا نیار به جمله دارد و اَلْ موصله که اصالتا نیازمند به صفت صریح (اسم فاعال،اسم مفعول) است و این صفت صریح، نائب از جمله میشود. ۵.شباهت لفظی،یعنی اسم در لفظش شبیه حرف باشد، مثل حاشای اسمی که شباهت لفظی دارد با حاشای حرفی، یا مثل علیٰ اسمی که شباهت لفظی دارد با علیٰ حرفی. عباس حسن مصنف کتاب نحو وافی قائل به هیچ کدام از این شباهت ها نیست و میفرماید،خیر در ترک کردن همه ی این شباهت ها ست. 🙏ما را از دعاهایتان محروم نفرمایید🙏 خلاصه صفحه آخر 79 تا آخر صفحه ۸۲ @talcheslkotob

بسم الله الرحمن الرحیم. النحو الوافی. ادامه بحث معرب و مبنی. سابقا گفته شد اگر بین فعل مضارع و نون تاکید(چه خفیفه چه ثقیله)،فاصلی باشد،فعل مضارع معرب است و مبنی نمیشود. فاصل بر دو قسم است. ۱.فاصل ظاهری،مثل یضربانِّ که بین فعل مضارع و نون تاکید الف مثنی فاصل شده است. اصل یضربانِّ،یضربانِنَّ،بوده است،سپس اجتماع سه حرف زائد پیش آمده،که در چنین اجتماعی یکی از زوائد حذف میشود. توجه،زائدی که حذف شده،نون علامت رفع است چون نمیتوانیم نون تاکیدی که به غرض تقویت و تاکید کلام آمده را حذف کنیم(اگر حذف کنیم غرض فهمیده نمیشود).وقتی نون عوض رفع را حذف کردیم،نون تاکید را مکسور میکنیم و حاصل میشود یضربانِّ. ۲.فاصل تقدیری. مانند تضربُنَّ،که در اصل تضربُونَنَّ،نون رفع را حذف میکنیم چون سه حرف زائد از یک جنس با هم جمع شده اند،سپس التقاء ساکنین بین واو جمع و نون اول از نون مشدد پیش می آید که واو جمع حذف میشود و میشود یضربُنَّ. یضربِنَّ نیز مانند یضربُنَّ است با این تفاوت که در یضرِبِنَّ یا مخاطبة حذف شده است. توجه،اعراب هر سه مثال(یضربانِّ و یضربُنَّ و یضربِنَّ) تقدیری است. بررسی دو آیه از خدای تعالی ۱.لَتُبْلَوُنَّ فی اموالکم و انفسکم اصل تُبْلَوُنَّ،تُبْلَوُونَنَّ بوده است،سپس واو اول قلب به الف شده و به خاطر التقاء ساکنین حذف شده است،سپس نون رفع،حذف شده است،و حاصل شده تُبْلَونَّ،واو جمع،حذف نشد،بلکه متحرک شده به حرکت مناسبش که ضمه است. ۲.فَامَّا تَرَیِنَّ من البشر احدا..... اصل تَرَیِنَّ،تَرَیِینَنَّ،سپس نون رفع حذف میشود،یا اولی قلب به الف و به خاطر التقاء ساکنین با یا دوم حذف میشود و سپس یا دوم مکسور میکنیم که نهایاتا میشود تَرَیِنَّ سوال چرا در این دو آیه واو و یاء حذف نشدن بلکه متحرک به حرکت مناسب شدند. جواب:چون علامتی قبل از آنها نبود تا دلالت بر وجود آنها کند. خلاصه آخر صفحه ۸۲ تا آخر صفحه ۸۵ @talcheslkotob

بسم الله الرحمن الرحیم. النحو الوافی. اگر گفته شود،نون تاکید در مثل یَضْرِبُنَّ و یَضرِبِنَّ،متصل و مباشر است و درنتیجه فعل مضارع مبنی میشود، ما میگویم چنین نیست،چون در این دو فعل واو و یاء که ضمیر هستن به خاطر علت حذف شده اند، و قاعده داریم که میگوید،محذوف به خاطر علتی مثل ثابت است پس واو و یاء در نیت ثابت اند و فعل مبنی نمیشود. توجه،سابقا گفته شد که فعل ماضی اگر متصل شود به او ضمیر رفع متحرک مثل نَ،تَ،تُماو... مبنی بر سکون است،اما کثیری از نحویون میگویند که فعل ماضی در این حالت نیز مبنی بر فتحه مقدر است و علت حذف فتحه این است که اگر میگفتیم مثلا ضَرَبَتَ اولا کلمه ثقیل میشد به خاطر پیاپی آمدن چهار حرف متحرک ثانیا دو کلمه(فعل و ضمیر) شبیه یک کلمه میشد،پس به آخر فعل ماضی سکونِ عارضی دادیم... در صیغه سه فعل ماضی که سابقا گفتیم مبنی بر ضمه است،عده ای میگویند که فعل در اصل مبنی بر فتحه است و این ضمه عارض شده است به خاطر مناسبت با واو عباس حسن اعتقاد به رای سابق دارد (یعنی مبنی بر سکون درحالتی که به فعل ضمیر رفع متصل شده است و مبنی بر ضم در صیغه سوم ماضی) و رای دوم را نمیپذیرد. مبنی اسما دو قسم است ۱.اصلی،مثل ضمائر ۲.عارضی مثل اسم لا نفی جنس و منادیٰ توجه:اسم های مقصور و منقوص مثل فتیٰ،،هادِی،مبنی نیستند،چون مثنی و جمع میشوند در حالی که اسماء مبنی مباشرتا مثنی و جمع نمیشوند. این اسما مقصور و منقوص اعرابشان تقدیری است خلاصه آخر صفحه ۸۵ تا اول ۸۷ @talcheslkotob

بسم الله الرحمن الرحیم. النـــحو الـــوافی. انواع بـــــــنـــــــاء. ۱.بــنــاء اصلی. ۲.بـــنــاء فرعی یا بناء نیابت از اصلی. بــنـاء اصلی چهار قسم است. ۱.سکون ۲.فتحة ۳.ضمة ۴.کسرة ۱.سکون،بر هر سه قسم از کلمه پیاده میشود مثال اسم کَمْ،مثال حرف،قَدْ مثال فعل ضَرَبْتَ، اِضْرِبْ، یَضرِبْنَ(ماض،مضارع،امر) اما نائـــب از سکون،در دو جا است، اول،حذف حرف عله در فعل امر که معتل الاخر مثل اُدْعُ. دوم،حذف نون،در صیغه های دوم،سوم،چهارم و پنجم از امر مخاطب است(اِضربا،اضبوا،اضربی،اضربا) ۲.فتحة،در هر سه قسم از کلمه یافت میشود در اسم مثل اَینَ،در حرف مثل سَوفَ و در فعل مثل،ضَرَبَ،یضرِبَنَّ،اِضرِبَنَّ(ماضی،مضارع،امر) اما نائــب از فتحه در جایگاه است، اول،کسره،در جمع مونث سالم وقتی که اسم لای نفی جنس میشود مثل،لا مسلماتِ(مبنی بر کسره است) دوم،یاء درمثنی ها و جمع ها مذکر سالم،وقتی که اسم لای نفی جنس میشوند لا زیدَینِ و لا زیدِنَ(مبنی بر یاء هستند) ۳.الضم:داخل در اسم و حرف میشود و بر فعل داخل نمیشود مثال اسمی حیثُ،مثال حرفی مُنذُ. توجه،ضمه در صیغه سه ماضی عارضی است و اصلی نیست. اما نائب از ضمه،اول،الف در اسم مثنایی که منادیٰ میشود یا زیدانِ یا رجلانِ دوم،واو در جمع سالمی که منادیٰ میشود مثل یا زیدُونَ. ۴.کسرة،که داخل در اسم و حرف میشود مثل هولاءِ و بِ در بِزیدٍ توجه نائب از کسر نداریم. خلاصه اول صفحه ۸۷ تا اول صفحه ۹۰ @talcheslkotob

بِسمِ الله الرحمنِ الرحیمِ. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ النـــحـــو الــــوافــــی. اعراب بر چهار قسم است. ۱.رفع که داخل میشود بر اسم و فعل مضارع.مثل سعیدُ یَقُومُ ۲.نصب که داخل میشود بر اسم و فعل مضارع مثل اِنَّ میثمَ لن یضرِبَ احداً ۳.جر که فقط بر اسم داخل میشود مانند بِاللهِ اَستَعِینُ فی کلِ امرٍ. ۴.جزم که فقط بر فعل داخل میشود. #توجه#جزم فقط بر فعل مضارع داخل میشود# مانند قول خدای تعالی ،لَمْ یَلِدْ و لم یُولَدْ برای تمام این اعرابها علامت اصلی و علامت نیابتی وجود دارد. علامات اصلی چهار قسم هستند. ۱.ضمه( ُ ٌ) در حالت رفع. ۲.فتحه( َ اً ) در حالت نصب ۳.کسره( ِ ٍ) در حالت جر ۴.سکون(عدم وجود حرکت ْ ) در حالت جزم ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ خلاصــــــــه صــــــفـــــحه ۹۰ @talcheslkotob