مهدی جان ... طولانی‌ترین شب سال اومد و نیومدی😔 🎤 #مجتبی_رمضانی

باید مثل شهدا باشیم بچه ها اهل پل زدن بودند، نه اهل دور زدن یادمون باشه روی دنیا شون پل زدن، روی عشق، همسر، فرزند، پدر و مادر و زندگے شون.....

مهدی جان ... طولانی‌ترین شب سال اومد و نیومدی😔 🎤 #مجتبی_رمضانی

هر کی بیشتر زنشو دوست داره ایمانش بیشتره!😳 شفاعت شوهر از شفاعت امام حسین(ع) نافذتره!😳

🔳 #ایام_فاطمیه رفیق دورم زیاده خودمونیم تهش هیشکی مثل مادر نمیشه 🎤 #حمید_علیمی #السلام_علیک_یا_فاطمه_الزهرا_س #آجرک_الله_یا_صاحب_الزمان_عج

💟کلیپ کوتاه ازصحبتهای شنیدنی آیت الله مجتهدی 🏴 آیت الله خوانساری فرمودند: دارم میرم، دستم خالیه اما دلم خوشه که جایی روضه بوده میرفتم و در اونجا گریه میکردم.....

✍🏻شهیدمحمدرضادهقان: سعی‌‌ڪن‌مدافع‌قلبت‌باشی؛ازنفوذِشیطان!شایدسخت‌تر‌از‌مدافع‌حرم‌بودن مدافع‌قلب‌شدن‌باشد..!🕊

🍃🌸یک_داستان_یک_پند ✍️گویند: لیلی برای رسیدن به مجنون نذر کرده بود هر شب همهٔ مردم فقیر را طعام می‌داد. مجنون از لیلی پرسید: نذرت برای چیست؟ لیلی گفت: برای رسیدن به تو! مجنون گفت: ما که به هم نرسیده‌ایم. لیلی خشمگین شد و گفت: مگر همین که تو برای غذا آمده‌ای و من تو را می‌بینم، رسیدن به تو نیست؟ برو در صف بایست! مجنون در صف ایستاد که از دست لیلی غذا بگیرد و لیلی یک چشمش به مجنون بود. هنگامی که نوبتِ دادن غذا به مجنون شد؛ لیلی به بهانه‌ای ظرف مجنون از دست خود انداخت و شکست. پنج بار این کار را تکرار کرد تا مجنون برود و ظرف دیگری بیاورد و در آخر صف بایستد تا او را بیشتر ببیند. چون ظرف مجنون را لیلی می‌شکست به مجنون گفتند: برو! او تمایلی برای غذادادن به تو ندارد، می‌بینی ظرف تو را می‌شکند که بروی ولی تو حیاء نداری و هر بار برمی‌گردی. ‼️مجنون سخنی به راز گفت: اگر با دیگرانش بود میلی چرا جام مرا بشکست لیلی 🍃🌸عاشقان خدا نیز چنین‌اند، اگر خدا زمان درخواست، دعای آن‌ها را سریع اجابت نمی‌کند، دوست دارد صدای آنان را بیشتر بشنود و بیشتر در حال عبادت‌شان ببیند.

با عرض سلام خدمت همسنگران عزیز به علت درگذشت مامان بزرگم و ایام امتحاناتم چند روزی در خدمت شما نیستم ولی یکی دیگر از خادمین پست میزاره عذر بنده ی حقیر را بپذیرید. باتشکر خادم کانال

#سلام‌_امام‌_زمانم❤️ صبحی که قدح نوش شود از نگه تــو آن صبح به کام است و بخیر است و مرادم... اللهم عجل لولیک الفرج ──┅═ঊঈ🌹ঊঈ═┅──

یا صاحب‌الزّمان! من هر صبح، بر روی سجّاده‌ام می‌نشینم و دل به شما می‌سپارم. با شما «عهد» می‌بندم و «عهد» ِ دیروز را تجربه می‌کنم! «وَ اُجَدِّدُ فِی صَبِیحَة یَوْمِی هَذا» و نه هر صبح، که همه‌ی عمرم را با محبّت شما پیوند می‌دهم و عهد و پیمان می‌بندم که در سرای دلم، جز شما را راه ندهم و به جز شما نیندیشم! من هر صبح، بر روی همان سجّاده، از خداوندی که صاحب همه‌ی سجده‌ها و قنوت‌ها و نمازهاست، می‌خواهم که مرا در شما ذوب کند! «وَ الذّابینَ عَنْهُ» تا شما همه چیز باشی و من هیچ! تا من هیچ باشم و شما همه چیز! آه! ای همه‌ی امّید و ایمان من! می‌شود روزی از خواب برخیزم و در منبعی از نورِ حضورت وضو سازم و بر همان سجّاده‌ی همیشگی بنشینم؟ امّا این بار، نه که دلم را به سوی شما پرواز دهم، بلکه شما را در کنار خویش ببینم؛ و نه که دعا کنم تا در شما ذوب شوم، بلکه در شعاع نورتان آب شوم، ذوب گردم و چونان قطره‌ای اشک، بر روی دستان مهرتان جای گیرم؟ می‌شود روزی...؟ می‌شود روزی...؟