اَللّـهُمَّ بَلِغْ مَوْلانا.. اِمامَ الْهادِیَ الْمَهْدَیَ القائم بأَمْرِک.. خدایا برسان به مولای ما.. امام راهنمای راه یافته.. 💧آبها نام تـ✨ـو را زمزمه میكنند.. درختها 🌳به احترام تو سبز ☘️میشوند #نسیم 🤲دعای عهد را در گوش سروها 🌲میخواند #شكفتن گل🌻 رویت.. بهترین هدیه برای #منتظران است #اللهم_عجل_لولیک_الفرج 🌸🍃 #دعای_عهد 🌺@tanhamasirKordestan

🌷🌼🌹🌸🌷🌼🌹🌷 #یه_نکته 👈یک راهکار خوب جهت تعجیل در فرج 🔸کدام تقوا ما را به ظهور نزدیک میکند❓ فقط نماز اول وقت و کارهای خوبِ فردی❓ اگر میلیون‌ها نفر از اینگونه افراد خوب در کنار هم زندگی کنند، 👈تا وقتی در زندگی دسته‌جمعیِ خوب ناتوان باشند، تقوایشان رشد نیافته و برای تعجیل ظهور، فایدۀ چندانی ندارند! ❌ 👈اصل تقوا آنست که در جریان یک زندگی جمعی و کار تشکیلاتی خود را نشان بدهد 💯 🔹امام زمان ارواحنافداه در توقیع شریف خود فرموده اند: ⤵️⤵️ اگر شیعیان ما جمع شوند و به عهدی که به گردن آنها داریم وفا کنند، ✔️✔️ به سرعت، سعادت مشاهدۀ ما نصیبشان میشود (احتجاج/۴۹۹/۲) 🔺یعنی هرکس «تَکی» به حضرت ابراز ولایتمداری کند، مانعِ ظهور را برطرف نمیکند. ❌ #استاد_پناهیان ┄┅─✵💝✵─┅┄ @tanhamasirKordestan ┄┅─✵💝✵─┅┄

🎥تایم لپسی زیبا از طبیعت بکر 🖼کردستان #ایران_زیبا 🌺@tanhamasirKordestan

🔴 تبلیغ نگهداری از حیوانات خانگی در صداسیمای ایران و جملات کارشناس برنامه: 🔹«متاسفانه هنوز در خانواده ها با یک سری مسائل مذهبی و یک سری مسائل اجتماعی طرفیم که...»‼️ 🔸تبلیغ صنعت پت به جای تشویق #فرزندآوری برای حل مشکلات روحی❗️ ༻‌🦋 @tanhamasirKordestan

❌ صدا و سیمایی که باید ابزار تبلیغ #فرزندآوری باشه، با دعوت از مثلا کارشناس! تبلیغ نگهداری حیوان رو می کنه. کارشناس با وقاحت تمام میگه: متاسفانه ما در ایران با یک سری مسائل اجتماعی مذهبی طرفیم! دقّت کنید، علنا داره بیان می کنه❗️ ابتدای صحبتش هم میگه: خرگوش بین صحبتت حرف نمی زنه و راحت ارتباط برقرار می کنه، انسان اینطور نیست! 👆این برنامه داره طوری القا می کنه که نگهداری از حیوانات: سگ و خرگوش و.. برای درمان افسردگی و.. خوبه! ولی در واقع داریم می‌بینیم کشورهای غربی که بالاترین آمار نگهداری از حیوانات خانگی رو دارند، طبق آمارهای رسمی همواره بالاترین میزان افسردگی و خودکشی رو دارند‼️ @tanhamasirKordestan

💢 عظمتِ پوشالی دشمن ▪️ کربلا را تصور کن! در یک طرف، لشکری ۳۰هزار نفری و در طرف دیگر، تنها ۷۲ نفر! 🔹اما امام و یارانش برای انجام تکلیفِ خود (جهاد در راه خدا و حفظ دین) از عظمت و بزرگی سپاه دشمن نترسیدند، از تنهایی وحشت نکردند و کم بودن را مجوزی برای فرار از مقابلِ دشمن ندانستند. ▫️ اکنون نیز شیعیانِ امام زمان کم‌اند و دشمنان بسیار. پس ما هم نمی‌توانیم به بهانه‌ی ترس از بزرگیِ سپاه دشمن و فراوانیِ تجهیزات آنها، از حضور در میدان جنگ، چه سخت و چه نرم شانه خالی کنیم. ▪️ در اوضاعِ آشفته و پُر از ظلمِ جهان، یک چیز در میانِ بیشتر افراد، مشترک است و آن اینکه، حالِ اکثرِ مردم خوب نیست و همه به دنبالِ نجات دهنده هستند. 🔸حتی با وجود کم بودنِ تعدادمان هم می‌توانیم رسانه‌ باشیم. رسانه‌ای که (در توئیتر، اینستا گرام و...) یادِ منجی را در دلها زنده می‌کند. 👈 یادمان باشد این کارِ به ظاهر کوچک، قدمی بزرگ در تعجیلِ ظهور است. گاهی یک نفر، باعثِ آگاه کردن افراد بسیاری می‌شود.✔️ ✨ آری! «چه بسیار گروه‌های کوچکی که به فرمانِ خدا، بر گروه‌های عظیمی پیروز شدند.» (آیه ۲۴۹ سوره بقره) #توجیه_المسائل_کربلا 6⃣2⃣ ◼️◾️ @tanhamasirKordestan

به‌‌تو‌از‌ دور‌ سلام‌ ...♥️ #محمدحسین‌پویانفر #اربعین ▪️@tanhamasirKordestan

🎵 خیلی حسین(علیه السلام) زحمت ما را کشیده است .. #استاد_پناهیان ▪️@tanhamasirKordestan

🌹#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌴#شماره_93 تَثْمِيرَ الْمَالِ، وَيَکْرَهُ انْثِلاَمَ الْحَالِ. امام(عليه السلام) فرمود: هيچ کس از شما نگويد خداوندا! به تو پناه مى برم از اين که مرا امتحان کنى، زيرا هيچ کس نيست مگر اين که امتحانى دارد. ولى اگر کسى مى خواهد به خدا پناه برد و دعا کند، از آزمون هاى گمراه کننده به خدا پناه برد، خداوند سبحان مى فرمايد: «بدانيد اموال و اولاد شما وسيله آزمايش شماست». معناى اين سخن آن است که خداوند مردم را با اموال و اولادشان آزمايش مى کند تا آن کس که از روزى اش خشمگين است از آن که شاکر و راضى است عمل آشکار گردد)

شرح و تفسیر فلسفه امتحان الهى امام(عليه السلام) در اين گفتار حکمت آميز خود به نکته مهمى اشاره مى کند و آن عموميت امتحان براى همه انسان ها و حتمى بودن آن در هر شرايط است. نخست مى فرمايد: «هيچ کس از شما نگويد خداوندا! به تو پناه مى برم از اين که امتحان شوم»; (لاَ يَقُولَنَّ أَحَدُکُمْ: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِکَ مِنَ الْفِتْنَةِ»). سپس به ذکر علت آن پرداخته مى فرمايد: «به اين دليل که هيچ کس نيست مگر اين که امتحانى دارد»; (لاَِنَّهُ لَيْسَ أَحَدٌ إِلاَّ وَهُوَ مُشْتَمِلٌ عَلَى فِتْنَة). اصولا دنيا دار امتحان، تکاليف و مسئوليت هاست و بشر براى تکامل آفريده شده و تکامل ها از مسير امتحانات مى گذرد و بى امتحان راهى به سوى کمال نيست، بنابراين چنين دعايى مثل اين است که انسان بگويد: خداوندا مرا به هيچ تکليفى مکلّف نکن. بديهى است چنين دعايى دور از استجابت است. آن گاه امام در ادامه اين سخن راه صحيح دعا کردن و پناه بردن را درباره امتحانات به انسان ها مى آموزد و مى فرمايد: «ولى اگر کسى مى خواهد به خدا پناه ببرد و دعا کند، از امتحانات گمراه کننده به خدا پناه ببرد»; (وَلَکِنْ مَنِ اسْتَعَاذَ فَلْيَسْتَعِذْ مِنْ مُضِلاَّتِ الْفِتَنِ). به بيان ديگر از خدا توفيق پيروزى در امتحانات را بخواهد و از ذات پاکش در اين راه يارى بطلبد تا توفيق الهى شامل حال او گردد و در آزمايش هاى الهى رو سفيد شود. آن گاه امام در ادامه اين سخن به دو دليل نقلى و عقلى تمسک مى جويد: نخست مى فرمايد: «زيرا خداوند سبحان مى گويد: بدانيد اموال و اولاد شما وسيله آزمايش شما هستند»; (فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ يَقُولُ: (وَاعْلَمُوا أَنَّما أَمْوالُکُمْ وَأَوْلاَدُکُمْ فِتْنَةٌ)). لازم به ذکر است که «فتنه» در اصل به معناى قرار دادن طلا در کوره است تا ناخالصى هاى آن گرفته شود و خالص از ناخالص شناخته گردد سپس به هرگونه آزمايش اطلاق شده البته اين واژه گاه به معناى شکنجه، گمراه ساختن و ايجاد مشکلات اجتماعى و آشوبگرى نيز استعمال شده است.(1) آيات زيادى درباره حتمى بودن امتحانات الهى در قرآن مجيد وجود دارد. امام انگشت روى دو مورد از موارد بسيار روشن امتحانى گذارده است. سپس در تفسير اين آيه به بيان دليلى عقلى مى پردازد و مى فرمايد: «معناى اين سخن آن است که خدا مردم را با اموال و اولادشان آزمايش مى کند تا آن کس که از روزى اش خشمگين است از آن کس که شاکر و راضى است شناخته شود، هرچند خداى سبحان به مردم از خودشان آگاه تر است; ولى اين براى آن است که کارهايى که موجب استحقاق ثواب و عقاب مى شود ظاهر گردد»; (وَمَعْنَى ذَلِکَ أَنَّهُ يَخْتَبِرُهُمْ بِالاَْمْوَالِ وَالاَْوْلاَدِ لِيَتَبَيَّنَ السَّاخِطَ لِرِزْقِهِ، وَالرَّاضِيَ بِقِسْمِهِ، وَإِنْ کَانَ سُبْحَانَهُ أَعْلَمَ بِهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ، وَلَکِنْ لِتَظْهَرَ الاَْفْعَالُ الَّتِي بِهَا يُسْتَحَقُّ الثَّوَابُ وَالْعِقَابُ). اين سخن اشاره به نکته پرمعنايى است و آن اينکه صفات درونى و نيات اشخاص هرگز سبب پاداش و عقاب نمى شود جز آنکه اين صفات و نيات در عمل آشکار گردد. به بيان ديگر معيار ثواب و عقاب، اعمال است نه نيات و صفات درونى، بنابراين خدا در عين اينکه نيات و صفات درونى انسان ها را کاملاً مى داند، بلکه از خودشان به آن آگاه تر است، باز هم امتحان مى کند تا در صحنه اعمال ظاهر شوند و معيار ثواب و عقاب تحقق يابد. به تعبير ديگر مسير تکامل از طريق افعال مى گذرد و آزمايش هاى الهى همه براى همين هدف است. باز به زبان ديگر، آنچه ملاک پاداش و کيفر است حسن فعلى است نه تنها حسن فاعلى. آن گاه امام در پايان اين سخن انگشت روى چند مصداق از نيات انسان ها گذارده مى فرمايد: «زيرا بعضى از مردم (مثلا) پسر را دوست دارند و از فرزندان دختر ناخشنودند و بعضى افزايش مال را مى خواهند و از نقصان آن ناراحتند (هيچ يک از اين نيات سبب پاداش و کيفر نمى شود مگر زمانى که در ميدان عمل آشکار گردد)»; (لاَِنَّ بَعْضَهُمْ يُحِبُّ الذُّکُورَ وَيَکْرَهُ الاِْنَاثَ، وَبَعْضَهُمْ يُحِبُّ تَثْمِيرَ الْمَالِ، وَيَکْرَهُ انْثِلاَمَ الْحَالِ). آنها که تنها فرزندان پسر را دوست دارند و از دختر متنفرند کسانى هستند که از نعمت هاى الهى ناخرسندند و از عهده امتحان الهى بر نيامده اند و آنها که در پى جمع مال اند و از هرگونه نقصان ناراحت، نيز گروهى هسنند که در اين امتحان قبول نشده اند. مرحوم سيّد رضى بعد از بيان اين کلمات حکمت آميز مى گويد: «آنچه امام در اين بيان آورده است از تفسيرهاى عميق و پيچيده اى است که از آن حضرت شنيده شده است»; (قالَ الرَّضي: وَهذا مِنْ غَريبِ ما سُمِعَ مِنْهُ فِي التَّفْسيرِ). اشاره به اينکه تفسيرى است فشرده و پرمعنا بر مسئله آزمايش هاى الهى، زيرا امام روشن مى سازد که آ

نکته ها ج-۱۲ نکته ها 1. جهان ميدان آزمايش آزمون هاى بشرى با دو هدف انجام مى شود: گاه براى کشف مجهولى است مانند تمام امتحاناتى که در سطوح مختلف آموزش و پرورش و دانشگاه هاست; همه براى اين است که بدانند کدام شاگرد دروس خود را به گونه صحيح و کامل آموخته و کدام نياموخته است و يا اين که طلاى مشکوکى را به درون کوره مى برند تا معلوم شود باطن آن چيست; آيا واقعاً طلاست يا فلز ديگر و اگر طلاست خالص است يا ناخالص. نوع ديگرى از امتحان براى کشف مجهول نيست، بلکه براى رساندن به کمال صورت مى گيرد، مثل اين که مى دانيم فلان طلا ناخالصى دارد، آن را به کوره مى بريم تا ناخالصى ها بسوزد و طلاى خالص به دست آيد و از اين قبيل تمام تمرين هايى است که ورزشکاران پيش از حضور در ميدان مسابقه انجام مى دهند; همه اينها براى پرورش و رسيدن به کمال مطلوب است. آزمون هاى الهى به معناى اول نيست، همان گونه که امام(عليه السلام)در جمله بالا به آن اشاره فرموده و مى گويد: «وَإنْ کانَ سُبْحانَهُ أعْلَمَ بِهِمْ مِنْ أنْفُسِهِمْ» و همان گونه که در سوره «عنکبوت» آمده «(أَحَسِبَ النّاسُ أَنْ يُتْرَکُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنّا وَهُمْ لا يُفْتَنُونَ * وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَيَعْلَمَنَّ اللّهُ الَّذينَ صَدَقُوا وَلَيَعْلَمَنَّ الْکاذِبينَ); آيا مردم گمان کردند همين که بگويند ايمان آورديم به حال خود رها مى شوند و آزمايش نخواهند شد؟ ما کسانى را که پيش از آنها بودند آزموديم (و اينها را هم آزمايش مى کنيم) بايد علم خدا درباره کسانى که راست مى گويند و کسانى که دروغ مى گويند تحقق يابد».(1) بنابراين تمام امتحانات الهى براى اين است که ناخالصى ها برطرف گردد و بندگان به خلوص واقعى برسند، همان گونه که در آيه شريفه 155 سوره «بقره» آمده است: (وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَيْء مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْص مِنَ الاَْمْوالِ وَالاَْنْفُسِ وَالثَّمَراتِ وَبَشِّرِ الصّابِرينَ). مطابق اين آيه خداوند با انواع مشکلات، ناامنى ها، گرسنگى ها، کمبود محصولات زمينى و آفات انسانى بندگانش را مى آزمايد تا صابران يعنى کسانى که دربرابر اين آزمايش ها مقاومت کردند به وجود آيند و به آنها بشارت نيل به مقامات عاليه داده شود. و در آيه 141 «آل عمران» اين مطلب با وضوع بيشترى بيان شده، زيرا بعد از ذکر پاره اى از امتحانات الهى مى فرمايد: «(وَ لِيُمَحِّصَ اللّهُ الَّذينَ آمَنُوا وَيَمْحَقَ الْکافِرينَ); هدف اين است که خداوند افراد باايمان را خالص گرداند و کافران را نابود سازد». 2. معيار پاداش و کيفر؟ به يقين نيت انسان رابطه نزديکى با صفات درونى او دارد. کسى که نيت کار خيرى مى کند انسان وارسته، با سخاوت و ايثارگرى است، هرچند به مقصود خود نرسد و آن کس که نيت آزار و اذيت و کشتار مردمان دارد به يقين آدم شرورى است; ولى نه در شرع و نه در عرف عقلا کسى را بر نيتش کيفر نمى دهند مگر اين که بر طبق آن کارى انجام داده باشد. نيز کسى را به دليل نيتش مستحق پاداش نمى بينند. در اينجا اين سؤال پيش مى آيد که اگر چنين است چرا در روايات اسلامى آمده است که نيت شر، کيفر ندارد اما نيت خير، پاداش دارد؟ در حديثى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم: «إِنَّ الْعَبْدَ الْمُؤْمِنَ الْفَقِيرَ لَيَقُولُ يَا رَبِّ ارْزُقْنِي حَتَّى أَفْعَلَ کَذَا وَکَذَا مِنَ الْبِرِّ وَوُجُوهِ الْخَيْرِ فَإِذَا عَلِمَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ ذَلِکَ مِنْهُ بِصِدْقِ نِيَّة کَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِنَ الاَْجْرِ مِثْلَ مَا يَکْتُبُ لَهُ لَوْ عَمِلَهُ إِنَّ اللَّهَ وَاسِعٌ کَرِيمٌ; بنده مؤمن تنگدست مى گويد خداوندا به من روزى فراوان ده تا چنين و چنان از کارهاى نيک و برنامه هاى خوب انجام دهم. هنگامى که خدا بداند او در اين نيتش صادق است اجر و پاداشى را که اگر عمل مى کرد به او مى داد، به سبب نيتش مى دهد. خداوند بخشنده و کريم است».(2) در روايت ديگرى نيز در همان باب آمده است که هرگاه افراد با ايمان نيت خيرى کنند و موفق بر انجام آن نشوند يک حسنه براى آنها نوشته مى شود و اگر عمل کنند ده حسنه; ولى هنگامى که نيت معصيتى کنند تا عمل نکرده اند چيزى براى آنها نوشته نمى شود.(3) پاسخ اين سؤال روشن است و آن اين که ثواب بر دوگونه است ثواب استحقاقى و ثواب تفضلى; پاداشى که بر عمل داده مى شود از باب استحقاق است (هرچند استحقاق نيز خود نوعى تفضل الهى است) و پاداشى که به نيت داده مى شود پاداش تفضلى است. (1). عنکبوت، آيه 2 و 3. (2). کافى، ج 2، ص 85، ح 3. (3). همان، ص 498، ح 2.