من عادت دارم٫ به تموم جمله‌هایی که نگفتم٫ به غم هایی که گریه نکردم٫ به نادیده گرفتن احساساتم٫ به شادی های کوچیکی که واقعا شادم نمیکنن٫ به دیدن گریه‌هایی که قلبمو به درد میاره٫ به خشمم که با داد و فریاد هم خالی نمیشه٫ به سیگاری که تو دستم خاکستر میشه٫ به فکر و خیالایی که مغزمو میجون٫ به استرسی که داره منو از درون نابود میکنه٫ به کمالگرا بودنی که تموم زندگیمو پوچ میکنه٫ به شک و تردید برای عقیده هایی که سالها براشون فکر کردم و دلیل اوردم٫ به شلوغ بودن اتاقم وقتی اعصابم خورده٫ به خوابیدنای طولانی مدتم وقتی ناراحتم ٫ به سرزنش اطرافیانم وقتی یهو ناپدید میشم٫ به بی علاقه بودن به هرکاری... عزیزم٫ من عادت دارم. پناه

_

سلام بر آنان که وقتی ما را خاموش یافتند رها نکردند.

غمی مبهم را درون‌م حس می‌کنم؛ حسی شبیه اندوه بی‌نام خانه‌ای که سالهاست کسی آنجا نیست.

هیچ چیز همیشگی نیست..

مامانبزرگم این تسبیحُ داده میگه صلوات بفرست🤦🏻‍♀