منو به مرحله ای نرسونید که منطقی فکر کنم ، من ورژن منطقی بودنم خیلی بیرحمه .

در دفترچه شخصی‌اش نوشته بود: «اما شادیِ گرفته شده‌‌ام را چه کسی به من پس خواهد داد؟»

گمان کرده ام که اگر به جاهایی دورتر از افق بگریزم ، سایه های گذشته از راهم دور می‌شوند . گمان کرده ام که اگر به قدر کافی فاصله ایجاد کنم ، صداهای درون سرم برای همیشه خاموش می‌شوند . طی این سالها گریخته‌ام بی‌آن که بدانم از چه می‌گریزم !

همه چیز سخت و تنها پناه امروزم تخت است ؛ _شبتون بی‌غم🌙

با تمام از دست رفته هایم؛ هنوز خودی دارم، که سرسختانه پای «من» ایستاده...

حافظه ام ضعیف شده . افکارم پیوسته نیست و وقتی آن ها را به زبان می‌آورم ، هربار به نظرم می‌رسد که شم و غریزه لازم برای برقراری ارتباط منسجم میان آن‌هارا از دست داده‌م ؛