#اقتصاد_مقاومتی
دست فوتبال در جیب مردم!
«بیت‌المال» اصطلاحاً به درآمدهای عمومی یک حکومت می‌گویند که باید به مصارف «عمومی» هم برسد. هر جایی که بیت‌المال صرف مصارف خصوصی فرد یا گروهی خاص شود، یعنی ظلمی فاحش صورت گرفته که بقیه مردم را از بهره‌مندی از آن بخش بیت‌المال محروم می‌سازد.
با این تفاسیر، نگاهی به فوتبال (و حتی سازوکار کل ورزش) در کشور ما بیندازید؛ باشگاه‌هایی که از پول بیت‌المال ارتزاق می‌کنند، در حالی که منافع عمومی خاصی ندارند. چرا باید کارمند ساده‌ای مالیات بدهد و پول زحمات او صرف بازیکن فوتبالی شود که درآمدهای ما فوق تصور دارد و تنها خدمتی که به عموم مردم می‌کند، «بازی» است!؟
خصوصی‌سازی باشگاه‌های ورزشی ما، هزینه هنگفت ورزش حرفه‌ای را از روی دوش مردم برداشته و بر روی دوش خودشان می‌نهد. اتفاقاً ورزش و مخصوصاً «فوتبال» در جهان صنعتی درآمدزا محسوب می‌شود. لذا هر باشگاهی که عُرضه درآمدزایی نداشته باشد، همان بهتر که تعطیل شود.
#سیره_خوبان
آغشتگی به محرومان
من در امریکا زندگی خوشی داشتم. از همه نوع امکانات برخوردار بودم. ولی همه لذات را سه‌طلاقه کردم و به جنوب لبنان رفتم تا در میان محرومین و مستضعفین زندگی کنم، با فقر و محرومیت آن‌ها آغشته شوم، قلب خود را برای دردها و غم‌های این دل‌شکستگان باز کنم. دائماً در خطر مرگ، زیر بمباران‌های اسرائیل به سر آورم، لذت خود را در آب دیده قرار دهم، تنها آسمان را در سکوت و ظلمت شب، پناهگاه آه‌های سوزان خود کنم. به طور مختصر اگر نمی‌توانم این مظلومین داغ‌دیده را کمکی کنم، لااقل در میان آن‌ها باشم، مثل آن‌ها زندگی کنم و دردها و غم‌های آن‌ها را به قلب خود بپذیرم. می‌خواستم که در این دنیا با سرمایه‌داران و ستمگران محشور نباشم، در جوار آن‌ها نفس نکشم، از تمتعات حیات آن‌ها محظوظ نشوم و علم و دانش خود را در قبال پول و لذت زندگی خوش به آن‌ها نفروشم.
مصطفی چمران، لبنان، تهران، بنیاد شهید چمران، 1362، صص 104-88
#احکام
بی‌خیال نجاست
در مهمانی می‌فهمد یکی از وسایل میزبان نجس شده است. لازم نیست به میزبان اطلاع دهد، مگر آنکه خطر خوردن آن وجود داشته باشد.
متن دقیق رساله:
آیا اگر مهمانی یکی از اثاثیه‌های میزبانش را نجس کند، مطلع کردن میزبان واجب است؟
اطلاع دادن در غیر خوردنی و آشامیدنی و ظرف‌های غذا لازم نیست.
#در_محضر_قرآن
جهنم به خاطر یک حدس!
مگر می‌شود کسی از روی یقین بگوید قیامتی نیست؟ اثبات قیامت به روش عقلی کمی زحمت دارد، ولی به روش قلبی ساده است؛ با این حال رد کردنش اصلاً ممکن نیست. پس چه می‌شود که این‌قدر راحت آن را مُحال می‌دانند؟ حدس و گمان بی‌مبنا! راه برخورد با آنان چگونه است؟ قرآن هر دو را نشان میدهد:
قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ (۱۰) الَّذينَ هُمْ في غَمْرَةٍ ساهُونَ (۱۱)
يَسْئَلُونَ أَيَّانَ يَوْمُ الدِّينِ (۱۲) يَوْمَ هُمْ عَلَي النَّارِ يُفْتَنُونَ (۱۳)
مرگ بر اهل حدس [که قیامت را دروغ می‌دانند]! همانان که در ورطه نادانی فرو رفته‌اند! می‌پرسند: «روز جزا کی است؟» همان روز که آنان بر آتش، عقوبت [و آزموده] شوند.
اما بدا به حال ایشان در آن روز که ثمره فتنه‌گری‌هایشان در دنیا را می‌چشند:
ذُوقُوا فِتْنَتَکُمْ هذَا الَّذي کُنْتُمْ بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ
عذابِ [موعودِ] خود را بچشید، این است همان [بلایی] که با شتاب خواستار آن بودید!