آزمون واقعى شخصيت اين است: كه چگونه با كسی كه هيچ سودى براى شما ندارد رفتار می‌کنید.

امشب تو نگاهش غمو به وضوح دیدم! اگه غم یه نگاه بود٫ نگاه اون میشد! انگار داشتن از قلبش خنجر میزدن! و با هرنگاهی که میکرد٫ اون خنجرو منم حس میکردم. دردش انقدر عمیق بود که فقط داشت میخندید! میخندید٫ ولی نه از اون خنده های قشنگ همیشگیش! اون میخندید٫ ولی تلخی جمله هاش از صدتا گریه کردن هم بدتر بود... یه جا شکسته بود! شاید هم هرروز داشت زیر بار غم و غصه میشکست! ولی برای اینکه پیش ادم ها نقش ادمای قوی رو بازی کنه همیشه سرد و کم حرف بود! از اون پسر همیشه شاد تبدیل شده بود به یه مرد بدمست! تقصیر خودش هم نبود... تقصیر زندگی بود! زندگی ازش یه ادم غمگین ساخته بود! غمگین ترش٫ اون لایق این همه درد و غم نبود! هیچکس نیست...! پناه

و سرانجام از ما تکه‌هایی به نامِ دلتنگی ماند...

📼

_

_

بیا برویم... بیا تا این دلتنگی دریا نشده و مارا در خود غرق نکرده برویم... دور شویم از اینجا و آدم هایش از اینجا و ماهی های غمگینش... بیا برویم و راهمان را از غم جدا کنیم... درد را بسوزانیم و خود را به دست باد بسپاریم. باد دست مارا بگیرد و به دیار هایی دور ببرد... بالای بالا پیش ابرها ببرد پیش کبوتر ها٫ پیش ماه ببرد... مارا از خودمان رها کرده و به سوی آفتاب ببرد! پناه